Νύχτα μπιρίμπας

Λατρεύω τα παιχνίδια. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την μπιρίμπα. Παίζω σε ένα γνωστό site με παιχνίδια και το έχω φτάσει σε καλό επίπεδο. Ευγενικός, πάντα με αυτούς που παίζω, ακόμα και αν με στολίζουν με διάφορα ή με καταριούνται να πάθω καρκίνο και άλλα όμορφα πράγματα. Απλά σε αυτούς που δεν είναι ευγενικοί μαζί μου, κατεβάζω όλα τα χαρτιά και κρατάω το ένα που μου έμεινε για να πετάξω, πριν κερδίσω. Σε κάθε μου κίνηση έχω δύο λεπτά χρονικό διάστημα. Γράφω στον άλλον, έχασες, μπορείς να παραιτηθείς ή να το διαπιστώσεις στο τέλος του χρόνου. Και περιμένω. Πετάω το χαρτί, 5’’ πριν το τέλος.


Έχει πολλούς παίχτες, πιθανόν και κάποιους από εδώ μέσα. Μία βραδιά, πέφτω πάνω σε μία κοπέλα. Καλή στο παιχνίδι της, αλλά είχα περισσότερη εμπειρία, για να εκμεταλλεύομαι τις λεπτομέρειες που τις ξέφευγαν. Χάνει το πρώτο. Πάμε στο δεύτερο. Το παλεύει, φεύγει μπροστά, αλλά το γυρνάω και την κερδίζω στο φινάλε. Συνήθως μετά από δύο παιχνίδια, ευχαριστώ τον άλλον για τα όμορφα παιχνίδια και φεύγω.


Της λέω μία από τα ίδια. Μου απαντάει…


-Άλλο ένα σε παρακαλώ. Η βιασύνη στην απάντηση της και το σε παρακαλώ, λειτούργησαν καταλυτικά.


Πάμε στο τρίτο, καλό παιχνίδι, αλλά κρατάω πάνω μου, μία χιλιάρα στα ατού. Αυτή από μόνη της μου δίνει τον παιχνίδι κατευθείαν. Το τραβάω μέχρι το τέλος. Το τελευταίο χαρτί της τράπουλας. Παίζει προτελευταία, κατεβάζει όσα χαρτιά μπορεί, προηγείται. Κατεβάζω και κερδίζω. Δεν το περίμενε, σε όλο το παιχνίδι, την είχα αφήσει να νιώθει ότι έχει μία ασφαλή διαφορά από εμένα.


Δεν λέω τίποτα και περιμένω.


-Σε παρακαλώ.


-Τι;


-Άλλο, ένα σε παρακαλώ.


Αφήνω να περάσουν 2 λεπτά και της απαντάω…


-Οκ, με μία συμφωνία. Σε αυτό το παιχνίδι, για όσο παίζουμε και προφανώς για το γραπτό μέρος της επικοινωνίας μεταξύ μας, θα είσαι το «παιχνίδι» μου, σα να λέμε η σκλάβα. Μόνο για την επικοινωνία μας.


Πέρασαν μερικά λεπτά με κάποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις και δέχθηκε. Παίξαμε άλλα τρία παιχνίδια.


Στο πρώτο με αυτά που την έβαζα να λέει και καθώς ήταν άπειρη σε αυτά, μου είπε ότι κλαίει. Μπορεί ναι, μπορεί όχι, σκέφθηκα. Της είπα ότι μπορεί πάντα να παραιτηθεί. Δεν την αναγκάζει κανείς να παίζει μαζί μου. Μόνο ο εαυτός της. Το πήρα και αυτό. Μου ζήτησε άλλο ένα. Της ζήτησα το τηλέφωνο της. Μου το έδωσε. Ήταν απόλαυση.


Στο τρίτο, έχυσε. Μπορεί να ήταν αλήθεια, μπορεί και όχι. Δεν μου ζήτησε άλλο παιχνίδι.


Παίζουμε που και που, αλλά δεν την βασανίζω πια με αυτόν τον τρόπο. Διάβασα ένα νήμα για την «μπλόφα» και θυμήθηκα την ιστορία.