Οδός Ονείρων

Βρίσκω πολύ εύστοχο το διαχωρισμό του Χατζηδάκι. Ο άνθρωπος που σαρώνει κάθε ιδέα με νου ιδιαίτερα αναλυτικό δεν νοείται να ονειρεύεται. Τη γνώμη μου a ce que concerne le reve que l' on reve sans dormir, την έχω εκθέσει έμμεσα με αφορμή θέμα άλλου νήματος. Το θεωρώ είτε ενδεικτικό ανεπαρκούς αντίληψης είτε προϊόν αφαιρετικής ικανότητας των ψοφοδεών που ορρωδούν εμπρός στις πιθανότητες που δεν τους ευνοούν. Από την άλλη πλευρά, αν οι πιθανότητες ευνοούν, ασφαλώς είναι υπόχρεος καθείς έναντι του εαυτού του να μετασχηματίσει την επιθυμία σε στόχο.

Έχω τα απαραίτητα λογικά εργαλεία, αλλά δεν έχω την απαιτούμενη πείρα ώστε να τα χειριστώ με τρόπο ώστε να δίνουν το αποτέλεσμα ακτινογραφίας. Όταν μεγαλώσω θα κατοικώ αναμφίβολα στην οδό Ακτινογραφιών.

 

Bingo, DRS!!!

Η διαύγεια σε όλο της το μεγαλείο...

 

Ναι  

 

Και γιατί να επιλέξει να ονειρεύεται;

 

όνειρα, σχέδια, ακτινογραφίες...

εγω δεν βρίσκω κοινό τόπο μεταξύ αυτών. Ονειρο είναι να μπορείς να ταξιδεύεις με το μυαλό σου (ή την πένα σου για μερικούς) σε μέρη μαγικά ή σκοτεινά ή φωτεινα... Όνειρο είναι η φαντασία, ένα πλεκτό απο αλήθεια και φαντασία, ένα δημιουργημα του μυαλού που μόνο η τύχη και η συμπτωση θα μπορούσαν ίσως να το κάνουν πραγματικό. Κρίμα γι΄αυτούς που δεν μπορούν να ονειρευτούν.
(και όσοι λένε 'όχι πια' , θελω να πιστεύω ότι απλα έχουν απλά μπερδέψει τα όνειρα με τις χαμένες ελπίδες , όμως πάντα υπάρχουν οι ανατροπές !!  )

Σχέδιο είναι η δημιουργία , το πρόγραμμα το πλάνο , ο ρυθμός της ζωής. Αλίμονο σε όσους παψαν να κάνουν σχέδια...

Ακτινογραφία είναι ίσως ο ρεαλισμός. Η δυνατότητα να προσεγγίσει κανείς τα πράγματα με αναλυτικό και διυσδειτικό τρόπο ώστε να πλησιάζει το μέγιστο στην... δική του αίσθηση της πραγματικότητας(αντικειμενικότητα δεν υφίσταται ούτως ή άλλως ).


Οσο για τις ελπίδες που πολλοι βαπτίζουν όνειρο , (φύσιν αισιοδοξος άνθρωπος ) θα πω πως δεν πεθαίνουν ποτέ. Ακόμη και η γιαγιά μου στα 94 της έχει κατι να ελπίζει διαφορετικό κάθε τόσο...  !!

Δεν είμαι απο αυτούς που θα πουν οτι η ζωη είναι ροζ και ομορφη και χρυσοκεντημένη .
Ούτε όμως μαύρη άραχνη και καταδικασμένη... (το κανα το δίστ υ χο   )

Αν κοιτάξουμε γύρω μας με καθαρή ματιά , όλα θα τα δουμε. Ομορφα πουλιά που ακόμα κελαηδούν (ακόμα και μες την πολυβουη Αθήνα....!!), δέντρα, ουράνιο τόξο που χρωματίζει τις κορες των ματιών μας ενίοτε, χαμόγελα και ζεστές καρδιές.
Αλλά και πίκρα , μαυρίλα, δυστυχία, σκουπιδαριό, κακία και όλα τα στραβά κι ανάποδα του κόσμου τούτου που μολύνουν τη διάθεσή μας , τις ελπίδες και την δυνατότητά μας να ... ονειρευτούμε.

