Οικογένεια και ορατότητα στο M/s

Αραα... η λύση είναι να πάτε να ζήσετε στο χωριό;

 

Οι υπογραμήσεις και το bold δικά μου

Με βάση αυτά θέτω το ερώτημα:
Και μέχρι τότε;
Εξαιρετικό το ρήμα μπορεί. Πραγματικά ουσιώδης η χρήση του. Το ρήμα δείχνει ικανότητα. Για να αποκτήσεις την ικανότητα να διαλέγεις σημαίνει ότι έχεις διαμορφώσει μια κάποια προσωπικότητα και προτιμήσεις. Μέχρι τότε του έχεις δώσει το δικαίωμα να διαλέξει ώστε εν τέλει να αποκτήσει δικές του προτιμήσεις;

Και κάτι που ήθελα να πω εδώ και καιρό που διαβάζω το νήμα αλλά δεν έκατσα ποτέ να το κάνω.
Ο σοφός λαός:
Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις
Όπως του μάθεις του παιδιού
Στην κοινωνιολογια βιβλίο Γ Λυκείου θυμάμαι είχε κεφάλαιο αφιερωμένο στους τρόπους μάθησης. Έλεγε για το πως μαθαίνουν τα παιδιά, τα στάδια ανάπτυξης και μαθητής . Το γενικό ρεζουμε που κράτησα είναι ότι ό,τι βλέπουν κάνουν. Μίμηση.
Τα παιδιά δεν ασχολούνται με πράγματα που δεν θέλουν να ασχοληθούν. Δεν το διαλέγει κανείς. Θυμάμαι σε κουβέντα με τον φυσικιθεραπευτη μου μιλούσαμε για το παιδί του και μου έλεγε ότι είναι στην ηλικία που εκδηλώνει διαφορα ενδιαφέροντα. Του παιδιού του αρεζαν τα ντραμς. Γυρνάω και του λέω: ωχ πολύς θόρυβος. Γιατί δεν το κάνεις να του αρέσει η κιθάρα;
Είπε: το παιδί πρέπει να το αφήσεις να βρει μόνο του αυτά που του αρέσουν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να του δίνω διαφορα ερεθίσματα. Αλλά αυτό θα διαλέξει μόνο του. Και μετά το στηρίζεις σε αυτά που θέλει.
Συχνά βλέπω μας φέρνουν τα παιδάκια ηλικία 2 και κάτι, 3, στο ωδείο για μουσική. Και τα παιδιά κλαίνε και δεν θέλουν. Συχνά όταν ρωτάω φίλους ποτέ ξεκίνησαν το όργανο λένε στα 3.
Αν ο γονιός δώσει μόνο ένα ερέθισμα το παιδί θα το ακολουθήσει ή όχι. Και συχνά όταν το ακολουθούν τα παρατάνε στην εφηβεία γιατί το ξεκίνησαν για λάθος λόγους. Δεν έγινε συνειδητά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; γυρνάω σε αυτο που είπα στην αρχή: Τα παιδιά δεν θα ασχοληθούν με πράγματα που δεν τα απασχολούν.
Δεν το νοιάζει τι σχέση έχουν οι γονείς του. Δεν το αφορά. Και αν δεν ζητήσει να μάθει δεν είναι ανάγκη να το φορτωθεί ειδικά σε μια ηλικία που δεν καταλαβαίνει κιόλας. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα ερωτικά των γονιών μου. Ούτε τα δικά μου με ενδιέφεραν μέχρι την εφηβεία. Εντυπωσιακό αλλά όταν είσαι παιδί και δεν ξέρεις, ΟΝΤΩΣ δεν ξέρεις. Θυμάμαι ότι ήταν κυριολεκτική ανακάλυψη ο αυνανισμός για μένα. Δεν υπήρχαν ποτέ τέτοια αισθήματα. Δεν υπήρχαν στο πεδίο μου σαν παιδί. Απλά δεν.
Όταν το παιδί εκδηλώσει ενδιαφέρον, περιέργεια τότε είναι καλά να του μιλήσουν οι γονείς. Κατά τα άλλα η ηλικία των 12 είναι μια καλή ηλικία. Αν και πλέον τα παιδιά είναι αδύνατον να μην μάθουν από τα 5 τους. Και από τους γονείς να μην μάθουν, θα έχουν σίγουρα συμμαθητές που θα ξέρουν κάτι. Δυστυχώς το έχω δει να γίνεται.

