Νάρκισσοι-σχέσεις, πως μπλέξατε μαζί τους, πως να ξεμπλέξετε, αν θέλετε!

Πάντως έχεις βγάλει οφ τόπικ, όσους διαφωνούν μαζί σου μέχρι στιγμής. Ο αφορισμός δεν είναι διασκέδαση, είναι υστερία.

 

νομίζω πως η απάντηση που έδωσα στην estelwen,
καλύπτει και το δικό σου ερώτημα.

lexy, ο ναρκισσισμός θεωρείται διαταραχή, και γι αυτό
προφανώς συζητιέται ξεχωριστά

 

ρωτάω εντελώς ειλικρινά

σε τί ακριβώς διαφωνείς;
(το ερώτημα απευθύνεται σε όλους
όσους αισθάνονται πως διαφωνούν)

 

αν επιχειρήσουμε την "επιστημονική" προσέγγιση -προσωπικά, δεν έχω τη γνώση - θα πρέπει καταρχάς να βάλουμε στο παιχνίδι και τον ναρκισσούλη ως απαραίτητο συνοδευτικό του νάρκισσου. Ως γνωστόν, μόνος -ο νάρκισσος - δεν κάνει παιχνίδι.

 

Συμφωνούμε, χρήσιμη διαπίστωση, αν και δεν θα μιλούσα για ευθύνη, περισσότερο για επιλογές - συνειδητές ή μη.

 

@lexy έχω την εντύπωση πως έχει ήδη αναφερθεί

 

Busted  

Δεν τα είχα διαβάσει όλα! Τώρα είδα και τη δική σου απάντηση στην @estelwen ! Σορρυ!

 

Δεν είμαι σίγουρη πως κατάλαβα. Ποιά είναι τα μεν που έχουν εναλλακτική, και ποια είναι αυτή;

 

Προτού αρχίσουμε τους αφορισμούς και τους αφορισμούληδες, αν έχεις την καλοσύνη πες μου ποιους έχω βγάλει off-topic, αφού πρώτα κάνεις τον κόπο να διαβάσεις τον τίτλο και να το συζητήσουμε, πάντα εν πλήρει συνειδήσει και ηρεμία, καθώς και με εντελώς ανοιχτό μυαλό, το βράδυ που θα ξαναγυρίσω.
Η αναφορά μου ήταν στο τεστ που καθόριζε το πόσο ναρκισσιστής είναι κάποιος, το οποίο, -διόρθωσε με αν κάνω λάθος- δεν είναι το θέμα που συζητιέται σε αυτό το νήμα. Ο καθένας φυσικά είναι ελεύθερος να πει ό,τι, μα ό,τι θέλει, τον ίδιο καθορίζει άλλωστε το τι θα πει και το πως θα τοποθετηθεί, όχι το νήμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η δική μου η ένσταση ισοδυναμεί με ''υστερία'', όπως γλαφυρότατα το χαρακτήρισες. Εκτός κι αν κατάλαβα λάθος, σε ό,τι αφορά το on και το off topic, οπότε θα περιμένω δικές σου διευκρινίσεις, υπόσχομαι πως θα ανακαλέσω αν μού παρασχεθούν άλλα στοιχεία από αυτά που κατάλαβα.
Ίσως βέβαια κι εσύ να ξανασκεφτόσουν τον χαρακτηρισμό ''υστερία'', είναι φορτωμένος με αρνητική σημειολογία, ιατρικο-ιστορικά, μετά θα πάμε και σε προεκτάσεις όπως τον φεμινισμό και τον σεξισμό και θα μπλέξουμε κι άλλα θέματα στην συζήτηση σε σχέση με το φύλο και το ποιος γράφει σε ποιον, που είναι κάτι που το απεύχομαι πραγματικά.
Νομίζω πως μπορούμε να συνεννοηθούμε αν υπάρχει πραγματικά αυτή η πρόθεση και όχι άλλη.
Mερικές φορές η μάχη, υπάρχει στο μυαλό μας, ο άλλος δεν κρατάει καν όπλο.
Το θέμα είναι πως από τις μάχες του μυαλού κάποιων ανθρώπων έχουν ξεκινήσει τεράστιες συρράξεις .
Αυτό, σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να το αποφύγουμε, αφού έχουμε μία υπέροχη γλώσσα που μάς βοηθά να επικοινωνούμε, αρκετά αποτελεσματικά, θα έλεγα.
Αρκεί οι προθέσεις μας να είναι θετικές ως προς την επικοινωνία, ακόμη και των εντελώς αντίθετων θέσεων από αυτές όσων χρίζουμε συνομιλητές μας.
Με τους υπόλοιπους, αυτούς που κατά τεκμήριο απαξιώνουμε εντελώς, δεν έχει νόημα να εμπλεκόμαστε καν σε διάλογο.
Αφού είναι δεδομένη η αδυναμία επικοινωνίας.
Τουλάχιστον έτσι λένε οι κοινωνιολόγοι.
Κάπως έτσι σχηματικά το αντιλαμβάνομαι και εγώ.
Οπότε, ελπίζω να τα πούμε το βραδάκι.
Καλή συνέχεια. 

