Οι Δέκα Εντολές

Η ΕΒΔΟΜΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Θα διατηρείς την επαφή σου με τον κόσμο. Αρκετά έμεινες στην απομόνωση. Θα επιστρέψεις στον κόσμο. Ανήκεις σε μία συγκεκριμένη εποχή και για να δημιουργήσεις πρέπει να ξέρεις πού ανήκεις. Ας πονάει, δεν πειράζει, θα συνηθίσεις. Κάθε μέρα θα διαβάζεις μία εφημερίδα και θα ενημερώνεσαι για τα γεγονότα. Θα έχεις άποψη για την πολιτική και για την κοινωνία και για την τέχνη. Θα μαθαίνεις για όλες τις κακίες και όλες τις αδικίες και όλες τις μικρές καλοσύνες που αναιρούν τις μεγάλες ασχημοσύνες. Δεν μπορείς να κάνεις BDSM σε dungeon.

 

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

Δεν μπορώ να δώσω ρεπ... "έγραψε" η εντολή.

 

ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ​

Ξέρω ότι η ζωή μίας σκλάβας δεν είναι μία εύκολη ζωή στην πραγματικότητα. Όμως θα σας πω κάτι που ίσως σας φανεί λίγο παράξενο αλλά πιστεύω ότι ισχύει για τις περισσότερες σκλάβες. Είναι κάτι που έμαθα γράφοντας βιβλία. Ξέρετε ότι βάζουμε τους πρωταγωνιστές μας να αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Ο γενικός κανόνας, αν θέλουμε να γράψουμε μία καλή ιστορία, είναι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, να τα κάνουμε ακόμη πιο δύσκολα για τους ήρωες μας. Είναι αστείο αλλά ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τη ζωή μιας σκλάβας. Η ζωή είναι ήδη πολύ δύσκολη για όλους μας. Είναι άνευ νοήματος, χαοτική και εντελώς παράλογη έως του σημείου της σκληρότητας. Στ’ αλήθεια, δεν έχω άλλον τρόπο να της δώσω κάποιο νόημα, εκτός μέσα από αυτό το πράγμα, που κάνει τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη αν κάποιος το δει απ’ έξω, σαν παρατηρητής. Αλλά δεν την κάνει πιο δύσκολη στην ουσία, μόνο στο πρακτικό κομμάτι της. Τουλάχιστον έτσι ξέρω τί έχω να αντιμετωπίσω. Και τώρα έχει νόημα. Νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος έλεγχος που μπορώ να έχω πάνω στη ζωή μου. Η αυτοκαταστροφική ζωή της σκλάβας χωρίς Αφέντη είναι μία προσπάθεια να ανακτήσει κάποιο είδος ελέγχου. Είναι σαν να λέει (στον εαυτό της), κοίτα, δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα, αλλά τουλάχιστον μπορώ να με πονέσω ή να με βλάψω πολύ καλά.

Πάρτε για παράδειγμα το πρόβλημα της περιόδου μου. Είδατε πόσο ευερέθιστη γίνομαι λίγο πριν μου έρθει περίοδος. Δεν υποφέρω πολύ, αλλά υποφέρω αρκετά έτσι ώστε να «το χάνω» (έτσι είναι και η αδέσποτη ζωή μου). Και πώς το αντιμετωπίσατε; Αντί να πείτε, «ω, το καημένο το κορίτσι, ξάπλωσε, ξεκουράσου λίγο κι εγώ θα σε φροντίσω και όλα θα πάνε καλά», πράγμα που θα είχε κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα ασφαλώς, γιατί θα σας δάγκωνα το χέρι από αγνωμοσύνη, εσείς θέσατε έναν νέο κανόνα που θα έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη για μένα και θα πονούσα περισσότερο. Όμως αυτή η δυσκολία δεν ήταν ανεξέλεγκτη, δεν ήταν ένας πόνος που μας επιβάλλει η φύση και πάνω στον οποίο δεν έχουμε κανέναν έλεγχο. Είχε επιβληθεί από σας κι εγώ θα την ακολουθούσα εθελούσια. Αυτό έθεσε την κατάσταση υπό τον έλεγχό μου. Είναι μία τεράστια ανακούφιση. Είναι κάτι που μπορώ να χειριστώ. Και όμως, ένας εξωτερικός παρατηρητής θα έλεγε ότι πρόκειται περί σκληρότητας.

