ΟΙ 3 ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

αυτο που λες δεν ειναι λειτουργεια του ασυνειδητου,ειναι λειτουργεια του εγω  

δεν ειπα κατι τετοιο,μαλλον το αντιθετο,

ξεπερασμενο ως προς τι ακριβως,εδω μιλαμε για τις βασικες αρχες της μοντερνας ψυχολογιας τις οποιες εθεσε αυτος και εκει πατησαν και ολοι οι υπολοιποι,

ολες οι θεραπειες των ψυχικων παθησεων κρατανε πολυ,η ψυχαναλυση του Φροιντ δεν ειναι απλα ενα μεσο θεραπειας αλλα μια πιο γενικη μεθοδος αναλυσης της ψυχης,

λαθη εκανε οπως κανουν και ολοι οι ανθρωποι ειδικα πανω σε ενα τοσο δυσκολο προς εξερευνηση αντικειμενο,δεν παυει ομως να ειναι οτι ηταν ο Αινσταιν για τη μοντερνα φυσικη και οτι ηταν ο Μπαχ για τη τονικη μουσικη  

 

Τότε ξαναεπιστρέφουμε στο https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showpost.php?p=80229&postcount=85

που διαφωνούμε;

 

Η αρχική, κάπως αποσπασματική και ελλειπτική παρουσίαση μερικών ιδεών του Φρόιντ, είναι τόσο γενική που μου φάνηκε έγκυρη.

Δεν βλέπω βέβαια σε τί διαφέρει, ουσιαστικά, από την αναφορά στον Φρόιντ στο αντίστοιχο ποστ για "Θεωρίες προσωπικότητας". Κι εκεί αποσπασματική και ελλειπτική ήταν. (εντάξει, εκεί ήταν και λίγο άτοπη, μέσα στις θεωρίες προσωπικότητας, μια θεωρία για τη δομή του ψυχισμού). Κι ούτε είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να καταγραφούν τόσο γενικές αναλύσεις σε ένα BDSM φόρουμ, στα Resources & Tutorials, μιας που ο Φρόιντ δεν ασχολήθηκε παρά παράπλευρα με το BDSM (ακουμπώντας τις έννοιες ναρκισισμός, μαζοχισμός, σαδισμός). Εν πάσει περιπτώσει...

Κάποια ψεγάδια που βρίσκω (πιθανώς λόγω της υπεραπλούστευσης) θέλω να επισημάνω, λίγα τεχνικά, π.χ. το "ασυνείδητο" δεν είναι τόσο ξεκάθαρο και ομοιογενές όσο παρουσιάζεται (πρβλ. 1900 και 1923, για την αλλαγή προσδιορισμού και λογοκριτικού ρόλου του προσυνειδητού), αν το ασυνείδητο περιέχει μνήμες τότε δεν είναι αναλλοίωτο και απροσπέλαστο, το Υπερεγώ περιλαμβάνει και αρνητικές "αξίες", η ύστερη αρχή της Καταστροφής (Thanatos) δεν αναφέρεται καν νομίζω, κλπ.

Κυρίως όμως θέλω να "καταγγείλω" μια σκοτο-μανία που κυριαρχεί γύρω από το ασυνείδητο. Οι περισσότεροι αναγνώστες του Φρόιντ, αποδίδουν "βρωμιά και δυσωδία" στο σκοτεινό ασυνείδητο, σάμπως οι επιθυμίες που κουβαλά να εκκινούν από την ανάγκη δολοφονίας της μάνας για να πάει κανείς εκδρομή με το ορφανοτροφείο!

Αυτό αντανακλά μάλλον το προσωπικό πάθος με το οποίο πολλοί διαβάζουν τον Φρόιντ και μια παρανάγνωση των παραδειγμάτων (υστερίας κυρίως, και λίγο νεύρωσης) που διαλέγει. Αναπαράγονται δε, σταθερά, λες και τις συνόψεις του Φρόιντ στα περιοδικά να τις γράφουν Προτεστάντες εφημέριοι, και να θέλουν τον κόσμο να φοβάται το ίδιο του το ασυνείδητο...

Δεν είναι έτσι σκοτεινά τα πράγματα στα έργα του Φρόιντ. Και οι γλυκές στιγμές καταγράφονται στο ασυνείδητο, όχι μόνο οι "απαγορευμένες επιθυμίες". Και τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια εκεί εγγράφονται. Και το στήθος της μάνας, και το πρώτο γλιφιτζούρι πριν την ηλικία των τεσσάρων και η βόλτα με τον μπαμπά στην παραλία και το μπαλόνι που υπήρξε, πριν φύγει, ψηλά - είναι κι αυτά εκεί. Και η γλυκιά επιθυμία επαναβίωσης τους (δηλ. της συναισθηματικά ή σωματικά απολαυστικής τους κατάστασης) εκεί κατοικεί. Ή έστω, και εκεί.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον Φρόιντ, όχι λόγω περγαμηνών μου, αλλά λόγω της μεγάλης μου αγάπης προς τον συγγραφέα Φρόιντ και της συνακόλουθης μελέτης μου. Δεν θα το κάνω. Οχι μόνο σας λυπάμαι, αλλά επίσης θα αχρήστευα την συμβουλή που θα σας δώσω: μη διαβάζεται για τον Φρόιντ. Διαβάστε τον ίδιο τον Φρόιντ. Μη σας νοιάζει πώς διάβασε ο Σκίνερ ή ο Λακάν τον Φρόιντ. Αλλά πώς θα τον διαβάσετε εσείς.

Και ξαναδιαβάστε τον. Εγώ τον διαβάζω περίπου κάθε 5 χρόνια, που νέα γεγονότα της ζωής μου, μού επιτρέπουν μια νέα ανάγνωση. Αλλιώς θα διαβαστεί στα 18 και αλλιώς στα 48, αλλά μπορεί να διαβαστεί και στις δύο εποχές.

Στις πρώτες μεταφράσεις του στα Ελληνικά δεν είχε ευτυχήσει και πολύ, πλην όμως πρόσφατα, από τον Α. Πάγκαλο*, μεταφράστηκε ένα αξιοπρεπές δείγμα του έργου του με τίτλο "Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση", αναφέρθηκε και παραπάνω. Είναι κάπως σαν συμπίλημα μαθημάτων - έχει και τη μούρη του Φρόιντ απέξω, πράγμα που φαντάζομαι δεν θα δεχόταν αν ήταν εν ζωή!

