Μ/μαζί

a little deeper...

4 Φεβρουαρίου. Τρεις μήνες μετά. Το περίμενε κανείς; Το περίμενε, ψέμματα μη λέμε. Και οι Δ/δύο. Χωρίς πως και γιατί, απλά το περιμέναμε. Μόνο που κάθε φορά έχει και κάτι άλλο, κάτι νέο, κάτι πιο βαθύ
Τον κάλεσα στο τηλέφωνο να τον ενημερώσω πως βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιο.
- Βγάλε τα ρούχα σου, άνοιξε ελαφρά την πόρτα και πάρε τη θέση σου στον τοίχο.
- Μάλιστα
Βρίσκομαι να κοιτάζω τον τοίχο γυμνή, σηκώνω τα χέρια ψηλά, παίρνω ανάσες. Νιώθω την είσοδό Του στο δωμάτιο. Νομίζω πως τρέμω, προσπαθώ να συγκρατηθώ, θέλω να γυρίσω, να Τον αγκαλιάσω αλλά όχι, μένω εκεί. Τον αισθάνομαι πίσω μου, νομίζω θα πέσω κάτω. Βάζει τα χέρια Του στα μάγουλά μου, με φιλάει, με χαιδεύει, μένω ακίνητη, λίγο ακόμη, λίγο ακόμη... δεν αντέχω άλλο, τα χέρια πέφτουν από τον τοίχο. Χάνομαι στην αγκαλιά Του.
Κάθισε στην άκρη του κρεββατιου και γονάτισα στα πόδια Του. Το κεφάλι μου επάνω Τους, τρίβομαι. Νιώθω τον πούτσο Του σκληρό και ενώ σε άλλη περίπτωση δεν θα έβλεπα τη στιγμή να τον πάρω στο στόμα μου, το μόνο που μπορώ είναι να ακουμπώ το κεφάλι μου σχεδόν ευλαβικά επάνω στα πόδια Του και να νιώθω το χέρι Του, να με χαιδεύει. Μέχρι που με σηκώνει και με βάζει να καθίσω επάνω Του. Είμαι υγρή, απίστευτα υγρή αλλά δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ σεξουαλικά με την συνηθισμένη ένταση και το ίδιο πάθος. Αισθάνομαι έτοιμη να ΄΄χυθώ΄΄ επάνω Του.
Τα μάτια Του είναι καρφωμένα στα δικά μου και το βλέμμα μου ακολουθεί το δικό Του. Κινούμαι επάνω στον πούτσο Του. Με γυρίζει ανάσκελα, έρχεται επάνω μου και καρφώνεται μέσα μου κάνοντας το μυαλό μου και όχι μόνο να πλημμυρίσει από Εκείνον. Δεν ελέγχω τις κινήσεις του σώματός μου, αισθάνομαι σαν φτερό. Όχι στον άνεμο, στα χέρια Του. Είναι τόσο τρυφερός απόψε, δεν με πιέζει και όμως έχει τον έλεγχο τον δικό μου, τον δικό Του πιο απόλυτα από ποτέ.
Ναι ξέρω, ο σεξουαλικός έλεγχος είναι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμος αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τον θέμα είναι ότι αφαιρεί σταδιακά κομμάτια ελέγχου από μένα σε όλους τους τομείς. Τον παίρνει από εμένα και τον ασκεί Εκείνος. Όχι δεν είναι απλό, μου γεννά θυμό και αντιδράσεις και ανασφάλειες όμως σήμερα δεν είναι είναι μια τέτοια μέρα.
Με γυρίζει στα τέσσερα, μπαίνει μέσα μου και αφήνομαι. Πιάνει τη ζώνη Του και με χτυπάει, στον κώλο, την πλάτη παντού. Πονάω. Του το λέω. Δεν έχει και τόση σημασία. Θέλει Εκείνος να πονάω. Βυθίζομαι.
Ξαπλώνει. Με βάζει επάνω Του. Νιώθω τον πούτσο Του να αγγίζει τη μήτρα μου. Κινούμαι μέχρι που με στέλνει να τον πάρω στο στόμα να αδειάσει τα υγρά του.
Τον καθαρίζω. Τον φιλάω. Φιλάω τα πόδια Του, τα γλύφω από τους μοιρούς μέχρι τα πέλματα. Εκεί έχει σταματήσει ο χρόνος. Δεν ξέρω πόση ώρα το κάνω αυτό. Τον βλέπω έχει χαλαρώσει και το απολαμβάνει, συνεχίζω, κλείνω τα μάτια και παίρνω βαθιά ανάσα. Είμαι εκεί και το απολαμβάνω με τρόπο που δεν περίμενα. Ηρεμώ, γαληνεύω.