 

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

γενικα δεν μου αρεσουν οι κανονες γιατι ως γνωστον ειμαι αντιδραστικο πλασμα, αλλα με αυτη πραγματικα εχω μεινει αφωνη! Δεν υπαρχουν τετοιοι Κυριαρχοι πια, που να δινουν αυτες τις εντολες-συμβουλες-παροτρυνσεις στις σκλαβες τους! Ο Κυριος σου πραγματικα μετα απο αυτο εχει τα σεβη μου (οχι οτι ειναι κατι το ιδιαιτερο)
Δεν εχω κατι αλλο να πω... Μπραβο...

 

Η ΟΓΔΟΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Θα φοράς πάντα κάτι γαλάζιο, ακόμη και το βράδυ που κοιμάσαι. Ένα γαλάζιο φουλάρι, ένα γαλάζιο δαχτυλίδι, ένα γαλάζιο μπλουζάκι...Θα είσαι πάντα μαρκαρισμένη με το γαλάζιο.

Κι έτσι τώρα έχεις ένα νέο όνομα, ένα νέο τραγούδι, ένα νέο χρώμα...

 

ΜΝΗΜΗ​

Το απόγευμα πήγα βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία της πόλης μου. Ο καιρός ήταν υπέροχος. Είχε τόσο ήλιο που έπρεπε να βάλω τα γυαλιά μου. Φορούσα το γαλάζιο μπουφάν που μου αρέσει πολύ. Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Ζευγαράκια κάθονταν στα παγκάκια, φοιτητές έκαναν ποδήλατο, άντρες πήγαιναν βόλτα το σκύλο τους, μικροπωλητές πουλούσαν τσάντες ή αθλητικά παπούτσια. Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη για νέους, λόγω της Πανεπιστημιούπολης. Πόλεις όπως αυτή, όπου υπάρχουν πολλοί νέοι, είναι πάντα ζωντανές, γεμάτες γέλιο, μουσική και έρωτα.

Θυμήθηκα την τελευταία φορά που είχα έρθει με το ποδήλατο εδώ. Θυμήθηκα πόσο άσχημα ένιωθα τότε. Ήμουν γεμάτη αμφιβολία, ήμουν αβέβαιη, δυστυχισμένη, προσπαθούσα να βρω κάποια απάντηση στις ερωτήσεις μου. Τί έπρεπε να κάνω; Έπρεπε να πάρω το ρίσκο; Να αλλάξω τη ζωή μου; Να ξεκινήσω κάτι με αυτό τον άντρα που φαινόταν να λέει όλα τα σωστά πράγματα; Είναι τόσο δύσκολο να παίρνουμε αποφάσεις αυτού του μεγέθους. Και όμως, την είχα πάρει.

Τώρα, ένα μήνα αργότερα, έφτανα στο τέλος της διαδρομής, εκεί όπου έχει χτιστεί το Μέγαρο Μουσικής, στην άκρη της θάλασσας. Έκανα στροφή και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Ένιωθα πολύ καλύτερα από την προηγούμενη φορά. Ήμουν ήρεμη και γεμάτη σιγουριά και είχα τις Εντολές να μου κρατάνε ζεστασιά. Οι Εντολές με συνδέουν με τον Αφέντη. Μου δίνουν την αίσθηση ότι ανήκω. Με κάνουν και νιώθω τόσο δυνατή που σχεδόν τίποτε δεν μπορεί να με αγγίξει. Κοίταξα όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους γύρω μου, που οραματίζονταν ένα μέλλον για τον εαυτό τους, ένα μέλλον στο οποίο θα έπρεπε να δώσουν ένα νόημα μόνοι τους. Σκέφτηκα πόσο όλο αυτό ήταν μία ψευδαίσθηση. Οι δυνάμεις της ιστορίας κινούν τα νήματα για όλους τους ανθρώπους. Υπήρχαν ελάχιστοι ανάμεσά τους που θα άλλαζαν δραστικά τη ζωή τους. Οι περισσότεροι θα συνέχιζαν απλά να κάνουν αυτό που αναμενόταν από αυτούς.

Πέρασα από το πρώτο πάρκο, στα δεξιά μου, το Πάρκο της Μουσικής. Ταξίδευα με τον άνεμο κι έτσι άκουγα μόνο τις ρόδες του ποδηλάτου μου που έκαναν έναν ελαφρύ τσιριχτό θόρυβο. Πρόσεξα μερικά παιδιά πάνω σε πατίνια, ανέβαιναν και κατέβαιναν μία ράμπα. Σκέφτηκα ότι θα πρέπει να έρθω εδώ για βόλτα με τον Αφέντη. Θα του άρεσε εδώ, ιδίως το ηλιοβασίλεμα.

