Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ξεκινώντας από το θέμα της Astrovroxi, θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση, αν κατά τη γνώμη σας, μπορεί μια υποτακτική να αρνηθεί κάτι που της ζητιέται ή να ζητήσει περισσότερο χρόνο για να το πετύχει ή να πει ότι δεν μπορεί ή ακόμα και ότι δεν της αρέσει ώστε να το κάνει προτεραιότητά της ή ότι την πονάει υπερβολικά πολύ / την ταπεινώνει / την σοκάρει.

Σε περίπτωση που κατά τη γνώμη σας γίνεται να κάνει κάτι τέτοιο, τότε πώς μπορεί να αρνηθεί έντιμα και ευγενικά μια υποτακτική, χωρίς να προσβάλει τον Κύριό της και χωρίς να τον αφήσει με την εντύπωση ότι απορρίπτει τον ίδιο ή την φροντίδα του ή τις κάβλες του;

Έχω τη γνώμη ότι τα υποτακτικά άτομα γίνονται δυστυχισμένα όταν είναι αναγκασμένα να αρνηθούν κάτι, ιδίως όταν το ζητά ο Κύριός τους. Ή το θέτει ή το απαιτεί. Νομίζω επίσης ότι πολλά υποτακτικά άτομα δεν ξέρουν να διαπραγματεύονται και ότι νιώθουν τόσο ένοχα όταν δεν μπορούν να κάνουν κάτι που αισθάνονται ότι τους αξίζει να διαλυθεί η σχέση και ακόμα και άθελά τους την υπονομεύουν ή συμπεριφέρονται σα να τους έχει τεθεί κάποιο τελεσίγραφο, ενώ τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει. Επίσης, τα άπειρα υποτακτικά άτομα δεν ξέρουν πάντα τα όρια και τις προτιμήσεις τους ή τις δυνατότητές τους.

Ακόμα, συχνά πολλά υποτακτικά άτομα, νιώθουν όχι λίγο σεβασμό για τον Κύριο που τα ανέλαβε, καμιά φορά και ευγνωμοσύνη και θέλουν πραγματικά να κάνουν αυτά που απαιτούνται από τα ίδια.

Για να μην αναφέρω την τελειομανία του υποτακτικού ατόμου, που μερικές φορές κάνει τις απαιτήσεις του Κυρίαρχου να φαντάζουν στα μάτια του μεγαλύτερες απ ό,τι πραγματικά είναι.

Συνδυασμός τελειομανίας και ενοχικότητας, ένα ατομικό, μουγκό δράμα, που συντρίβει.

Γι αυτούς τους λόγους όλους, δεν είναι απλό πράγμα για υποτακτικό άτομο να αρνηθεί και το βλέπουμε αυτό από την ένταση που βγάζουν αφηγήσεις υποτακτικών εδώ, στο φόρουμ.

Γι αυτό ρωτώ, γίνεται; Αν ναι, πώς γίνεται;

Ρωτώ για απόψεις, σκέψεις, εμπειρίες, συμπεράσματα τόσο υποτακτικούς όσο και Κυρίαρχους που έχει χρειαστεί να χειριστούν κάποια άρνηση ή παθητική άρνηση.

Υποσημείωση: Θέμα σκλάβας δεν θέτω γιατί πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει και γιατί δεν θέλω η συζήτηση να πάει στο ποιά είναι υποτακτική και ποιά είναι σκλάβα. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν σκέφτομαι ότι μια σκλάβα μπορεί να αρνείται οτιδήποτε την διατάζει ο Κύριός της.
Υπάρχει όμως μη άρνηση για τους σωστούς λόγους, επειδή μια σκλάβα είναι πέραν αυτής, πια, και μη άρνηση για τους λάθος λόγους, όταν μια υποτακτική ενώ θα το ήθελε πολύ δεν αρνείται για διάφορες αιτίες.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Οταν ο Απολλωνας εδωσε το χαρισμα της προφητειας στη Κασσανδρα ,
μετα δεν μπορουσε να το παρει πισω ,
διοτι ως θεος δεν μπορουσε ν αναιρεσει την αποφαση του,
το δωρο του,
μπορουσε ομως να το αλλαξει λιγο..
ετσι ειπε ναι μεν θα προφητευεις αλλα δεν θα σε πιστευουν ...

