Ναρκισσιστική προσωπικότητα:Η μυθική διαδρομή της.

Αν καλοσκεφτει κανεις, ο απολυτος ναρκισσος εινσι ο Θεος.
Εφτιαξε τοσα δισεκατομμυρια πιστιυς για νσ τον λστρευουν και να τον προσκυνανε.

 

Βασικά δυο δημιούργησε, όλοι οι υπόλοιποι είναι αποτέλεσμα αιμομιξίας.

 

Ήταν συμπέρασμα που προηγήθηκε από τις προκείμενες. Δεν ήταν κρίση γενικώς, ήταν ο προσδιορισμός οτυ υποκειμένου και δεν ήταν κρίση αξιακή ειδικώς, το πολύ, σε επίπεδο λέξη προς λέξη και όχι ολοκληρωμένης πρότασης, το "ψώνιο" να θεωρηθεί αφορισμός.

Όσον αφορά την απάντησή σου,

δεν βλέπω κάποιο επιχείρημα που εξηγεί το συμπέρασμα, δεν βλέπω από πού προκύπτει ότι δεν είναι μαλάκας και έχω την εντύπωση ότι η υπόθεση της ενσυναίσθησης που στρέφεται αποκλειστικά προς τα μέσα θα αναιρούσε την ενσυναίσθηση.

Δεν έχω αντίρρηση πως ο νάρκισσος της καθομιλουμένης μπορεί να είναι μαλάκας, πράγμα που, υποθέτω, θα ανακουφίζει κάπως τους γύρω του, ιδίως αν αυτοί έχουν πεισθεί ότι ο νάρκισσος αξίζει περίπου αυτά που ο ίδιος πιστεύει,

επιμένω όμως,

ότι αν θέλει ένας να βρίσει κάποιον άλλο, ας πει "ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου και όχι με τον δικό μου εαυτό και γιατί στο δαίμονα νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από όλους εδώ γύρω;" αντί να παριστάνει τον γνώστη της ανθρώπινης ψυχής, κάνοντας χρήση ορολογίας που δεν γνωρίζει, πχ "νάρκισσος" που είναι το θέμα μας. Γιατί τότε γίνεται ο ίδιος ένας μαλάκας και μισός  

 

Επειδή συμβαίνει σπανίως μεν, πλην όμως συμβαίνει, η λογοτεχνία να δίνει απαντήσεις r/l, διαβάστε το "Νάρκισσος και Χρυσοστομος" του Herman Hesse.

 

Ενα ενδιαφερον στοιχειο του ναρκισσισμου σε επιπεδο διαταραχης ειναι οτι παρουσιαζει συννοσηροτητα ( comorbidity), συνηθως με καποια απο τις αλλες δυο διαταραχες του antisocial πλεγματος, την κσθαροαιμη antisocial διαταραχη και την borderline.
O Otton Kernberg που εχει ασχοληθει ιδιαιτερα με την borderline διαταραχη και χαρακτηρολογικο αστερισμο, εξεταζοντας σε βαθος τις τα επιπεδα συνυπαρξης τους με αναλυση των μηχανισμων αμυνας, των τεχνικων του αναλυτη, αλλα και τα ορια καθε διαταραχης αυτοτελως σε σχεση με τις μορφες συνυπαρξης τους, παραμενει μαλλον σκεπτικιστης ως προς τη δυνατοτητα θεραπειας.
Οριζει παντως τον φυσιολογικο ναρκισσισμο ως λιβιδινικη επενδυση του εαυτου (οπου εαυτος εννοειται η ενδοψυχικη δομη με πολλαπλες αναπαραστασεις- συναισθηματικες/γνωστικες δομες αυτοαντιληψης), συμπεριλαμβανοντας τις δομες τιυ Εγω, του Υπερεγω και του Εκεινου, ορισμος που μπορει να οδηγησει σε καπως σαφη διαχωρισμο μεταξυ φυσιολογικου και παθολογικου διαχωρισμου.

Αλλοι συναδελφοι του, ασχετα μη της εξεταση συννοσηροτητας, κυριως Αμερικανοι, προχωρανε ακομα περισδοτερο στην κριση τους για τη θεραπεια: θεωρουν τον ναρκισσισμο (ως διαταραχη) σχεδον de facto αθεραπευτο, θεωρωντας πως ο ναρκισσσιστης, θα φτασει στο γραφειο τους 90% κατοπιν πιεσης των οικειων τους (συχνα συζυγων) κι οχι επιδη ο ιδιος αισθανεται οτι χρειαζεται την παραμικρη βοηθεια, και θα αποδειχθει μη συνεργασιμος: θα αμφισβητησει τις γνωσεις, την ποιοτητα σπουδων η την εμπειρια του ψυχοθεραπευτη, θα ζητησει ειδικη μεταχειριση η θα προσπαθησει να επιβαλλει του δικους του κανονες, θα εκδηλωσει συνεχομενη οργη η θα προβαλλει επιθετικοτητα απεναντι στον ψυχοθεραπευτη η θα βρει εναν λογο να διακοψει γρηγορα τη θεραπεια.

Θα επανελθω, αν βρω χρονο, με μερικα πολυ ενδιαφεροντα δευτερευοντα χαρακτηριστικα του παθολογικου ναρκισσιστη και την συνηθη αμυντικη οργανωση της προσωπικοτητσς του

 

Why do codependents miss narcissists?

Michael Anthony, 20 years past clinical experience.
Answered May 28

Because the two personalities fit together like dysfunctional lock and dysfunctional key.

The narcissist needs to be admired and cared for, and the codependent person needs to care for someone.

The relationship can work for a long time.

My clinical experience has been that the codependent person eventually improves enough and gains enough insight into their own psychology that he/she becomes desperate to get away from the narcissist (who never changes or gains insight).

The narcissist, of course, becomes enraged by the “abandonment”, and does whatever he/she can do to make the (formerly) dependent person’s life a living hell.

Seen it a thousand times…

Επειδή στο Quora παρακολουθώ κάποια θέματα σχετικά με την ναρκισσιστική διαταραχή, διάβασα πρόσφατα αυτό (το παραπάνω), το οποίο και θεωρώ ότι είναι πολύ περιεκτικό, θα αποπειραθώ να το μεταφράσω, με την άδειά σας, φυσικά.

Γιατί λείπουν οι ναρκισσιστές στους συνεξαρτώμενους (ή αμοιβαία εξαρτημένους);
Γιατί οι δύο προσωπικότητες ταιριάζουν μεταξύ τους όπως η δυσλειτουργική κλειδαριά και το δυσλειτουργικό κλειδί.
Ο ναρκισσιστής χρειάζεται να τον θαυμάζουν και να τον φροντίζουν, και το συνεξαρτώμενο άτομο χρειάζεται να νοιάζεται για κάποιον.
Η σχέση μπορεί να λειτουργήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η κλινική μου εμπειρία είναι ότι το συνεξαρτώμενο άτομο τελικά βελτιώνεται αρκετά και αποκτά αρκετή διορατικότητα σε ότι αφορά την δική του ψυχολογία ώστε να προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει από τον ναρκισσιστή (ο οποίος ποτέ δεν αλλάζει ή αποκτά διορατικότητα).
Ο ναρκισσιστής, φυσικά, εξοργίζεται από την ''εγκατάλειψη'', και κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει κόλαση την ζωή του (πρώην) συνεξαρτώμενου ατόμου.
Το έχω δει χιλιάδες φορές...

Καλά τα λέει ο γιατρός.