Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Τελικα ποιος ειναι ο ενδεδειγμενος τροπος , αν και οπου πρεπει, να πει οχι μια υποτακτικη ?
θα ηθελα ν ακουω την γνωμη των Κυριαρχων ....

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Δε νομίζω να υπάρχει "ενδεδειγμένος τρόπος" τελικά, είναι θέμα σχέσης και χρυσής τομής.

Πιστεύω ότι αρκετοί Κυρίαρχοι θα θεωρήσουν ότι "τους ανήκει αυτό που ελέγχουν απόλυτα". Οπότε, υποθέτω ότι σε περίπτωση που ανήκει κάποια, άρνηση δεν χωρεί. Αν κάποια προσχωρήσει σε αυτό το - υπέροχο - είδος BDSM θα πρέπει να εύχεται / φροντίσει να έχει συνεννοηθεί καλά με τον Αφέντη της από πριν, να έχουν νιώσει τις έλξεις και τις αποστροφές τους και οι δύο και ότι δεν θα υπάρξουν βαριές αποτυχίες συντονισμού.

Τέλος πάντων, εγώ καλύφθηκα πλήρως από αυτό, αυτή ήταν η πιο χρήσιμη συνεισφορά για μένα στο νήμα, ίσως βοηθήσει και άλλες

@ lara[E-p],
καλή, καλοτάτη η διαφάνεια πλην κρίμα να είναι το όχημα αρνήσεων, γιατί άρνηση σημαίνει, μεταξύ άλλων, κατάφαση στη στέρηση. Με μαθηματική ακρίβεια.

Έμαθα πολλά και χρήσιμα απ τα post σου, πάντως  

@ όλους υπέρ της γνήσιας υποτακτικής καλλονής,

αν δεν είναι θέμα χρημάτων, η όμορφη αναζητά τον όμορφο, και αντίστροφα, θέμα αξιών και σεβαστό. Τώρα τι BDSM θα κάνουν μεταξύ τους, δεν ξέρω, η πείρα μου έχει δείξει ότι πολύ ελαφρύ, συνήθως συζητούν το BDSM των αλλωνών γιατί να ιδρώσει η φράντζα, κρίμα θα ήταν...

Ακόμα, ο Master, ναι, καμαρώνει. Το έργο του. Πάνω στην υποτακτική. Ο νοών νοείτο, όσο βλαξ κι αν ήτο...

Η πείρα μου - πάλι - μου έχει δείξει ότι το πάχος, κατ' αρχήν, δεν είναι πρόβλημα, η ηλικία σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο περιοριστικός παράγων, αλλά αυτά είναι για άλλο νήμα, γιατί την ώρα της άρνησης και αντίστοιχα της αντιμετώπισης της άρνησης, ο καθείς είναι ο εαυτός του και δε νομίζω να αναλογίζεται τις αγοραίες συνέπειες της άρνησης.

Μια Μπελούτσι με Master που ήταν πράγματι αυτό που λέει ο τίτλος... δεν θέλω να σκέπτομαι το ξύλο που θα είχε φάει μέχρι να πάψει να είναι η Μπελούτσι την ώρα που υπηρετεί και να τείνει τις ρόγες της για τις βελόνες, γουστάρει δεν γουστάρει... (ναι έτσι ακριβώς και συγνώμη δηλαδή).

Εν ολίγοις, κλείνοντας, για μένα η υποτακτική αν μπορεί ας αρνηθεί και είμαι βέβαιη ότι η κάθε μια θα έχει κάνει με πρώτη ευκαιρία την έρευνά της για ως που μπορεί και αν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι κακό - κατ΄εμέ - για υποτακτική να αρνηθεί αν αυτή η άρνηση είναι έκφραση συναισθήματος και όχι δήλωση απόφασης που πήρε. Κακό είναι για μια υποτακτική να σταματήσει να προσπαθεί...

Υστερόγραφο  

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Αυτα !!!!
το απαυγασμα κατ εμε του νηματος....

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Συζητώντας με τον Κύριο μου χθες για το συγκεκριμένο νήμα, μου έθεσε 2 ερωτήσεις.
Η μία δεν αφορούσε άμεσα το θέμα.
Η δεύτερη ήταν:
"Πότε μου είπες όχι?"