Ετσι και η εντολη του Κυριαρχου , δεν παιρνεται πισω , μπορει ομως ν αλλαξει λιγο ...

Επι του προκειμενου ,
οσες φορες εχω λαβει εντολη που υπαρχουν σοβαροι λογοι
που δεν μπορω να εκτελεσω,
(οχι απο εγωϊσμους , καπριτσιο και λοιπα τετοια),
εχω ζητησει την αδεια να εκθεσω τις επιπτωσεις που θα εχει η πληρης εκτελεση της,
κι αφου το εχω κανει εχω παρακαλεσει για την μετατροπη της .

Σε ολες τις περπτωσεις (ελαχιστες ομολογω) υπηρξε θετικο αποτελεσμα .

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

μπορουμε να λεμε οτι θελουμε , φτανει να μας εχουν ρωτησει ......

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ομορφο θεμα και επικαιρο....
Δυσκολη η θεση της υποτακτικης που νοιωθει οτι αν εκτελεσει μια συγκεκριμενη εντολη,θα υπαρχουν επιπτωσεις που δεν θα μπορει να διαχειρσσθει και θελει να αρνηθει.
Μπορει να ζητησει μετατροπη βεβαια οπως προτεινε η Θαλεια.
Σωστη η προταση της, αρκει να απτεται μετατροπων η εντολη.
Εαν ειναι ειναι ορος της σχεσης ομως? Εκει τι γινεται? Εαν ο Κυριος της ειναι απολυτος σε ενα συγκεκριμενο θεμα το οποιο θεωρει βαση και στοχο αυτης της σχεσης?
Τοτε.....δυσκολα τα πραγματα και αν ειναι και απειρη....ενοχες,γιατι,ντροπη,εγωισμος, ολα μαζι ενα συνοθυλευμα στην ψυχη της που την πνιγουν και απο τη μια προσπαθει να του δωσει να καταλαβει οτι δυσκολευεται και απο την αλλη υποκυπτει γιατι απλα εχει τον τροπο να την πειθει.
Απο την ελαχιστη εμπειρια μου, δεν ειναι παντα ευκολο να ζητησεις ουτε καν εξηγησεις για κατι.Το γιατι μπορει να μην ειναι αποδεκτο απο τον Κυριο σου.
Γι αυτο χρειαζονται πολυ καλες εξηγησεις στην αρχη της σχεσης,πολυς και γονιμος διαλογος, ειλικρινης, να τεθουν ολα οσα θελει να μαθει η υποτακτικη με ερωτησεις απο την ιδια και να απαιτησει απαντησεις και διευκρινισεις,γιατι μετα θα θεωρηθει αναξια ή λιγη ή πολλες φορες και μη υποτακτικη απο τον Κυριο της, αν αρνειται η αντιδρα.
Δυστυχως ειναι δυσκολο να αρνηθει στην πορεια.Δεν υπαρχει οχι σε τετοιου ειδουε σχεσεις.Για μενα το καλυτερο ειναι να προσπαθησει να εκτελεσει μια εντολη και αν νοιωσει οτι δεν τα καταφερνει, για διαφορους λογους, να ζητησει την βοηθεια του.Θα το εκτιμησει περισοοτερο πιστευω.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Κατ' αρχήν θα συμφωνήσω ότι μια σκλάβα δεν είναι σε θέση να αρνείται οτιδήποτε την διατάζει ο Κύριός της, στα πλαίσια μίας Μ/s σχέσης. Άρα η νηματοθέτρια αναφέρεται προφανώς σε μια D/s (Dom/sub) σχέση.
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν και πάντα σύμφωνα με τις προσωπικές μου απόψεις μία υποτακτική έχει το δικαίωμα να αρνηθεί κάτι που της ζητιέται και δεν της αρέσει ώστε να το κάνει προτεραιότητά της ή την πονάει υπερβολικά πολύ ή την ταπεινώνει / την σοκάρει, εφόσον αυτό που θα της ζητηθεί, θα της ζητηθεί για πρώτη φορά ή δεν ανήκει στο μέρος του ελέγχου πού έχει παραδώσει στον Κ της. Στην τελευταία περίπτωση πιστεύω ότι δεν έχει το δικαίωμα της άρνησης και υπάρχει μόνο η δυνατότητα συζήτησης με τον Κ της για την τροποποίηση του τρόπου ή του χρόνου ή των συνθηκών πραγματοποίησης της εντολής - επιθυμίας.
Στην περίπτωση που η εντολή - επιθυμία δίνεται για πρώτη φορά ή δεν ανήκει στο μέρος του ελέγχου που έχει παραδώσει η υ, ο Κ έχει την ευθύνη να έχει διαγνώσει (γνωρίζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα τον ψυχισμό και τον χαρακτήρα της υ) αν είναι εφαρμόσιμη η εντολή του ή αν η υ είναι σε θέση να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Επίσης είναι ευθύνη και στην ευχέρεια του Κ να προσπαθήσει να άρει τις δυσκολίες - αναστολές της υ. Αν δεν το πετύχει επίσης είναι στην ευθύνη του να αποφασίσει αν θα πρέπει να παραμείνει στη σχέση ή όχι. Σαφώς και η άρνηση και η έντιμη δήλωση της υ ότι δεν δύναται να εφαρμόσει μια εντολή ή να πραγματοποιήσει μια επιθυμία του Κ δεν πρέπει να τον προσβάλει και δεν πρέπει να αφήσει σε αυτόν την εντύπωση ότι απορρίπτει τον ίδιο ή την φροντίδα του ή τις κάβλες του. Απλά αυτός πρέπει να αποφασίσει αν δύναται να παραμείνει μέσα στην σχέση μετά την άρνηση αυτή.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Θα ξεκινήσω ανορθόδοξα με μια παρένθεση...

