Οι Δέκα Εντολές

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Καμία ντροπή.

Δεν θα υπάρχει καμία ιδιωτικότητα, από αυτή τη στιγμή. Στέκομαι γυμνή, με τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου, τα πόδια μου ελαφρώς ανοιχτά. Τα γεννητικά μου όργανα είναι μισάνοιχτα. Τα παχουλά, σαρκώδη, εντελώς ξυρισμένα εξωτερικά χείλη, προεξέχουν σαν μία χυδαία υπενθύμιση της διαθεσιμότητάς μου. Ένα δάχτυλο, μετά δύο, μπαίνουν μέσα μου, τα νύχια γρατζουνάνε ελαφρά τα τρυφερά τοιχώματα του κόλπου μου. Τα δάχτυλα βγαίνουν πάλι έξω, είναι ικανοποιημένα και υγρά. Πρέπει να ανοίξω το στόμα μου, η γλώσσα μου πιέζεται προς τα κάτω, η εξέταση προχωράει στο λαρύγγι μου, ένα δάχτυλο, το ίδιο που πριν λίγο εξέτασε τον κόλπο μου, τώρα ψηλαφίζει τα ούλα μου και τα δόντια μου και προχωρά προς την επιγλωττίδα μου, κάνοντάς με να αναγουλιάσω. Αν κάνω εμετό, θα πρέπει να τα φάω πάλι. Κρατιέμαι.

Καμία ντροπή.

Σκύβω μπροστά και πιάνω τους αστραγάλους μου. Παίρνω τη διαταγή να ανοίξω τους γλουτούς μου και να τους κρατήσω ανοιχτούς. Το δάχτυλο που εξερεύνησε τη στοματική μου κοιλότητα τώρα εισχωρεί στο έντερό μου. Ωθεί ξανά και ξανά μέχρι το δάχτυλο να νιώσει ότι ολοκλήρωσε τη δουλειά του. Βγαίνει ξαφνικά και με αφήνει ανοιγμένη και πονεμένη. Νιώθω ότι πρέπει να πάω στην τουαλέτα. Αναγκάζομαι να μείνω εκεί, σκυμμένη προς τα μπροστά, κρατώντας καλά ανοιγμένους τους γλουτούς μου, παρέχοντας οπτική πρόσβαση στις τρύπες μου.

Καμία ντροπή.

Μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω το δοχείο. Μου επιτρέπεται ακόμη και βαθύ κάθισμα. Ένας καθρέφτης τοποθετείται μπροστά μου, έτσι ώστε όλες οι πρότερα ιδιωτικές στιγμές να γίνονται σε κοινή θέα. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνω κοιτάζοντας στο πάτωμα αλλά το δάχτυλο ανασηκώνει το πηγούνι μου και με αναγκάζει να κοιτάξω πάλι επάνω, μέσα σε ανθρώπινα μάτια.

Καμία ντροπή.

Δεν υπάρχει κανένα νόημα στην τέταρτη εντολή. Είναι το τέλος των νοημάτων.

 

NABUCCO ​

Η μουσική είναι συναίσθημα. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ την όπερα. Καταγόταν από μία φτωχή οικογένεια, από ένα ορεινό χωριό της Δυτικής Μακεδονίας. Η μητέρα του τον θήλαζε μέχρι που έγινε τεσσάρων ετών. Έπρεπε κάπως να επιβιώσουν και το ανθρώπινο γάλα ήταν το μόνο διαθέσιμο. Αργότερα πήγε στη Θεσσαλονίκη, μορφώθηκε, έβγαλε χρήματα. Συνάντησε τη μητέρα μου, την παντρεύτηκε. Οι δικοί της παππούδες είχαν γη, δεν εργάζονταν, ήταν μία αριστοκρατική οικογένεια του Βόλου. Κυνηγούσαν αλεπούδες, έπιναν υπερβολικά, έχωναν όπλα στο στόμα τους και τραβούσαν τη σκανδάλη γιατί η ζωή τους ήταν αβάσταχτη.