Κανέναν λόγο δεν έχετε να τον φοβάστε. Πολύ απλή γλώσσα, πολύ όμορφη και παρακολουθήσιμη δομή στη σκέψη, ζωντανός έλεγχος των υποθέσεων του (τον κρυφο-θεωρώ πατέρα της επιστημολογίας). Πολύ όμορφα σχόλια προς τον ίδιο του τον εαυτό (τί μύστης του Θερβάντες!) Ισως χρειαστεί λίγη υπομονή στα κλινικά παραδείγματα.

Και όσοι αναμασούν τις εύκολες "κριτικές" για την αχρηστία και την παλαιότητα του έργου του, ας αναλογιστούν. Στον πλανήτη μας, μέχρι στιγμής, έχουν εμφανιστεί δύο πρόσωπα που διατύπωσαν ολοκληρωμένη και αυτοσυνεπή θεωρία για πολύ δύσκολα θέματα από ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Ξεκίνησαν δηλ. μια ολόκληρη θεωρία από το ΜΗΔΕΝ, ενάντια σε κάθε γνωστή γνώση. Χωρίς να βλέπουν ουδεμία επί μέρους αιτία μπροστά τους, παρά μόνο φαινόμενα. Δεν γενίκευσαν, δεν διόρθωσαν, δεν προέκτειναν τη δουλειά κανενός.

Ο ένας από αυτούς, ο αναμαλλιασμένος φυσικός, είχε σαν όπλο του το κριτήριο της διαψευσιμότητας, μπόρεσε δηλ. να υποδείξει ένα πείραμα που όταν θα έφτανε η τεχνολογία στο σημείο που θα το υλοποιούσε, είτε θα επιβεβαίωνε την θεωρία του, είτε θα την απέρριπτε. Ετσι κι έγινε, κι η θεωρία του επιβεβαιώθηκε - με τις απαραίτητες προσαρμογές. Μετά από πολλά χρόνια.

Ο Φρόιντ, δεν είχε αυτή την πολυτέλεια. Αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό. Και η τεχνολογία, δεν νομίζω ότι τον έχει ξεχάσει. Οταν θα είναι έτοιμη...

Dream

ΥΓ. Πασιφανώς, μπορείτε να ζήσετε μιαν υπέροχη ζωή χωρίς να έχετε διαβάσει ποτέ Φρόιντ. Οπως και Αινστάιν.

ΥΓ2. Διόρθωσα την αβλεψία: η μετάφραση που εννοούσα είναι του Α. Πάγκαλου, στην έκδοση του Γκοβόστη, ο Αναγνώστου έχει κάνει επίσης πολύ καλές μεταφράσεις για τις εκδόσεις Επίκουρος.

 

Μετά από 15 χρόνια με προκαλείτε να ξαναδιαβάσω Φρόιντ αγαπητοί μου ανορθόγραφε ποιητή & Dream. Μπράβο και στους δύο σας.

Αστάρτη

 

Σε προκαλουμε και σε προσκαλουμε να διαβασεις και να παρεις μερος στο φαγοποτι.

 

DreamMaster,

στην ουσια,περιεκτικο,αληθες,και με αρκετη δοση εμπειριας θα ελεγα το ποστ σου,το διαβασα και συμφωνω,

ειναι αληθεια οτι ο Φροιντ πολεμηθηκε με μανια απο πολλους στην εποχη του,

αλλα ακομα και σημερα συνεχιζει να προκαλει τουλαχιστον αναστατωση και πηγη διαφωνιων και αντιπαραθεσεων,δειγμα για το ποσο μεγαλο μυαλο ηταν και για το ποσο μπροστα εβλεπε,

μονο ενας ομως καταφερε να αποδειξει στην ουσια οτι ο Φροιντ εκανε λαθος σε μια βασικη θεωρια που ειχε αρχισει να αναπτυσει μετα την περιοδο του πολεμου και εμφανως επιρρεασμενος απο αυτον,

ειρωνια που αυτος ο ενας ηταν το δεξι του χερι ?

 

* κανει την αφαιρεση...

Κι εγώ κάπου στα 16-17 τον πρωτοδιάβασα. Βέβαια άλλο να διαβάζεις και άλλο να μελετάς και να κατανοείς.
Προσωπικά κατέβασα από τα ψηλότερα ράφια ήδη τον Φροϊντ.  

 

Ποιος είναι ο Φροιντ;

 

Εγώ σε αντάλλαγμα προτείνω:

Βίλχεμ Ράιχ: H Βιοηλεκτρική θεωρία της σεξουαλικότητας και του άγχους (υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου, οποίος θέλει σφυράει κλέφτηκα)

καθώς και το η Σεξουαλική Επανάσταση

Γενικά τον Ράιχ τον πάω πολύ (έχει γράψει και ένα βιβλίο για την ψυχολογία του φασισμού που σπέρνει). Όποιος θέλει να γαμηθεί στο γέλιο ας πάρει το Άκου Ανθρωπάκο (ιστορική αξία) (δε το έχω πρόχειρο αλλά το έχει ένας φίλος).

Ο Ραίχ έχει σπουδάσει under τον freud αν δεν απατούμαι...

Γιατί δε στήνουμε κανα workgroup. Ίσως και με πειραματικές βλέψεις. Που ξέρεις μπορεί να μας γράψει και η ιστορία  

 

Μια ιδέα απο Ραιχ (περαβλέψτε τα περι μαρξισμού κεφαλαίου κτλ, στο τέλος τα απαρνήθηκε). Άλλωστε μιλάει και για άλλες εποχές αλλά καλό άρθρο για εισαγωγή

ου Alessandro D'Aloia



Το παραπάνω άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ιταλικού περιοδικού FalceMartello. Η αυθεντική ιταλική του έκδοση μπορεί να βρεθεί στο Marxismo e psicoanalisi (la figura di Wilhelm Reich).



Ο Βίλχελμ Ράιχ (1897-1957) ήταν Μαρξιστής, ψυχολόγος και επιστήμονας. Τα γραπτά του αποτελούν ανεκτίμητες πηγές για την κατανόηση των σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα στο Μαρξισμό και τη ψυχανάλυση, χωρίς να απαιτούν την εξειδικευμένη προσέγγιση ή γνώση ενός σπουδαστή ψυχολογίας. Οι προσωπικές του τραγωδίες δείχνουν με ποιον τρόπο μια σειρά από συνήθως αφηρημένα ζητήματα, μπορεί να εμφανιστούν και να αλληλεπιδράσουν μέσα στη ζωή ενός ανθρώπου οδηγώντας σε καταστροφικά αποτελέσματα.



