Οικογένεια και ορατότητα στο M/s

Είναι θετικό, τουλάχιστον, ότι στηλιτεύεται η γονική "εξουσία" φέρνοντας ως παραδείγματα φόνους.
Το κράτος πρόνοιας σαφέστατα δυσλειτουργεί (μεταξύ άλλων) και στο κομμάτι της έγκαιρης απόσυρσης από ακατάλληλους γονείς.

 

Ε υπάρχουν ακόμα κάτι κηδεμονόπουλα που σου λένε "μην ανακατεύεσαι στην ανατροφή του παιδιού μου" όταν τους πατάς alert για μαλακίες τους θεωρώντας ότι τα κοπέλια τους ανήκουν αλλά όταν τους απειλήσεις με τις κατάλληλες παραπομπές όπου θα χάσουν την επιμέλεια, μαζεύουν ουρίτσα. Λόγω της επιστημονικής μου ενασχόλησης, το έχω πράξει μερικές φορές.

 

Μα προφανώς και στηλιτεύεται, η παρατήρηση ότι εκ των πραγμάτων οι γονείς έχουν εξουσία ζωής θανάτου, ειδικά στα πολύ μικρά παιδιά που δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους, δε σημαίνει ότι το επικροτούμε κιόλας, αυτό θα έλειπε.

Κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να έχει εξουσία ζωής/θανάτου πάνω σε κανέναν άλλον άνθρωπο και τουλάχιστον ο νομικός μας πολιτισμός το αναγνωρίζει.

Νομίζω ότι σε πολλές περιπτώσεις φταίει το "που να μπλέκω τώρα". Αδυνατώ να πιστέψω όλους αυτούς τους γείτονες που πέφτουν από τα σύννεφα όταν συμβεί κάτι τέτοιο...

 

Ακριβώς.
Και η λειτουργία ενός Νόμου είναι η αποτροπή. Η θεωρία όμως είναι μεν καλή αλλά η πράξη καλύτερη. Η πράξη εγκολπώνεται με την άρση αντιλήψεων περί γονικής εξουσίας και αντικατάστασης αυτής με γονική επιμέλεια. Η χρήση των λέξεων και της γλώσσας είναι πολιτική υπόθεση. Αποτυπώνει αντιλήψεις, ιδέες, πραγμάτωση.

 

Θα απαντήσω ως μαμά και ως s.
Οι πρώτες δύο προτάσεις αυτού του ποστ είναι προϊόντα ενός κυρίαρχου τις τελευταίες δεκαετίες αφηγήματος με έντονες επιρροές του προτεσταντισμού. Όχι τυχαία, πολλά κυρίαρχα αφηγήματα έχουν τέτοιες.
Το παιδί όταν είναι μια συνειδητή απόφαση, όπως πρέπει να είναι, ανατρέφεται από ανθρώπους που κατανοούν στο έπακρο ότι οι ανάγκες ενός νεογέννητου πλάσματος είναι επιτακτικές και αδύνατο να του επικοινωνήσεις την έννοια της υπομονής. Για το νεογέννητο η ικανοποίηση κάθε ανάγκης του είναι ζήτημα επιβίωσης. Και όσο πιο μικρό είναι τόσο πιο κοντά και στην αλήθεια είναι αυτό.
Μεγαλώνοντας, εκτός από τις ανάγκες αρχίζουν να προκύπτουν και αιτήματα.
Το πρόβλημα με το κυρίαρχο αφήγημα είναι ότι δεν κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στις ανάγκες και τα αιτήματα.
Και βάζει όσους γονείς επηρεάζονται από αυτό στην ίδια θέση άγχους που έχει το νεογέννητο για το αν θα ικανοποιηθεί η ανάγκη του. Και μετά το αίτημα του (δοκιμάζει τα όρια του κόσμου εν ολίγοις).
Και μάλιστα όσοι επηρεάζονται από το αφήγημα αυτό μετράνε τη "σημασία" του παιδιού με το πόσο υποφέρει ο γονιός για αυτό.
Τα αποτελέσματα ορατά γύρω μας κάθε μέρα...
Το παιδί δεν είναι μάστερ, είναι το μέλος της οικογένειας που έχει συχνότερα τις πιο επιτακτικές ανάγκες. Οι ενήλικες το κατανοούν αυτό χωρίς αμφιβολία. Οι ενήλικες κατανοούν επίσης πού σταματά αυτό και ξεκινά το κυρίαρχο αφήγημα  

