Οικογένεια και ορατότητα στο M/s

Οι συνθηκες αλλαζουν και ο ερχομος ενος παιδιου επιφερει δραματικες αλλαγες.
Αν το M/s ειναι αναγκη, τοτε το παραπανω ειναι και μια μορφη "απειλης".

Επισης δεν μπορω να καταλαβω οταν στο M/s μπορει να μην υπαρχει αγαπη, πως αυτη περισσευει για να δοθει στο παιδι;


Καταλαβαινω ομως , ας εξυπηρετειται το εγω κ στα ρημαδια τα πλαισια που τοσο υπηρετεις!

 

Αν ένας συσχετισμός βασίζεται σε ιδεασμούς, δεν είναι M/s, οπότε δεν υπάρχει καμία ανησυχία για πιθανή κατάλυση του.
Το ανύπαρκτο δεν καταλύεται.

 

Ποιος λέει ότι δεν υπάρχει αγάπη;

 

Δεν ειναι απαραιτητη η αγαπη στο M/s για αυτο γραφω "μπορει". Στο μεγαλωμα του παιδιου ομως ειναι!

 

Και ποιος λέει ότι δεν θα αγαπούν το μωρό οι γονείς που έχουν μεταξύ τους σχέση M/s; Δεν νομίζω ότι διάβασα κάτι τέτοιο σε σχόλια.

 

Δεν λέει ότι δεν μπορεί να υπάρχει αγάπη, αλλά ότι μπορεί να μην υπάρχει αγάπη.
Και πολύ σωστά. Μπορεί σε μία σχέση M/s να μην υπάρχει ίχνος αγάπης από τον Μ προς την s.
Τώρα για το ποιος το λέει; Το λένε διάφοροι, το λέω κι εγώ.

 

Κανένας δεν είπε κάτι τέτοιο. Πού το διαβάσατε εσείς;
Παρόλο που δεν λέει κάποιος κάτι τέτοιο, έχετε δίκιο στο συμπέρασμα σας.
Πράγματι κάθε γονιός μπορεί να αγαπά το παιδί του ανεξάρτητα αν δεν αγαπά τον σύντροφο του.

 

Δεν είμαι γονιός, όχι σε ανθρώπινο είδος, αλλά είμαι αρμόδια να μιλήσω γιατί έχω υπάρξει παιδί ( σε κάποια πράγματα ακόμα είμαι), έχω συναναστραφεί με παιδιά και έχω παρατηρήσει πολλά είδη οικογενειών.

Θεωρώ λοιπόν ότι δεν υπάρχει αναρμόδια συμμετοχή στην συζήτηση αυτή από όποια πλευρά και αν το δούμε.

Θα μιλήσω από την πλευρά του παιδιού και θα μιλήσω σαν παιδί, γι αυτό ίσως ακουστώ σκληρή.

Η όποια ορατότητα στην οικογένεια είναι σπάνιο είδος, όσο σπάνιο είναι γενικά. Και είναι σπάνιο γιατί είναι δύσκολο, θέλει ασταμάτητη δουλειά με συνέπεια και ευθύνη. Δουλειά όχι μόνο με το περιβάλλον, αλλά και με τον εαυτό μας. Η ορατότητα έχει να κάνει και με το πόσο μπορείς να τολμήσεις να γίνεις ορατός σε σένα πρωτίστως και μετά σε όποιον άλλο άνθρωπο. Αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο.

Υπάρχει ένα αδιαπραγμάτευτο δεδομένο που έχουμε συναντήσει όλοι μας, αν όχι σε εμάς, σε άλλα παιδιά: Τα μυστικά και οι κρυφές ζωές των γονιών τραυματίζουν τα παιδιά. Μιλάμε για ένα τραύμα βαθύ που επηρεάζει την προσωπικότητα σε μεγάλο βαθμό.

Υπάρχει άλλο ένα επίσης αδιαπραγμάτευτο δεδομένο, ότι η κάθε νέα γενιά που έρχεται είναι πιο έξυπνη από την προηγούμενη, μπορεί να επεξεργαστεί ακόμα περισσότερες πληροφορίες και με την τεχνολογία σήμερα, το μέλλον είναι πιο ανοιχτός ορίζοντας και λιγότερο περιορισμένο από χθες.

Σαφώς και θα υπάρξει η γενιά που θα καταλαβαίνει το Μ/s, το bdsm και θα το πάω ακόμα παραπέρα, θα καταλαβαίνει την ελευθεριακή σκέψη, τον ηδονισμό, την πολυχρωμία και θα ανακαλύψει άλλα τόσα περισσότερα από εμάς. Θα σπάσει κ άλλα φράγματα. Απομακρυνόμαστε από τον σκοταδισμό βήμα βήμα όλο και περισσότερο.

Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να κρυφτούν, τους έχω νέα, λάθος σου τα πανε ψαρά, επειδή τα δικά σου ραντάρ βουλώσανε από το λίπος της δειλίας σου, δε σημαίνει ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, είναι ακόμα ζωάκια και μυρίζουν τον φόβο σου και το ψέμα σου. Απλά δε στο λένε.
Τα παιδιά είναι υπέρ της ορατότητας. Δεν θέλουν να τα κοροϊδεύουν.