Η εκπαίδευση του



Οι περισσότεροι ψυχαναλυτές, είτε είναι σπουδαστές, είτε επαγγελματίες, είτε απλοί ερασιτέχνες, δεν αναγνωρίζουν ούτε τον ιστορικό ρόλο, ούτε τις εργασίες του Ράιχ. Αυτό το γεγονός έκανε δυνατό πολλοί αναγνωρισμένοι διανοούμενοι, όπως αυτοί της «Σχολής της Φρανκφούρτης», να λεηλατήσουν με ευκολία τα έργα του (ιδιαίτερα εκείνα της πιο εμφανούς Μαρξιστικής περιόδου του) χωρίς να αποδίδουν έστω την ελάχιστη αναγνώριση στο Ράιχ και ακόμα περισσότερο, χωρίς να αντιλαμβάνονται την επιρροή της σκέψης του στις εργασίες του.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν κάποιο ενδιαφέρον για τη ψυχολογία να μαθαίνουν ελάχιστα παραπάνω από τα κλασσικά έργα του Φρόιντ. Υπάρχει λοιπόν έλλειψη γνώσης για μια ολόκληρη σειρά από σπουδαίες εργασίες στον τομέα της ψυχολογίας, όπως αυτές του Ράιχ, οι οποίες είναι απαραίτητο να μελετηθούν ώστε να κατανοήσει κανείς πλήρως την ψυχανάλυση, τις σύγχρονές της αντιφάσεις και τη σημερινή ταξική της τοποθέτηση. Εάν αυτές οι εργασίες ήταν ευρύτερα γνωστές, τα λεγόμενα «μεταρρυθμισμένα» Φροϋδικά αξιώματα θα υποβαθμίζονταν παντελώς και οι αντιδραστικές τους εμπλοκές θα αποκαλύπτονταν.

Η πλέον γνωστή εργασία του Ράιχ είναι η «Σεξουαλική Επανάσταση», η οποία δημοσιεύτηκε στη Βιέννη το 1930. Γενικά τα επιστημονικά του πονήματα έχουν πολύ πλατύτερη εφαρμογή από του Φρόιντ, και περιλαμβάνουν εργασίες όπως: «Η Λειτουργία του Οργασμού», «Η Εισβολή της Καταναγκαστικής Σεξουαλικής Ηθικής», «Το Άτομο και το Κράτος» και «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού». Ο Ράιχ υπήρξε ενεργό μέλος της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Εταιρίας (IPS), η οποία είχε ιδρυθεί από τον Φρόιντ. Τον καιρό της πρώτης του δημοσίευσης («Η Λειτουργία του Οργασμού») είχε γίνει αποδεκτός από το ευρύ κοινό ως ο πλέον χαρισματικός από όλους τους μαθητές του Φρόιντ. Αλλά ακόμα και εντός αυτής της εργασίας υπάρχουν στην ουσία όλα εκείνα τα στοιχεία της σκέψης του, τα οποία επρόκειτο να τον φέρουν σε σύγκρουση με τον Φρόιντ στη «δεύτερή» του περίοδο.

Ο Ράιχ συμφώνησε με τον Φρόιντ πως η σεξουαλική ανάπτυξη αποτελεί τη θεμελιώδη προέλευση της συναισθηματικής διαταραχής. Μαζί εξέφρασαν τις ακόλουθες θέσεις: το μεγαλύτερο μέρος της ψυχολογικής δραστηριότητας κυριαρχείται από υποσυνείδητες διαδικασίες. τα παιδιά πολύ σύντομα αναπτύσσουν πολύ ενεργή σεξουαλικότητα. η σεξουαλική ενέργεια των παιδιών είναι η αιτία των περισσότερων ψυχολογικών διαδικασιών. η νηπιακή σεξουαλικότητα καταπιέζεται διαδοχικά και αυτό έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για την συναισθηματική υγεία. η ηθική δεν προκύπτει από κανένα υπερφυσικό ον ή ως μια σειρά κανόνων, αλλά είναι παράγωγο της επιβαλλόμενης καταπίεσης πάνω στη σεξουαλικότητα των ατόμων, καθώς αυτά μεγαλώνουν σε ηλικία και γίνονται από παιδιά, έφηβοι και τελικά ενήλικοι.

Ο Ράιχ συνέχισε επιζητώντας την ανάπτυξη αυτών των ιδεών και την τεκμηρίωσή τους με πειστικά ευρήματα. Διερεύνησε και αποκάλυψε τις σχέσεις ανάμεσα στη σεξουαλική ζωή και την αστική ηθική, έπειτα προχώρησε στην καταγραφή, με τον ίδιο τρόπο, της σύνδεση της ίδιας της αστικής ηθικής με την αστική σεξουαλική καταπίεση και τις υποσυνείδητές τις επιδράσεις, που αποτελούν τις βασικές αιτίες των νευρώσεων. Έπειτα προώθησε την ιδέα πως μια σεξουαλική ζωή απελευθερωμένη από ενοχικά αισθήματα θα ήταν η καλύτερη θεραπεία για την καταπολέμηση αυτών των νευρώσεων. Κατέληξε λοιπόν στο συμπέρασμα πως μια τέτοια απελευθέρωση από τη ντροπή και την καταπίεση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω μιας μη-κυριαρχικής ηθικής, η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να έλθει μόνο μέσω ενός οικονομικού συστήματος που θα ξεπερνούσε και να καταργούσε την καταπίεση.

Ωστόσο, ο Φρόιντ σύντομα θα άλλαζε το περιεχόμενο των σκέψεών του και στην πορεία θα έσπαζε από εκείνες τις ιδέες που ο Ράιχ συμφωνούσε μαζί του και τις είχαν σαν κοινή αφετηρία. Το 1926, στο έργο «Η Απαγόρευση, Σύμπτωμα και Ανυπομονησία», ο Φρόιντ υποστήριζε πως, «…[είναι] η ανυπομονησία που παράγει την καταπίεση και όχι, όπως πίστευα στο παρελθόν πως η καταπίεση παράγει την ανυπομονησία…». Αυτό αποτελούσε στροφή 180 μοιρών. Η νέα θεωρία του Φρόιντ υποστήριζε πως η ανυπομονησία (σεξουαλική ανησυχία) ήταν κάτι ενδογενές, προερχόμενο εσωτερικά από τη ψυχή του ατόμου. Έτσι, ο Φρόιντ δε θεωρούσε πλέον πως ήταν παράγωγο από κοινού και εξωτερικών, κοινωνικών συνθηκών. Όλοι οι εξωτερικοί, αντικειμενικοί, περιβαλλοντικοί παράγοντες απλά απορρίπτονταν από τις αναλύσεις του Φρόιντ.

