Οι κακοί κοκκινοσκουφίτσοι, η γιαγιά δεσμοφύλακας και οι καλοί λύκοι.

Ομολογώ ότι πήρα την ιδέα για αυτό το νήμα και από τον κλασικό κουρνιαχτό, που σηκώνεται στο forumε. Όταν αναδύονται τα θέματα της "ανεπιθύμητης" εγκυμοσύνης - δεν αναφέρομαι σε κείνη, που θα ήταν αποτέλεσμα βιασμού. Γι' αυτό θα σας παρακαλούσα, να μην μπείτε καν στον κόπο, να κάνετε αναφορές επί τούτου - και του δικαιώματος που θα είχαν οι γυναίκες, στην αποκλειστικότητα του να αποφασίζουν, αν θα ήθελαν να φέρουν εις πέρας την όποια εγκυμοσύνη ή όχι.

Δίπλα/παράλληλα/μπρος ή πίσω από το ως άνω, έρχεται σχεδόν πάντα να θρονιαστεί και η φιγούρα του δειλού και παρτάκ(λ)ι(α) άντρα, που ακόμα και να διαφωνούσε με την όποια επιλογή της συντρόφου/σεξουαλικής παρτενέρ του αναφορικά με την όποια "αναπάντεχη" εγκυμοσύνη, αλλά να μην προσπαθούσε καν, να της επιβάλει την γνώμη του. Τελικά, αυτό θα έκανε έστω και λάθρα. Αφού το μοναδικό του "δικαίωμα" θα ήταν εκείνο, του να καμφθεί δίχως την παραμικρή ένσταση στην όποια ομολογουμένως αδιαπραγμάτευτη επιλογή της - συγνώμη, αλλά για μένα αδιαπραγμάτευτη είναι - αναφορικά με την όποια συνέχιση η τερματισμό της κύησης της, αλλά να μην μπορεί, ούτε καν να αποχωρήσει από την όποια σχέση θα είχε μαζί της. Γιατί σε κείνη την περίπτωση θα ήταν ένα είδος έμμεσου εξαναγκασμού.

Με λίγα λόγια, ναι, η γυναίκα έχει αποκλειστικό δικαίωμα στο πως θα διαθέτει και θα διαχειρίζεται το σώμα της, έχει αποκλειστικό δικαίωμα στις επιλογές της. Αλλά ο άνδρας από την άλλη, το μόνο δικαίωμα που θα είχε, θα ήταν εκείνο, του να προσέξει να μην κάνει την μακακία, να πηδηχτεί με κάποια δίχως προφυλάξεις - και κείνη βεβαίως να το δεχτεί ή να το έχουν ήδη συμφωνήσει από πριν -. Γιατί, από ότι φαίνεται, το έτερο "δικαίωμα" που έχει. Είναι κείνο του να λειτουργεί ως δωρητής σπέρματος.

Αφού "τεκμαίρεται", ότι στην συντριπτική πλειονότητα του το ανδρικό φύλο αποτελείται από άχρηστους, δειλούς και ανώριμους παρτάκ(λ)ηδες. Που αδυνατεί να συνεισφέρει στην ανατροφή του όποιου παιδιού - και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό σκέλος - και που στην πρώτη δυσκολία πετάει πίσω του μαύρο βράχο - όχι απλά πέτρα - και αφήνει την όποια γυναίκα να τα βγάλει πέρα μόνη της.

Προσθέστε και στον αχταρμά τα απίθανα "έμορφα", του αν έχουν δικαίωμα ή όχι στην υιοθεσία ή στον γάμο τα gay ζευγάρια. Και για να έρθουμε και στα δικά μας, δηλαδή αν οποιοσδήποτε συσχετισμός πέραν του "ορθού" βουδουσουμιάρικου, είναι "λειψός", "βδελυρός", "αφύσικος", "γεμάτος συμβιβασμούς και μιζέριες" και το γλυκό έδεσε.

Ποιο θα ήταν αυτό? Ότι ο καθένας βλέπει τον εαυτό του σαν τον κακό κοκκινοσκουφίτσο, που έχει στο μυαλό του μια γιαγιά δεσμοφύλακα και σηκώνει αντάρες κατά πιθανότατα ανύπαρκτων καλών λύκων ή τούμπαλιν.

Ποιο θα ήταν το θέμα του νήματος?
Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο.

Ακουμπήστε ότι θέλετε και γράψτε, αν και ότι θέλετε. Παραδείγματος χάρη: Από το ποιος έχει λόγο και σε τι βαθμό για διακοπή ή συνέχιση μιας εγκυμοσύνης. Από τους λόγους που ένα παντρεμένο και μαζί δυστυχισμένο ζευγάρι δεν λέει να χωρίσει, όταν υπάρχουν παιδιά. Από το πόσο "ποταπές" είναι τελικά αυτές οι vanilla σχέσεις και πόσο "χάλια" ανατρέφονται παιδιά στους κόλπους τους. Από το πόσο "λάθος" είναι οι υιοθεσίες από gay οικογένειες κλπ κλπ

Υ.Γ. τα εισαγωγικά είναι ηθελημένα και υποδεικνύουν σε αρκετά σημεια το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ κάποια πράγματα. Δεν είναι ένας πλάγιος τρόπος καθοδήγησης του νήματος, εκεί που θα ήθελα εγώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όπως μου είχε πει κάποτε μια πολύ καλή φίλη μου. Στην ζωή δεν μπορείς να είσαι πάντα Ελβετία ( δηλαδή ουδέτερος. Αν και νομίζω, ότι από τότε που μου το είπε, ούτε αυτή η χώρα είναι πια ουδέτερη. Με επιφύλαξη αυτό το τελευταίο ).