Γέλασα για να είμαι ειλικρινής, γιατί πραγματικά όχι δεν θυμάμαι να έχω πει ποτέ.
Αλλά έτυχε να πάρω διαταγή και να μην υπακούσω, είτε γιατί απέτυχα στα χρονικά διαγράμματα που είχαν τεθεί, είτε γιατί όταν δοκίμασα να υπακούσω όσο και να προσπάθησα δεν τα κατάφερα, είτε γιατί εντωμεταξύ δημιουργήθηκαν κάποιες πρακτικές δυσκολίες - πχ ήταν αδύνατο να κάνω nadu για αρκετό διάστημα επειδή είχα πάθει ρήξη μηνίσκου- είτε γιατί γεννήθηκαν μέσα μου αντιδράσεις οι οποίες οδήγησαν σε αντιστάσεις, οι οποίες έπρεπε να επεξεργαστούν, είτε κάποιος συνδυασμός όλων όσων αναφέρω.

Αυτό προσπάθησα μάλλον χωρίς επιτυχία να τονίσω εδώ.
Γιατί για να είμαι ειλικρινής όλα τα θεωρητικά ιδανικά τέλεια, τα ακούω πλέον βερεσέ.
Όχι γιατί εγώ δεν μπόρεσα να φτάσω εκείνο το ιδανικό, αλλά στα τόσα χρόνια που συζητώ, συναναστρέφομαι και παρατηρώ σχέσεις, δεν έχω δει σε πραγματικές σχέσεις πουθενά αυτό το απόλυτο ιδανικό να είναι μια συνεχής κατάσταση.

Ιδιαίτερα μια και εξ αρχής δήλωσες πως δεν αναφερόμαστε σε σκλάβες, αλλά υποτακτικές.
Με το να λέμε μια υποτακτική - χωρίς να λαμβάνουμε καν υπόψη σε τί είδους σχέση βρίσκεται, σε πιο επίπεδο ανταλλαγής ελέγχου και πόσο χρονικά βρίσκεται σε μια σχέση κ.α.- ποτέ δεν λέει όχι, πιστεύω πως είναι λάθος και ανοίγει πόρτες για εκμετάλλευση αλλά και ψευδείς μη εφικτές προσδοκίες.
Άποψη μου βέβαια, το ξανατονίζω.

Ποτέ η διαφάνεια με τον τρόπο που την ερμηνεύω εγώ δεν μπορεί να είναι όχημα αρνήσεων.

Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη μια από τις ερμηνείες της λέξης διαφάνεια είναι:

Η απουσία μυστικών, παράνομων ή/και δόλιων μέσων ή διαδικασιών...

Όταν λοιπόν μιλώ για διαφάνεια αυτό εννοώ έτσι για να καταλαβαινόμαστε.
Οπότε η έλλειψη διαφάνειας από μια υ προς τον Κ της μπορεί να μην οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε τίποτα, πέρα από μια σχέση μέσα στην οποία υπάρχει ψέμα, δόλος και υποκρισία.
Δηλαδή μπορούμε να πούμε πως το να μην συζητήσω μια δυσκολία μου είναι θέμα στρατηγικής (της υ!)κι αντί να εκφράσω τις δυσκολίες μου, να πω ναι και εφόσον δεν υπάρχει τρόπος να με ελέγξει απλά να μην το κάνω, ή να το κάνω με διαφορετικό τρόπο και να μην το πω μετά, αλλά αυτό είναι θέμα που εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες.
Προσωπικά τώρα πια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως όσα τέτοια κρατάω αυτά είναι ακριβώς που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη στέρηση.
Η υ δλδ κλέβει..
Και τον Κ της βέβαια αλλά κυρίως τον εαυτό της.

Θαυμάζω και εκτιμώ προσωπικά περισσότερο εκείνη που έχει την ειλικρίνεια να πει, αφού προσπάθησε, αυτό με δυσκόλεψε εδώ κι εδώ.