 

εξάντλησα όποια ικανότητα έχω να διαβάζω, και οδηγήθηκα σε κάποιο συμπέρασμα.
διάβασα οδηγίες για να ονομάσεις άρρωστο αυτόν που σου προκάλεσε δυσκολία ή δυσφορία.
διάβασα οδηγίες και συμβουλές(!) για να αντιμετωπίσεις, να βάλεις απέναντι, τον άρρωστο, αντί την «αρρώστια».
είμαι εξαιρετικά καχύποπτος απέναντι στην περιπτωσιολογία και την δραματοποίηση, όσο και στην θυματοποίηση, γιατί είναι μόνον βολικές.
διάβασα και εξορκισμό, διαχωρισμό με μιά αδρή γραμμή του καλού και του κακού, με το υποκείμενο απαρέγκλιτα στην «φωτεινή» πλευρά.
και σε μένα μπορεί να έτυχε, αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν να εφησυχάσω ρίχνοντας το φταίξιμο στον απέναντι, να απωθήσω και να αποποιηθώ. να εμπλακώ στη «μάχη» του «καλού» με το «κακό», αντί να αναζητήσω λύση που να ανταποκρίνεται σε ανάγκες.
στο νήμα κατασκευάζονται εχθροί, καλλιεργείται αντιπαλότητα, έχθρα.

 

Δεσποτική, παρεμβατική, κτητική..

 

Αν και κάπου κατανοώ την ανάγκη για διάγνωση (έτσι μας μεγαλώσανε και μας μάθανε), εγώ την απεχθάνομαι και θεωρώ πως μπορεί να αποτέλεσει τροχοπέδη, παρά βοήθεια. Προσωπικά, βδελύσσομαι τις ταμπέλες και τις κατηγοριοποίησεις στην ψυχική υγεία. Στερούν το νόημα του ατόμου, προωθούν μία νοοτροπία εργαλειακού ορθολογισμού στην θεραπεία (άρα όχι τι θα βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά τι θα επωφελήσει το κράτος – δεν θα μπω τώρα σε αναλυτική αναφορά του τρόπου με τον οποίο δομήθηκε το D.S.M. αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να το δει κανείς στη βάση του), ενισχύουν μία εξωτερική αυθεντία (άρα και εστία αξιολόγησης και ζητήματα ελέγχου) και πολλά πολλά άλλα, τα οποία δεν θα αναφέρω για να μην κουράσω.

Το ίδιο επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας ψυχαναγκαστικός, ένας οριακός, ένας μανιοκαταθλιπτικός, ένας ψυχωσικός και πάει λέγοντας. Και όλοι οι άνθρωποι έχουμε ΣΤΟΙΧΕΙΑ από διαταραχές, δεν σημαίνει ότι έχουμε την διαταραχή. Είναι άλλο πράγμα αυτό, κι άλλο η ψυχοπαθολογία! Επίσης, πολύς κόσμος δεν επιθυμεί να πάει σε θεραπεία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει σοβαρές διαγνώσεις. Απλά επειδή ταμπού, στίγμα και τα τοιαύτα ή επειδή όντως δεν αναγνωρίζει πρόβλημα (απ’ τα πιο απλά «κόψ’το το τσιγάρο βρε παιδί μου – μα, γιατί εγώ το απολαμβάνω»). Αν εγώ είμαι καλά με αυτό που κάνω, δεν έχω λόγο να το αλλάξω. Μεγάλη κουβέντα δε κι αυτή, αλλά δεν θα επεκταθώ για να μην βγω εκτός νήματος. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπάρχουν και σε άλλες διαγνώσεις και σε ανθρώπους χωρίς διαγνώσεις επίσης. Και υπάρχουν και άλλες διαταραχές, όπως οι οριακοί, οι εξαρτητικοί, οι ψυχαναγκαστικοί, που θα ήταν μια χαρά μέσα στο B.D.S.M.

Έπειτα, αν μιλάμε όντως για ψυχοπαθολογία, φρονώ πως όλοι οι ενήλικες άνθρωποι έχουμε τη στοιχειώδη κρίση να διακρίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Κι αν δεν το δούμε αμέσως, κάποια στιγμή θα φανεί. Αν εξακολουθούμε να μην το βλέπουμε, ίσως δεν φταίει ο άλλος, αλλά εμείς.

Τέλος, για να μην κουράζω άλλο, προσωπικά θεωρώ πως το ζητούμενο είναι να βλέπω τον τρόπο που ο άλλος προσπαθεί να σχετιστεί μαζί μου (αλλά και με τους άλλους) κι από εκεί να προσπαθώ να βλέπω αν κάτι με προβληματίζει και δεν πάει καλά (και πόσο ίσως) ή αν μπορώ να μείνω και να δουλέψω πάνω στη σχέση. Να τονίσω πως δεν λέω ότι αυτό ως διαδικασία είναι εύκολη ή πάντα εφικτή. Αλλά θεωρώ πως ειδικά όταν μιλάμε για έναν χώρο όπως το b.d.s.m. που έχει βαθιά και έντονα σχετίζεσθαι είναι μία απαραίτητη διαδικασία. Αλλά αυτό προϋποθέτει διαρκή γνώση του δικού μου εαυτού, γιατί πολλές φορές αυτό που μου χτυπάει στον άλλον είναι κάτι δικό μου που για κάποιους λόγους δεν μπορώ ακόμα να το δω ή να το ακούσω. Να διευκρινίσω πως το τελευταίο σχόλιο, όπως και τίποτα από όλη την απάντησή μου, δεν αποτελεί αναφορά επί προσωπικού προς κανέναν (απλά ο γραπτός λόγος επειδή είναι απρόσωπος, όσο κι αν τον αγαπώ, μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις κι επειδή είναι κι απ’ τα πρώτα δείγματά μου γραφής στο forum δεν το επιθυμώ).

Αυτά