 

Μπορείς να γράψεις. Η απάντηση στο θέλω να γράψω. Η αλήθεια είναι πως μου έκανε εντύπωση που το ζήτησε. Δεν περίμενα να μπορεί. Η απάντηση της μου το επιβεβαίωσε. Θέλει αλλά δεν μπορεί.

Και τι να γράψεις... Τα εύκολα έχουν ειπωθεί. Σκηνές, εικόνες, σεξ, πόνος με διάφορους τρόπους, ενδεχομένως με μεγαλύτερη ένταση. Και;

Αισθήσεις. Αισθήσεις, συναισθήματα που τις συνοδεύουν. Χάσιμο. Ένα χάσιμο που γίνεται όλο και πιο βαθύ. Τι νόημα έχει να περιγράψεις τις εικόνες που σου προκάλεσαν τα συναισθήματα; Πάντα εικόνες θα είναι για όποιον τις δει.

Ο καιρός περνάει. Το ταξίδι συνεχίζεται με την ίδια ταχύτητα. Καλή η πλάκα και το γέλιο, καλό πράγμα το σεξ, δε λέω. Παιδιά δεν Ε/είμαστε. Δώσαμε. Και πήραμε.
Όμως, το να βλέπεις την ψυχή ενός ανθρώπου στα μάτια του, και μάλιστα για ώρες, είναι εμπειρία ζωής, είναι πολύ ομορφότερο από τα οποιαδήποτε μάτια. Έστω και από τα δικά της μάτια. Και αυτή την ψυχή δεν την περιγράφεις. Δεν την κρεμάς στα μανταλάκια.

 

Πολύτιμο, ανεκτίμητο, σπάνιο.
Τυχεροί όσοι το βιώνουν.

 

Δεν λες ότι ήσαστε και οι δυο κομμάτια και το ρίξατε στον ύπνο, το λέμε τώρα «υψηλά συναισθήματα». Να κάνετε πολλά, να τα γράφετε, να παίρνουμε ιδεες  

 

Δεν κουραζόμεθα. Είμεθα unlimited. Ε/έκαστοι

 

- Θα σου πάρω την ψυχή.
- Έλα ρε, ποιος είσαι ;
- Και το μυαλό, και την καρδιά.
- Κόψε κάτι.
Και γέλια, πολλά γέλια. Εκεί που οι άλλοι απαιτούν εκείνος έλεγε αυτό που ήθελε και γελούσαμε. Μέχρι τη μέρα που κομμάτια από αυτά άρχισαν να γίνονται δικά του. Μέχρι τη μέρα που συνειδητοποιείς πως η δοτικότητά σου σταματούσε όταν κάποιος έφτανε να αγγίξει κάτι από αυτά. Και ξαφνικά, τα αγγίζει εκείνος, μαλακά δε λέω αλλά τα αγγίζει και μπαίνει πιο μέσα και το βλέπεις και αντιδράς και θες χωρίς πραγματικά να θες, να το σταματήσεις.
Και προσπαθείς να αντιδράσεις γιατί κάτι νιώθεις να χάνεις από τη δύναμή σου. Και δεν έχεις τρόπο να το σταματήσεις, αντιδράς ανθρώπινα γιατί ο εγωισμός σου δεν σ'αφήνει να αφεθείς τελείως. Κράτα τα όλα, κράτα τα μισά, κράτα κάτι, κράτα κάτι.... αλλά....
Πως να κρατήσεις τα πάντα όταν τα πάντα κρατάνε εσένα; πως να κρατήσεις τα μισά όταν κλωτσάνε μέσα σου να φύγουν; πως να κρατήσεις κάτι όταν εκείνος θέλει και το κάτι δικό του; Όμως είναι βαρύ, τρομάζει είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο συγχρόνως αλλά έχεις μπει στον δρόμο και ξέρεις πως είναι ο δικός του δρόμος, και ξέρεις ήδη πως δεν κρατάς τα πάντα και πως θα φτάσεις στο τέρμα αφήνοντας στη διαδρομή και τα μισά, και το κάτι και το ελάχιστο. Γιατί και αυτά μαζί με εσένα τα κρατάει εκείνος. Και τα κρατάει καλά.