Θυμάμαι παλιά μια φίλη σκλάβα με συμβούλεψε να μην προσπαθώ τόσο πολύ να είμαι εκείνη που εγώ κρίνω πως οφείλω να είμαι βάση των διάφορων θεωριών, αλλά ο αυθεντικός εαυτός μου.
Δεν την άκουσα αμέσως ομολογώ - εδώ που τα λέμε ούτε η ίδια δεν ακολούθησε την συμβουλή της- αλλά στα πολλά χρόνια είδα πως δεν αντέχω και δεν θέλω να πνίγω τις αλήθειες μου.
Αυτή είμαι.
Η μη τέλεια σκλάβα που το μόνο που μπορεί είναι να προσπαθεί καθημερινά να γίνεται καλύτερη -όχι από οποιαδήποτε άλλη, όπως είπε και η D δεν είναι διαγωνισμός, ή τουλάχιστο δεν θα έπρεπε να είναι μια και πολλές φορές οι δηλώσεις αρκετών και οι οποίες απέχουν από την πραγματικότητα με κάνουν ν αναρωτιέμαι ποιον προσπαθούν πραγματικά να εντυπωσιάσουν και ποιον τελικά κοροϊδεύουν- αλλά καλύτερη από τον χθεσινό της εαυτό.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Προσωπικά πιστεύω ότι όλες οι διαμάχες που αρχίζουν σε αυτό το φόρουμ είναι διαμάχες που αφορούν την προσπάθεια εφαρμογής τύπων, χωρίς ουσία. Η ουσία είναι ότι κανένας ερωτευμένος δεν αρέσκεται να λέει όχι. Και όταν λέω ερωτευμένος δεν εννοώ καψουρεμένος. Αναφέρομαι στον μετά την 4ετία ερωτευμένο.

Υπάρχουν πολλών ειδών όχι.
Προσωπικά θέλω ο/η υ μου να μου λέει όχι όταν παίζουμε. Έχω φετίχ. Το φετίχ μου εξαπλώνεται και στη σχέση. Τον/Την οθώ να μου λέει όχι για να τον/ την βιάζω συναισθηματικά και σωματικά. Όταν μου λέει όχι, εν τέλη, τρώγομαι με τα άντερά μου γιατί το θεωρώ ανήθικο να τον/την βιάσω συναισθηματικά. Γελάω με τον εαυτό μου που μπαίνω στον πειρασμό. Φτιάχνω ιστορίες...

Πέρα από το παιχνίδι όμως, ένας υ που ξέρει να λέει όχι δείχνει υγιής, μέχρι το σημείο εκείνο που σου λέει όχι στα πάντα, πράγμα το οποίο δείχνει ότι είναι βανίλλα ή ότι έχει πρόβλημα με εσένα προσωπικά.

Υπάρχει, λοιπόν το όχι του παιχνιδιού...καβλα
Υπάρχει το όχι της αντίδρασης. (Εν τέλη εγώ βανίλλα είμαι αλλά αφού είσαι ο μόνος ειλικρινής άνθρωπος που μου έτυχε, θα σε υποστώ, αλλά αντιδράω συνέχεια)
Υπάρχει το όχι του έλεγχου των ορίων του Κ (Για να δούμε, πόσο με σέβεσαι και πόσο μπορώ να σε καβαλήσω)
Υπάρχει το όχι του φόβου (δεν σε εμπιστεύομαι και γυαλίζει το μάτι σου)
Υπάρχει το όχι του "σε έχω χεσμ....ο"

Από την άλλη υπάρχουν τα ναι
Υπάρχει το ναι που εκπέμπει λαγνεία (θα κάνω ότι θες, αρκεί να με αφήσεις να γλύψω τις γόβες σου)
Υπάρχει το ναι που εκπέμπει επικινδυνότητα (θα κάνω ότι θες, γιατί είμαι σε βαριά κατάθλιψη και αν δεν κάνω ότι μου λες εσύ θα κάθομαι όλη μέρα και δεν θα κάνω τίποτα)
Υπάρχει το ναι του έρωτα
Υπάρχει το ναι της ευχαρίστησης. (θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί μόνο έτσι θα ευχαριστηθώ).
Υπάρχει το ναι του φόβου (αν δεν το κάνω θα σε χάσω).
Υπάρχει το ναι των τύψεων (αφού σε γάμησα θα πρέπει να υποστώ ότι μου ζητήσεις γιατί δεν αξίζω να είμαι μαζί σου)
Υπάρχει το ναι του "δεν μπορώ ποτέ ούτως ή άλλως να πω όχι"

Μέσα σε αυτά τα ναι και τα όχι υπάρχουν οι καταλύτες του έρωτα, της εμπιστοσύνης, του μαζοχισμού, της λαγνείας, της ψυχικής νόσου, της φθοράς, της κατάθλιψης, της πονηριάς, της άρνησης, της ωρίμανσης.

Κανένα "ναι" και κανένα ΄"όχι" δεν είναι αυτούσια και αποκομμένα από ερμηνείες και παρερμηνείες. Προσωπικά όταν όλα τα άλλα είναι λυμένα, τότε, και μόνο τότε, μπορώ να σκεφθώ αν θέλω ο/η υ να ακολουθούν ένα τυπικό όταν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν κάτι που ζητάω. Προσωπικά δεν τα έχω λύσει όλα αυτά ακόμα.