Για τα περί απειρίας που στο μυαλό κάποιων δικαιολογεί την βλακεία, την ελαφρομυαλιά και την απόλυτη έλλειψη λογικής ικανότητας και ενστίκτου επιβίωσης, έχω εκφραστεί πολλές φορές.
Όπως έχω εκφραστεί σποραδικά αλλά όχι συγκεκριμένα, αναφορικά με το ότι σώνει και καλά είναι υποχρεωμένη η υποτακτική -ή ακόμα και η εν δυνάμει σκλάβα- να λέει σε όλα ναι.
Στο συγκεκριμένο ερώτημα μπορώ να πω, πως προσωπικά εγώ μπορώ να λειτουργήσω σε μια σχέση.
Αν το πως λειτουργώ θεωρείται αρκετά υποτακτικό από τους ειδήμονες του φόρουμ, δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε με νοιάζει για να είμαι ειλικρινής. Απλά το λέω γιατί έχω διαβάσει αρκετά τον τελευταίο καιρό -όπως το πόσο υποταγμένες είναι όλες με την καλημέρα- που λέω αποκλείεται εγώ να είμαι υποτακτική, αν αυτές λένε αλήθεια και δεν ψεύδονται ή δεν κατανοούν καν το βάθος των εννοιών τις οποίες πραγματεύονται....
Τέρμα όμως με την παρένθεση, στις απόψεις μου τώρα...


Έχω πει όχι άμεσα στις αρχές και θα συνεχίσω να εκφράζω την δυσκολία μου και τις αμφιβολίες μου όταν αυτές υπάρχουν πάντα. Η αλήθεια είναι πως τώρα πια δεν λέω σε τίποτα όχι, απλά ζητώ άδεια να ρωτήσω επεξηγήσεις, ή να εκφράσω τις σκέψεις μου και τις αμφιβολίες μου και ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχω μετανιώσει γι αυτό.
Αντίθετα έχω μετανιώσει που έκανα πράγματα ενώ δεν ήθελα και δεν εκφραζόμουν για το τι πραγματικά ένιωθα και σκεφτόμουν στο παρελθόν.

Για μένα το να είμαι σκλάβα δεν αφορά απλά το πως γουστάρω να πηδιέμαι, αλλά είναι ένα μέρος του πάζλ του ποια γίνομαι ως άτομο.
Και άτομο που κρύβει τις αλήθειες του δεν ήταν και ποτέ δεν πρόκειται να είναι μέσα στους δικούς μου στόχους και ιδανικά.