 

Κάθε στιγμή ξέρω, από την πρώτη μέρα. Μπορεί να μην ήξερα από την αρχή τι θα γίνει σε βάθος χρόνου, αν και τώρα το ξέρω κι αυτό. Ήξερα όμως τι θα γίνει τον επόμενο μήνα, κάθε στιγμή, για κάθε επόμενο μήνα.

Πάντα δείχνει να το αμφισβητεί. Πάντα γίνεται η ίδια ερώτηση. Πάντα χαμογελάω και απαντώ με ερώτηση, την ίδια ερώτηση.

-Πως το ξέρετε;
-Έχω κάνεις ποτέ λάθος;

Κενό. Κάποια δευτερόλεπτα. Η απάντηση της πάντα πνιγμένη, ο ήχος ίσα ίσα που ακούγεται, σαν να της έχω πιάσει το λαιμό και να της στερώ το οξυγόνο.

-Όχι...

Ένας σύντομος διάλογος που έχει επαναληφθεί δεκάδες φορές. Σε κάθε οχι νιώθει να μην αναπνέει όσο θα ήθελε. Νιώθει το χέρι μου στο λαιμό της ακόμα και όταν δεν είναι εκεί.
Μόνο που δεν έχει συνειδητοποιήσει, αν και η απάντηση βρίσκεται μέσα της, πως ο λόγος που γνωρίζω τι θα γίνει και ο λόγος που δεν αναπνέει είναι ο ίδιος.
Είμαι μέσα της και το χέρι μου σφίγγει το μυαλό της και την ψυχή της. Παίρνω τα κομμάτια της ένα ένα, μέχρι το τελευταίο.
Δε με ενδιαφέρει να γίνεται ότι πω, με ενδιαφέρει να ζει για να κάνει ότι πω. Τρομάζει γιατί ξέρει ότι αυτός είναι ο δρόμος. Και γιατί ξέρει πως δεν έχει επιστροφή.

 

Κάθε στιγμή από την πρώτη μέχρι σήμερα νιώθω τα κομμάτια μου όχι να χάνονται, όχι να διαλύονται, όχι να εξαφανίζονται αλλά να αλλάζουν. Να αλλάζουν φορα να αλλάζουν θέση, να βγαίνουν για να ξαναμπούν σε πιο σωστή θέση. Σαν ένα μεγάλο παζλ, που σε δυσκολεύει στην ολοκλήρωση και βάζεις-βγάζεις τα κομμάτια του αλλά όλα είναι εκεί ολόκληρα και ακέραια.
Όταν μου παίρνει ένα κομμάτι είναι για να το βάλει σε θέση που θέλει εκείνος, σε θέση που ολοκληρώνει Ε/μας και όχι εμένα ως είχα μάθει να λειτουργώ ως τώρα. Είναι τόσο απλό αλλά κάθε κομμάτι όταν βγαίνει για να αλλάξει θεση πονάει. Πονάει άλλοτε λιγότερο κι αλλοτε περισσότερο. Κι όμως όταν μπαίνει εκεί που πρέπει παύει να πονάει. Παύει να είναι δύσκολο.
Δεν ξέρω που οδηγεί αυτό. Ξέρω όμως πως ότι γίνει δε μπορεί να είναι κάτι κακό. Ούτε καν κάτι που να περιέχει το κακό. Αυτή η σχέση είναι γεμάτη Φως. Πως μπορείς να μην ανοίξεις την ψυχή σου στο φως;
Κάθε μέρα γίνεται πιο δική του, και κάθε μέρα πιο ήρεμη. Μέσα μου. Και έξω μου. Και στο πρόσωπό μου και στους άλλους.
Στην αγκαλιά του εκτός από το σώμα μου παίρνει κάθε φορά και την ψυχή μου και δίνει την δική του ολόκληρη, χωρίς φόβο χωρίς να φοβάται πως κάτι θα χάσει. Μπαίνει μέσα μου και όσο πιο βαθιά τόσο περισσότερα τα κομμάτια μου που γίνονται δικά του. Τόσο πιο δική του εγώ ολόκληρη. Το Μ/μαζί δεν περιγράφει μια σχέση. Το Μ/μαζί περιγράφει την πορεία που χαράζει εκείνος μέσα στη σχέση έξω απο τη σχέση, παντού, πάντα.