Το σύνολο των νέων ιδεών του Φρόιντ αποτέλεσαν το όχημα για όλες εκείνες τις θεωρίες που υποστηρίζουν πως όλα τα ανθρώπινα «σφάλματα» είναι έμφυτα στη φυσική ύπαρξη ανδρών και γυναικών (για παράδειγμα, η ιδέα πως υπάρχει ένα γονίδιο που προκαλεί την εγκληματικότητα). Αυτό είναι σε πλήρη αντίφαση με την υλιστική αρχή που υποστηρίζει πως οι κοινωνικές συνθήκες της ανθρωπότητας καθορίζουν τη γενική και την ατομική συνείδηση – όχι αντίστροφα. Από τη στιγμή που ο Φρόιντ απέρριψε την υλιστική φιλοσοφία, οι θεωρίες του δε μπορούσαν παρά να αποτελέσουν τίποτα περισσότερο από την έκφραση της αποδοχής της κοινωνίας ως έχει και με συνέπεια να αποκλείει την πιθανότητα διαμόρφωσης πραγματικών λύσεων για τα ιατρικά προβλήματα που διερευνώνται.

Αυτές οι αλλαγές στη θέση του Φρόιντ συνέβησαν σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο – στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Τότε η γενική διάθεση ήταν πως με τη διαφαινόμενη ασταμάτητη άνοδο του Ναζισμού, οι φασίστες σίγουρα θα διέλυαν την IPS, εάν αυτή δεν άλλαζε τα θεωρητικά της θεμέλια. Όπως φάνηκε, οι απειλές για καταστολή οδήγησαν στο να επηρεαστεί η σκέψη πολλών αστών διανοουμένων από το φόβο του Ναζισμού. Αυτό ισχύει ακόμα και για επιστήμονες που είναι υπεράνω κάθε υποψίας για συμπάθεια προς τους Ναζί. Ο Φρόιντ ήταν απλά ένας από τους αστούς επιστήμονες που επηρεάστηκαν με αυτόν τον τρόπο.



Η εργασία του



Ενώ ο Φρόιντ ασκούσε αυτολογοκρισία, το 1928 ο Ράιχ τόλμησε να γίνει μέλος του Αυστριακού Κομμουνιστικού Κόμματος (ACP). Γρήγορα έδειξε στοιχεία πολύ ενεργού αγωνιστή. Ήταν πεπεισμένος, σαν αποφασισμένος Μαρξιστής, πως ο μόνος τρόπος για να φέρει κανείς σε πέρας αποτελεσματική δράση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα ήταν μέσω της πολιτικής δράσης, οργανωμένης από τους ίδιους τους εργάτες στους χώρους εργασίας τους. Την ίδια χρονιά ο Ράιχ, μαζί με άλλους αριστερούς γιατρούς, ίδρυσαν την Σοσιαλιστική Ένωση για Σεξουαλική Υποστήριξη και Έρευνα. Αυτή η ομάδα υποστηριζόταν από το ACP και οργάνωνε «κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης». Ο στόχος τους ήταν να γίνουν τα πρώτα κλινικά κέντρα που θα δέχονταν ως ασθενείς εργαζομένους και θα αφοσιώνονταν στα ψυχολογικά τους ζητήματα– πολύ καλύτερα από το να κουράρουν βαρεμένους αστούς, που ήταν οι φυσικοί πελάτες των Φροϋδικών.

Πρέπει κανείς να λάβει υπόψη πως ο Ράιχ δεν είχε μια ουτοπική αντίληψη σχετικά με το ζήτημα πώς μπορούν να λυθούν οι ψυχολογικές ασθένειες των μαζών. Αυτό αποδεικνύεται από την πεποίθησή του πως οι νευρώσεις και οι συναισθηματικές διαταραχές παράγονται από μια δοσμένη κοινωνική δομή που είναι καπιταλιστική και ολοκληρωτική, όπως και από το επιστημονικά ορθό συμπέρασμα πως συντρίβοντας τον καπιταλισμό και χτίζοντας μια σοσιαλιστική κοινωνία, και ως εκ τούτου απαλλάσσοντας την κοινωνία από αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά, οι ψυχολογικές διαταραχές θα καθίστατο απίθανες.

Η νέα ερευνητική ένωση του Ράιχ απολάμβανε ένα μακρύ πελατολόγιο, το μέγεθος του οποίου επέτρεπε τη διεξαγωγή εξαντλητικών, συνεπών και μεγάλης συχνότητας και έκτασης μελετών. Φυσικά, αυτό παρείχε κάποια άμεσα οφέλη στους εργάτες-ασθενείς. Απασχολούμενοι με ένα μεγάλο αριθμό κλινικών περιπτώσεων, πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που οι Φροϋδικοί αναφέρουν στη δική τους δουλειά, ο Ράιχ μπορούσε να παρέχει εξαιρετική στατιστική επεξεργασία στην έρευνά του, η οποία τροφοδοτούσε τα συμπεράσματά του. Οι εργασίες που ακολούθησαν θα περιελάμβαναν έναν ασύγκριτα μεγαλύτερο αριθμό παρατηρήσεων και περιπτώσεων από αυτόν που παρουσίαζαν οι «ανταγωνιστές» του.

Αυτές οι εμπειρίες έδιναν επίσης στον Βίλχελμ Ράιχ μια βαθιά κατανόηση πολλών κοινωνικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, ο τεράστιος αριθμός περιστατικών ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης που αυξανόταν σαν αποτέλεσμα μιας περιόδου εξαναγκαστικής «δημογραφικής ανάπτυξης». Οι εμπειρίες του με εργάτες ισχυροποιούσαν επίσης την αντίθεσή του στην ανόητη ιδέα της ασηπτικής κλινικής εργασίας, η οποία ήταν η μέθοδος που όλοι οι άλλοι «επαγγελματίες» χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο. Ένιωθαν πως ήταν τελείως άχρηστο και ανώφελο να θέτει κανείς το ερώτημα της σύνδεσης της ψυχικής ασθένειας με τις πιθανές κοινωνικές της αιτίες.