Οπότε όσες και όσοι λένε πως και καλά η υ δεν λέει όχι, είναι άτομα που ιδέα δεν έχουν παρά θεωρητικά, για το τι και πως πρέπει να είναι μια υποτακτική.
Αυτοί εν ολίγοις που θεωρούν επίσης πως με την καλημέρα λέμε μάλιστα Κύριε πως θέλετε να σκύψω Κύριε....

Πόσο μπορεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να κάνει πράματα που δεν του αρέσουν, τον κάνουν δυστυχισμένο και στραβώνουν τις αλήθειες της ψυχής του?
Πόσο θ αντέξει?
Και εκείνος ο έρμος ο Κ πως θα γνωρίσει πραγματικά την υ. αν εκείνη του δείχνει μόνο όσα εκείνη κρίνει κι αποφασίζει πως είναι θεμιτό να ξέρει Εκείνος? Ποιος αλήθεια έχει την εξουσία στο πάρσιμο μιας τέτοιας απόφασης?
Που βρίσκεται αλήθεια η βασική αρχή, πως ακόμα και οι σκέψεις μας θα έπρεπε να ανήκουν, αν ακόμα κι αυτές τις δίνουμε μετά από λογοκρισία και διύλιση και μόνο όσες ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΚΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ πως "πρέπει" να λέμε?

Δεν λέω πως είναι εύκολο...δεν λέω πως μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη...
Αλλά πρέπει να είναι στόχος τόσο του Κ όσο και της υ η διαφάνεια.
Και διαφάνεια δεν σημαίνει πως θα δώσει εκείνος μια εντολή και εκείνη θα του απαντήσει "πριτς σιγά μην το κάνω"...
(Αναγκάζομαι να επεξηγώ τα αυτονόητα γιατί μέσα από αρκετά ποστ και νήματα τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πως πολλά πράγματα παρανοούνται ανάλογα με το μέγεθος βανιλλίασης και χαμηλής αντίληψης ορισμένων)
Μια υ σε όποιο επίπεδο ανταλλαγης ελέγχου κι αν είναι η σχέση της, μπορεί να βρει τρόπο να εκφράσει τις δυσκολίες της, τις αμφιβολίες της, τις πιθανές της εσωτερικές αντιστάσεις προτού καταλήξουν σε εξωτερικές αντιδράσεις και τα πάρει όλα μετά και τα σηκώσει....
Εκείνη που εμμένει να κρατά επιλεκτικά σκέψεις και συναισθήματα για τον εαυτό της, ακόμα κι αν εκείνος από απειρία δείξει πως μέσα στο κεφάλι του φαντάζεται πως η υ σε όλα λέει πάντα ναι και δεν ανοίγει το στόμα της ποτέ παρά μόνο για να του πάρει πίπα, αντί να βρει τον τρόπο να εκφραστεί, αργά ή γρήγορα λογικά θα σπάσει...και θα βγουν πλέον τέτοιες άμυνες που θα διαλύσουν τη σχέση.
Και να μην σπάσει, θα βρίσκεται σε μια σχέση που ευτυχισμένη κι ολοκληρωμένη δεν θα την κάνει -αλλά αν το όνειρο για σχέση κάποιων είναι να είναι βουτηγμένοι μες το ψέμα (γιατί και το λευκό ψέμα δεν παύει από το να είναι ψέμα) χαλάλι τους...

Κι αν είναι όρος για σχέση που διάβασα να γράφει κάποιο ποστ πιο πάνω, αν είναι αρχή στη σχέση, τότε απλά παραμερίζουμε τις καύλες και τις ανασφάλειες πως εμείς πάντα για όλα φταίμε και λέμε όχι δεν θα πάρω (μάλλον δώσω) κι εκεί θα φανεί κατά πόσο ο άλλος απλά ψάχνει ένα θύμα ή πραγματικά για σχέση με ένα άλλο άτομο το οποίο δεν έχει κλούβιο κεφάλι και ψυχολογία.
Ένα άτομο με προσωπικότητα κι όχι ένα ανθρώπινο μπάζο που χωρίς σκέψη στον πρώτο τυχόντα (και ναι ακόμα και 6 μήνες σχέσης είναι ακόμα τυχόντα και δεν έχει αποδείξει τίποτα και όποια λέει πως έχει υποταχθεί σε τόσο ή και περισσότερο διάστημα ψεύδεται η ίδια στον εαυτό της για να έχει άλλοθι. Αλλά για τα περί υποταγής και καλά στο κατάλληλο νήμα) λέει σε όλα και πάντα ναι, ΠΡΙΝ γνωριστούν σε βάθος, ΠΡΙΝ αποδείξει εκείνος πως έχει και τις γνώσεις και την εμπειρία και την ικανότητα να αναλύει και να σκέφτεται τα πάντα πριν ζητήσει κάτι και επιτρέπει στο μυαλό του να σκεφτεί πως μπορεί κάτι να μην έλαβε υπόψη και να είναι διατεθειμένος να ακούει εκτός από το να δίνει εντολές αβέρτα.

