Να τα δίνεις όλα ή να προσέχεις τον εαυτό σου;

Τι ηλικιας ειστε κι οι δυο;

 

Μικροί ημαστε

 

Όπως ήμασταν πριν τον χαμό της μητέρας της, θα το ήθελα, ήμασταν καλυτερα από ότι είχα τολμήσει ποτέ να ονειρευτώ!! Και παρότι σαν άνθρωπος με χαρακτηρίζει η απαισιοδοξία μου, θεωρώ πως αν αντέξω αυτόν τον καιρό, θα ήμαστε καλύτερα από ποτέ γιατί πλέον θα έχουμε περάσει μια τεράστια φουρτούνα και θα μας δένει αυτο!!

 

Άρα στην ουσία μου λες να μην υπεραναλυω τα πράγματα και να δω που θα με βγάλουν; Ή κάπου το εχασα;

 

Σε μια τρυφερή ηλικία όπως η δική σας, ακόμη μαθαίνετε. Οι εμπειρίες δεν είναι πίσω αλλά μπροστά. Η μικρή έχασε τη μητέρα της κι είναι λογικό να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Αντίστοιχα , το ίδιο μπορεί να πάθαινε και κάποιος άλλος στη θέση της. Εξαρχής, ήταν λάθος από την οικογένειά της που σε φόρτωσε τόσο πολύ με την ευθύνη του να την προσέχεις και που από ότι κατάλαβα σου μεταβίβασε ''προβλήματα'' που ουσιαστικά δεν είναι δική σου δουλειά να λύσεις. Σε τιμά που είσαι εκεί και προσπαθείς. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αφήσεις πίσω τον εαυτό σου. Ο χρόνος είναι γιατρός, η μεγάλη προσκόλληση όμως είναι παγίδα. Ειδικά, σε μια χρονική περίοδο που το κορίτσι πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα πόδια του, μετά από μια σημαντική απώλεια.
Λες ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθείς να πάρεις λίγη από την προσοχή που της δείχνεις. Λάθος...Παίζεις με το να της δώσεις λάθος μήνυμα, ότι την πιέζεις. Αυτή τη στιγμή, υποσυνείδητα, λειτουργεί μέσα το ένστικτο της επιβίωσης, βάζει μέσα τα πάντα σε μια σειρά, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνει. Προσπαθεί να δει τι θα κάνει με τη ζωή της, κι είναι φυσιολογικό. Αν νοιώσει ότι πιέζεται, μπορεί να απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο και να αντιδράσει άσχημα απέναντί σου.
Αυτό που θα πρότεινα είναι να είσαι δίπλα της, χωρίς να της χρυσώνεις το χάπι, να την παροτρύνεις στα νέα της βήματα δίνοντας της το χώρο και το χρόνο μέχρι να ξεκαθαρίσει μέσα της. Είναι σημαντικό να είμαστε με κάποιον που επιθυμούμε να είμαστε μαζί , όχι επειδή νοιώθουμε ότι θα μας δείχνει το δρόμο πάντα.
Σε αυτό το διάστημα, μπορείς παράλληλα να ασχοληθείς και με το δικό σου εαυτό. Το αν θα εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω, μόνο ο χρόνος θα το δείξει.

 

Να μη χάνεσαι στην ανάλυση, ναι.

Το ξέρω ότι ακούγεται εύκολο στα λόγια μα θα είναι δύσκολο στην πράξη, αλλά δεν γίνεται αλλοιώς.
Αν αισθάνεσαι ότι θέλεις να είσαι εκεί, να αφιερώσεις μέρος του εαυτού σου σε αυτό για εκείνη. Και το υπόλοιπο μέρος του εαυτού σου αφιέρωσέ το σε σένα, στις υπόλοιπες υποθέσεις σου και επιθυμίες σου.
Το πόσο πολύ αλλά και με ποιον ακριβώς τρόπο νοιάζεσαι, καθώς και πόσα θέλεις και μπορείς να δώσεις, θα δοκιμαστούν άλλωστε και θα βγουν στην επιφάνεια στην αληθινή τους διάσταση αργά ή γρήγορα, ούτως ή άλλως.

 

Αποψη μου ειναι πως θελει μετρο ενα συναισθηματικο δουναι και λαβειν ειναι οι σχεσεις για εμενα...βεβαια πολλες φορες βλεπεις τον τοιχο και πατας γκαζι...Σιγουρα ομως κραταω παντα κατι για μενα...μαγια που λεμε για μετα..

 

Στην προβληματική σχέση που περιγράφετε, και οι δυο απο-λαμβάνουν, άσχετα αν θέλουν να νοιώσουν θύματα και θύτες.

 

Ούτε για ψυχολογία θύτη και ψυχολογία θύματος αναφέρθηκα παρότι έχετε δίκιο που το επισημαίνετε. Μίλησα μόνο για κατάσταση που δυνητικά ίσως φτάσει κάποια στιγμή στην ψυχολογία αυτή τουλάχιστον για το ''θύμα''. Και φυσικά έχετε δίκιο, ένα ''θύμα'' που το απολαμβάνει μπορεί να γίνει πολύ πιο επικίνδυνα χειριστικό απ' το ''θύτη''.
Ότι απολαμβάνουν αυτούς τους ρόλους δεν το κάνει υγιές πάντως.

 

Καλο ειναι να μην τα δινεις ολα αλλά στην πραξη δεν το ελεγχεις αυτο...

 

οι αντιδράσεις οι δικές μου σε παρόμοια φάση, όταν δηλαδή ο άλλος όσο πάει και κρέμεται όλο και περισσότερο απο πάνω σου, είναι οι εξής:

- στην αρχή είναι οκ
- μετά μου λείπουν αυτά που έκανα και που ήθελα
- μετά έρχεται το ξεκάυλωμα
- μετά αρχίζω να βλέπω τον άλλον σαν πρόβλημα

οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι ψυχανάλυση. δεν μπορείς εσύ να παίξεις αυτό το ρόλο. καλά έκανες και άφησες τα δικά σου πίσω σε μια κατάσταση ανάγκης που περνάει ο άνθρωπος σου. αυτό όμως δεν μπορεί να πάει επ' άπειρο γιατί θα διαλύσετε. οπότε η καλύτερη λύση, όπως τα βλέπω εγώ, είναι να αρχίσεις να της βάζεις την ιδέα να δει κάποιον γιατρό.

 

Επειδή περνάει πένθος, να πάει να δει γιατρό; Τι φάση; Καραμέλα το χουμε κάνει αυτό με τα "γιατροσόφια" .