Πώς ταίριαξαν αυτοί οι δύο, είναι ένα μυστήριο. Ο πατέρας μου σιχαινόταν τους αριστοκράτες, η μητέρα μου σιχαινόταν τους πάντες. Κι ενώ εκείνη μου έμαθε πώς να φτιάχνω λέξεις, εκείνος μου δίδαξε ότι το χρήμα δεν έχει απολύτως καμία αξία, όπως δεν έχει ούτε η γνώση, εκτός εάν ξέρεις τί να κάνεις και με τα δύο. Περνούσε τα βράδια του στο σαλόνι, που ήταν κλειδωμένο για μένα και για τον αδελφό μου. Έβαζε ένα ουίσκι χωρίς πάγο και άκουγε Βέρντι. Nabucco, Aida… Αυτή η μουσική σημάδεψε την παιδική μου ηλικία. Ήταν ωραία να είμαι παιδί, να μεγαλώνω σ’ αυτό το σπίτι, με αυτή την όμορφη μουσική να ακούγεται από το απαγορευμένο δωμάτιο.

Την ημέρα μετά το πραξικόπημα της χούντας, ο πατέρας μου με πήρε και βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Ήμουν πολύ μικρή αλλά θυμάμαι. Οι δρόμοι ήταν άδειοι. Υπήρχε αστυνομία στο δρόμο, καθόλου αυτοκίνητα, ούτε πεζοί. Μόνο ένας πατέρας και η κόρη του περπατούσαν χέρι χέρι. Ένιωθα ότι υπήρχε κάποιος κίνδυνος αλλά δεν πείραζε. Κρατιόμουν από το χέρι του.

Δεν ξέρω πώς γεννιέται η υποτακτικότητα, ούτε πότε. Ξέρω μόνο ότι είτε την έχουμε είτε όχι.

Σήμερα ίσως έκανα την τελευταία μου βόλτα με το ποδήλατο ως ελεύθερο άτομο. Σκεφτόμουν ότι δεν θα μου λείψει αυτή η πόλη αν φύγω. Δεν έχω πατρίδα. Είμαι μια ξένη σε ξένη γη, εδώ και πολύ καιρό.

Αυτό σημαίνει η όπερα Nabucco για μένα. Πρέπει να επιστρέψω εκεί όπου ανήκω.

“Je ne fais pas d’une esclave une princesse si elle ne rampe pas pour quémander ma reconnaissance.” Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζομαι να γίνω πριγκίπισσα. Αλλά χρειάζομαι να επιστρέψω.

Έχω ανάγκες αλλά δεν είμαι εύκολη ούτε απελπισμένη. Θα είναι όμως προσβολή να περιμένω κι άλλο. Δεν νομίζω οι Εβραίοι στην έρημο να δοκίμασαν το Θεό τους για να δουν αν είναι αληθινός. Εξάλλου ο καθένας αποδεικνύεται σύντομα να είναι αυτό που είναι.

Αυτά είναι πράγματα που τα νιώθει κανείς και δεν μπορούν να εξηγηθούν. Εμείς οι Έλληνες ανακαλύψαμε την τρέλα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουμε τη ζωή μας με κάποιο νόημα και οι Έλληνες το ήξεραν καλά αυτό. Αν αυτή είναι μια τρέλα, εγώ την αγκαλιάζω.

Κι αν γίνω κρέας για σας, αυτό δεν είναι κάτι βρώμικο, δεν είναι αυτό που φαντάζονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Είναι κάτι σχεδόν ευγενικό. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τη λέξη. Η λέξη μας κρατάει δέσμιους. Η λέξη είναι ταυτόχρονα εχθρός και λυτρωτής. Η λέξη θα μας σώσει από τον εαυτό μας και θα μας οδηγήσει πίσω στη ζωϊκότητα. Η λέξη θα σκοτώσει τον εαυτό της. Γιατί είναι αβάσταχτη η ζωή μέσα στη λέξη.