Ισορροπία ίσως είναι το 'φάρμακο' . Εξάσκηση στο να μπορούμε ψύχραιμα και το δυνατόν ανεπιρρέαστα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα που δεν είναι ούτε μαυρη , ούτε ρόζ...

(ομως το χω ξαναπει.. το μαύρο με το ροζ κάνουν τέλειο συνδιασμό...!!!   )

Ss

 

Συμφωνώ εν μέρει με την απάντησή σου Sudden's slave. Η θετική αντιμετώπιση της ζωής όμως δεν έχει σχέση με την δυνατότητα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα γύρω μας καθώς και εντός μας. Ο τρόπος που ο καθένας βιώνει αυτό που ζει εξαρτάται κυρίως από την δική του αντίληψη (πράγματι βασισμένη σε πολύτιμα εφόδια, τις αισθήσεις, τη λογική και τη φαντασία). Όμως δεν μου έχει αποκαλυφθεί πολλές φορές το ding an sich, μέσα στην ποίηση κάποιες φορές, στις γέννες - εκεί που το κεφάλι του μωρού ξεπροβάλλει - δίπλα σε εναν τάφο μια φορά, κι αυτό είναι όλο. Τα υπόλοιπα ήταν όλα φιλτραρισμένα και το ξέρω καλά πια.

Κι επομένως, αναρωτιέμαι, από τη στιγμή που αρχίσεις να βλέπεις όχι μόνο τα στοιχεία που απαρτίζουν την εντός και εκτός πραγματικότητα, και τις σχέσεις ανάμεσα στα στοιχεία, αλλά ακόμα και το φίλτρο μέσα από το οποίο περνούμε εμείς οι ίδιοι τα πράγματα, ασυναίσθητα, τότε χάνεις το ασυναίσθητο. Και άρα χάνεις την ικανότητα να φιλτράρεις με επιτυχία, δηλαδή να τυφλώνεσαι. Δηλαδή να ονειρεύεσαι. Δεν χάνεις την επιθυμία, ίσως να γίνεται και πιο αληθινή τότε. Γιατί τότε ξέρεις τι επιθυμείς και γιατί. Και τότε ξέρεις γιατί δεν μπορείς να χωρέσεις στο παραμύθι. Γιατί το παραμύθι τότε σου πέφτει λίγο.

Πιστεύω πως ο Χατζιδάκις το ήξερε αυτό και σε αυτό αναφερόταν. Δεν σταμάτησε να δημιουργεί. Δεν σταμάτησε να βλέπει την ομορφιά γύρω του και εντός του. Απλά πέρασε το κατώφλι και βγήκε από το παραμύθι του και έζησε στο τεράστιο αληθινό παραμύθι που το λένε ζωή. Εκεί που τα μωρά δεν είναι ροζ και χαμογελαστά, αλλά ματωμένα κεφάλια σφηνωμένα ανάμεσα στα μπούτια της μητέρας. Κι αυτή είναι η στιγμή η αληθινή, το ding an sich, μαγικό και αποτρόπαιο ταυτόχρονα, αιώνιο και φευγαλέο, το δέος και ο απέραντος οίκτος, ο πόνος και η απόλαυση, όλα τυλιγμένα σε ένα πολύχρωμο κουβάρι.

Δεν νομίζω να διαφωνούμε πουθενά, απλά νομίζω ότι αυτό είναι το νόημα της φράσης του Χατζιδάκι. Δεν τα βλέπει αρνητικά τα πράγματα, ούτε μας προτρέπει να αποφεύγουμε την ελπίδα ή να κλείνουμε τα μάτια στην ομορφιά. Μας λέει ότι γι αυτόν τουλάχιστον, σε εκείνη την φάση της ζωής του, έβλεπε πλέον το φίλτρο. Κι επομένως, ακτινογραφούσε περισσότερο παρά ονειρευόταν.