Ο Ράιχ έγραψε τα ακόλουθα σχετικά με τις εμπειρίες εκείνης της εποχής:

«Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είχαμε κανένα σοβαρό λόγο να δώσουμε στους ανθρώπους μια κατάλληλη ιατρική διάγνωση. Αντίθετα, το να χρησιμοποιήσουμε ένα τέτοιο εργαλείο θα σήμαινε πως κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο βασικό πρόβλημα. Αυτό θα ήταν ηλίθιο, παρά εγκληματικό για τη μητέρα και το παιδί…εκείνες οι γυναίκες, εκείνα τα κορίτσια ήταν τελείως ανίκανα να αγαπήσουν ένα παιδί, να το φροντίσουν, να το βοηθήσουν να μεγαλώσει και να μην καταστρέψει τη ζωή του. Όλες εκείνες οι γυναίκες, χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν τελείως διαταραγμένες από συναισθηματική άποψη. Όλες τους, χωρίς καμία εξαίρεση και πάλι, είχαν μια διαταραγμένη σχέση (αν υπήρχε καμία) με τον άνδρα που τους δημιούργησε το πρόβλημα. Ήταν ψυχρές, κομματιασμένες από την καταπίεση, σαδίστριες βαθιά στη συνείδησή του ή ανοιχτά μαζοχίστριες…στις περισσότερες περιπτώσεις είχαν τρία ή έξι παιδιά ή απλά έφερναν στο κόσμο τα παιδιά άλλων. Μισούσαν τα μωρά τους ακόμα και πριν αυτά γεννηθούν. Συχνά ήταν θύματα ξυλοδαρμού από αλκοολικούς συζύγους. Μισούσαν τα παιδιά που έβλεπαν γύρω τους. Το να μιλάει κανείς για την «αγία μητρική αγάπη» μπροστά σε τέτοια εγκληματική δυστυχία, θα ακουγόταν πραγματικά εγκληματικό.

Τέτοιες φοβερές συνθήκες οδήγησαν τον Ράιχ στην παραγωγή μιας εμβριθούς ανάλυσης σχετικά με την επίδραση της αστικής ηθικής στη ψυχολογική ανάπτυξη των γυναικών. Με τον τρόπο αυτό ο Ράιχ έδωσε μια σημαντική επιστημονική συμβολή στο ζήτημα της «απελευθέρωσης της γυναίκας». Σε αυτό το θέμα άσκησε ανοιχτή πολεμική ενάντια στους σύγχρονούς του «ειδικούς σεξουαλικής υγιεινής», οι οποίοι με ρητό τρόπο διακήρυτταν υπέρ της γυναικείας παρθενίας πριν από το γάμο. Ένας από αυτούς τους ειδικούς έγραψε, «Πρέπει να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε τη θηλυκή παρθενία ως τον μέγιστο εθνικό πλούτο. Πραγματικά μόνο χάρη στη γυναικεία παρθενία μπορούμε να έχουμε μια ασφαλή εγγύηση πως είμαστε παιδιά των πατεράδων μας και πως εργαζόμαστε και μοχθούμε για το δικό μας αίμα. Χωρίς μια τέτοια εγγύηση δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για μια βαθιά και ασφαλή οικογενειακή ζωή, η οποία με τη σειρά της είναι ο απαραίτητος στυλοβάτης της εθνικής και ατομικής ευημερίας…Οι γυναίκες να μην είναι αφοσιωμένες στους συζύγους τους, είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το οι άνδρες να μην είναι αφοσιωμένοι στις γυναίκες τους…» (Max Von Guber, “Hygiene des Geschlechtslebens dargestellt für Manne r ”, Stuttgart 1930 – στα Αγγλικά, “Sexual Life Hygiene for Men”). Παρόλο που δεν ήταν αυτή η πρόθεση του συγγραφέα, αυτή η παράγραφος είναι πραγματικά μια ξεκάθαρη επιβεβαίωση του σημείου που ο Έγκελς έθεσε στο κλασσικό του έργο, «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους» - ένα σημείο το οποίο ο Ράιχ εξέφρασε με τα δικά του λόγια, όταν έγραφε πως, «…η πιο άμεση συνέπεια της ατομικής ιδιοκτησίας είναι το συμφέρον για παρθενία πριν από το γάμο και η αφοσίωση εντός του γάμου προς το σύζυγο».

Αυτή η συνέπεια της ατομικής ιδιοκτησίας ουσιαστικά προκαλεί απώλεια του περιεχομένου της σεξουαλικής σχέσης ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες και την μετατρέπει σε κάτι που περιλαμβάνει μόνο μια σεξουαλική ζωή και τις προσωπικές επιλογές των ατόμων. Κατά συνέπεια η σεξουαλική σχέση γίνεται ένα κατασκεύασμα στο οποίο οι γυναίκες είναι καταδικασμένες να υποφέρουν τους μεγαλύτερους περιορισμούς, πιέσεις και αδικίες. Αυτό το συμπεράσματα επιβεβαιώθηκε και από τα αποτελέσματα της κλινικής στατιστικής. Πραγματικά, εκείνη την εποχή, περισσότερο από το 90% των γυναικών διαπιστώθηκε να έχουν κάποιου τύπου σεξουαλική διαταραχή, σε σύγκριση με «μόνο» το 60% των ανδρών. Αυτά ήταν τρομαχτικά και σοκαριστικά νούμερα και πραγματικά άλλαζαν τον ορισμό της «κανονικότητας» και συνέβαλλαν στο να θεωρηθούν οι σεξουαλικές διαταραχές ένα σημαντικό μαζικό πρόβλημα.

Χωρίς αμφιβολία τέτοιες φρικτές συνθήκες δεν ανησυχούσαν τους Ναζιστές που υποστήριζαν τη σεξουαλική υγιεινή και προωθούσαν θεωρίες όπως «το θηλυκό φυσικό ένστικτο της μονογαμίας». Βάσει τέτοιων σκουπιδοθεωριών, οι γυναίκες ήταν ικανές για σεξουαλική ικανοποίηση μόνο στην ηλικία ανάμεσα στα 20 και τα 25 χρόνια και μόνο εάν η σεξουαλική διείσδυση συνέβαινε με σκοπό την τεκνοποιία – και φυσικά, βάσει αυτών των θεωριών, υπήρχαν «φυσικές» αιτίες γι αυτό.

