Μόνη για μακριά...

Χαμογέλασε διακριτικά στις αεροσυνοδούς που την καλωσόρισαν ευγενικά. Της υπέδειξαν τη θέση της. Τακτοποίησε την τσάντα χειρουργικά προσεκτικά στο ντουλάπι και κράτησε την ζακέτα της. Είχε κλείσει θέση δίπλα στο παράθυρο. Κοιτούσε διστακτικά δεξιά και αριστερά και οι χάντρες των ματιών της κολλούσαν στη θέα του μονότονου αεροδιαδρόμου. Ήταν σούρουπο και στο τζάμι του αεροπλάνου αντικατοπτρίζονταν όλα τα αντικείμενα της άλλης πλευράς του οπτικού της πεδίου, κάνοντάς τα τρισδιάστατα σε σύγκριση με το πρόσωπό της. Είχε γύρει το κορμί της αριστερά και το χέρι της απαλά-απαλά μετακινούνταν προς τα κάτω πέφτοντας, καθιστώντας αδύναμο το αυτοσχέδιο στήριγμα που του είχε κάνει στην άκρη του μηρού της. Ήταν φανερά εξαντλημένη. Ξαφνικά τα νεύρα των άκρων της τέντωσαν εξαιτίας της αφύπνισης ενός τυχαίου αγγίγματος. Ήταν ο συνεπιβάτης της. ‘’Συγνώμη Κύριε’’ του είπε. Της έγνεψε καταφατικά.

Άρχισε να ανασηκώνεται συχνά από τη θέση της. Οι αεροσυνοδοί πηγαινοέρχονταν δίνοντας τις τελευταίες οδηγίες. Το άγχος γινόταν όλο και πιο έντονο. Έδεσε την ζώνη. Στον χαρακτηριστικό αυτό ήχο του αυτοπεριορισμού με το κλείσιμο της ζώνης , ένιωσε ένα ρίγος να ξεκινά από χαμηλά στη μέση της και να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια των σπονδύλων ένα- ένα ως τον τελευταίο. Το αεροπλάνο άρχισε να κινείται και να παίρνει ιεροτελεστικά θέση στον αεροδιάδρομο. Ο αυχένας της μούσκεψε απότομα. Τα μακριά μαλλιά της έκαναν αφόρητο κάθε είδους συναίσθημα. Ένα μούδιασμα απλωνόταν απαλά σε όλο της το κορμί, δίνοντας τη σκυτάλη στις καρφίτσες που ένιωθε να τσιμπούν τις άκρες των δακτύλων της. Έσφιξε τη ζακέτα δυνατά, καθώς το αεροπλάνο είχε ξεκινήσει την προγραμματισμένη επιτάχυνσή του. Έκλεισε τα μάτια και ο φόβος της ένιωσε να αγγίζει τα ουράνια της αθρησκίας της.


Μουδιασμένη καθώς ήταν, δεν κατάλαβε το άγγιγμα στα μαλλιά της παρά μόνο όταν είδες τις τούφες της να μετακινούνται κατάφερε να συνδεθεί με το περιβάλλον του αεροπλάνου. ‘’Πρώτη σου φορά.’’ , της είπε ο συνεπιβάτης. ‘’Μάλιστα’’ απάντησε εκείνη. Όσο το αεροπλάνο επιτάχυνε αναρωτιόταν, γιατί δεν ήταν ερώτηση, αλλά ανακοίνωση τα λόγια του, ένιωσε αμήχανα,που τόσο πολύ φαινόταν. Το αεροσκάφος επιτάχυνε επικίνδυνα και οι ρόδες ξεκόλλησαν από το έδαφος παίρνοντας μαζί τους κάθε ελπίδα για οπισθοχώρηση. Άφησε τη ζακέτα της και έσφιξε δυνατά τις παλάμες της. Ένιωσε το κορμί της να παραδίνεται στο αέρα. Τα μάτια της βούρκωσαν, το σαγόνι της χόρευε και στο λαιμό της έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα που κυλούσαν προς τα κάτω. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ήταν ικανά για να αναθεωρήσει τα καθιερωμένα. Ήταν τα δευτερόλεπτα εισαγωγής σε έναν άλλο κόσμο, που της απαγόρευε να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Μίσος και οργή έδωσαν τη σειρά τους στο συναίσθημα μέσα της που παρακαλούσε για έλεος. Ήταν ολότελα παραδομένη στην εσωτερική της έκρηξη και στον πόνο που τη συνόδευε.


Το αεροπλάνο σταθεροποιήθηκε με μια φιγούρα, στο κατάλληλο ύψος. Η σκέψη ανακούφισης έδωσε την πρώτη ανάσα στο πιεσμένο στήθος της. Έκανε να ανοίξει της παλάμες της καθώς ένιωσε ένα ελαφρύ κάψιμο, παρατηρώντας με μεγάλη της ντροπή, πως τις είχε ματώσει. Αδύναμη, μη μπορώντας να σκεφτεί καθαρά, έσφιξε δυνατά τη ζακέτα της και πάλι, προσπαθώντας να κρύψει το ντροπιαστικό αποτέλεσμα της <<έκρηξης>>. Το φανελάκι της κολλημένο πάνω της σα δεύτερο δέρμα ένιωσε να την πνίγει. Το διάφραγμά της ανεβοκατέβαινε αγανακτισμένο για τον σωματικό περιορισμό του και οι χτύποι της καρδιά της συνέχιζαν τη διαμαρτυρία.


Ο νοερός συμπαραστάτης της, την κοιτούσε ανιχνευτικά, μη γνωρίζοντας αν πρέπει να δείξει τον ενθουσιασμό του για την θεόσταλτη τοποθέτησή του στην συγκεκριμένη θέση. Ήθελε πολύ να της χαμογελάσει καθησυχαστικά αλλά αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στο χαμόγελο και την εκούσια θέληση του να εντείνει τα συναισθήματα φόβου της , ώστε η έκρηξή της να μην χαθεί με την επιβεβαίωση πως όλα πέρασαν. ‘’Όλα είναι όπως πρέπει’’ της είπε. Εκείνη χαμογέλασε ευγενικά. ''Ακόμα'' πρόσθεσε. Εκείνη τον αγριοκοίταξε. Η απότομη αλλαγή της έκφρασης του προσώπου της, του έδωσε μεγάλη χαρά. ''Δεκτή η ενημέρωση'', του είπε ειρωνικά, νιώθοντας σιγά σιγά τον ιδρώτα να εξατμίζεται στο λαιμό της.


Ξεκίνησε ο διάλογος που θα μπορούσε να κρατήσει για χρόνια… Και ύστερα η προσγείωση..

Τώρα πατάει στο έδαφος ξανά, σίγουρη.. Πως δεν μπορεί να ξαναπετάξει με τον οποιονδήποτε…

 

Όμορφο @Omikron88 !

 

Αστέρι μου  

 

Πολυ ωραίο ...αγγίζει την ψυχή μου ..!!!

 

Κι ομως αγγιζει το νόημα. Το βαθυ νοημα. Οδηγος συμπαραστατης συμμαχος στις αδυναμίες του σωματος και του πνεύματος. Αυτό το ➕1 καθε φορά πάνω απ αυτο που θεωρούσες όριο ειναι το βαθύ νόημα. Σ ευχαριστώ για το κείμενο σου....