Κατά τα άλλα συμφωνώ με ό,τι έχει πει ο espimain μέχρι στιγμής. Είναι to the point

 

Νομίζω ότι Είμαι σαφής.

Και επειδή για Εμένα

Επίσης το Έχω κάνει σαφές από την εισαγωγή Μου στο νήμα.

Δεν υπάρχει λοιπόν ένα μοντέλο και παραθέτω στοιχεία για αυτό.

και επειδή όμως

Μπορώ να δημιουργήσω όποιο σχήμα θεωρώ ότι δεν είναι αναχρονιστικό και οποίο πλαίσιο Εγώ Επιθυμώ.

Δεν έχετε ακούσει ότι στο M/s μπορεί ένα slave να ανήκει σε δύο Κ ή Ένας Ιδιοκτήτης να κατέχει δύο ή παραπάνω slaves;

Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις εδώ.

Ποιος Με εμποδίζει να εντάξω στο M/s που Εγώ ορίζω ό,τι θέλω και να του δώσω όποια μορφή Εγώ Επιθυμώ και άρα η οικογένεια να μην είναι πυρηνική;

Επιθυμώ λοιπόν

Και ό,τι Επιθυμώ πάντα γίνεται....

 

Θα μπορούσαμε να διαφωνούμε, και καθόλου δεν θα πείραζε αρκεί να γινόταν διάλογος. Διάλογος όμως δεν γίνεται όταν με κατηγορείς ότι σε κοροϊδεύω λέγοντας ότι δεν καταλαβαίνω αυτά που γράφεις. Διάλογος δεν γίνεται όταν ο ένας δεν κατανοεί τον άλλον. Διάλογος δεν γίνεται όταν ο ένας χτίζει την επιχειρηματολογία του σε ένα κεντρικό αφήγημα το οποίο όμως δεν λέει στον συνομιλητή του ποιο είναι ώστε να μπορέσει να επιχειρηματολογήσει πίσω.
Οπότε δεν θα το πάρω ούτε ως διάλογο ούτε και ως διαφωνία. Θα το πάρω ότι το ποστ μου ήταν έναυσμα για να γράψεις τις δικές σου σκέψεις.

 

Μπα στο χωριό, στην συντηρητική επαρχία, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει, ιδίως μετά την πληροφορία για δεύτερο και τρίτο σκλαβι.
Εμένα η σκέψη μου πήγε πρώτα σε κολλεκτίβα/κοινόβιο αλλά ούτε εκεί νομίζω θα δεχόντουσαν την συνθήκη ιδιοκτησίας ανθρώπων από ανθρώπους.
Στη συνέχεια η σκέψη μου ταξίδεψε στα βάθη της Αμερικής, σε σέχτες με πολυγαμικους άνδρες όπου ο πάτερ φαμίλιας έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στην οικογένεια του και οι γυναίκες υποταγμένες βοηθούν η μία την άλλη στην ανατροφή των απογόνων.

Όπως και να χει, ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα, αμφιβόλου πρακτικής πραγματοποίησης. Αλλά τι σημασία έχει. Τα όνειρα είναι τζάμπα.

 

Χαίρομαι που συμφωνείτε μαζί Μου.

Κάτι σας έμεινε από όσα διαβάσατε.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα ισχύει το παρακάτω

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο νήμα.

