Να ξανά συστηθούμε;

Κι έρχεται μία ημέρα που η μεγαλύτερη αγάπη σου, ξανά έρχεται στη ζωή σου και δεν είναι του bdsm, ούτε καν ξέρει για σένα, ίσως να είχε υποψιαστεί κάποια πράγματα στο παρελθόν.

1ο ερώτημα: τι κάνεις;

Ναι η ειλικρίνεια πάνω απ'όλα αλλά δεν αφορά αυτό το ερώτημα μου.
Τι κάνεις ως προς την επιλογή.
Επιλέγεις μία ζωή που, ίσως, να είναι πιο ασφαλής συναισθηματικά, συντροφικά αλλά vanilla;
Ή συνεχίζεις το δρόμο σου με βάρκα την ελπίδα;

Να πω πως σε αυτό το θέμα αφορά όταν ο ένας από τους δύο συντρόφους είναι bdsmer και ο άλλος σύντροφος vanilla.

Θα ήθελα να ακούσω γνώμες αν είναι δυνατόν από όλα τα status.

2ο ερώτημα: πιστεύετε πως το bdsm μπορεί να τρομάξει κάποιον άνθρωπο;
Σε θεωρητικό πάντα πλαίσιο.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

Ο @Master Electro-pain με κάλυψε πλήρως.

You make your choices and you own them.-

 

Θα κάνεις ό,τι έχεις ανάγκη τη δεδομένη περίοδο χωρίς κριτική για την επιλογή σου  

Αναλόγως τον άνθρωπο... Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρ@ για το τι παίζει στο μυαλό τ@ άλλ@... Το coming out αφορά αυτ@ που το κάνει, όχι αυτ@ που το το λαμβάνει

 

Ότι και να επιλέξεις, εσύ πλέον δεν είσαι η ίδια.
Ούτε αυτός είναι.

Αν βαδίζετε και οι δύο στην ίδια συχνότητα τα υπόλοιπα εν καιρώ θα τα βρείτε.

Υπήρξα με Dom ενώ είμαι βανίλα. Θεωρούσε πως με εκπαίδευση θα με φέρει στο σημείο που θέλει.
Δεν έγινε. Δεν τσούλισε. Δεν λειτούργησε αυτή η σχέση. Δεν ήταν βανίλα κ είχαμε κ οι δυο διαφορετική κόσμο θεωρία.

Κάθε ζευγάρι είναι διαφορετικό. Το τι πρέπει να κάνεις στην πραγματικότητα το ξέρεις.

 

Σίγουρα νιώθεις να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και αρχίζεις να προβληματίζεσαι και να αμφιταλαντεύεσαι.

Προσωπικά θα πω ότι, αν έχεις ζήσει και "χορτάσει" το bdsm και ο άνθρωπος αυτός σε καλύπτει σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα επίπεδα πλην του συγκεκριμένου, το σκέφτεσαι σοβαρά και ίσως αξίζει να το προσπαθήσεις. Αν το "σαράκι" του bdsm παραμένει ενεργό σαν ηφαίστειο μέσα σου, προφανώς και κινείσαι σε ένα σύμπαν παράλληλο με τον άνθρωπο αυτό και δύσκολα θα ταυτιστείτε και θα ευτυχήσετε.

Σε ό,τι αφορά στο 2ο ερώτημά σου, εκτιμώ ότι έχει σημασία το πότε και πώς ακριβώς θα τον φέρεις σε επαφή-γνωριμία με το bdsm αλλά και πόσο πρόθυμος (θα) είναι να δεχτεί να αλλάξει σε κάποιους τομείς για να σε κάνει ευτυχισμένη. Ή έστω να δοκιμάσει και να πειραματιστεί σε κάποια πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση εσύ θα κρίνεις και θα πράξεις. Και με γνώμονα είτε τη λογική και το μυαλό, είτε την καρδιά και το συναίσθημα θα χαράξεις τη "διαδρομή" σου και θα προχωρήσεις.

Σου εύχομαι να νιώσεις δικαίωση ό,τι κι αν επιλέξεις τελικά για σένα.