Γιατί και οι Κ με τη σειρά τους οφείλουν να μάθουν, αν δεν ξέρουν ήδη, πως όσο σύμπλεγμα θεϊκό κι αν έχουν, Θεοί δεν είναι και ακόμα πιο σημαντικό...Υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορα ανάμεσα σ ένα Αφέντη σε μια συναινετική σχέση ανταλλαγής εξουσίας και έναν Σατράπη-Δικτάτορα.

Αν είναι δε όρος για τη σχέση, σε μια σχέση διαρκείας που έχει αποδείξει κι εκείνος πως νοιάζεται και είναι σοβαρός και η ίδια η σχέση είναι αξιόλογη, και πάλι η υ έχει επιλογή.
Προσωπικά για τη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως η υ αναφέρει τις δυσκολίες αλλά δεν λέει όχι... το κάνει όσο χρόνο και να της πάρει, όσο δύσκολο κι οδυνηρό κι αν είναι...ή φεύγει.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Θα ήθελα να σημειώσω στο ήδη αρκετά πολύπλοκο σκεπτικό της λάρα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα το συναντάει κανείς όταν ο/η υποτακτικός/η δεν είναι αρκετά ειλικρινής με τον εαυτό τους. Σε αυτή την περίπτωση δημιουργούνται όλα αυτά τα συμπλέγματα και δεν έχει τόσο να κάνει με το σκεπτικό του υποτακτικού αλλά με την δυνατότητά του να διεισδύει ο ίδιος στον εαυτό του ώστε να ελέγχει τις τύψεις της άρνησης.

Ενάντια στις τύψεις δεν έχω βρει καμία συνταγή , απλά έχω παρατηρήσει ότι οι τύψεις είναι θέμα βίτσιου.

Θα συμφωνήσω με την εκδοχή της Θάλειας.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Υπάρχει ένα πρόβλημα.

Το βρίσκω σε αυτό το ποστ και σε πάρα πολλά άλλα στο φόρουμ.

Υπάρχει η τάση να αντιμετωπίζεται ο Αφέντης/Κυρίαρχος και η σκλάβα/υποτακτική σαν επαγγελματίες κάποιας ειδικότητας. Σαν τους οδοντίατρους για παράδειγμα.

Εκεί όντως υπάρχουν συγκεκριμένοι και σωστοί τρόποι για να γίνει κάτι και το πώς τους εφαρμόζει ο καθένας τους, τον ορίζει ως καλό ή όχι επαγγελματία.


Σε μια M/s ή D/s σχέση όλα έχουν σαν αρχή και τέλος την καύλα. Όταν κάποιος ζητά από τον άλλο να κάνει κάτι που όχι μόνο δεν του αρέσει αλλά του προξενεί και δυσφορία, στην ουσία αναιρεί τον κύριο λόγο για τον οποίο υπάρχει η σχέση. Την κοινή και ιδανικά αμοιβαία καύλα.


Το λοιπόν,

Μπορούμε να λέμε όχι; Για μένα οφείλουμε να λέμε όχι σε οτιδήποτε δεν μας αρέσει να κάνουμε, με εξαίρεση κάποιες θυσίες που γίνονται προκείμενου κάποιος στην σχέση να ευχαριστηθεί περισσότερο κάτι. Και αυτές με όριο πάντα.

Αν ναι, πώς; Απλά, αυτό που μου ζητάς δεν μου αρέσει να το κάνω.


