Οικογένεια και ορατότητα στο M/s

Η ερωτηση μου παραμενει, πως εκλαμβανει το παιδι πως στο σπιτικο του αποφασιζει ο ενας;

 

Δύο σχόλια σχετικά με αυτή την ερωτηση:

Πρώτον. Αυτή η ερώτηση θα είχε νόημα αν δεν υπήρχαν μονογονεικες οικογένειες, αν δεν υπήρχαν οικογένειες που ένας από τους δύο γονείς δεν λείπει (στη δουλειά, στα καράβια ξερωγω) και αν δεν υπήρχαν παραδείγματα ειδικά (αλλα οχι μονο) από παλιότερες γενιές που αποφάσιζε ο ένας γονέας περισσότερο από τον άλλο κλπ.

Δεύτερον και πιο σημαντικό ίσως. Αυτή η ερώτηση θα είχε νόημα εάν η μέση οικογένεια μεγάλωνε το παιδί όχι απλά αποφασιζοντας 50-50 για κάθε πράγμα που αφορά το παιδί και την κοινή τους ζωή, αλλά επιπλέον *γνωστοποιουσε* και στο παιδί την διαδικασία λήψης αποφάσεων καθώς και το ποσοστό επί της εκατό της συμφωνίας ή διαφωνίας. Κάτι που μάλλον δεν συμβαίνει. Και αν θέλουμε να είμαστε και ακόμα πιο pedantic, ακόμα και αν η απόφαση ελήφθη ακριβώς 50-50 από τους γονείς, και ακόμα και αν γνωστοποιηθηκε η διαδικασία στο παιδί, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για σήματα από τους γονείς και πως θα τα εκλάβει το παιδί, εκτός αν οι γονείς μιλούσαν εναλλάξ και τελείωναν ο ένας την πρόταση του άλλου, ε το παιδί πάλι μπορεί να θεωρησει ότι αυτός που του επικοινώνησε την απόφαση ήταν και αυτός που την έλαβε.


Ενώ προφανώς η προσωπική εμπειρία δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για την αλήθεια, η δική μου γενιά του 80-90 μεγαλώσαμε πάνω κάτω με τη φάση "μαμά, μπαμπά θέλω να πάω στο πάρτι" , ο μπαμπάς έλεγε "ο,τι πει η μάνα σου", η μαμά έλεγε "ο,τι πει ο πατέρας σου" ε και με τούτα και με κείνα λέγαμε στο μπαμπά η μαμά είπε ναι, και στη μαμά λέγαμε ο μπαμπάς είπε ναι και οκ αυτό, πηγαίναμε στο πάρτι και εντάξει τα καταφέραμε και μεγαλώσαμε και χωρίς να υπάρχει στο σπίτι ούτε επιτροπή αποφάσεων ούτε τίποτα καταστατικό με τις ψήφους των γονιών μας.

Και φυσικά, ακόμα και αν όλα τα παραπάνω ίσχυαν, τίποτα δεν εμποδίζει το παιδί να θεωρεί και τους δύο του γονείς καραγκιοζηδες ανάλογα με τον τύπο της απόφασης που πήραν (είτε μαζί είτε χωρια) και γιαυτό οι γονείς δεν έχουν αποτελέσει ιστορικά μόνο παραδείγματα προς μίμηση αλλά και προς αποφυγή.

Οποτε η δική μου ερώτηση είναι, πως έχει νόημα αυτή η ερώτηση?

 

Το παιδί χρειάζεται να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου επικρατεί η ασφάλεια, η αγάπη και ο σεβασμός. Η ανισότητα και η καταπίεση που χαρακτηρίζουν τη σχέση αφέντη-σκλάβας δημιουργούν συνθήκες έντασης και ανασφάλειας, οι οποίες πλήττουν την ψυχική ευημερία του
παιδιού.

Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου ένας γονέας καταπιέζεται και ελέγχεται από τον άλλο, μαθαίνει να θεωρεί αυτό το μοντέλο ως φυσιολογικό. Υιοθετεί λάθος αντιλήψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις, το σεβασμό και την ισότητα, που μπορεί να μεταφέρει και στην ενήλικη ζωή του, δημιουργώντας τοξικές σχέσεις στο μέλλον.