 

Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Τραγικά όμορφο ή όμορφα τραγικό, δεν ξέρω.

 

Η ΠΕΜΠΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Όταν θα με συναντήσεις, θα μου φιλήσεις και τα δύο χέρια. Μία φορά από την πάνω πλευρά και μία μέσα στην παλάμη.

Όταν θα είμαστε μόνοι μας, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, θα γονατίσεις μπροστά μου, θα φιλήσεις τα παπούτσια μου και θα γλείψεις τις σόλες των παπουτσιών μου από κάτω.

Ελπίζω να είναι ξεκάθαρο γιατί το ζητάω αυτό. Όταν θα φιλάς τα χέρια μου δεν θα είναι επειδή τιμάς κάτι ανώτερο από εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο από εμάς τους ίδιους. Δεν θα σε αφήσω να ιδρύσεις την Εκκλησία του Αγίου BDSM, με μένα στο κέντρο της. Θα φιλήσεις τα χέρια μου επειδή ζητάς να γίνεις σκλάβα μου. Θα φιλήσεις τα παπούτσια μου επειδή δέχεσαι την Κυριαρχία μου επάνω σου. Θα γλείψεις τις σόλες των παπουτσιών μου επειδή σου το ζητώ.

Δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο για να το τιμήσουμε. Υπάρχουμε μόνο εμείς, εσύ κι εγώ. Τίποτε άλλο.

 

ΒΕΒΗΛΩΣΗ​

Είναι τόσο δύσκολο να επιδοθούμε σ’ αυτή την υπόθεση της σκλαβιάς με τον τρόπο που το επιθυμούμε, σε έναν σαδομαζοχιστικό πλανήτη που γειτονεύει με τον αρχαίο κόσμο, την Vanillaland. Ίσως φαίνεται παράλογο να προτείνουμε μία ασύμμετρη ζωή, ανάμεσα σε Αφέντες και σκλάβους, Ιδιοκτήτες και ιδιοκτησίες, Μάστερς και υποτακτικούς. Όμως στο δικό μας σύμπαν συμφωνούν όλοι, ο καθένας χωριστά από την πλευρά του. Ο παραλογισμός ανήκει στα Ηνωμένα Έθνη των Βανίλλα, εκεί όπου όλοι ξέρουμε ότι σχεδόν καμία πλευρά δεν συμφωνεί σε τίποτα. Εκεί όπου δεν ασχολούνται με σωματικές ποινές, πρωκτικό φίστινγκ και άλλες ανήθικες πράξεις. Ασχολούνται μόνο με γενοκτονίες. Εμείς δεν έχουμε δικαιώματα, δεν υπάρχουμε σαν κοινωνία. Μόνο η κοινότητα την οποία εκπροσωπούμε μπορεί να λογοδοτήσει για τα ηθικά ερωτήματα που μπορεί να απασχολήσουν εμάς ή τους «κανονικούς» ανθρώπους. Βρισκόμαστε μονίμως σε κίνδυνο. Η Vanillaland inc. επιβάλλει νομικές και ηθικές ευθύνες. Κι έτσι κι εμείς προβάλλουμε το ύψιστο επιχείρημα: την ατομικότητα. Δεν με ενδιαφέρει πώς και γιατί μία Αφέντρα δέρνει το σκλάβο της ούτε πώς αυτός της δείχνει την ευγνωμοσύνη του φιλώντας τα βρώμικα πόδια της. Ούτε με ενδιαφέρει γιατί μία σκλάβα 120 κιλών είναι ευτυχισμένη που ο Αφέντης της την χρησιμοποιεί σαν τουαλέτα ή της ταϊζει ένα μπωλ με κόπρανα κάθε πρωί. Με ενδιαφέρει μόνο η εξουσία που μου έδωσε η σκλάβα μου, ή αυτή που πήρα, για να ελέγχω το σώμα της και την ψυχή της, τη ζωή της ολόκληρη. Δεν υπάρχουν εξωτερικοί κανόνες, καμία διαμεσολάβηση. Ο τρόπος που κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον είναι αποκλειστικά δικός μας. Εγώ θέτω τους κανόνες κι εκείνη είναι ευγνώμων για τον κάθε κανόνα. Εγώ ορίζω πώς θα είναι η ζωή της, ποια θα είναι η συμπεριφορά της, γιατί θα πρέπει να τιμωρηθεί, εγώ αποφασίζω τη σεξουαλικότητά της, τα πάντα. Αλλά γινόμαστε σχιζοφρενείς προσπαθώντας να μεταφέρουμε τη σχέση Κυριαρχίας στη Vanillaland.

