Να ξανά συστηθούμε;

jyst me... αυτο μετρα... η ''ταμπελιτσα'' ειναι το "ευκολακι"... δεν εχει καμια σημασια. τα ματια που κοιτανε. αυτα αξιζουν απ οποια θεση και ρολο

 

Δεν ειναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν την ευκαιρία να πούνε:

Εκμεταλλευσου την ευτυχή συγκυρία και όλα τα άλλα θα τα βρεις στη πορεία.

 

καθε συγκυρια ειναι προκληση. και αφορα και τους δυο... και τους αφορά χωρις οριο και μια ευκολη ταμπελα.
το οριο ειναι η επιθυμια

 

Το πρώτο ερώτημα είναι κάτι που με έχει απασχολήσει κι εμένα άπειρες φορές...προσωπικά δε ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη/καλυμμένη σε μια σχέση που δεν υπάρχει το bdsmικο κομμάτι...θεωρώ ότι από τη στιγμή που το έχεις ζήσει είναι κάτι που σε ακολουθεί πάντα και το ψάχνεις πάντα. Ωστόσο αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος θεωρείς ότι σε καλύπτει απόλυτα σε όλα τα υπόλοιπα απλά σταθμίζεις τι είναι αυτό που είναι πιο σημαντικό για σένα και κυρίως του κάνεις μια συζήτηση γύρω από το θέμα θεωρώ ότι αν σε σέβεται κι σε νοιάζεται θα προσπαθήσει έστω να το δοκιμάσει...
Προσωπικά πάντως μη μπορώντας να μείνω σε βανίλα σχέσεις, γιατί πάντα κάτι μου έλειπε αυτό το στοιχείο ήταν κάτι που είτε το έθετα εξαρχής ως δεδομένο κι ανάλογα με την ανταπόκριση του άλλου προχωρούσα ή όχι είτε με έκανε να αναζητώ γνωριμία μέσα από συγκεκριμένους κύκλους.

 

1. Έχω δει ανθρώπους να κάνουν πολλούς συμβιβασμούς για να αποφύγουν την μοναξιά... Σαφώς, δεν μηδενίζω την πιθανότητα να υπάρχει ειλικρινής διάθεση για συνύπαρξη, όμως το να εθελοτυφλούμε όσον αφορά στη φύση μας είναι κομματακί... εκπτωτικό. Πιθανό σενάριο κατ' εμέ, βουτάς στον vanilla βίο για το εν λόγω πρόσωπο κι εν τέλει, μετά από καιρό, τα ένστικτα σου έρχονται για να σε στοιχειώσουν.
2. Ω ναι... έχω δει πολλές φαιδρότητες όσον αφορά σε αυτό. Ακόμα και η απλή αναφορά έχει τρομάξει εν δυνάμει εραστές. Στενάχωρο φαινόμενο.

 

χμ... ναι οι "βανιλα" σχέσεις γρήγορα χάνουν τη μαγεία τους. Το "μη βανιλα" δεν αφορά μόνο το bdsm. Αφορά το να κρατιέται το μυαλό, η επιθυμία, το κορμί σε εγρήγορση. Κι ας μοιράζεσαι το φετιχ "να δουμε ελληνική ταινία με πιτσα". Το στοιχημα είναι να μπορείς να βγαλεις "ασπίδες" και "τειχη" και στο κομμάτι αυτό (bdsm) να είστε μαζί και όχι σαν μαζί.

 

Οι συμβιβασμοί, είτε τους αποδώσουμε ως "μικρούς", είτε ως "μεγάλους", σε μία σχέση (άραγε μόνο στη σχέση ή και στην εργασία και με το "αφεντικό" μας και με το μισθό μας (ναι, αυτός που δεν μας φτάνει...) και με τον γείτονα ή τον "μ@λ@κ@" συνάδελφο κλπ υφίστανται. Όριο κατά τη γνώμη μου είναι να μην σηκώνεσαι το πρωί και "φτύνεις" τον εαυτό σου στον καθρέπτη μετρώντας οδυνηρούς συμβιβασμούς που τελικά σε ακυρώνουν συνολικά ως προσωπικότητα (κι όχι μόνο στο σεξ). Όριο είναι να μην καταπιέζεις, να μην θάβεις την επιθυμία, την παρόρμηση, την διάθεση για ελευθερία. Να μην γίνεσαι "μικροαστούλης" και "κυρ-Παντελής". Να μην εκπίπτεις στην αντίληψη, η πάρτη μου, όσους κι όσα "κλείνει η πόρτα μου", να μην γίνεσαι "κωλόπαιδο".
Ναι, συχνά οι άνθρωποι (έχουν εκπαιδευτεί απο το σχολείο, την αγία οικογένεια, τον/την φιλο/η, την εργασία) κάνουν συμβιβασμούς. Στο όνομα της μοναξιάς παραμένεις με ένα άλλο άνθρωπο που δεν έχεις να "πεις" και να "μοιραστείς". Στο όνομα "κάλλιο πέντε και στο χέρι" και στο "έχει ο Θεός" ανέχεσαι τ' αφεντικό, το συνάδελφο, τον "διπλανό", ενώ κατά βάση θα' θελες να τον φτύσεις στα μούτρα. Στο όνομα του "νοικοκυραίου" δικαιολογείς κι ανέχεσαι τον μπάτσο να χτυπά, να σκοτώνει, τον φασίστα και τον ρατσιστή (πιστεύοντας ότι αφού είσαι λευκός και "έλληνας", εσένα δεν σε αφορά... αυτά είναι για γκει, τρανς, γύφτους, ξένους κλπ).
Αυτοί οι συμβιβασμοί, τελικά, θα φτάσουν και στο "κρεβατάκι". Γιατί αν περνάς τη ζωή "λαθραία", λαθραία θα την περνάς και στο κρεβάτι σου. Ο "vanilla" βίος είναι πέρα από κρεβάτι: είναι ο μικροαστισμός και ο φόβος της επιθυμίας.
Δεν υπάρχει vanilla βίος μόνο στο σεξ! Ευτυχώς δηλαδή!