Πρώτη εύλογη ερώτηση: Μα είναι καλή σκλάβα/υποτακτική αυτή που δέχεται να κάνει μόνο ότι της αρέσει;

Φυσικά και είναι. Είναι η καλύτερη σκλάβα/υποτακτική για τον εαυτό της και η ευχαρίστηση του εαυτού της είναι ο λόγος που αυτή είναι σκλάβα/υποτακτική (Η ευχαρίστηση της να προκαλεί ευχαρίστηση δια μέσου της υποταγής της). Αν δεν σου αρέσει το τι της αρέσει να κάνει βρες μια άλλη που κάνει ότι σου αρέσει. Αυτό όμως δεν κάνει την προηγούμενη κακή. Απλά δεν σε ευχαριστεί και δεν ταιριάζετε.


Δεύτερη εύλογη ερώτηση: Με αυτήν την λογική πως γίνεται να εκπαιδεύσεις μια σκλάβα/υποτακτική αφού περιορίζεσαι μόνο σε ότι της αρέσει και τι σκατά καλός αφέντης είσαι όταν η σκλάβα/υποτακτική σου, ορίζει αυτή το εύρος του παιχνιδιού?

Ο καλός αφέντης πρέπει να βρει τρόπους να κάνει την σκλάβα να καυλώνει με πολύ περισσότερα πράγματα από ότι της άρεσαν πριν, περισσότερο υποταγή από ότι πίστευε ότι ανέχεται και ιδανικά με αυτά που του αρέσουν. Αλλά πάντα πρέπει να την κάνει να κάνει κάτι επειδή την καυλώνει. Όχι γιατί απλά έχει την δύναμη να το επιβάλει.


Εν ολίγοις και βάσει της δικής μου λογικής, καλή για τον καθένα ξεχωριστά είναι η σκλάβα/υποτακτική που καυλώνει να κάνει αυτό που θα της ζητηθεί. Όχι αυτή που ποτέ δεν λέει όχι γιατί έτσι της είπαν ότι πρέπει άσχετα με το αν το ευχαριστιέται.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ακριβώς!
Σ ευχαριστώ πραγματικά παράλειψη μου η ανειλικρίνεια προς τον ίδιο τον εαυτό.

Κατανοώ πως όταν κάποιος βιώνει έντονο πόνο, βγαίνουν στην επιφάνεια διάφοροι μηχανισμοί άμυνας, από αυτολύπηση μέχρι και θυμό και εκδικητικότητα, είτε έχει παραλήπτη τον εαυτό είτε τον άλλο.
Αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει πόσο μακρυά από την αλήθεια μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα, και τι παραμύθι να ταϊσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ψάχνοντας για άλλοθι για τα αποτελέσματα των δικών μας επιλογών...

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Aσφαλώς και μπορούμε να λέμε όχι, με ευγένεια και σεβασμό και όταν ο άλλος δεν το σέβεται το λέμε και με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί ίσως να το καταλάβει. Μια υποτακτική μπορεί να εκφράσει την άρνηση της ή την διαφωνία της πάντα και ο τρόπος ποικίλλει ανάλογα με το πως είναι διαμορφωμένη η σχέση και τι όρια έχουν τεθεί μπλα μπλα μπλα...Μια σκλαβα υποτίθεται πως έχει βρει αυτόν στον οποίο δεν θέλει να πει όχι. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ...

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, όλους.

Οι φροϋδικοί ψυχαναλυτές λένε ότι στο κρεβάτι ενός ζευγαριού δεν βρίσκονται δύο αλλά έξι, το ζευγάρι και οι γονείς του συγκεκριμένα.

Συνεχίζοντας σε αυτό το μοτίβο, θα έλεγα ότι δύο άνθρωποι που κάνουν D/s δεν είναι δύο αλλά οκτώ, οι ίδιοι, οι γονείς τους και το BDSM που κουβαλάει μέσα του ο καθένας από τους δύο αυτούς.

BDSM θέλει να κάνει ο Κυρίαρχος, BDSM θέλει να κάνει η υποτακτική, σε αυτό το πλαίσιο διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους και επέλεξαν να κάνουν κάτι μαζί, θέλοντας πολύ και οι δύο να πάει καλά αυτό που κάνουν, όχι μόνον για την απόλαυσή τους, που ασφαλώς είναι πολύ σημαντική αλλά και για να πραγματώσουν αυτό που έχουν μέσα τους.