 

@margarita_nikolayevna
Ανάθεμα Μαργαρίτα και αν κατάλαβα τι λες.
Εγώ απάντησα στο ποστ του νηματοθετη στο αν δηλαδή με τον ερχομό του νέου μέλους θα επηρεαστεί το πρωτόκολλο (η σ με ξυρισμένο κεφάλι, πάντα κολάρο και πάντα στο πληθυντικό και ότι άλλο υπάρχει στο μυαλό του Μ). Στην απάντηση μου χρησιμοποιησα τη λέξη Μαστερ ως μορφή μεταφοράς (εσύ που είσαι και του γραπτού λόγου, φανταζόμουν ότι θα το καταλάβεις), για να δώσω έμφαση με ποιου το ρυθμό πια κινείται το σπίτι.
Τώρα τα περί κυρίαρχου αφηγήματος(το οποίο δεν ανέφερες καν ποιο είναι), με επιρροές προτεσταντισμου (οοοκκκκ) , η αναφορά πρακτικών που δεν υπονόησα (εγώ που θυσιάστηκα για σένα) και τα κλισέ περί αναγκών και απαιτήσεων (πόσο μας δοκιμάζουν δλδ, trust me been there done that) δεν καταλαβαίνω καν που κολλάνε.
Ίσως δεν είμαι τόσο ενήλικας όσο νόμιζα. 

 

Εξαίρετη τοποθέτηση μαργαριτούλα μου  

 

Επειδή απάντησες στοχευμένα, με πληρότητα και όχι στο γάμο του Καραγκιόζη, εγώ πιστεύω πως φυσικά και κατάλαβες τι λέω  
Το ότι διαφωνούμε δεν μειώνει την αξία του διαλόγου  

Ναι, φυσικά και κατάλαβα τη μεταφορά. Αλλά ακριβώς επειδή οι μεταφορές που χρησιμοποιούμε δείχνουν, κατ' εμέ, πολύ περισσότερο την κοσμοθεωρία μας από τον κυριολεκτικό λόγο μας, για αυτό για να είμαι ειλικρινής έγραψα απάντηση.

Εδώ είναι όντως το μόνο ίσως σημείο που δεν με κατάλαβες μιας και ουδέποτε έγραψα ότι υπονόησες το "εγώ θυσιάστηκα για σένα". Θα έλεγα ότι μάλλον προς το αντίθετο είναι τα λόγια σου.

Μπορώ να γράψω πιο αναλυτικά το κυρίαρχο αφήγημα στο οποίο αναφέρθηκα αλλά αλήθεια νομίζω πως δεν είναι θέμα μη κατανόησης αλλά απλώς διαφωνία.  

 

Ευχαριστώ όσους έως τώρα κατέθεσαν με σεβασμό τις σκέψεις τους στο νήμα.

Θέλω να πω τη γνώμη Μου για την οικογένεια είτε εντός είτε εκτός M/s.

Η οικογένεια όπως είναι σήμερα είναι ό,τι πιο οπισθοδρομικό και αναχρονιστικό υπάρχει.

Και Μιλώ για την πυρηνική οικογένεια.

Κατά τη γνώμη μου δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης έτσι όπως είναι.

Η οικογένεια, όμως, είναι ιερή.

Η οικογένεια που μεγάλωσα Εγώ, ήταν κοινοτική οικογένεια.

Εννοώ ότι μεγάλωσα σε μια διευρυμένη οικογένεια όπου είχαμε πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες.

Τρώγαμε στους γείτονες, στις θείες.

Μαζεύαμε ελιές όλοι μαζί.

Παίζαμε με τα ξαδέρφια.

Είμασταν ελεύθεροι στις πλατείες.