Η σχέση αφέντη-σκλάβας συχνά περιλαμβάνει ψυχική ή σωματική κακοποίηση. Όταν αυτό συμβαίνει σε έναν από τους γονείς, το παιδί εκτίθεται σε μια τοξική ατμόσφαιρα που επηρεάζει αρνητικά την ψυχική του υγεία και την ανάπτυξή του, προκαλώντας άγχη, φόβους και ανασφάλειες.

Ο γονέας που βρίσκεται στη θέση του "σκλάβου" αντιμετωπίζει δυσκολίες στην ψυχική και συναισθηματική του ευημερία. Η συνεχής καταπίεση και η έλλειψη ελευθερίας τον εξαντλούν, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να προσφέρει την απαραίτητη υποστήριξη, αγάπη και φροντίδα στο παιδί του.

Η υγιής ανάπτυξη ενός παιδιού απαιτεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον ισότητας, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας. Η σχέση αφέντη-σκλάβας στερεί την ισότητα αυτή και εισάγει πρότυπα ανισότητας και καταπίεσης, τα οποία είναι εξαιρετικά επιβλαβή για την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού.

Το παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια με αυτήν την ανισότητα, μπορεί να θεωρήσει τη διαστρεβλωμένη αυτή δυναμική ως φυσιολογική και να την επαναλάβει σε μελλοντικές σχέσεις, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο κακοποίησης και ψυχικών τραυμάτων.

Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί αλληλοσεβασμό, ισότητα και συναισθηματική υποστήριξη. Σε μια σχέση αφέντη-σκλάβας, αυτές οι αξίες παραβιάζονται και, ως εκ τούτου, η ανατροφή παιδιών σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και ανεύθυνη. Το παιδί, εκτιθέμενο σε τέτοιες καταστάσεις, μπορεί να αναπτύξει σοβαρά ψυχικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ οι γονείς του χάνουν την ικανότητά τους να το υποστηρίξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Μη συγκρίνετε λοιπόν ένα οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσατε το οποίο δεν έχει ουδεμία σχέση με το M/s.

 

'Ολες αυτές οι λέξεις ήταν υπερβολικά πολλές λέξεις απλά για να δηλώσετε ότι δεν έχετε ιδέα από σχέσεις Κ/υ ή Μ/σ. Δεν είναι κακό φυσικά να μην έχουμε ιδέα για κάτι. Είναι όμως όσο ναναι πρόβλημα όταν αυτό που δεν γνωρίζουμε γίνεται η βασική μας θέση για να συζητήσουμε ή να υποστηρίξουμε ένα θέμα.

Παραπάνω έχω τονίσει κάποιες από τις αγαπημένες μου λέξεις και φράσεις του ποστ.

Ενώ στο φόρουμ και γενικότερα στο χώρο υπάρχουν διαφορετικές εκφράσεις των Κ/υ και Μ/σ σχέσεων, πολλές διαφωνίες και πράγματα στα οποία οι άνθρωποι έχουν εντελώς αντίθετες θέσεις, γενικά πάνω κάτω οι άνθρωποι συμφωνούν ότι η *καταπίεση*, και πιο ειδικά η *κακοποίηση* δεν έχουν θέση στο χώρο μας. Οι ασύμμετρες σχέσεις δεν είναι άνισες (με τους τρόπους που αναφέρονται παραπάνω), δεν είναι κακοποιητικές, δεν είναι τοξικές, δεν είναι καταπιεστικές, δεν είναι μη ασφαλείς, δεν κάνουν κανέναν κουρέλι, ούτε τον κάνουν να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του. Είναι απλά ασύμμετρες. Κάποιες έχουν διάφορα στοιχεία σ/μ και κάποιες όχι. Ήρεμα και ασύμμετρα.

Μπορεί να έχετε κάτσει για καφέ δίπλα σε ζευγάρι που είναι σε ασύμμετρη σχέση και απλά πίνουν τον καφέ τους ήρεμα στο τραπέζι, και ας πούμε δεν κοπανάει ο "Αφέντης" τη "σκλάβα" εκεί στο σουβλάκι απάνω με τον κατάλογο. Γενικά, αν κάποιος στον δρόμο δει έναν (έστω για την υπόθεση) άντρα, να κοπανάει ή να βρίζει (έστω για την υπόθεση) μια γυναίκα, η σύνηθης αντίδραση είναι ή να τον σταματήσουν ή να φωνάξουν την αστυνομία. Δεν πάει κανείς κοντά να πει "φιλαράκι μήπως είστε σε Μ/σ?".