Δεν ξέρω για άλλους. Εγώ πάντα ήθελα να εξακριβώνω ότι το BDSM, όπως το αντιλαμβανόμουν, μπορούσε να σταθεί στην πραγματικότητα και είχε ρίζες μέσα μου πραγματικές, δεν ήταν κάτι που είχα ψωνίσει από τρέχα γύρευε πού.

Δηλαδή, το BDSM φαντασιακό, αυτό που έχει στην ψυχή του κάποιος για BDSM, κατά τη γνώμη μου, από τη μια πλευρά είναι υπαρξιακά κρίσιμο για τον ίδιο και από την άλλη βασίζεται σε κάποιον άλλο για την πραγμάτωσή του.

Για τον λόγο αυτό και επειδή είναι έτσι ο χαρακτήρας μου, θα το σκεπτόμουν πάρα πολύ να αρνηθώ κάτι στον Κύριό μου, αν είχα. Όχι επειδή θα ήταν ο Κύριός μου και θα με μαστίγωνε, όχι επειδή θα έχανα στα μάτια του ως υποτακτική αλλά επειδή η άρνησή μου - σε κάποιον βαθμό - θα εμπόδιζε την πραγμάτωση του ερωτικού αυτού συνοδοιπόρου, που θα συνέβαινε να είναι ο Κύριός μου.

Για να μην φλυαρώ ασταμάτητα με τόση ζέστη και λίγο πριν πάω για μπάνιο, για τις δύσκολες στιγμές είχα και εφάρμοζα τον κανόνα των τριών φορών, μέσα μου εννοώ και χωρίς να το έχω δηλώσει πουθενά.

Μου έχει συμβεί να μου δοθούν εντολές που με έκαναν να βάλω τα κλάματα επιτόπου, από απόγνωση.

Για τρεις φορές ή τρία σετ το έκανα, αυτό που μου είχε δοθεί εντολή να κάνω, εφόσον η εντολή ήταν για πάνω από μία φορές, έχοντας πάντα στο νου μου ότι αν έφτανα να είμαι του θανατά εξαιτίας της εντολής, θα μπορούσα να αρνηθώ τότε.

Υπήρξαν φορές που λαχτάρησα ολόψυχα και ευχήθηκα να αρρωστήσω ή να μου τύχει κάτι τρομερά κακό πάνω στην προσπάθεια και μετά Εκείνος να έχει πάνω του τις τύψεις όλες. Ανάθεμα!   Τίποτα κακό δεν με βρήκε πέρα από κανένα πονάκι για μερικές ημέρες, άνετα υποφερτό ή και πολλά πονάκια. Ούτε καν ένα αξιόλογο δημόσιο ρεζιλίκι, γιατί ο κόσμος γύρω γύρω ήταν απασχολημένος με τα δικά του και σκασίλα του αν εγώ ήμουν αναγκασμένη να σκύβω για να δείχνω κι εγώ δεν ξέρω τι, π.χ.   Συνήθως απόλαυσα, εν τέλει. Επειδή οι μηχανισμοί που οδηγούν στην άρνηση είναι αρκετά πολύπλοκοι, καμιά φορά αρνείται κανείς αυτό ακριβώς που θα ήθελε περισσότερο απ όλα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Αν μετά τις τρεις φορές η συγκεκριμένη προσταγή συνέχιζε να μου φαίνεται αλλόκοτη και ανυπόφορη, αν δεν είχε καμία σχέση με αυτά που η ίδια αναζητώ και αντιλαμβάνομαι ως BDSM, αν δεν είχα ανακαλύψει τα "κρυφά της φάρδητα" ακόμα, αυτή ήταν φράση του Καρόλου Κουν για τους ρόλους που ανέθετε στους ηθοποιούς του, αν δεν είχα αναπτύξει κάποια σχέση με αυτήν, ας ήταν και έρωτα - μίσους, τότε αυτό που συνέβαινε ήταν ότι η συγκεκριμένη εντολή είχε αποτύχει ως σαδομαζοχιστική επικοινωνία εντός του ζευγαριού και δεν θυμάμαι ούτε μία φορά που μια τέτοια εντολή να παρέμεινε.