 

Οταν μιλάμε για BDSM αόριστα δεν έχουμε πάντα όλοι την ίδια θέση για το τί ακριβως έχει ο Αλλος στο μυαλό του.
Ετσι καλό θα ήταν να διευκρινίζεται.

Τούτου λεχθέντος το ερώτημα είναι αλλού και δεν έχει σχέση αρχικά με το BDSM (αυτό έρχεται σε τρίτο χρόνο).
Το αρχικό και βασικότερο ερώτημα είναι, το εξής.
«Έχουν εκλείψει οι λόγοι για τους οποίους χώρισαν οι 2 άνθρωποι εν αρχή?»
Αν έχουν εκλείψει, τότε έχει νόημα να ασχοληθουμε με την όποια συνεύρεση και στην συνέχεια να περάσουμε στο τρίτο σκέλος που αφορά το BDSM.

Είναι πολύ διαφορετικό αν μιλώντας για το BDSM αναφερόμαστε μόνο στο "kinky" κομμάτι ή και στο δυναμικό κομμάτι, αυτό δηλαδή που αναφέρεται στην παραχώρηση/ανταλλαγή εξουσίας. Δεν είναι λοιπόν απλή η απαντηση στο αρχικό ερώτημα.

Ειδικότερα πάντως σε ότι αφορά το BDSM, όπως και σε άλλες καταστάσεις, υπάρχει ένα σημείο μη επιστροφής (αγγλιστί point of no return) απο την στιγμή που θα το περάσει κανείς, δεν έχει γυρισμό.
Όταν κάποιος περάσει αυτό το σημείο, και για κάποιο λόγο ξαναπεράσει πίσω, πάντα κάτι θα λείπει.

 

θα πρέπει να το αναφέρεις αλλά με λίγο τρόπο ότι σου αρέσει το bdsm δεν είναι κακό ίσως αρέσει κ σε αυτόν ποτε δεν ξέρεις.. 

 

Την απαντηση θα τη δώσεις μονη σου, αν μπορείς να δωσεις πληρη και ουσιαστικη απαντηση στο
- γιατί ηταν αυτά η μεγαλύτερη σου αγαπη κι οχι καποια άλλη
- γιατί επαψε να είναι
- τι θα σου καλυψει η επιστροφη της
- ποιά ειναι η θεση του BDSM στα προηγουμενα αλλά και πόσο συμβατό η ασυμβατο μπορει να είναι στο πιθανο μετά.

Αν παιξεις στο μυαλο σου πολλες φορές το σεναριο που σε φοβιζει περισσοτερο, θα βρεις την απάντηση. Και σε αυτό, και σε άλλα διλλήματα.

Βανιλλα μπορεί να ειναι ενας αλλος εναλλακτικός τροπος λειτουργίας που ακόμα μπορεί να δουλεψει η μηχανη σου χωρίς προβλημα. Μπορεί όμως να ειναι και παλιά, παιδικα ρουχα που ειναι αδυνατον να φορεσεις πια. Αυτο μονο εσυ μπορεί να το ξέρεις.

Χαιρετώ.

 

Πέρα από τις προβολές που μπορεί να κάνει κανείς, καλείται, εν μέρει, να απαντήσει, στον εαυτό του πολλές φορές, για τα δικά του βιώματα, τα δικά του λάθη και τελικά, τις δικές του επιλογές.
Αν το bdsm μπορει να τρομάξει;
ΝΑΙ
Κι οι αλήθειες όμως τρομάζουν πολλούς ανθρώπους... πολλές φορές και τα χαμένα όνειρά τους.
Το ουσιαστικό είναι οι δικές σου αλήθειες, τα δικά σου όνειρα, τα δικά σου θέλω.
Μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις στο πως θέλεις να ζήσεις τη δική σου ζωή.
Το είπε υπέροχα πιο πάνω ο JOHN_athens για το φόβο της επιθυμίας.
Ο τρόμος του κενού είναι ικανός να μας γυρίσει πίσω σε "ασφαλή" μονοπάτια μόνο που ούτε ασφαλή, ούτε εύκολα, πόσο μάλλον ευχάριστα, είναι όσο δε μας γεμίζουν.
Παραφράζοντας τον ποιητή, αντισταθείτε σε μένα ακόμη που σας απαντώ.

 

Σας ευχαριστώ όλους και όλες για την συμμετοχή σας στο νήμα, ο καθένας με το τρόπο του έδωσε κι από ένα λιθαράκι.