Οδος Σωκράτους Αθήναι

Μέσα δεκαετίας του 80.
η μητερα δούλευε στου ψυρή σε μικρή βιοτεχνία γυναικείων παπουτσιων ( από τα πόδια με τον έναν ή τον άλλον τροπο δεν ξεφευγα) στην οδό πιττάκη που τοτε είχε μόνο τέτοιες μικρές βιοτεχνίες.
Στην γωνία της πιττάκη με την ερμου σωζεται ακόμα ως κτίριο , ενα οικημα που τοτε ηταν ξενοδοχείο της μιάς νύχτας.
παπούτσια πανακριβα γόβες χειροποίητες που στο σχέδιο εβγαζαν το πολύ 300 κομμάτια.
Αν εκείνα τα χρόνια πέρναγες από εκει ακουγόνταν ενας ήχος.
τα σφυράκια των εργατριων στο μάρμαρο αφου εκει γίνονταν όλη η δουλειά για να βγει ενα παπουτσι στο χέρι.
Εγω από τα βόρεια προάστια κατεβαινα συχνά στο κέντρο στο μοναστηράκι για ψωνια ηλεκτρονικών το άλλο μεγάλο πάθος μου.
Με την ευκαιρία περναγα από την οδο πιττάκη να δω την μητέρα να δουλευει στο παπουτσάδικο.
επειδη περπατάω πολύ συχνά κατεβαινα με τον ηλεκτρικό ομόνοια ή βικτώρια και πολλές φορες αττική .
για να μην μπλέκω στην κινηση πήγαινα από μικρούς δρόμους προς το μοναστηράκι.
ενας από αυτούς τους δρόμους ήταν η οδός σωκράτους.
τοτε δεν ήταν οπως τωρα αν και έχω πολλά χρονια να περάσω καθως δεν ειμαι εδω και 2 δεκαετίες πλεον κάτοικος αθηνων.
τοτε ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος κόκκινα φανάρια.
καθως περναγα με καλούσαν να μπω μεσα.
ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω γιατί αυτες οι γυναίκες επρεπε να είναι τόσο μακιγιαρισμένες τόσο εντονα σε σημείο παραμορφώσεως που μου προκαλούσε αποστροφή παρά ενδιαφερον η καβλα για να μπω μέσα στο "σπιτι".
Το θεωρούσα χαζό να πληρώσω για να πλαγιάσει μια γυναίκα μαζί μου και ποτέ δεν μπήκα στο "σπίτι" οσο και να με φώναζαν στην οδο σωκράτους.
Εκτός από μία φορα

(Συνεχίζεται )