Εδώ ας πούμε εμείς με τον Κύριο βγάλαμε ήδη ένα κομμάτι από τις γιορτές με όλα τα σόγια και ούτε μου έχει πετάξει τίποτα μελομακάρονα στη μούρη, ούτε κάποιος από τους συγγενείς μου με έπιασε σε μία άκρη να αναρωτιέται τι μου συμβαίνει, αν κακοποιούμαι και αν πρέπει να παρέμβει κάποιος.

Τελικά, δεν μου είναι απαραίτητα ξεκάθαρο τι είναι αυτό που μπερδεύετε με την πραγματικότητα. Μπορεί να είναι τσόντες, μπορεί να είναι κάποια προσωπική φαντασίωση, μπορεί να είναι (και ελπίζω πως όχι) προσωπική εμπειρία σε μία τέτοια κακοποιητική σχέση την οποία έχετε κάνει extrapolate στο σύνολο του χώρου.

Παρατήρηση 1η: Δεν μιλάτε για "τις περιπτώσεις εκείνες" που η σχέση δεν είναι τελικά ούτε Μ/σ, ούτε και Κ/υ, αλλά είναι μία κακοποιητική σχέση που έχει δημιουργήσει ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Η θέση σας αφορά *όλες* αυτές τις σχέσεις οπότε μην προσπαθήσετε να μετακινήσετε το goal post.

Παρατήρηση 2η: Έχω μιλήσει αρκετές φορές ανοιχτά στο φόρουμ για το κακοποιητικό *βανίλλα* περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, οπότε καλό είναι να μην κάνετε υποθέσεις για το που μεγάλωσα και που όχι, για να υποστηρίξετε μία θέση που είναι ήδη δυσθεώρητα εσφαλμένη. Μπορείτε ή να διαβάσετε ή να ρωτήσετε.

Παρατήρηση 3η (και πιο σημαντική απόλες): Εαν κάποιος που διαβάζει αυτό το νήμα ή το ποστ θεωρεί ότι είναι, ή είναι σε κάποια κακοποιητική σχέση (εντός / εκτός του οποιοδήποτε πλασίου) παρακαλώ αναζητήστε βοήθεια αν μπορείτε, με όποιο τρόπο μπορείτε. Κανείς/καμία μόνος του/της στην κακοποίηση και πίσσα και πούπουλα στους κακοποιητές.

 

@_voltage_ σας παρακαλώ, ξαναδιαβάστε όσα έγραψα, χωρίς να εστιάζετε σε απομονωμένες λέξεις. Ήμουν πολύ προσεκτικός στην τοποθέτηση των συγκεκριμένων λέξεων που τονίζετε.

 

Οι γονείς οφείλουν να δημιουργήσουν ένα ασφαλές πλέγμα για αυτό όπως οφείλουν να το προετοιμάσουν για τη μετέπειτα ζωή του. Η ασυμμετρία μπορεί πολύ άνετα να λειτουργήσει με διάφορους χειρισμούς που θα βρουν μεταξύ τους χωρίς να δημιουργήσει πρόβλημα και χωρίς να εστιάσουν στη δική τους σχέση, το παιδί μπορεί απλά να μην αρέσκεται σε αυτό τελικά. Είμαι εξαιρετικά υπέρ της άποψης ότι οι γονείς γίνονται καθοδηγητές των παιδιών, τους δείχνουν τα μονοπάτια κι όλες τις πλευρές σε όλα τα θέματα, αφήνοντας τα να κάνουν τις επιλογές τους. Συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση. Υπάρχουν περίοδοι που ψάχνονται και ρωτούν για τα πάντα. Αντί, λοιπόν να υπάρχει αμηχανία μιλάμε ελεύθερα, εξηγούμε τα πάντα όμως κι όλα είναι απλά κατά ένα περίεργο τρόπο. Δεν αναφέρω συγκεκριμένα την ασυμμετρία επειδή θεωρώ ότι είναι μέρος ενός γενικότερου πλαισίου μέσα στην οικογένεια.

 

Με εντολή Του.

Πες σε αυτόν τον... @slave32

Ξέρεις που βρίσκεσαι;

Ευκαιρία να το μάθεις.

Βρίσκεσαι σε bdsm φόρουμ.

Τώρα που το έμαθες σταματά να γράφεις ό,τι σου κατέβει.

 

Σιγά σιγά τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, θα βαρυστομαχιάσετε!!!