Το δεύτερο πάρκο ήταν το Πάρκο της Μνήμης. Μνήμη...Φοβόμουν τόσο τη μνήμη, πριν από ένα μήνα. Ήθελα να ξεφορτωθώ τη μνήμη μου. Καθώς πλησίαζα όλο και περισσότερο το κέντρο της πόλης, προς τον Λευκό Πύργο, ανακάλυψα ότι η σκέψη μου διάλεγε καλές μνήμες για μένα. Σκεφτόμουν μόνο τον τελευταίο μήνα. Όλο το παρελθόν είχε εξαφανιστεί. Ήταν ένα θαύμα. Πώς είχε συμβεί αυτό; Γιατί σκεφτόμουν μόνο τα πρόσφατα γεγονότα; Τί είχε απογίνει η πικρία και η απογοήτευση; Προσπάθησα να θυμηθώ, αλλά όχι, οι μνήμες είχαν χαθεί. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον γι αυτές και γι αυτό είχαν χαθεί.

Το Πάρκο του Ήχου ήταν το τελευταίο πάρκο το οποίο πέρασα. Μετά απ’ αυτό, το πλήθος έγινε μεγαλύτερο και ο θόρυβος έπνιξε τις σκέψεις μου. Πλησίασα στο τέλος της βόλτας μου. Το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου, μετά τα καραβάκια στο Θερμαϊκό, μετά ο Λευκός Πύργος. Ήταν μία καλή βόλτα και είχα βρει τη λέξη της ημέρας.

 

Η ΕΝΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Θα κόψεις τα μαλλιά σου πολύ κοντά, όπως η Sharlotte Rampling στον Θυρωρό της Νύχτας. Το παρουσιαστικό σου μου ανήκει.

 

ΤΟ ΚΟΥΤΑΚΙ​

Σε μία ταινία του Werner Herzog, με τον τίτλο Εκεί που ονειρεύονται τα πράσινα μυρμήγκια, βλέπουμε διάφορους ανθρώπους που επικεντρώνονται ο καθένας στο δικό του μύθο. Οι ιθαγενείς κοιτάζουν συνέχεια προς την ανατολή, προς το μέρος όπου ονειρεύονται τα πράσινα μυρμήγκια. Μία ηλικιωμένη κυρία περιμένει κάθε μέρα έξω από μία σπηλιά, για το σκυλάκι της που έχει χαθεί. Κάποιοι άλλοι μυστηριώδεις άνθρωποι που ζουν στην έρημο ακολουθούν το δικό τους μύθο. Οι εταιρίες δεν καταλαβαίνουν γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται έτσι, το μόνο που θέλουν οι εταιρίες είναι να βρουν ουράνιο και να βγάλουν χρήματα. Κάποια στιγμή, ένας γεωλόγος που εργάζεται για την εταιρία έχει ένα όνειρο. Βλέπει όλους αυτούς τους ανθρώπους να τρέχουν συνέχεια, όλοι πηγαίνουν κάπου και όλοι κουβαλούν μαζί τους ένα κουτάκι και μέσα εκεί έχουν το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουν στην κατοχή τους. Όλοι τους έχουν κάτι πολύτιμο, δεν έχει σημασία τί είναι αυτό, αρκεί να το έχουν. Και αυτός συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι είναι ο μόνος που δεν έχει κουτάκι. Τότε αρχίζει να κατουριέται επάνω του. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το κουτάκι τους, κάνουν στο πλάι για να μην τους ακουμπήσουν τα ούρα του. Δεν θέλουν να λερωθούν και κάνουν στην άκρη. Στο τέλος της ταινίας, ο άντρας αποφασίζει να πάει και να ζήσει στην έρημο, μέσα σε μία παλιά δεξαμενή νερού, μέχρι να βρει κι αυτός κάτι που να μπορεί να βάλει στο δικό του κουτάκι.

Αυτό κάνω κι εγώ με τη δική μου ζωή. Φτιάχνω το δικό μου κουτάκι. Είναι σημαντικό, ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

 

Η ΔΕΚΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ​

Αυτά είναι τα μάτια μου. Τα μάτια μου είναι δικά σου. Θα σου πω τί έχουν δει. Το πρώτο φως της ημέρας είναι γαλάζιο, το ήξερες αυτό; Τα μάτια μου έχουν δει τη γέννα χιλιάδων γαλάζιων ονείρων.

Αυτά είναι τα χέρια μου. Τα χέρια μου είναι δικά σου. Με τα χέρια μου έδωσα σχήμα στις μνήμες που με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα. Με τα χέρια μου θα ανιχνεύσω αυτά που θέλεις, θα ακολουθήσω τις επιθυμίες σου, θα χτίσω το μέλλον που θα σχεδιάσεις.

