Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ. (1)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάναμε έρωτα μέσα στο αυτοκίνητο. Το απολαμβάναμε κι οι δυο, όσο κι αν ακούγεται παράξενο. Δεν είχε τίποτα από την πλήξη του κρεβατιού! Θες η θέα που επιλέγεις και την αλλάζεις κάθε που βαριέσαι το ίδιο σκηνικό, θες η πρόκληση της επίφοβης δημόσιας έκθεσης, θες τα σύμβολα που πολύ σοφά έβαλαν οι σχεδιαστές του αυτοκινήτου στο εσωτερικό του (υπάρχουν κάτι άπαιχτοι λεβιέδες ταχυτήτων!) ... Θυμάμαι μια φορά απολάμβανα τους οργασμούς Της και σημείωνα ένα "Χ" στο χνoτισμένο παράθυρο κάθε φορά που χανόταν. Κι έτσι το παράθυρο γέμισε με πολλά «Χ». Είχα μετρήσει 15 ή 16 οργασμούς!
Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ήταν η ξεχωριστή. Οι ζώνες στο πίσω κάθισμα μου ζητούσαν να συμμετάσχουν κι αυτές στο παιγνίδι μας και να ζωντανέψουν τα παιδικά σκιρτήματα μου που είχαν μείνει φαντασιώσεις. Σα να το είχα σχεδιάσει χρόνια έπιασα τρυφερά τα χέρια Της τα ανέβασα πάνω από το κεφάλι Της και τα έδεσα με τη ζώνη. Δεν αντέδρασε (ίσως στο ταξίδι που ήταν να μη κατάλαβε τίποτα). Μόνο όταν ξεκίνησα να Τη λύνω και με μισόκλειστα μάτια μου είπε ένα «μα … γιατί με λύνεις;», μόνο τότε κατάλαβα.

Τους επόμενους μήνες το παιγνίδι μας συνεχίστηκε χωρίς σχόλια, χωρίς συνεννοήσεις. Ήταν κάτι πολύ απλό. Και οι δυο κάναμε ό,τι είχαμε βαθιά κρυμμένο μέσα μας και περιμέναμε απλά να συναντηθούμε για να το κάνουμε. Σιγά-σιγά μεταφέραμε το παιγνίδι μας στο σπίτι. Το δέσιμο στο κρεβάτι με τα χέρια ανοιχτά ήταν το απαραίτητο πλέον συμπλήρωμα στο έργο που παίζαμε. Κάποιες φορές Της έδενα και τα πόδια, αλλά όχι πάντα. Η αίσθηση των καλοσχηματισμένων ποδιών Της που με αγκάλιαζαν ήταν μια πρόκληση, αντίπαλη στο δέσιμο. Οι συσπάσεις Της και τα τινάγματά μου καθώς ήταν δεμένη έδιναν μια άλλη διάσταση σ’ αυτό που μέχρι τότε λέγαμε «κάναμε έρωτα». Ε όχι. Δεν κάναμε έρωτα. Κάναμε σεισμό, έκρηξη ηφαιστείου, με συνοδεία ήχων ροκ, λαρυγγισμούς σοπράνο, συμφωνική ορχήστρα σε ανέβασμα και απεραντοσύνη από το πέλαγος της Αμοργού.

Ο χρόνος κυλούσε προς τη μεγάλη μέρα. Χωρίς να το συζητάμε. Χωρίς να το σχεδιάζουμε. Απλά κάναμε ό,τι ονειρευόμασταν κι οι δυο. Ναι … ίσως ακούγεται για το παιγνίδι του αφέντη με τη σκλάβα του, όμως τώρα, 5 χρόνια μετά δεν είμαι καθ’ όλου σίγουρος για το ποιος αφέντεψε και ποιος σκλαβώθηκε.

Συγχωρέστε με. Πρέπει να σταματήσω. Πρέπει να συνεχίσετε την ιστορία μόνες σας. Μόνοι σας. Η δικιά μου είναι πέρα για πέρα αληθινή. Θα σας τη συνεχίσω σύντομα. Θα σας πω για τη μεγάλη μέρα. Θα με τιμούσε όμως να γνωρίζω ότι ενεργοποίησα τη νόηση, την καρδιά και τους αδένες σας.

Καληνύχτα

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσουμε μια αληθινή ιστορία μόνοι μας ...
Θα περιμένουμε την συνέχεια της , με ενδιαφέρον... για την ''μεγαλη μερα '' !

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Καλογραμμένο. Καλωσορίσατε  

Η συνέχεια στη δική σας ευχέρεια, τα βιώματα του Κ/καθενός από Μ/μας είναι απόλυτα σεβαστά, δεν έχετε καμμία υποχρέωση να συνεχίσετε την εξιστόρηση της εμπειρίας σας, αν δεν το επιθυμείτε.

Αν έχετε την καλωσύνη, θα συμπληρώστε την ηλικία Σας στο προφίλ Σας; Χρειαζόμαστε αυτό το πεζό μέτρο για να είναι φανερό ότι δεν αφήνουμε ανηλίκους να μπαίνουν στην κοινότητα.

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Περιμενω ανυπομονος την μεγαλη μερα..αν καταλαβα καλα εδω υπαρχει ενας ερωτας μεγαλος...

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Ελπίζω κι εύχομαι η μεγάλη σας μέρα να είχε διάρκεια μέρας των φιόρδ. Άρα, ανυπομονώ.

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Κι εγω στη λιστα αναμονής

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Maley, DreamMaster, Kyrios G κι εσείς anasia kai tender lilly,
Ευχαριστώ που γράψατε τα σχόλιά σας
Θα συναντηθούμε πάλι.

 

RE: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ.

Εκπληκτική ιστορία

 

Απάντηση: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ. (1)

Εγω τωρα την διαβασα αν και ειναι παλια.
Συμφωνω εκπληκτικη ιστορια.
Δεν ξερω εαν ηρθε η μεγαλη ημερα, παντως εγω σου ευχομαι σημερα που εχεις και γενεθλια να ειναι σημερα η μεγαλη χαρα.
Περιμενω οποτε μπορεις την συνεχεια

 

Απάντηση: Νατάσα, αύριο να είσαι εδώ. (1)

Αχ αχ τι ωραια.Και τι ωραια καμια φορα να παγιδευεσαι σε αυτο που νομιζεις πως εισαι κ τελικα ανατρεπονται ολα...Περιμενω κ γω!

 

Κι εγώ σήμερα τη διάβασα πρώτη φορά... πολύ ωραίο γράψιμο που δείχνει και πόσο όμορφη ιστορία είναι... 

 

Δυστυχώς δεν υπάρχει συνέχεια. Μήπως θα έπρεπε να τη συνεχίσουμ εμείς;