“La vie n’est pas un problème qui puisse être résolu en divisant la lumière par l’obscurité et les jours par les nuits, c’est un voyage imprévisible entre des lieux qui n’existent pas.” (Stig Dagerman)

Είναι τόσο δύσκολο να ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο από τη μία πραγματικότητα στην άλλη, από όνειρο σε όνειρο. Ο Kafka το είπε με λίγες λέξεις: «Η ήττα μας: η καθημερινότητα». Και ο Μαρκούζε έλεγε: «η ουτοπία είναι μία ιστορική έννοια. Έχει να κάνει με σχέδια κοινωνικής μετατροπής τα οποία θεωρούνται ανέφικτα». Ο σαδομαζοχισμός δεν είναι ανέφικτος. Ανήκουμε στην Ουτοπία, είμαστε αυτόχθονες αυτής της χώρας. Αυτή είναι η πατρίδα μας, αν και είμαστε εξόριστοι εδώ.

Αυτό είναι το πρόβλημα: ζούμε δίπλα σε έναν πολιτισμό που βασίζεται στην οδύνη, δίπλα σε μία κοινωνία εξαναγκαστικής εξάρτησης και υποταγής. Προσπαθούμε να ζήσουμε ελεύθεροι μέσα σε έναν κόσμο που θέλει να μας φυλακίσει μέσα στην ποταπότητα, στην αθλιότητα. Είμαστε η “Avant garde”, οι σουρεαλιστές ανάμεσα στους “Les Damnés de la Terre”, σ’ εκείνους που υπόκεινται στους μυστικούς κανόνες μίας παρασκηνιακής υπερδύναμης. Τουλάχιστον στο δικό μας κόσμο, στο δικό μας τρόπο ζωής, δεν υπάρχει καμία παρανόηση: ένας πρωκτός, ένα αιδοίο, ένα στόμα, είναι απλά τρύπες. Μπορούν να προσφερθούν και να χρησιμοποιηθούν χωρίς καμία υποκρισία.

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που προχωράς το Λεξικό σου. Βεβήλωση λοιπόν. Πράγματι, το BDSM δεν έχει σχέση με τον ερωτισμό ή τον οργασμό, πέρα από το να τα συμπεριλαμβάνει σε μία διαλεκτική με την ιερότητα. Ο Κ σου από την πρώτη σου D/s σχέση ήξερε πολύ καλά τί έλεγε, σε αντίθεση με τον μετέπειτα "Εκπαιδευτή" σου (shit happens). Στη βεβήλωση, εκεί βρίσκεται ο πυρήνας του BDSM. Οι Αφέντες που το ξέρουν αυτό, συχνά γίνονται Αφέντες και σε άντρες και σε γυναίκες. Η βεβήλωση δεν έχει φύλο. Η βεβήλωση μετατρέπει τη σκλάβα ή το σκλάβο σε ιερό αντικείμενο. Ο Αφέντης φτιάχνει έναν καινούργιο κόσμο κάθε φορά που ανακαλύπτει μία παρθένα μέσα στον πρωκτό μίας γριάς πουτάνας. Κι αυτό το κάνουμε δίπλα σε ανθρώπους που πηγαίνουν στην εκκλησία, ακολουθώντας τις ψευδαισθήσεις τους. Να μία συναρπαστική στιγμή: είμαστε ελεύθεροι μπροστά στα μάτια ενός ανελεύθερου κόσμου.