Υπάρχει ο γονιός που καλλιεργεί ελεύθερα θαρραλέα πνεύματα. Οραματιστές.

Δυστυχώς υπάρχει και ο γονιός που καλλιεργεί μια ακόμα σειρά γενιάς από φοβικά συμβατικά κοτόπουλα μιμίκος. Κρίμα.

Θαυμάζω τους γονείς που ξεκινούν με όραμα, καύλα και μεράκι να δημιουργήσουν ανθρώπους με ουσία και βάθος. Με ελευθερία αγάπη και σκέψη. Αυτούς τους ανθρώπους, είναι πιο χρήσιμο να τους ενθαρρύνουμε στην δύσκολη μεν αλλά σπουδαία πορεία τους και όχι να τους μπουκώνουμε με εμπόδια και συστολές πίσω από την μάσκα της συνετής λογικής.

Τα βήματα της εξέλιξης μας δεν είναι μόνο η λογική, είναι η φαντασία, η αναζήτηση, η τόλμη και η πίστη στη κατεύθυνση του ευ ζην.

Φυσικά και θα γίνουν λάθη και πολλά μάλιστα, είναι ζόρι μεγάλο και αξίζει τον κάθε κόπο.

Υπάρχει μια ταινία που φημίζεται για ένα ταγκό. Σε ανθρώπους της γενιάς μου - και όχι μόνο- μας έχει μείνει για έναν μονόλογο που άγγιξε τόσο γλυκά τις παιδικές ψυχές μας και για κάποιο λόγο θέλω να το προσφέρω σε αυτό το θέμα συζήτησης. Ελπίζω να το απολαύσετε..

 

Υποθέτω ότι μέσα στην ευχέρεια των οραματιστών, κάθε απόχρωσης, δεν περιλαμβάνετε την εξοικείωση των νεαρών βλαστών τους στην χρήση της βίας, οποιασδήποτε απόχρωσης.
Δηλαδή φαντάζομαι, δεν θα συμφωνείτε με την εξοικείωση των νεαρών Αμερικανών με τα όπλα.

 

Διαβάζοντας τις τοποθετήσεις των μελών νιώθω την ανάγκη να σταθώ σε κάποια σημεία που Με απασχόλησαν.

Ο άνθρωπος δεν είναι μαϊμού.

Ο άνθρωπος δεν διαμορφώνεται μόνο μέσα από τον μιμιτισμό.

Η οικογένεια δεν είναι ο ένας και μοναδικός παράγοντας που διαμορφώνει τον άνθρωπο και δεν αποτελεί το μοναδικό σημείο αναφοράς του.

Η ανατροφή, η καλλιέργεια και η διαμόρφωση του ανθρώπου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της ανατροφής από την οικογένεια.

Ο άνθρωπος στα στάδια της εξέλιξης του διαμορφώνεται και από το φίλο, το δασκάλο, το συγγραφέα, τον ποιητή, τη μουσική, τον πνευματικό ανθρώπο, το συντρόφο, την επιστήμη, από το προσωπικό βίωμα και πολλά άλλα.

Δεν είναι ο άνθρωπος ένα copy-paste των συμπεριφορών των γονιών του.

Μπορεί σε πρώιμα στάδια να φαίνεται ότι έτσι είναι, όμως ο άνθρωπος έχει την ελεύθερη βούληση να κρίνει και να αποφασίσει.

(Η ελεύθερη βούληση εδώ με την φιλοσοφική της διάσταση και όχι όπως ορίζεται στο M/s)

Δεν είναι έτσι γιατί το λέω Εγώ, αλλά γιατί η ίδια η παρατήρηση του φαινομένου της ζωής και της εξέλιξης του ανθρώπου το δείχνει.

Αν ήταν μόνο έτσι, δηλαδή ο άνθρωπος να διαμορφώνεται μόνο με βάση του

(αλήθεια τι το μεπτό μπορεί να έχει μια στάση ζωής που εδράζεται στην ολική παράδοση του ελέγχου),
τότε δεν θα είχαμε ουκ ολίγες περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν για παράδειγμα με γονείς σκληρούς καπνιστές και δεν κάπνισαν ποτέ στην ενήλικη ζωή τους ή το ένα παιδί κάπνισε στην ενήλικη ζωή του και το άλλο όχι, δεν θα είχαμε ουκ ολίγες περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν με αλκοολικό γονιό και στην ενήλικη ζωή τους δεν πίνουν σχεδόν καθόλου ή το ένα παιδί πίνει αλκοόλ και το άλλο όχι, δεν θα είχαμε ουκ ολίγες περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν με κακοποιητικό γονιό και το ένα παιδί συνέχισε την "παράδοση" στην ενήλικη ζωή του και είναι κακοποιητικό ενώ το άλλο παιδί όχι.

Η αντίληψη αυτή, ότι δηλαδή ένα παιδί είναι απλά ένα σφουγγάρι, φρονώ ότι είναι απλοϊκή και δεν λαμβάνει υπόψιν την δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να κρίνει, να συγκρίνει, να διακρίνει και να αποφασίσει ελεύθερα πώς θέλει να πορευτεί στη ζωή του.