Οι υποτακτικοί/ες -κατά την γνώμη μου - , όπως όλοι οι άνθρωποι, οφείλουν να έχουν την ικανότητα να πουν "όχι" όταν θέλουν (χωρίς φόβο και πάθος). Κατά τα άλλα εγώ θα τους ήθελα τόσο μαζοχιστές ώστε να θέλουν να πουν όχι μόνο και μόνο για να βιώσουν την επιβολή μου και τόσο ερωτευμένους ώστε να μην θέλουν να πουν όχι.

ΥΓ. πιστεύω ότι ο ΜαστερΠερρις στο ποστ 99 αναφέρεται στον μαζοχισμό και όχι στην υποταγή.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Το σημαντικότερο είναι να τον κοιτάζεις στα μάτια, να πάρεις βαθειά ανάσα, να έχεις σαρκώδη χείλη και να τα ανοίξεις τόσο στο "ο" του "όχι", κατά την εκπνοή, ώστε να κάνεις τον Άλλο να αναλογιστεί τί ωραία που θα ήταν αν τον έγλειφες. Ξεχνάει απευθείας το "όχι" σου. Κι αν δεν το ξεχάσει, θα τις φας. Μια χαρά, δηλαδή.

 

Στην επιφανεια παλι.
Πολυ ενδιαφερον θεμα...

 

..Όσον αφορά τα συμφωνημένα, τυπικά όχι, όσον αφορά κατι νέο, ναι.

Το ''τη μια έτσι την άλλη γιουβέτσι δλδ , δεν είναι αποδεκτό.
Π.χ σε συζητήσεις λέει ''μου αρέσει αυτό'' και στη συνέχεια να προκύψει ''αα,
τώρα δεν έχω διάθεση, ναι μου αρέσει αλλα όχι τώρα'' κ.τ.λ ( το ότι έχει συναινέσει, είναι δεδομένο) .

Το να μην το δεχτεί ισοδυναμεί είτε με αποδέσμευση είτε με εν δυνάμει αποδέσμευση.

 

Ενδιαφέρον και πάντα διαχρονικό θέμα.

Κάθε σχέση ξεκινάει συνήθως με ένα "μεγάλο ναι". Αυτό δε σημαίνει ότι στην πορεία δε μπορούμε να λέμε και ορισμένα "μικρά όχι". Για την ακρίβεια θεωρώ ότι χρειάζονται και τα "όχι", είναι απαραίτητα και συμβάλλουν σημαντικά στη διαμόρφωση και τελικά τη βελτίωση των ανθρώπων (Κ και υ) και της σχέσης τους.

Είναι δεδομένο ότι κανένας Κ δεν έχει το αλάθητο. "Ουδείς άσφαλτος", όπως έχει πει άλλωστε και η Άντζελα... Εδώ ακριβώς καλείται ο υ να υποδείξει πολύ διακριτικά μα και ξεκάθαρα τι δέχεται και τι όχι. Ή καλύτερα πως κάποια φαινομενικά "όχι" μπορούν τόσο απλά και ωραία να γίνουν "ναι".

Η σωστή στιγμή και ο όμορφος τρόπος είναι οι δύο πιο σημαντικοί παράγοντες, που καταδεικνύουν και αναδεικνύουν το μεγαλείο και τη διάθεση του υποτακτικού μέλους να δοθεί ολοκληρωτικά στο Κυρίαρχο (μέλος).

Αν ο υ είναι εντελώς άβουλος και χωρίς κριτικό πνεύμα, κανένας Κ δε μπορεί με την επιβολή και μόνο να τον βάλει στο σωστό "δρόμο". Από την άλλη πολύ δύσκολα και σε μεγάλος βάθος χρόνου μπορεί ο Κ να μάθει τόσο καλά το υ μέλος, ώστε να μη χρειάζεται ο υ να λέει "όχι" και "έλεος".

Πιστεύω πως η εκλογικευμένη και με μέτρο άρνηση του υ μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει. Αν δεν αντιδρά για την αντίδραση και μόνο και δεν διακατέχεται από το σύνδρομο της... ανούσιας έως ηλίθιας Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μπορεί πολύ ουσιαστικά και "αθόρυβα" να συμβάλει στη δημιουργία μίας πιο υγιούς και σταθερής σχέσης, από την οποία αμφότεροι (Κ και υ) θα είναι πολλαπλά κερδισμένοι... ενίοτε και καυλωμένοι.