 

Εικόνες
Κόσμος. Γνωστοί, άγνωστοι, γέλια, συζητήσεις, γνωριμίες. Ντυμένη όπως μου είπε, χωρίς εσώρουχο. Είχα μαζί μου στην τσάντα ότι ζήτησε. Δυο σφήνες, ένα ταμπόν.
Δεν χρειάστηκε τίποτα από αυτά για να κάνει αυτό που θέλει. Δεν χρειάστηκε τίποτα τελικά για να πάρει αυτό που θέλει.
Γονάτισα να του βγάλω τα παπούτσια, τις κάλτσες το παντελόνι. Τα χέρια του πίεσαν δυνατά τις ρόγες μου, μια κραυγή βγήκε από μέσα μου, ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο μάγουλό μου.
- Δεν σου είπα ότι θα μετράς;
- Ένα, δύο....
Δεύτερο χαστούκι στο μάγουλο μου.
- Πότε σου είπα να κλείσεις τα πόδια;
.............
Kατέβασα το φόρεμά μου και φύγαμε.

Σκέψεις
Κάθε φορά που πιάνει τις ρόγες μου ξαφνικά ή απότομα, νιώθω το δέρμα μου να σκίζεται. Ο πόνος είναι αφόρητος. Ο ίδιος πόνος, η ίδια ή και μεγαλύτερη ένταση, μοιάζει να χάνεται μαζί κι εγώ σταδιακά μέσα του.
Έχει πάρει τόσο κομμάτι του εαυτού μου όσο ποτέ δεν είχα δει να χάνω ξανά. Και δεν ξέρω πως, αλλά γίνεται έτσι απλά. Μόνο του. Όπως ακριβώς προχωράει ο ρυθμός ενός μουσικού κομματιού, όπως ολοκληρώνεται μια σύνθεση. Βήμα βήμα, νότα νότα. Λίγο ακόμη και λίγο παραπάνω..

Χάθηκα. Άκουγα τη φωνή του αλλά δεν έβγαινε λέξη. Ήθελα να του απαντήσω αλλά η φωνή μου είχε χαθεί. Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Γιατί, τι φταίει;

Mιλούσε. Ένιωθα τόση σιγουριά για το πόσο με ξέρει. Τόσο βέβαιη για το πως μπορεί να μιλήσει για μένα, που καμία σκέψη δεν μπορούσε να μπλοκάρει το μυαλό μου πέρα από τη χαρά και τη σιγουριά πως αυτός ξέρει. Να μιλήσει, να φερθεί, να κρίνει κατά βούληση.
Χαμογελώ καθώς νιώθω την υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου να αυξάνεται.

Συναισθήματα
Δε ξέρω τι θα πει φόβος κι όμως η σκέψη πως χάνω εμένα με τρομάζει. Νιώθω να έχει την ψυχή μου στα χέρια του. Μεγάλο, βαθύ, όμορφο μα ζόρικο πέρα από κάθε σκέψη. Πόσο δύσκολο να αφήνεις το εγώ σου στην άκρη και πόσο όμορφο μαζί, να το πιάνει στα χέρια του εκείνος.
Τα θέλει όλα. Και τα χάνω σιγά σιγά. Το βλέπω σαν παρατηρητής και δεν μπορώ να επέμβω να το σταματήσω. Μάλλον δεν θέλω...