 

Αν και με κάλυψε πλήρως η _voltage_, just my 0.02$, because... why the hell not?

Αν υπάρχει καταπίεση *ΔΕΝ* είναι BDSM σχέση. Το "υ" μέλος δεν βρίσκεται εκεί επειδή έχει ένα πιστόλι στο κεφάλι του.

Τέτοιου είδους καταπίεση που αναφέρετε υπάρχει σε "πατροπαράδοτα" "vanilla" περιβάλλοντα που δυστυχώς πολλές φορές καταλήγει "μα ήταν καλός οικογενειάρχης" και τα ρέστα.

Σε μια D/s σχέση ο καθένας ξέρει που βρίσκεται και γιατί βρίσκεται εκεί. Και το κυριότερο, ξέρει ότι αν η κυριαρχία χαιρετήσει, ο δρόμος είναι ελεύθερος και τα σκυλιά δεμένα.

Μπορεί να υπάρξει κακοποιητικό περιβάλλον με το φερετζέ του BDSM. Ναι, μπορεί, αλλά δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση, και τέτοιου είδους σχέσεις έχουν τόση σχέση με το BDSM όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Από εκεί και πέρα, είχα αναρωτηθεί κι εγώ με ποιο τρόπο μπορεί να εξασφαλιστεί ότι το παιδί δε θα εκλάβει τη σχέση των γονιών του ως μια προέκταση της πατριαρχίας/μητριαρχίας, τη στιγμή που υπάρχουν ενήλικες, συμμετέχοντες σε BDSM forum, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Δεν έχω απάντηση σε αυτό, αλλά γνωρίζοντας ότι ο OP είναι υπέρμαχος της γυναικείας χειραφέτησης και της ισότητας -και ναι, μπορείς να είσαι ΚΑΙ αυτό και να βάζεις τη σκλάβα σου να σου γλείφει τα δάχτυλα των ποδιών κουρεμένη γουλί και αφού της έχεις κάνει με το crop τον κώλο τόσο κόκκινο που να προκαλεί υπαρξιακά ερωτήματα σε ντομάτες. Κι επειδή φαντάζομαι ότι ο ίδιος ως γονέας ενδιαφέρεται περισσότερο για το καλό του παιδιού του απ' όσο ο οποιοσδήποτε, θα έχει λάβει τα κατάλληλα μέτρα.

 

Θα είναι σίγουρα ένα κοινωνικό πείραμα. Αρκεί να συναινούν ΟΛΟΙ οι συμμετέχοντες. Το παιδί δεν έχει συναινέσει εν προκειμένω. Δεν ερωτήθηκε ποτέ αν θέλει να μεγαλώσει σε M/s περιβάλλον. Οπότε φαντάζομαι θα δείξει το αποτέλεσμα μετά από κάποια χρόνια..

 

Υπάρχει διαφορά στο γάμο χωρίς παιδιά και στον γάμο με παιδιά και θα εξηγήσω.

Χωρίς παιδιά : χωρίς περιορισμοί, η σχέση δεν περιορίζεται στο σπίτι.

Με παιδιά: Έχουμε αποφασίσει ότι η σχέση μας δεν θα είναι ορατή στα παιδιά μας. Άρα ξύλο, χαστούκια κτλ γίνονται όταν δεν είναι τα παιδιά στο σπίτι. Όταν είναι τα παιδιά η σχέση δοκιμάζεται και φυσικά υπάρχουν περιορισμοί καθώς δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να τους επηρεάσουμε στο τι κάνουμε μεταξύ μας. Προσπαθούμε και ρίχνουμε νερό στο κρασί μας ώστε να πετύχει.
Πρακτικά, δεν μπορώ να βάλω φίμωτρο, λουρί και κολάρο και να την δεσω όταν είναι τα παιδιά είναι σπίτι και κοιμούνται καθώς αν ξυπνήσουν δεν θέλουμε να δουν την μαμά τους έτσι..
Η σχέση μας είναι για εμάς και μόνο, δεν θέλουμε να τους επηρεάσει στην ενήλικη ζωή τους.

Τα παιδιά είναι 12 και 9 ετών και αγόρια.

Τα παιδιά μας, είναι η ζωή μας και οι Αφέντες μας, τρέχουμε καθημερινά να είναι ευτυχισμένα και να τους δώσουμε όσο περισσότερο αγάπη μπορούμε...