Iagos

 

Μα γιατι, αυτο δεν ειναι το ορθοδοξο το M/s?
Ζητω η κεκαλυμμενη πατριαρχια μεσω της μασκας του M/s!
Εχω προλαβει να μετρησω δυο "απειλες" μια μαλλον, δυο φορες, αν δεν μας βγαινει η συμφωνια του M/s με το παιδι θα σε χωρισω.

Αληθεια το παιδι, απο ποια ηλικια και μετα θα ερωτηθει αν θελει να ειναι συμμετοχο σε μια σχεση M/s?
Κ αφηστε αυτα τα δεν αφορα το παιδι αυτο, γιατι τοτε εχουμε γονεις που υποκρινονται στο παιδι!!

 

Επειδή παρακολουθώ το νήμα από την αρχή και συνήθως έχω ανοιχτές κεραίες σε τέτοια θέματα, δεν πρόσεξα αυτό που λες... Θέλεις να μας παραπέμψεις πού το διάβασες;

 

Δεν σε κορόιδεψα και δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Συγγνώμη αν κάτι στη διατύπωσή μου άφηνε περιθώριο να το εκλάβεις έτσι.
Η πλήρης φράση θα ήταν "αφού βλέπω ότι μου απαντάς με πληρότητα και στοχευμένα δεν θεωρώ ότι είναι έλλειμμα κατανόησης αυτό που αναφέρεις, ίσως κάποια άμυνα ή 'συναισθηματική διαφωνία' ή και λογική διαφωνία και είναι απολύτως εντάξει να υπάρχει κάτι από τα παραπάνω, κι εγώ το παθαίνω πολλές φορές σε συζητήσεις".

Το κυρίαρχο αφήγημα στο οποίο αναφέρομαι είναι αυτό που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται τα παιδιά και για εμένα συνοψίζεται πολύ εύστοχα και κοντά στη δική μου θεώρηση από τον Γάλλο παιδίατρο Αldo Naouri (εδώ μια συνέντευξη του για όποιον θέλει να διαβάσει κάποια πράγματα https://www.lifo.gr/tropos-zois/hea...tros-aldo-naouri-min-trelainete-ta-paidia-sas) και εν ολίγοις λέει ότι οι γονείς αντιμετωπίζοντας τα παιδιά ως μικρούς θεούς και δίνοντας τους (από καλή πρόθεση θα πω εγώ) το ίδιο say που έχουν οι ίδιοι στην ανατροφή τους, τελικά έχουν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα και πολλές ακόμη συνέπειες από αυτές που θα ήταν η αρχική τους πρόθεση.

Μπορώ να εντοπίσω αρκετές αιτίες γιατί οι γονείς αλλά και η κοινωνία συνολικά αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν το απόλυτο κέντρο του σύμπαντος, σαν ρυθμιστή των πάντων και φορτώνονται με ενοχές συνέχεια και κάθε δευτερόλεπτο για ό,τι κάνουν, ό,τι πουν, ό,τι πράξουν. Ενδεικτικά αναφέρω: Τη μεγαλύτερη ηλικία που πλέον κάνουμε παιδιά στο δυτικό κόσμο, τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν αρκετοί άνθρωποι στο να αποκτήσουν ένα παιδί (εξωσωματικές, εμπόδια στην υιοθεσία και πολλά άλλα), το ότι πράγματι για πολλούς αιώνες τα παιδιά αντιμετωπίζονταν ως ιδιοκτησία του γονέα τους, την επίδραση κυρίαρχων σχολών της ψυχανάλυσης που μιλούν για "τραύμα", το πόσο βολεύει πολλά καθεστώτα να είναι ιδιωτική και μόνον υπόθεση η ανατροφή ενός παιδιού για να μην επενδύουν σε υγεία, παιδεία κλπ. Και αρκετές άλλες. Σίγουρα πολλές μου διαφεύγουν.