Ασφαλώς δεν μας αφήνει καθόλου έκπληκτους το γεγονός πως υπήρχε μια εξαιρετικά στενή σχέση ανάμεσα σε αυτές τις θεωρίες και στις θέσεις της Εκκλησίας. Η Εκκλησία πάντοτε υπήρξε πρωτοπόρα στην παραγωγή τέτοιων ιδεολογιών και δογμάτων που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στις κυρίαρχες τάξεις σε ολόκληρη την ιστορία. Πάντα έπαιζε έναν αποφασιστικό ρόλο στην υπηρεσία του κράτους, το οποίο εκείνη την εποχή δε μπορούσε παρά να συμπορευτεί με την Εκκλησία για την υπεράσπιση ενός από τους πιο θεμελιώδεις θεσμούς της αστικής κοινωνίας: του γάμου. Η ίδια η ύπαρξη του γάμου σα θεσμού της αστικής κοινωνίας αποκλείει κάθε πιθανότητα επίλυσης των αποτελεσμάτων μιας ηθικής που βασίζεται στην καταπίεση, είτε αυτές είναι ψυχολογικές (όπως διάφορες νευρώσεις και σεξουαλικές διαταραχές), ή φυσικές (για παράδειγμα, η άμβλωση). Πραγματικά, το τέλος της αστικής ηθικής, η οποία θα αποτελούσε τη μοναδική πραγματική λύση σε αυτά τα προβλήματα, αναγκαία θα υποβάθμιζε «αξίες» όπως η «παρθενία πριν το γάμο» και η συζυγική πίστη. Κατά συνέπεια, ο γάμος θα απελευθερωνόταν από τον παραδοσιακό του ρόλο, αυτόν του εξαναγκασμού για άνισο σεβασμό και έλεγχο, που τον απολαμβάνουν μόνο οι άντρες. Ένας τέτοιος ρόλος φαίνεται για παράδειγμα, στη λογική πίσω από την ιδέα πως εάν μια γυναίκα είναι πιστή δε χρειάζεται να προχωρήσει σε άμβλωση – λες και το μοναδικό πρόβλημα στην περίπτωση μιας άμβλωσης είναι η συζυγική πίστη.

«Εάν βρίσκαμε έναν τρόπο να στειρώσουμε προσωρινά τις γυναίκες με μια διαδικασία εσωτερική και επαναλαμβανόμενη, τότε θα ήταν απολύτως απαραίτητο να ανακαλύπταμε και έναν τρόπο που θα πετύχαινε την πλατιά εξάπλωση τέτοιων τεχνικών καθιστώντας τις οικονομικά ανεκτές, εξασφαλίζοντας…ένα όφελος…για την υγιεινή. Τότε όμως θα έπρεπε να αντιμετωπίζαμε την απειλή που θα διαφαινόταν για την ίδια τη σεξουαλική λειτουργία και ηθική, ή ακόμα περισσότερο για τη ζωή και τον ίδιο τον πολιτισμό γενικά» (Max Marcuse, “Ο Γάμος: Η Φυσιολογία, η Ψυχολογία, η Υγιεινή και η Ευγενετική του. Ένα Βιβλίο για το Γάμο, Berlin/Koln, 1927).

Η απαγόρευση των αμβλώσεων και της αντισύλληψης αφαιρεί από τις γυναίκες τον έλεγχο της ίδιας της ζωής και των σωμάτων τους, με την πιο προσωπική σφαίρα της ζωής να επέρχεται στην κυριαρχία της ανάγκης της αστικής ηθικής για τη διατήρηση της υποτέλειάς των γυναικών στους άνδρες. Ο απόλυτος σκοπός τέτοιων απαγορεύσεων είναι η διατήρηση των αστικών θεσμών, με στόχο την υπεράσπιση της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας. Παρόλο που η ιδέα της οικογένειας, που βασίζεται στον «ιερό γάμο», βρίσκεται σε βαθιά κρίση σήμερα, οι παραπάνω γραμμές διατηρούν το νόημά τους ακέραιες. Ολόκληρη η αστική ηθική είναι σε κρίση. Οι επισφαλείς συνθήκες σε όλες τις σφαίρες της ζωής έχουν προκύψει με ευθύνη του καπιταλισμού. Τα πάντα υπόκεινται σε αιφνίδιες αλλαγές. Ο νέος «λόγος του Θεού» είναι η «ευελιξία», και ο νέος θεός απ’ όπου προκύπτει αυτός ο λόγος είναι ο θεός - «Κεφάλαιο». Τα ζητήματα της άμβλωσης και της αντισύλληψης έχουν αναδείξει με τη σειρά τους ένα νέο ζήτημα: ότι τόσο ο Βιβλικός «λόγος του Θεού», όσο και ο αστικός «νέος λόγος ενός νέου θεού» συνθέτουν τις θεολογικές αντιφάσεις εντός της κυρίαρχης ιδεολογίας.

 

Και μία ακόμη περιγραφή του που βρήκα στο internet

Ο Β. Ράιχ γεννήθηκε στις 24 του Μάρτη του 1897 στη Γαλικία, την περιοχή που βρισκόταν τότε στην ανατολική παραμεθόριο, κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ο Ράιχ ήταν παιδί μιας οικογένειας γερμανόφωνων εύπορων αγροτών. Από τα έξι μέχρι τα δέκα του χρόνια ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε σ' έναν παιδαγωγό. Αργότερα φοίτησε σ' ένα γερμανικό λύκειο, απ' όπου και έλαβε το 1915 το πρώτο του δίπλωμα φυσικών επιστημών.

Από πολύ μικρή ηλικία είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες. Στα οχτώ του χρόνια έφτιαχνε συλλογές από φυτά και έντομα και μελετούσε τους τρόπους αναπαραγωγής τους. Το 1918 γράφεται στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Κέρδιζε κάποια χρήματα κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα και ζούσε πολύ μετρημένα αποφεύγοντας τις κοσμικές συγκεντρώσεις και τις καφετέριες.