Σου στέλνω έναν πίνακα που θα σου αρέσει. Είναι ενός Βέλγου ζωγράφου, του Felicien Rops. Enjoy...

 

 

ora​

Τί έγινε το κενό της ζωής μου, αναρωτιέμαι. Άρχισε να εξαφανίζεται...

Ξύπνησα στις 7 το πρωί και έπαιξα λίγο με τα γατάκια. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έφαγαν κανονική τροφή και είμαι πολύ περήφανη γι αυτά. Περπατούν με ασταθή βήματα ακόμη αλλά είναι πολύ περίεργα και τους αρέσει να εξερευνούν όλο το σπίτι. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου τους επιτέλους. Τα κρατούσα σε απομόνωση μαζί με τη μητέρα τους μέχρι να δυναμώσουν αρκετά για να αντιμετωπίσουν τις υπόλοιπες γάτες. Προσέχω ακόμη όμως, γιατί οι αρσενικοί γάτοι καμιά φορά τρώνε τα μικρά γατάκια, ακόμη κι αν είναι παιδιά τους. Έτσι λένε, δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι αλήθεια. Μπορεί να είναι κάποιος μύθος για να προσέχουμε διπλά με τα μωρά μας. Προς το παρόν ο πατέρας τους τα κοιτάζει με μεγάλη περιέργεια...

Η ζωή κυλάει εκρηκτική γύρω μου κι εγώ προσπαθώ να ισορροπήσω στο κέντρο. Όλα αλλάζουν ραγδαία. Τα παιδιά ετοιμάζονται να φύγουν. Θα πάνε λέει να συναντήσουν το μέλλον τους. Κι εγώ θα πρέπει να φύγω σύντομα. Έχω τόσες πολλές ετοιμασίες να κάνω, τόσο κόσμο να χαιρετίσω. Χρειάζομαι αυτή τη βόλτα με το ποδήλατο σαν τρελή, πρέπει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Οι λέξεις μου διαφεύγουν σήμερα. Νομίζω πως μόνο η μουσική μπορεί να εκφράσει αυτό που αισθάνομαι. Αγαπώ πολύ το νέο τραγούδι μου, όπως και το νέο μου όνομα.

Θα βρω την επόμενη λέξη στην παραλία.

 

Ora e per sempre...​

Υπέροχα κείμενα κι έξοχη μουσική επένδυση.

Αφιερωμένη στη συγγραφέα η καμπαλέτα «Τώρα και για πάντα» από τον Οθέλλο του Βέρντι με τη μεγαλύτερη φωνή που τραγούδησε ποτέ τον ρόλο.

 

Η ΕΚΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Όταν νιώθεις ότι πρόκειται να σου έρθει περίοδος και αρχίζει ο πόνος, θα ξαπλώνεις στο πάτωμα, στα πόδια του Αφέντη, για να του θυμίζεις την αδυναμία σου. Ο Αφέντης θα αποφασίζει πόση ώρα θα παραμένεις στο πάτωμα και τί θα κάνεις σ’ αυτό το διάστημα. Αν ο Αφέντης δεν είναι διαθέσιμος, θα δένεις τα πόδια σου ανοιχτά στα πόδια μιας καρέκλας και θα περιμένεις έτσι την περίοδό σου για 30 λεπτά. Αυτό θα σε βοηθήσει να κατακτήσεις την ταπεινότητα ακόμη και όταν είσαι ευερέθιστη λόγω της περιόδου σου. Η σκλάβα είναι πάντα σκλάβα, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις ή καταστάσεις ανάγκης.