 

1ο & 2ο ερώτημα

-Αγάπη αυτός είμαι. Για μία σχέση, χρειάζονται δύο τουλάχιστον ναι. Αν τρομάξει και φύγει, είναι όχι.

 

Μου έτυχε παλιότερα με ανυποψίαστους, τους ψαχούλεψα λίγο πιο βαθιά, με λίγους και πολύτιμους βγήκαν ονειρεμένες καταστάσεις (D/s πάντα και όχι απλό Top/bottom). Με τους άλλους -και για όσο με κυβερνούσε το κάτω μέρος του σώματός μου- δοκίμασα, εξήγησα, πρότεινα, βαρέθηκα του θανατά, ξενέρωσαν του θανατά (για να μην πω ότι τρόμαξαν). Θεωρώ ότι η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη όταν ο ρόλος που προτιμάει κάποια/ος δεν συνάδει με τους παραδοσιακούς ρόλους.
Προσωπικά έχω πια μεγαλώσει πολύ για να παλεύω με αμύητους.

 

Καλημέρα και χρόνια πολλά,

Δεν ξέρω που θα με κατέτασσα. Βανίλα δεν είμαι, bdsmερ δεν νιώθω (ακόμα, ελπίζω), τώρα μαθαίνω σιγά σιγά τα κατατόπια.

Στο δια ταύτα. Στο παρελθόν δεν ήμουν δυστυχισμένη στις βανίλα σχέσεις μου. Ίσως αν τα πράγματα είχαν έρθει διαφορετικά να μην είχα ποτέ συστηθεί με όσα πλέον τόσο ποθώ, αλλά, το λέω με πάσα ειλικρίνεια, δεν ξέρω τώρα πια αν θα μπορούσα να γυρίσω πίσω. Πιθανολογώ πως όχι.

Για το πρώτο ερώτημα βέβαια θέλω να προσθέσω κάτι που θεωρώ σημαντικό. Πριν βάλετε τον εαυτό σας σε διλήμματα κάντε μια διερεύνηση αν η μεγαλύτερη αγάπη σας είναι όντως εκεί. Οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσονται. Εσείς είστε ο ίδιος άνθρωπος με τότε;

Ίσως η καλύτερη διαδρομή είναι να ξανασυστηθείτε από την αρχή μεταξύ σας και με το BDSM.

 

οι "ρόλοι" και οι απόλυτες "ταμπέλες" ειναι συχνά μια παγίδα. Το κορμακι ξερει!

 

Αν και προσωπικά θεωρώ ότι μερικοί δρόμοι δεν έχουν επιστροφή, η αδιαπραγμάτευτη αρχή μου πλέον είναι όπου κι αν είμαι, να είμαι καλά.

Έπαψα προ ετών να βαυκαλίζω εαυτόν ότι είμαι βανίλα και θα μπορούσα να ευδοκιμήσω σε ανάλογες σχέσεις, πορεύομαι συνειδητοποιημένα με αυτό και δεν κοιτάω πίσω.
Και οι όποιες επιλογές μου έκτοτε, όσο δύσκολες κι αν ήταν ενίοτε, δεν με απογοήτευσαν ποτέ.
Ήταν πολλά τα χρόνια των συμβιβασμών και της μετριότητας για να προσθέσω κι άλλα, σε μια ζωή που επίσης αδιαπραγμάτευτα, είναι μικρή και μια.

Οι επιλογές δεν είναι πάντα εύκολες, και τα εύκολα δεν είναι πάντα τα βέλτιστα.
Μπορεί να είναι βολετά…αλλά μυρίζουν συμβιβασμό και πάλι.

Νομίζω καλή μου @JustMe ότι οι συστάσεις, οφείλουν πρωτίστως να γίνουν με τον εαυτό σου και μετά με όποιους υπόλοιπους..

«You’re free to choose, but you’re not free from the consequence of your choice.»

 

οι συστάσεις ειναι απλά σαν ένας φάρος... ισα να βρεις ένα στιγμα
η μοναδικοτητα καθε συντροφου μετρα και αξιζει να δωσεις χρονο και διαθεση για να την μαθεις, να την αποκρυπτογραφήσεις
και την ιδια στιγμη να σαι ανοικτός/η να σε διαβασει και σενα.