Είμασταν κομμάτια ενός συνόλου.

Διδαχθήκαμε την συλλογική ζωή βιωματικά.

Δεν ήταν όλη μέρα από πάνω μας οι γονείς κι εμείς μέσα στα βρακιά των γονιών μας.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει παιδί να παίζει στον αστικό ιστό χωρίς χωρίς επίβλεψη;

Ούτε στα χωριά δεν υπάρχει σήμερα.

Κατά τη γνώμη Μου αυτό είναι νοσηρό.

Με τις πυρηνικές οικογένειες της σύγχρονης αστικής ζωής καταστρέφεται η ζωή των γονιών και των παιδιών.

Δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει.

Έχεις ένα- δυο παιδιά, και τρέχεις όλη μέρα από το γυμναστήριο στο κολυμβητήριο, από τα αγγλικά στα γαλλικά, από το μπαλέτο στη ρομποτική.. αλλά και στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στο super market.

Πότε σου μένει η ζωή;

Πότε σου μένει να ζήσεις εσύ και πότε μένει η ζωή να ζήσουν τα παιδιά.

Οπότε αυτό το μοντέλο που δοκιμάζεται τα τελευταία χρόνια είναι εντελώς άχρηστο.

Είναι ένα μοντέλο που έχει επικρατήσει σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Ενεργοβόρες δηλαδή και κλειστοφοβικές οι πυρηνικές οικογένειες.

Το μοντέλο που Εγώ Επιθυμώ είναι ένα ανοιχτό συλλογικό μοντέλο.

Ένα μοντέλο όπου το παιδί δεν είναι αρκετό να γνωρίζει τους φυσικούς του γονείς.

Αλλά να νιώθει μέρος ενός ευρύτερου συνόλου και να μεγαλώνει και μαζί τους.

Με φίλους Μ/μας, με ερωτικές Μ/μας bdsmικές σχέσεις, με συνεργάτες, με συντρόφους κοινής συνείδησης.

Αναρωτιόνται πολλοί τι γίνεται με το πλαίσιο στο M/s όταν έρχεται ένα παιδί.

Σε μία συζήτηση που είχα με μια φίλη από το χώρο του bdsm της Είπα ότι ο επαναπροσδιορισμός του πλαισίου ξεκίνησε πριν τη σύλληψη.

Αν περίμενα να επαναπροσδιορίσω το πλαίσιο τώρα.... ζήτω που Κ/καήκαμε...

Από εκείνη τη στιγμή, πριν ακόμα υπάρξει έμβρυο, το πλαίσιο είχε ξεκινήσει να αναπροσαρμάζεται με σκοπό να φέρει εις πέρας μια επιθυμία Μου.

Από εκείνη τη στιγμή έως και σήμερα, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά το πλαίσιο βήμα, βήμα παίρνει τη νέα του μορφή.

Το ποιος ακριβώς ήταν αυτός ο επαναπροσδιορισμός δεν θα τον μοιραστώ δημόσια.

Και όλα τα παραπάνω με ορατότητα.

Χωρίς καμία κρυψώνα.

Iagos

Photo Steve Lilly by Iagos posted 6 March 2023 at 08:07

 

Όταν η ασυμμετρία είναι τρόπος να ζεις, κι όχι διακηρυκτική πόζα, δεν γίνεται να «κρυφτεί». Ειδικά από τα παιδιά.
Πέραν τούτου, δεν βρίσκω καν το λόγο που θα χρειαζόταν να μείνει κρυφή μια τέτοιας μορφής συσχέτιση.
Οι θέσεις κ/υ παραμένουν ως έχουν. Οι θέσεις των γονέων ως προς το παιδί διαμορφώνονται από το κ.

Το παιδί, ειδικά από την προεφηβεία και έπειτα, μπορεί να αντιδράσει, να αμφισβητήσει, να περάσει στο ντουκου το οτιδήποτε! Είτε φοράτε κολάρο, είτε βέρα, είτε κελεμπια. Εκεί ξεκινάει ένα καταπληκτικό roller coaster!

 

Πόσο αληθές!!!!
Δυστυχώς...