Αλλά δεν ξέρω πώς έγινε και εξαερώθηκε, ειλικρινά σας μιλώ  

ΥΓ. Τρεις φορές: η πρώτη φορά είναι το δέος και η σεξουαλική φόρτιση, πάντα, η δεύτερη φορά είναι της αντίδρασης, η τρίτη είναι αυτή της πραγματικής αφύπνισης, για τον λόγο αυτό έχω τις τρεις φορές και όχι π.χ. δύο ή πέντε ή τρεισήμισι.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Σε μια σχέση ή πλαίσιο D/s, αν

Α. Υπάρχει συμβατότητα ανάμεσα στον Κ και στην υ
Β. Στο κεφάλι τους κατοικεί μυαλό
Γ. Ο Κ είναι πρωτίστως Κυριαρχικός και δευτερευόντως οτιδήποτε άλλο (σαδιστής κλπ)
Δ. Η υ έχει κατανοήσει τον ρόλο της και τον έχει αποδεχτεί με ειλικρίνεια τόσο προς τον εαυτό της και τα θέλω της, όσο και προς την κοινή πορεία/εξέλιξη
Ε. Εχει επέλθει ο απαραίτητος χρόνος γνωριμίας

ΔΕΝ υπάρχει κανένας λόγος για όχι

Ωστόσο, ουδείς είναι αλάνθαστος, η καθημερινότητα ενδέχεται να γεννήσει ανά πάσα στιγμή προβλήματα και το παρελθόν αλλά και η προσωπικότητα της υ, μπορεί σε κάποια (αρχικά) στάδια να αποτελέσει τροχοπέδη. Είναι και αναμενόμενο και φυσιολογικό.

Ο Κ έχει την υποχρέωση, να μπορεί – να ξέρει και να θέλει, να διαχειριστεί, κάθε φορά, με τον κατάλληλο τρόπο, τους μηχανισμούς άμυνας και τις εσωτερικές αντιστάσεις της υ που είναι δεδομένο πως θα λειτουργήσουν.
Η υ έχει την υποχρέωση, με τον ενδεδειγμένο από τον Κ τρόπο, να εξηγήσει τους λόγους της άρνησης της ή τους φόβους της για προβλήματα που τυχόν θα προκύψουν από την εκτέλεση της εντολής του.

Στο τελικό στάδιο όμως, αν ο Κ επιμείνει σε αυτό που όρισε, η υ ή πρέπει να πραγματοποιήσει την προσταγή ή να αποχωρήσει από την σχέση. Από την μια δεν χωρούν ημίμετρα σε μια D/s σχέση, από την άλλη όταν υπάρξουν η σχέση είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

Είναι γεγονός πως το πλαίσιο D/s, θα βγάλει την υ από την ζώνη άνεσης που είχε πριν από αυτό, αλλά η υ αποφασίζοντας να βιώσει αυτό που επιθυμεί, πρέπει να το πράττει ως ώριμη επιλογή η οποία με αυστηρά κριτήρια την οδήγησε στην απόφαση της. Για τον λόγο αυτό, πρέπει να σεβαστεί και να τιμήσει τον σκοπό που την έφερε εκεί.

Αρα, ή θα είναι έτοιμη να κάνει βήματα προς τα εμπρός αφήνοντας τις δικαιολογίες, τους φόβους και τις ανασφάλειες της ακόμα και προς το άγνωστο ή θα αποχωρήσει από την σχέση, κρίνοντας πως δεν είναι έτοιμη ή πως ο Κ της δεν είναι ο πρέπων γι αυτήν.

Η υ οφείλει να πράττει όσα ορίζει ο Κ της, όχι από τον φόβο της τιμωρίας που θα επιβληθεί σε άρνηση της, ούτε από το σκιάξιμο τυχόν αποδέσμευσής της (αν και τα δυο παίζουν τον ρόλο τους) αλλά από την αποφασιστικότητα της προς την πλήρωση που έχει ανάγκη, αλλά και από την υποταγή της προς τον Κ της.

Από την άλλη, ο Κ δεν έχει κανέναν λόγο να παραμένει σε μια σχέση που δεν ανταποκρίνεται στα θέλω του και δεν τον φέρνει σε μια αρμονία με αυτά που επιθυμεί και αυτά που τελικά βιώνει.