Το 1920, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, έγινε δεκτός σαν μέλος στη Ψυχαναλυτική Εταιρεία της Βιέννης, που καθοδηγούσε τότε ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Οι στενές σχέσεις του με τον Φρόυντ και την ψυχανάλυση συνεχίστηκαν μέχρι το 1934. Το 1922 ο Ράιχ άρχισε μια λαμπρή καριέρα σαν ψυχαναλυτής. Έγινε ένας από τους καλύτερους θεραπευτές της Βιέννης και υπήρξε πιθανόν ο λαμπρότερος ψυχαναλυτής της δεύτερης γενιάς, αυτής που διαδέχτηκε τους μεγάλους προκατόχους του σαν τον Φρόυντ, τον Φερέντσι, τον Άμπραχαμ κ. α.

Από εκεί κι έπειτα η ζωή του ακολούθησε μια ταραχώδη πορεία, όπως άλλωστε ήταν και η προσωπικότητά του. Για τις θεωρίες του και τις ανακαλύψεις του διώχθηκε από τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη και διαγράφηκε από το Κομουνιστικό κόμμα της Γερμανίας και της Δανίας. Οι εκπρόσωποι του φασισμού τον θεώρησαν κομμουνιστή και πράκτορα της Μόσχας και οι κομμουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα της αστικής τάξης. Οι ψυχαναλυτές της εποχής του τον θεώρησαν αιρετικό και τον διέγραψαν από την Ψυχαναλυτική Ένωση.

Η αντίληψη που είχε για τα πράγματα και οι ανακαλύψεις του ήταν πολύ πλατιές και δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στα "στενά καλούπια" της τότε επίσημης επιστήμης. Έτσι έφτασε στο σημείο να θεωρηθεί από πολλούς ως τρελός. Ήταν ένας από τους επιστήμονες που δυσφημήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και προκάλεσε μεγάλη επίθεση από διαφορετικά συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων. Τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση και κάηκαν στη Γερμανία, ενώ στις Η.Π.Α. κατέστρεψαν όλες τις επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσαν οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους και συνέχιση των ερευνών και πειραμάτων.

Από πολύ νωρίς αντιλήφθηκε ότι ίσως πέρα από τη λίμπιντο του Φρόυντ να κρύβεται μια πραγματική ενέργεια που διακατέχει τον άνθρωπο. Η βάση που στηρίζεται η θεωρία του Ράιχ για την ανθρώπινη παθολογία είναι ο παραλληλισμός του οργασμού με ένα είδος ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που υπάρχει συσσωρευμένη στον άνθρωπο. Όταν υπάρχει ανικανότητα εκφόρτισης αυτής της ενέργειας (θωράκιση), τότε μπορεί να υπάρξουν σωματικές και ψυχολογικές ασθένειες. Ο Ράιχ παρατήρησε πως, όταν η θωράκιση αφαιρείται με τη θεραπευτική προσέγγιση, τότε αυτή η ενέργεια που υπάρχει στον οργανισμό, δεσμευμένη πριν στη θωράκιση, κινείται ελεύθερα και εμφανίζει έναν παλμό. Προεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του σχετικά με τη θωράκιση στον κοινωνικό χώρο, διαπίστωσε ότι τα θωρακισμένα άτομα γίνονται απαθή, υποχωρητικά κι έχουν την ανάγκη της καθοδήγησης, και ακόμα διαμορφώνουν τυραννική συμπεριφορά, ακριβώς γιατί το βιοσύστημά τους είναι άκαμπτο.

Όταν ο Ράιχ μετακόμισε απ' την Ευρώπη στη Σκανδιναβία και στην Αμερική, άφησε πίσω του μια σειρά από εξαγριωμένους ειδικούς σε κάθε πεδίο που εξερεύνησε, στην ψυχιατρική, την πολιτική, τη σεξολογία, τη βιολογία, τη μικροσκοπία και την έρευνα για τον καρκίνο. Όμως το ανήσυχο πνεύμα του τον έκανε να μη σταματήσει ποτέ να ερευνά και να αναρωτιέται. Από το 1931 μέχρι το 1941 δίδαξε στη "Νέα Σχολή Κοινωνικής Έρευνας" στη Νέα Υόρκη. Εκεί δεν άργησε να περιτριγυριστεί από πολλούς μαθητές, πάνω στους οποίους ο Ράιχ ασκούσε μια παράξενη γοητεία. Με έξοδα των μαθητών του ίδρυσε ένα εργαστήρι, έναν εκδοτικό οίκο και έβγαλε ένα περιοδικό που δημοσίευε τα σχετικά με τα πειράματά του.

Θέλοντας να επιβεβαιώσει την ανακάλυψή του, δηλαδή την ύπαρξη και τις εκδηλώσεις της υγείας ή της αρρώστιας από τον τρόπο που παλλόταν αυτή η ενέργεια μέσα στον οργανισμό, άρχισε να ερευνά τις μικρότερες μονάδες ζωής. Έτσι ανακάλυψε τα βιόντα. Αυτά είναι ενεργειακές κύστες, δηλαδή μεταβατικές μορφές από την άβια και έμβια ύλη. Η συνέχιση αυτής της έρευνας τον οδήγησε σε μια ενοποιητική ανακάλυψη: Μία δίχως μάζα, παλλόμενη ζωτική ενέργεια, την οποία ονόμασε οργόνη, επειδή την ανακάλυψε σε ζωντανούς οργανισμούς πριν ανακαλύψει ότι διαποτίζει επίσης τη γήινη ατμόσφαιρα.

Επίσης ανακάλυψε μια συσκευή που μπορούσε να συσσωρεύει την οργόνη. Τη δυνατότητα αυτής της συσκευής να συγκεντρώνει την οργόνη την απέδειξε με πολλά πειράματα και κανένα από αυτά δεν έχει αποδειχθεί λάθος μέχρι σήμερα. Τη συσκευή την ονόμασε οργονοθάλαμο και τη χρησιμοποίησε σε πειραματικές έρευνες για τη θεραπευτική αγωγή καρκινοπαθών και άλλων ασθενών, με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ο συσσωρευτής είναι ένας θάλαμος φτιαγμένος από στρώματα οργανικών και ανόργανων υλικών. Πειράματα με αυτόν παρουσιάζουν ανώμαλα αποτελέσματα. Μια ασυνήθιστη αύξηση της θερμοκρασίας μέσα στο συσσωρευτή, υποδεικνύει περιορισμούς στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. Άσχετα αν η συγκεντρωμένη οργόνη μπορεί να δώσει λύση σε προβλήματα υγείας, ο συσσωρευτής προκαλεί ακόμη και σήμερα ανοικτά την κατεστημένη επιστήμη.

