Μόνο μουσική.

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

subtony...ρίχτα!  

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

. . .and if you go, Ι wanna go with you.​

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

Verzeih mir - bleib bei mir
und ich sagte noch VergissMeinNicht...​

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

Απάντηση: Μόνο μουσική.

 

Τον έκλεισαν στη φυλακή και το ψυχιατρείο, αλλά η αγάπη του για τη µουσική ήταν πιο δυνατή από τη βαρβαρότητα. Ο φηµισµένος τσελίστας µεταδίδει απόψε την ευαισθησία και την αισιοδοξία του
Ο µάνατζέρ του επέµενε ότι έπρεπε να στηρίξει την καριέρα του στο µυθιστορηµατικό σοβιετικό παρελθόν του, αλλά ο παγκοσµίου φήµης τσελίστας Μίσα Μάισκι δεν ήθελε. Ηθελε να τον ξέρουν για τη µουσική του. Τώρα που όλα αυτά έχουν πια µικρή σηµασία, τα αφηγείται ευκολότερα. Είναι 62 ετών, τα τρία παιδιά του επίσης ασχολούνται µε τη µουσική και αυτός δεν έχει ανάγκη από διαπιστευτήρια.

Απόψε που θα παίζει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, µε τη συνοδεία της 23χρονης κόρης του Λίλι στο πιάνο, θα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να παίζει, όπως έλεγε ο δάσκαλός του, ο Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, «µε ποίηση, µεγάλη ευαισθησία, έντονο ταµπεραµέντο και θαυµάσια τεχνική».

«Ούτως ή άλλως, δεν ανήκα ακριβώς στους αντιφρονούντες», λέει. «Με έκλεισαν στη φυλακή όχι για τις πεποιθήσεις µου αλλά επειδή το 1969 η αδελφή µου εγκατέλειψε τη χώρα. Στην αρχή, µου ακύρωναν συναυλίες και µου απαγόρευαν να εµφανίζοµαι στο εξωτερικό.

Περίµεναν ότι θα ακολουθούσα το παράδειγµα της αδελφής µου. Εγώ όµως ήθελα απλώς να συνεχίσω τις σπουδές µου µε τον Ροστροπόβιτς στη Μόσχα». Φυλακίστηκε για 18 µήνες σε στρατόπεδο εργασίας στην πόλη Γκόρκι. Τον έκλεισαν και σε ψυχιατρείο. Εντέλει έφυγε τον Νοέµβριο του 1972. Πρώτα στο Ισραήλ και αργότερα εγκαταστάθηκε στο Βέλγιο, που ήταν πιο κοντά στα µουσικά κέντρα του κόσµου και τον διευκόλυνε στα ταξίδια. Την ηµέρα που µας µίλησε, µόλις είχε γυρίσει από την Ιταλία και την εποµένη έφευγε για το Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη.

Και όπως γράφει στο βιογραφικό του, δεν είναι παρά πολίτης του κόσµου: «Παίζω µε ιταλικό τσέλο, γαλλικά δοξάρια και αυστριακές ή γερµανικές χορδές. Η κόρη µου γεννήθηκε στο Παρίσι, ο µεγαλύτερος γιος µου στις Βρυξέλλες και ο µικρότερος στην Ιταλία. Οδηγώ γιαπωνέζικο αυτοκίνητο, φορώ ελβετικό ρολόι και ινδικό κρεµαστό στον λαιµό και νιώθω πατρίδα µου κάθε τόπο, όπου οι άνθρωποι εκτιµούν και απολαµβάνουν την κλασική µουσική».

Τα παιδιά του, λέει πως δεν τα πίεσε να γίνουν µουσικοί. Το ήθελε όµως να γίνουν. «Η κόρη µου άρχισε πιάνο στα τέσσερά της χρόνια», λέει στα «ΝΕΑ». «Γι' αυτήν όµως δεν ήταν υποχρέωση. Ηθελα τα παιδιά µου να διασκεδάζουν πρώτα ώστε να εκτιµήσουν τη µουσική. Και αν είχαν το κουράγιο να συνεχίσουν, θα ήταν ωραία. Το επάγγελµά µου, ξέρετε, είναι πολύ ωραίο!».