(Γιατί άραγε;
μήπως γιατί έτσι ενισχύεται η πεποίθηση πως τα παιδιά είναι ιδιοκτησία μας, και οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις αρχές και τις αξίες που τους έχει δώσει το οικογενειακό περιβάλλον, δεν μπορεί να είναι ανέκτες;
Μήπως τελικά η παραβολή του ¨άσωτου υιού" έχει διαμορφώσει ανά τους αιώνες την πεποίθηση ότι για να θυσιαστεί ο μόσχος ο σιτευτός το παιδί οφείλει να επιστρέψει από τον δρόμο τον στραβό που πήρε στον δρόμο των αξιών που διδάχθηκε από την οικόγενεια;
Και επειδή Μ/μιλάμε για την αγάπη, μήπως αυτή η αγάπη σε τέτοιες αντιλήψεις δίδεται μόνο όταν το παιδί είναι υποταγμένο στις γονεϊκές εντολές; )

Επίσης αυτό το επιχείρημα

το έχω ακούσει να συζητείται στο δημόσιο διάλογο απο όσους δεν συμφωνούν με την νομική καταχύρωση της ΛΟΑΤΚΙ οικογένειας.

Είναι το βασικό επιχείρημα τους.

Έρχομαι και σε αυτό το επιχείρημα

Κατά τη γνώμη Μου δεν υπάρχει πιο δυνατό επιχείρημα που να δίνει απάντηση στο παραπάνω, από αυτό

Θέλω επίσης να σταθώ και στα παρακάτω

Με αφορμή και τη διατύπωση της @elfcat

Σκέφτομαι τα εξής:

αν βρίσκομουν σε μια συζήτηση όπου η σύνθεση της παρέας ήταν άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με την κουλτούρα της συμμετρίας (Vanilla) και άκουγα τον παρακάτω διάλογο:

Ο ένας
"Ρε σεις η Λίτσα με τον Μήτσο είναι τέρμα ανώμαλοι. έχω καταλάβει ότι είναι σαδομαζιχιστές.....να μη σου πω ότι παίζει και να την κατουράει κιόλας" και μπλα, μπλα, μπλα

Ό άλλος
"Αυτό το παιδάκι τους σκέφτομαι που μεγαλώνει με τους ανώμαλους" και μπλα, μπλα, μπλα,...θα το καταλάβαινα.

Τόσα γνωρίζουν, τόσα μπορούν να αντιληφθούν οι παραπάνω συνομιλητές.

Μου προξενεί όμως εντύπωση, πώς σε ένα bdsm φόρουμ, όπου συμμετέχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τους ασύμμετρους συσχετισμούς, σκέφτονται έτσι.

Το M/s όπως και το D/s πρώτα απ' όλα είναι συσχετισμοί που εδράζονται είτε στην ολική είτε στη μερική παράδοση του ελέγχου.

Δεν το λέω Εγώ, η πλειονότητα των συζητήσεων το αποδυκνείει.

Από που προκύπτει ότι το M/s είναι ένα διαρκές παιχνίδι καύλας;

Για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η στρέβλωση εντός του bdsm;

Από την εμπειρία Μου δεν Έχω διακρίνει να συμβαίνει κάτι τέτοιο εντός του M/s.

Από που προκύπτει ότι ένας άνθρωπος που έχει αναλάβει την ευθύνη της ζωής ενός άλλου ανθρώπου (κάτι που προυποθέτει συνείδηση του εαυτού και της θέσης) είναι ένας επιπόλαιος άνθρωπος που θα εκθέσει κομμάτια της ιδιαίτερης προσωπικής Του ζωής μπροστά σε ένα ανήλικο;

Το αντίθετο θα έλεγα ότι συμβαίνει.

Και είναι το παρακάτω

Iagos

 

Το παιδί επηρεάζεται από το περιβάλλον του και από την ιδιοσυγκρασία του.
Και από τα δύο.

Μπορεί να συμβεί κάτι στο περιβάλλον και το ένα παιδί να το μεταφράσει μέσα του έτσι και ένα άλλο αλλιώς.

Αυτό που μπορεί να προσπαθήσει ο γονιός είναι να βοηθήσει στο κομμάτι του περιβάλλοντος, όσο μπορεί. Για την ιδιοσυγκρασία δεν μπορεί να κάνει κάτι.

 

Δεν θέλω να σε σοκαρω αλλά ο μάστερ του σπιτιού, δεν είσαι πια εσύ. Είναι το μικρό. Και θα υπηρετειτε, η μάνα του και εσύ, με χαρά και με αγάπη την κάθε του ανάγκη σε βάρος των δικών σας αναγκών και επιθυμιών. (Νταξ κάποια στιγμή θα το χάνετε από τη κούραση,από τη πίεση αλλά οκ επανέρχεσαι.)
Οι ισορροπίες, οι προτεραιότητες και οι δυναμικές αλλαζουν. Αν όχι για σένα, για τη μάνα σίγουρα.