Ξεφτιλισμα

-Γδυσου
Τον κοιταξα κι ετρεμα, τα δακρυα κυλουσαν απο τα ματια μου. Ντρεπομουν τοσο πολυ.
-Δεν ακουσες!
Φωναξε.
Κοιταξα προς το μερος της. Καθονταν σταυροποδι στον καναπε. Φορουσε κοκκινες γοβες. Καπνιζε. Θαρρουσε αρχικα οτι αστειευονταν. Τα δακρυα στα ματια μου ομως..

Τον ειδα να κατευθυνεται στο συρταρι με το μαστιγιο.
-Μαλιστα Κυριε
-Ειναι αργα τωρα!
Ειχε παρει τον βουρδουλα στο χερι. Εκεινη γουρλωσε τα ματια της που ελαμψαν, μαλλον απο χαρα.

Εβγαλα τα ρουχα μου, εμεινα γυμνος.

-Τι ειναι αυτό στον κωλο του;
-Σφηνα 8 εκατοστων, την φοραει ολη μερα!
-Απιστευτο!

Με επιασε ο Αφεντης απο τα μαλλια με πηγε μπροστα της. Αφησα 30 ποντους περιπου αποσταση μεταξυ των πελματων μου.

-Κλουβακι φοραει; Δεν εχω ξαναδει απι τοσο κοντα.

Ειχε παει πισω μου.
-Βαλε τα χερια στο κεφαλι σου σκλαβε!

Υπακουσα αμεσως!

Αρχισε να με μαστιγωνει!
Κραυγαζα μπροστα της. Εκλαιγα γεματος ντροπη!

Εκεινη καπνιζε, απολαμβανε καθε χτυπημα.

-Στο ειπα δουλε, στην αδερφη σου πρεπει να λες τα παντα!

 

Ωραίο μέχρι εδώ.
Τι πριν κι το μετά που ειναι;
Αναμένουμε την συνέχεια.

 

Πρωι Σαββατου. Η Ειρηνη θα εμενε λιγες μερες ακομη. Ο Αφεντης ελειπε ταξιδι. Τις πεοηγουμενες μερες με πηδηξε μπροστα της.
Ξυπνησα. Εκανα τις δουλειες, ετοιμασα πρωινο. Ξυπνησε ηρθε στο σαλονι.
-Γιατι εισαι ντυμενος;
Κοιταξα προς το μερος της σαατισμενος!
-Με ντρεπεσαι ακομη;
-Ειρηνη σε παρακαλω.
-πληθυντικος!
-Ενταξει ...

Εβγαλα τα ρουχα μου, γονατισα μπροστα της.

-Σας ζητω συγγνωμη.

Εβαλα τα κλαματα.

-Μην ντρεπεσαι που εισαι λιγος ..

 

Καλημέρα νομίζω ότι μπορείς να το αναπτύξεις καλύτερα και ποιο λεπτομερές.
Από την αποκάλυψη στην αδερφή σου.
Όλο το χρονικό. Και το μετά

 

Βρίσκω ταπεινά ότι η ιστορία είναι ερεθιστική...

 

Αυτο το λιγος μπηκε για τα καλα στο πετσι μου. Εσκυψα το κεφαλι, κοιταζα το πατωμα και τα δακτυλα των ποδιων της. Εκεινη την ωρα καταλαβα πως δεν ειμαι τιποτα. Ολες αυτες οι σκεψεις, οι φαντασιωσεις που με καυλωναν, τωρα συνεθεταν μια τρομακτικη πραγματικοτητα που δεν γνωριζα αν μπορω να την αντεξω.

Μου εδειξε το πατωμα, γονατισα. Ακουμπησα το μετωπο μου στο παγωμενο πατωμα.

-Επρεπε να μου ειχες μιλησει πριν καιρο;
-Τι να έλεγα;
-Σκασε!!!
-Μη μιλας χωρις αδεια. Ποτε!
Τα δακρυα μου κυλουσαν στο πατωμα, γεματος ντροπη.
-Να ελεγες την αληθεια, παντα λεγαμε τα παντα εμεις. Θελω να σε πονεσω!
-Μαλιστα, Κυρια.
Ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα να χαμογελαει.
-Μπορεις να μιλησεις!
-Φοβαμαι, Κυρια.
-Τον πόνο;
-Οχι, φοβαμαι μην σας απογοητευσω!
Εβαλε τα γελια...
-Θα σε διαλυσω.

 

Μπορείς και πολύ καλύτερα
Περιμένω

 

Τέλειο!

 

2 χρονια μετα

-Ηταν περιεργο ολα αυτα τα χρονια να σε βλεπω σκλαβο του.
Δεν μιλησα.
-Χαιρομαι πολυ που θα μεινουμε μαζι. Εισαι σιγουρος οτι το θες;
-Ναι..
Εδειχνα μπερδεμενος
-Μιλα ελευθερα
-Δεν ξερω πως να σας αποκαλω
-Εκτος απο μπροστα σε συγγενεις, Παντα Κυρια και στον πληθυντικο.
-Και σε φιλους;
-Ναι
-Μαλιστα Κυρια.

Την κοιταξα, περιμενα.
-Πες μου τι σκεφτεσαι τωρα;
-Να σας γλειψω
Με κοιταξε σαστισμενη!
-Ξεχνας οτι ειμαι η αδελφη σου!
-Συγγνωμη.. Κυρια!
-Αλλα μπορεις να με καθαρισεις με την γλωσσα σου οταν κατουρησω. Βγαλε τα ρουχα σου, ολα.
Υπακουσα αμεσως, δεν ηταν η πρωτη φορα που θα το εκανα, αλλα η πρωτη που δεν θα το ειχα σε κλουβι!
-Εισαι πολυ καυλωμενος!
Εγνεψα
-Εχεις αδεια γι αυτο;
-Οχι, Κυρια!
-Μαλακισου μπροστα μου..

 

Υπέροχη υπεροχή...

 

Θα ήθελες να μας περιγράψεις τις συνθήκες που επικρατούσαν στην καθημερινότητα όταν εμενες στο σπίτι της αδερφής σου ως σκλάβος της ;

 

Εν καιρω