Του λετονού µουσικού δεν ιδρώνει το αυτί όταν τον ρωτάµε αν τα πράγµατα είναι πιο δύσκολα σήµερα για τους νέους µουσικούς, λ.χ. για τα παιδιά του. «Ποτέ δεν ήταν εύκολα», λέει.

«Πάντα ο ανταγωνισµός ήταν µεγάλος.

Αυτό που χρειάζεται σε όλες τις περιπτώσεις είναι ταλέντο και τύχη. Και αυτό που κάνεις, ό,τι και να είναι, να το κάνεις εξαιρετικά».

Ούτε η εποχή του Ιντερνετ τον τροµάζει. «Ολα αλλάζουν γύρω µας, πράγµατι. CD, DVD, κατέβασµα από το Διαδίκτυο. Δεν είµαι όµως απαισιόδοξος. Πολλοί διακηρύσσουν τον θάνατο της µουσικής. Δεν το πιστεύω. Η µεγάλη τέχνη επιβιώνει πάντα. Τα πράγµατα απλώς αλλάζουν και εξελίσσονται». Οσο για το κοινό... «Δεν παραπονιέµαι. Ολες οι γενιές είχαν το κοινό τους. Ποτέ το κοινό της κλασικής µουσικής δεν ήταν πλειοψηφικό. Αυτός δεν είναι, άλλωστε, ο σκοπός του µουσικού; Να διευρύνει το ακροατήριό του».

Η καριέρα του Μίσα Μάισκι είναι πραγµατικά εντυπωσιακή. Εχει πραγµατοποιήσει περισσότερες από 30 αποκλειστικές ηχογραφήσεις για τη δισκογραφική εταιρεία Deutsche Grammophone, σε συνεργασία µε ορχήστρες όπως η Φιλαρµονική της Βιέννης και του Βερολίνου, η Συµφωνική του Λονδίνου, η Φιλαρµονική του Ισραήλ, η Ορχήστρα των Παρισίων. Εχει αποσπάσει µεγάλο αριθµό βραβείων, ενώ υπήρξε υποψήφιος και για Grammy. Εχει συνεργαστεί µε µαέστρους όπως οι Λέοναρντ Μπερνστάιν, Ζούµπιν Μέτα, Ρικάρντο Μούτι, Τζέιµς Λιβάιν, Βλαντίµιρ Ασκενάζι, Τζουζέπε Σινόπολι και Ντάνιελ Μπάρενµποϊµ, ενώ έχει συµπράξει µε µουσικούς, όπως η Μάρθα Αργκεριχ, ο Ράντου Λούπου, ο Γιούρι Μπασµέτ, ο Μαξίµ Βενγκέροφ και ο Τζούλιαν Ράχλιν. Με την κόρη του συνεργάζεται, µας λέει, πολύ καιρό. «Τα τελευταία πεντέµισι χρόνια έχουµε δώσει µαζί συναυλίες σε όλο τον κόσµο, µέχρι και σε Κίνα και Κορέα». Με τη Λίλι έχει κάνει και ηχογραφήσεις. Η νεαρή µουσικός που τρέφει µεγάλη αγάπη για τη µουσική δωµατίου, έχει δώσει πολλές συναυλίες και ρεσιτάλ, µεταξύ των άλλων στο Φεστιβάλ Βερµπιέ, το Λουγκάνο (Μartha Αrgerich Ρroject), το Μουσικό Φεστιβάλ του Φράιµπουργκ, τον Μουσικό Φλωρεντινό Μάιο, το Φεστιβάλ Φραντς Λιστ.

Του Μανώλη Πιµπλή

TA NEA 14/10/2010