Αυτά είναι τα στήθη μου. Τα στήθη μου είναι δικά σου. Τις νύχτες ξαπλώνω στο δροσερό μου κρεβάτι, αγγίζοντας τα στήθη μου κάτω από τις κουβέρτες. Τα στήθη μου είναι απαλά και ζεστά και φουσκώνουν με την επιθυμία για το χέρι σου.

Αυτή είναι η κοιλιά μου. Η κοιλιά μου είναι δική σου. Κάνε την μαξιλάρι σου. Πάνω στην κοιλιά μου ακούμπησε την παλάμη σου και νιώσε τη σάρκα μου. Υπάρχουν πολύ περισσότερα εδώ από δέρμα και ιστούς και αίμα. Η ιστορία της ανθρωπότητας βρίσκεται στις πτυχές της κοιλιάς μίας γυναίκας.

Αυτές είναι οι γάμπες μου. Οι γάμπες μου είναι δικές σου. Κοίταξε πώς τυλίγονται γύρω σου, σαν να βασίζεται η ζωή μας ολόκληρη στη δύναμή τους. Είναι λεπτές αλλά μπορούν να με μεταφέρουν στην άκρη της γης, και θα το κάνουν, αν πεις τη λέξη.

Αυτά είναι τα πόδια μου. Τα πόδια μου είναι δικά σου. Είναι μικρά και λευκά, με γαλάζιες φλέβες. Μία σειρά από λεπτά μικρά κόκαλα προεξέχουν κάτω από το δέρμα. Και όμως, οι πατούσες μου είναι γερές, για να αντέχουν το βάρος των υποχρεώσεών μου προς εσένα. Δεν θα πέσω.

Αυτά είναι τα γεννητικά μου όργανα. Τα γεννητικά μου όργανα είναι δικά σου. Είναι το κέντρο της επιθυμίας μου. Πάρε το δώρο, κράτα το προσεκτικά. Η επιθυμία είναι ένα εύθραυστο πράγμα αλλά η δική μου είναι πιο δυνατή από όλους τους ωκεανούς. Αυτό που βγαίνει από μέσα μου είναι θαλασσινό νερό. Κι αυτό δικό σου είναι.

Αυτή είναι η καρδιά μου. Η καρδιά μου είναι δική σου. Αυτά είναι τα μαλλιά μου. Τα μαλλιά μου είναι δικά σου. Αυτό είναι το στόμα μου. Το στόμα μου είναι δικό σου.

Αυτό είναι το σώμα μου. Το σώμα μου είναι δικό σου.

 

Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Πολύ ωραίο νήμα Dora, όντως από τα καλύτερα των τελευταίων εβδομάδων

 

ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ​

Η παραλία του Θερμαϊκού, όπου πηγαίνω βόλτες με το ποδήλατο, είναι ένα ήσυχο μέρος. Εκεί πηγαίνω μερικές φορές για να πάρω τις αποφάσεις μου. Η θάλασσα μυρίζει τα καλοκαίρια, γιατί είναι βρώμικη από τους υπονόμους. Οι γλάροι πετάνε πάνω από το νερό, ακουμπώντας το πότε πότε με ανοιχτές φτερούγες. Φαίνεται ρομαντικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ψάχνουν για ανθρώπινα περιττώματα. Αυτή είναι η θάλασσα της πόλης μου, όπου η ομορφιά και η ασχήμια γίνονται ένα. Κάπως έτσι είναι και οι ανθρώπινες ψυχές. Une mélange…Δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις τη σκιά από το φως. Αυτό που αγγίζεις στον άλλον, όταν τολμάς να το αγγίξεις, είναι ένα παιγνίδισμα χρωμάτων, άλλα σκούρα, άλλα φωτεινά, ένα συνονθύλευμα από συναισθήματα και σκέψεις, καλοσύνες και κακίες, ένα βαλς φαντασμάτων, που αφήνουν το ίχνος τους πάνω σου, όσο απαλά κι αν θροϊσουν δίπλα σου. Και τα όνειρα που γεννιούνται μέσα στο γαλάζιο φως του πρωϊνού, κάποιες φορές χάνονται, αφήνοντας πίσω τους μία γλυκερή αποφορά κουφαριού.

Δεν ξέρω αν η Ελλάδα είναι μια χώρα που πεθαίνει. Ούτε ξέρω αν θα είμαι εδώ για να το δω. Θα ήθελα να φύγω πριν έρθει ο χειμώνας. Αλλά πριν φύγω, προλαβαίνω να κάνω μια βόλτα ακόμα, ένα όνειρο ακόμα, πάνω στο παλιό σκουριασμένο μου ποδήλατο...