 

ΟΙΚΤΟΣ​

Αν απομονώσουμε κάθε λέξη που έχει κάποια σημασία για μας και την αναλύσουμε μέχρι θανάτου, μέχρι που να χάσει τη δύναμή της πάνω μας, θα απελευθερωθούμε από αυτήν. «Το σύμβολο εκδηλώνει τον εαυτό του με τον φόνο του ίδιου του πράγματος». (Λακάν) Όταν αναλύουμε λέξεις, μπαίνουμε συχνά, είτε το θέλουμε είτε όχι, στη διαδικασία μίας μικροσκοπικής ανάλυσης της ανθρώπινης δυστυχίας. Ο Κούντερα το κάνει συνέχεια. Το έκανε με τη λέξη “litost”: "Η litost είναι μία κατάσταση μαρτυρίου που προκαλείται όταν ένα άτομο αντιλαμβάνεται ξαφνικά τη δική του δυστυχία." Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κατανοήσουμε την ανθρώπινη δυστυχία από το να κοιτάξουμε μέσα μας. Είμαστε χαρακτήρες που αναζητούν τον συγγραφέα τους, στις τελευταίες στιγμές ενός αργού, αγωνιώδους θανάτου. Η ανθρωπότητα συνεχίζει να αναλώνεται σε γενοκτονίες, αδιαφορώντας πλήρως για την ατομική δυστυχία. Η ύπαρξή μας καθορίζεται από το κέρδος. Η τέχνη της απώλειας έπαψε να είναι τέχνη, αν και σήμερα είναι πιο απαραίτητη παρά ποτέ. Διάβασα τα νέα σήμερα. Τίποτε το καινούργιο. Τί χάσιμο χρόνου, για μια χούφτα δολάρια...

Αν η μουσική είναι συναίσθημα, η κατανόηση της δυστυχίας μας θα έπρεπε να στερείται κάθε συναισθήματος. Γιατί να νοιάζεται κάποιος αν μία ακόμη γυναίκα, από μία μικρή πόλη της οποίας την ύπαρξη σχεδόν κανένας δεν γνωρίζει, ανακαλύπτει μέσα της το ουρλιαχτό της litost; Θα έπρεπε να ασχολούμαστε μόνο με μία ψυχρή εκτίμηση της ανθρώπινης δυστυχίας. Ένας αναλυτής γεγονότων μπορεί να διαβάσει όλη την ιστορία μέσα από τον κάθε άνθρωπο. Μπορούμε να διαβάσουμε έναν άντρα ή μία γυναίκα, σαν να διαβάζαμε όλη την ποίηση που έχει γραφτεί ποτέ, όλες τις μάχες που έχουν δοθεί, όλο το αίμα που έχει χυθεί, όλες τις μεγάλες ιδέες για τις οποίες οι γενναιότεροι ανάμεσά μας θυσίασαν τις ζωές τους. Δεν υπάρχει ψυχολογία. Μόνο ιστορία.

Ας διαλέξουμε μία λέξη, όπως ο οίκτος. Φαίνεται ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για να νιώθουμε οίκτο για τον εαυτό μας. Ο πρώτος λόγος είναι η αντίληψη ότι είμαστε γελοίοι, ακόμη και στις πιο ευγενικές μας στιγμές. Ακολουθεί λογικά η απώλεια κάθε ελπίδας για λύτρωση και υπέρβαση της ύπαρξης. Είμαστε γουρούνια χωρίς φτερά. Θα έπρεπε απλά να αναγνωρίσουμε τη γουρουνότητά μας και να συνεχίσουμε να γρυλίζουμε τις σονάτες της δυστυχίας μας. Είναι παράλογο να νιώθουμε οίκτο για τα γουρούνια.