Στη συνέχεια άρχισε να διαπιστώνει ότι αυτή η ενέργεια που συγκέντρωνε ο οργονοθάλαμος, είχε κινητήρια δύναμη και τελικά κατάφερε να κινήσει ένα μοτέρ. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την κίνηση αυτού του μοτέρ και μεταξύ άλλων υπάρχει και σχετικό φιλμ στο Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ, στην κωμόπολη Ρέιντζλι της πολιτείας Μαίην.

Το 1942 ο Ράιχ και οι μαθητές του αγόρασαν μια εδαφική έκταση στην Πολιτεία Μαίην, κοντά στα καναδικά σύνορα. Βάφτισαν αυτή την έκταση "Όργονον", και ο Ράιχ έφτιαξε εκεί ένα εργαστήρι όπου συνέχισε να δουλεύει ασταμάτητα μαζί με τους μαθητές του και να πραγματοποιεί πειράματα πάνω στην οργόνη. Ο Ράιχ περιφερόταν μόνος του τη νύχτα και ατένιζε αυτόν τον πελώριο ωκεανό οργόνης (όπως τον ονόμαζε), σκεπτόμενος τους μακρινούς γαλαξίες. Η σκέψη του είχε πάρει μια μυστικιστική χροιά, και αυτό φαινόταν στα τελευταία βιβλία του, όπως "Ο θάνατος του Χριστού" , "Άκου ανθρωπάκο", "Ο Αιθέρας, ο Θεός και ο διάβολος" κ.α.

Ο ζωή του Reich τελείωσε στη φυλακή στις 3 Νοεμβρίου του 1957 μετά από μια παρατεταμένη σύγκρουση με την Επιτροπή Τροφής και Φαρμάκων (FDA) των Η.Π.Α. Τα βιβλία και οι σημειώσεις του κάηκαν από ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, επειδή η FDA είχε ξεσηκώσει ένα ζήτημα εναντίον της χρήσης για θεραπεία του συσσωρευτή οργόνης του.

Έτσι τελείωσε η ζωή ενός γνήσιου επιστήμονα που δε δίστασε να πάει κόντρα στο κατεστημένο και στα συμφέροντα της εποχής του, για να ανακαλύψει την αλήθεια πέρα από προκαταλήψεις και δογματισμούς. Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ο πρώτος δυτικός επιστήμονας που κατάφερε να "ξαναανακαλύψει" και να τεκμηριώσει επιστημονικά την ύπαρξη αυτής της λεπτής ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που περιβάλει τα πάντα και που στην Ανατολή ήταν τόσο διαδεδομένη από τα αρχαία χρόνια, ως "Πράνα" στην Ινδία, και "Τσι" στην Κίνα. Οι ανακαλύψεις του άνοιξαν την πόρτα στην εμφάνιση νέων επιστημονικών κλάδων, όπως η Βιοτρονική ή Οργοτρονική.

Στη συνέχεια παρατίθεται η απάντηση που έδωσε ο Β. Ράιχ στην απόφαση που εξέδωσε το δικαστήριο των Η.Π.Α.
"Απαγορεύεται η ταχυδρόμηση μεταξύ πολιτειών βιβλίων που φέρουν τη λέξη οργόνη. Επιπλέον θα καούν σε κλιβάνους όλα τα βιβλία και οι εργασίες του Dr Reich, ενώ ο ίδιος καταδικάζεται σε φυλάκιση".

Υπόθεση αρ. 1056, 19 Μαρτίου 1954, Περιφερειακό Δικαστήριο Ηνωμένων Πολιτειών, Πόρτλαντ Μέιν, Δικαστής John D. Kliford Jr

"Δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν υπάρχουν αυθεντίες κανενός είδους. Κανένας Πρόεδρος, Ακαδημία, Δικαστήριο, Κογκρέσο ή Γερουσία σ΄ αυτή τη γη δεν έχει τη γνώση ή τη δύναμη να αποφασίσει ποια θα είναι η γνώση του αύριο. Είναι άχρηστο να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που είναι άγνωστο σε κάποιον που είναι αδαής του αγνώστου, ή φοβάται την απειλητική δύναμή του. Μόνο οι παλιοί, καλοί κανόνες της μάθησης θα φέρουν τελικά την κατανόηση για τον εισβολέα της γήινης ύπαρξής μας. Αυτοί που δε γνωρίζουν τους δρόμους της μάθησης ας κάνουν στην άκρη, ενώ αυτοί που ξέρουν τι είναι γνώση, ας τρέξουν στο μονοπάτι προς το άγνωστο. Η Αναζήτηση της Γνώσης είναι Ανώτατη Ανθρώπινη Δραστηριότητα. Τίποτα άλλο παρά οι νόμοι της μάθησης δεν μπορούν να την ορίσουν".

 

Έχω ακούσει από αρκετούς του χώρου , το εξής φαινόμενο . Σε περιόδους μεγάλης ψυχολογικής πίεσης (δική μου άποψη) και μοναξιάς πριν γίνει αντιληπτό από αυτούς ότι τις εικόνες τους , τις απόψεις τους , τα θέλω τους μπορούν να μοιραστούν με άλλα άτομα με τις ίδιες χρωματικές γεύσεις , βίωναν τρομακτικές καταστάσεις . Άκουγαν φωνές , έβλεπαν φαντάσματα , ζούσαν όνειρα όταν δεν κοιμόντουσαν , χανόντουσαν σε ανεξέλεγκτα ταξίδια , ένιωθαν ότι όσοι τους κοιτούσαν διείσδυαν στο μυαλό τους και έβλεπαν τις μύχιες σκέψεις τους .
Το συνειδητό παραμεριζόταν και το ασυνείδητο ή υποσυνείδητο γινόταν πιο ενεργό κατά την διάρκεια της «ημέρας» .
Η άποψη μου είναι ότι το ασυνείδητο χρησιμοποιούσε τους μηχανισμούς του επαναστατώντας στην καταπίεση των θέλω του .
Το Υπερεγώ φάνταζε γελοίο μπροστά στα παράλογα πράγματα που συνέβαιναν και το συνειδητό ανίσχυρο .
Η άποψη σας τώρα για το «κοιμισμένο» ασυνείδητο ;
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω νομίζω ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να με βοηθήσει.