 

Προσπαθεί. Πνίγεται. Συνεχίζει να προσπαθεί. Πνίγεται ξανά. Τη σηκώνω από τα μαλλιά. Την κοιτάω στα μάτια και της χαϊδεύω το μάγουλο. Της μιλάω ήρεμα, με την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου..

-Τι έγινε; Δεν μπορείς να με ικανοποιήσεις;

Ένα γρίλισμα βγαίνει από το στόμα της. Πόνεσε. Δεν μίλησε. Χωρίς να πάρω το χέρι από τα μαλλιά της, της κατεβάζω το κεφάλι. Ξεχνάει ότι χρειάζεται οξυγόνο. Συνεχίζει μέχρι να γεμίσει το στόμα της.

Τη σηκώνω από τα μαλλιά. Προσπαθεί να πάρει ανάσες. Βάζω το χέρι μου στο λαιμό της. Της κόβω τον αέρα, το ένα μου χέρι πιέζει το λαιμό της και το άλλο σπρώχνει το κεφάλι της μπροστά, συνεχίζοντας να την κρατάω από τα μαλλιά.

-Μην σκεφτείς ξανά να βάλεις το οξυγόνο σου πάνω από μένα.

Με κοιτάει στα μάτια. Την κοιτάω στα μάτια. Τα μάτια της θολώνουν. Βλέπω τα αγγεία μέσα τους να κοκκινίζουν. Χάνεται. Δεν κάνει την παραμικρή κίνηση να με σταματήσει. Περιμένει να αποφασίσω αν θα ζήσει. Ξέρει ότι θα αποφασίσω να ζήσει. Είναι σίγουρη πως όταν πάρω αυτό που θέλω θα είναι γεμάτη και ακέραια. Την αφήνω. Παίρνει αέρα, επιτέλους αναπνέει.

-Εγώ αποφασίζω αν θα πάρεις οξυγόνο. Το οξυγόνο σου είμαι εγώ...

Την παίρνω αγκαλιά. Χαλαρώνει. Χύνεται. Ασφάλεια. Χάδι στο κεφάλι...

-Μπράβο το κοριτσάκι μου...

 

Κλείνω τα μάτια μια στιγμή και τα ανοίγω ξανά.

• Εγώ.
  Τα κλείνω ξανά. Τα ανοίγω.
• Εγώ.
  Ξανά.
  Κάθε φορά μαζί του ήταν ένα βήμα πιο κοντά του. Δυο, δέκα, πενήντα.
  Αυτη ήταν 100 πιο κοντά του και άπειρα μέσα του.Ηταν μια φυσικη ροή μέσα στον χρόνο. Δεν ξέρω να το εξηγήσω. Μαζεύτηκε όλη η πίεση, το ζόρι , το σφίξιμο και χύθηκαν όλα, μαζί κι εγώ. Που; Στα χέρια του. Μέσα του.
  Ξέρω, και κυρίως ξέρει πως δεν τα έχει όλα. Οι αντιστάσεις όμως εξασθενούν. Θαρρείς κι ένα ρέμα με παρασύρει επάνω του, τόσο φυσικά. Το μυαλό μου, η ψυχή μου, οι αισθήσεις μου γεμίζουν, το είναι μου νιώθει το χέρι του όλο και πιο βαθιά και το αναζητάει όλο και περισσότερο. Νιώθει την ανάγκη να λιώσει να χαθεί να σβήσει μέσα του καθώς γίνεται ένα με εκείνον.
  Κλείνω τα μάτια και ανοίγω.
• Εκείνος.
  Ξανά
• Εκείνος.
  Ξανά
• Εκείνος.
  Παραλύω. Πόσα κομμάτια έχει αρπάξει; Πόσο εαυτό έχω χάσει για να χωρέσει τόσο μέσα μου; Πόσο θα χάσω ακόμα;
  Κλείνω τα μάτια.
• Όλα, μέχρι το τελευταίο κύτταρο.
  Όλα. Όλα. Όλα....
  Τα ανοίγω. Νιώθω πολλά κύτταρα ακόμη στη θέση τους.
  Φόβος.
• Δώσε μου το χέρι σου μικρό μου.
  Χαμόγελο. Δεν πάω μόνη. Με πηγαίνει. Και δεν έχει σημασία το που.