Ο δεύτερος λόγος εμφανίζεται εύκολα, μπαίνει μέσα με ανάλαφρα παιδικά βήματα. Στο μπαρόκ σαλόνι της καρδιάς μου, βλέπω τα παιδιά μου να παίζουν μισόγυμνα με ένα γατάκι. Βλέπω τον πατέρα μου, εδώ και χρόνια νεκρό, να προσπαθεί να κρατήσει όρθιες τις δικές του λέξεις: αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια, ακεραιότητα. Βλέπω όλους τους άντρες που με κράτησαν στην αγκαλιά τους, προσπαθώντας να δαμάσουν το άγριο θηρίο του κορμιού μου. Βλέπω τα χρόνια να ξεφτίζουν σαν παλιά ρούχα. Βλέπω μια γυναίκα να γερνάει μέσα σε μπρούτζινο καθρέφτη. Βλέπω ένα απάνθρωπο χέρι να παίζει με την άμμο του καιρού, σβήνοντας, σβήνοντας ασταμάτητα. Στο τέλος το χέρι σβήνει τον εαυτό του. Ο χώρος για οίκτο στενεύει ολοένα και περισσότερο.

Μία στιγμή που αξίζει τον οίκτο μας μπορεί να αναδυθεί ξαφνικά, όταν έρθουμε αντιμέτωποι με την ένταση της επιθυμίας μίας γυναίκας. Μετατρέποντας το σώμα της σε μνημείο χυδαιότητας στα πόδια ενός άντρα, γλείφει τη σκόνη απ’ τα παπούτσια του. Αλλά πάνω σε ποιο νοητό οικοδόμημα θα έπρεπε να σταθεί κάποιος, έτσι ώστε να λυπηθεί τη γυναίκα για την επιθυμία της; Πόσο ψηλά θα έπρεπε να φτάνουν οι σκαλωσιές, για να μπορέσει κάποιος να σκύψει και να την κοιτάξει; Ποιος ουρανός θα ήταν αρκετά μεγάλος για να την καταδικάσει; Μέσα από τους αιώνες, ο βρυχηθμός αμέτρητων γυναικών αντηχεί θριαμβευτικά μέσα στο βιβλίο του οίκτου και μας αναγκάζει να το κλείσουμε βιαστικά.

Με αυτή τη νότα αισιοδοξίας, κλείνω την ανάλυση χαμογελώντας, εν αναμονή μίας υπέροχης ημέρας.

 

Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Απλά θέλω να πω, πως παρακολουθώ αυτό το νήμα και νιώθω χαρά όταν βλέπω να υπάρχει κάτι καινούριο να διαβάσω.
Είναι το μοναδικό κατ ακρίβεια νήμα που απολαμβάνω τον τελευταίο καιρό, άσχετα με τις οποιεσδήποτε δικές μου απόψεις.
Μπράβο dora και σ ευχαριστώ.

 

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

Ένιωσα πολύ όμορφα διαβάζοντας. Κάποτε έγραφα κι εγώ διάφορα τέτοια σενάρια εξωτερικεύοντας τους δαίμονές μου, και τα θεωρούσα σπουδαία......Είσαι εκπληκτική.!!!!!

 

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

Δώρα είμαι βέβαιος, πως όταν έγραφες όλα αυτά, το τελευταίο πράγμα που θα φανταζόσουν, είναι πως σε μένα, που θεωρώ τον εαυτό μου αδαή μπροστά σου, θα γεννιόταν αισθήματα οίκτου και συμπόνειας. Είσαι τόσο πολύ καλλιεργημένο και διαβασμένο άτομο και υπερέχεις ξεκάθαρα από οποιοδήποτε άλλον εδώ μέσα. Είναι αδύνατο να βρείς κάποιον, ανώτερο , που θα αποτελούσε έμπνευση για σένα και θα μπορούσε να σε οδηγήσει παραπέρα. Πώς να υποταχτείς σε κάτι που είναι κατώτερο από σένα? Που μπορεί να βρεθεί τέτοιο μεγαλείο ψυχής, που θα σε κάνει να το θαυμάσεις και να υποκλιθείς στην δύναμή του? Απο αυτά που έχω δεί ως τώρα.... δεν υπάρχει εδώ. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ πιστεύω πως είσαι μια Ιέρεια, θα είσαι ίσως και η μόνη, που δεν πρόκειται να καλύψεις το κενό της ψυχής σου... και θα πληρώνεις συνεχώς το τίμημα, της πνευματικής υπεροχής και της καλλιέργειάς σου.

Respect...!!!!