Το ζήτημα είναι (κι εδώ κολλάει η αναφορά μου περί προτεσταντισμού) ότι η συλλογική αντιμετώπιση που αναπόφευκτα γίνεται και ατομική/προσωπική συνοψίζεται στο γνωστό στίχο για όσους ακούγαμε ροκιές στα μικράτα μας: The more you suffer the more it shows you really care.

Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου έτσι. Ο πυρήνας της ελευθερίας ενός παιδιού είναι να απορρίψει όσα ή και όλα θέλει από αυτά που του είπαν, έκαναν, έδωσαν οι γονείς/κηδεμόνες/ανατροφείς του. Και αυτό είναι απόλυτη υποχρέωση να το σεβαστούμε. Αλλά πρέπει να γίνεται σταδιακά και σε κάθε περίπτωση όταν ένα παιδί είναι έτοιμο να αναλάβει και τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν μπορεί όμως στο όνομα αυτού να μην παίρνει καμία θέση ο γονιός, να μην κάνει καμία πρόταση, να μην παρουσιάζει το δικό του predisposition. Ούτε να διαλύσει απολύτως την ύπαρξή του. Γιατί αν είσαι τίποτα δεν μπορείς να δώσεις και τίποτα. Κι εγώ αυτό σαν μάνα δεν θα το ήθελα ποτέ. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ως μαμά και προσπαθώ να το έχω πάντα στο μυαλό μου, το πήρα στο αεροπλάνο: Σε περίπτωση κινδύνου πρώτα φόρα τη μάσκα οξυγόνου σου και μετά βοήθα όποιον μπορείς.

 

@margarita_nikolayevna
Μαργαρίτα τώρα μπορούμε να μιλήσουμε. Σε ευχαριστώ για την εξήγησή σου και να σου πω ειλικρινά ότι καμμία άμυνα ή συναισθηματική διαφωνία δεν με εμπόδισε να κατανοήσω το κείμενό σου.
Τώρα που καταλαβαίνω τι εννοείς, θεωρώ ότι σε τρίγκαρε η λέξη Μάστερ την οποία εσύ εξίσωσες με την οπτική του παιδοψυχολόγου (μικρός θεός) ενώ δεν υπονόησα κάτι τέτοιο. Ίσως μικρός δικτάτωρ χαχχαχαχαχχαχαχχα.
Πέρα από τη πλάκα νομίζω σου εξήγησα πιο πάνω πως το χρησιμοποίησα και πραγματικά θεωρώ ότι έχει κοινά σημεία με την δική σου θέση(Όλο το σπίτι χορεύει στο ρυθμό του νέου μέλους αναγκαστικα καθώς εμείς οι ενήλικες κατανοούμε τις επιτακτικές ανάγκες του μωρού οι οποίες και μπαίνουν ιεραρχικά πάνω από τις δικές μας). Αυτό από μόνο του αλλάζει τις ισορροπίες, τις δυναμικές και τις προτεραιότητες σε ένα σπίτι. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ και έτσι έχω παρατηρήσει να γίνεται στο περιβάλλον μου.

Μεγαλώνοντας πάμε σε άλλη κουβέντα και η απόψή σου για την ελευθερία του παιδιού αλλά και του σεβασμού που πρέπει ως γονείς να έχουμε στα δικά μας θέλω και επιθυμίες με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει συμβιβασμός στα θέλω μας. Κατα τη γνώμη μου η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και όσα και να λέμε θεωρητικώς έρχεται η ζωή και μας διαψεύδει. Το σημαντικότερο λοιπόν είναι να μεγαλώσει το παιδί σε όσο το δυνατόν πιο υγιές περιβάλλον με πολύ πολύ αγάπη.(Την ψυχοθεραπεία δεν την γλιτώνει, όσο και καλή δουλειά να κάνουμε εμείς ως γονείς).

 

@slave32 ξαναδιάβασα προσεκτικά, λέξη προς λέξη τις παραπομπές σου... Απειλή δεν είδα...