Υ.Γ. 2 το παρόν συντάχθηκε εσκεμμένα με τον τρόπο που συντάχθηκε, δηλαδή καθ' υπερβολή. Μην και υπάρξουν περισσότερες κόσμιες από το σύνηθες παρεμβάσεις ( αν υπάρξει καμμία ) . Αφού όποια παράκληση επί τούτου κι αν έκανα. Αν κάποιος θελήσει να "ξεφύγει", θα το κάνει ότι κι αν του ζητούσε ο οποιοσδήποτε.

Υ.Γ. 3 Η ιδέα πίσω από τον τίτλο ήταν, να σας τραβήξει την προσοχή. Όχι να είναι σχετικός με το θέμα.

 

Το έχω ξεκαθαρίσει και στο άλλο νήμα: το αν θα συνεχιστεί ή όχι η εγκυμοσύνη είναι απόφαση αποκλειστικά της εγκυμονούσας.

Ναι, ο συμμέτοχος έχει δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του. Αυτό που δεν έχει δικαίωμα είναι να της επιβάλει, με όποιο τρόπο, έμμεσο ή άμεσο, τι να κάνει με το σώμα της.

Και η περίπτωση που η ίδια επιθυμεί να τερματιστεί η εγκυμοσύνη, με όσα και αν αυτό συνεπάγεται, είναι η απλή περίπτωση.

Γιατί η πιο ζόρικη είναι όταν ο άνδρας δεν επιθυμεί τη συνέχιση της εγκυμοσύνης. Και μπορεί να μην έχει δικαίωμα να της πει τι να κάνει με το σώμα της, έχει ωστόσο—και παραέχει—δικαίωμα στο πώς θα ορίσει τη δική του ζωή, η οποία θα αλλάξει, με εντολή δικαστηρίου ή όχι, έστω κι αν αυτό είναι απλή χρηματική εισφορά.

Δεν έχω απάντηση να δώσω εδώ, δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Θέλω να πιστεύω για τον εαυτό μου πως αν ποτέ μου είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα έκανα αυτό που μου επιβάλει η προσωπική μου αίσθηση περί ακεραιότητας, αλλά αυτό τελικά δεν είναι παρά ακόμα ένα "αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν."

 

Η σωστή απάντηση είναι κείνη που δίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει μια καθολική αλήθεια σε αυτή την περίπτωση. Η καλύτερα, δεν υπάρχει και σε αυτή την περίπτωση. Ξέρω ότι έγραψες και ίσως υπέρ το δέον σε άλλο νήμα. Ένας λόγος παραπάνω, για να σε ευχαριστήσω, για τον χρόνο που αφιέρωσες και σε αυτό.

Εγώ μπορώ να γράψω μετά λόγου γνώσεως. Όμως, προτιμώ να το κάνω μια άλλη μέρα. Γιατί είναι αρκετά ευαίσθητο θέμα και θέλω να είμαι εντελώς νηφάλιος πρώτον και να έχω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου κατά δεύτερο λόγο.

Υ.Γ. η γιαγιά μπορεί να κινηθεί και πριν αποκτήσει ρουλεμάν. Τουτέστιν, δεν σημαίνει σώνει και ντε, ότι πρέπει να έχεις ζήσει κάτι. Για να είσαι σίγουρος, για το πως θα το αντιμετώπιζες, αν προέκυπτε. Το μόνο σίγουρο πράγμα είναι ο θάνατος, όλα τα υπόλοιπα υπό αίρεση.

 

Σχετικά ελεύθερος συνειρμός...
Εννοείται πως ότι γράφω παρακάτω αφορά συναινετική συνουσία όπου υπάρχει από κοινού απόφαση για το αν και ποια μέθοδος αντισύλληψης χρησιμοποιείται...
Μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη δεν είναι πάντα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.
Τυγχάνει να έχω προσωπική εμπειρία και από τις δύο οπότε μπορώ να πω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Σε περίπτωση που μια γυναίκα δεν επιθυμεί την εγκυμοσύνη θεωρώ αυτονόητο ότι δεν θα προχωρήσει μονομερώς σε τερματισμό της χωρίς να ενημερώσει τον σύντροφο.
Σε περίπτωση τέτοιας εγκυμοσύνης, η γυναίκα έχει ένα σχετικό "προβάδισμα" στην τελική απόφαση λόγω του ότι αυτή θα εγκυμονεί με όσα αυτό επιφέρει. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει για μένα τον μόνο λόγο.
Και τα... αντίστροφα στερεότυπα, στερεότυπα είναι να σημειώσω.
Σε περίπτωση που ο σύντροφος επιθυμεί τη γέννηση του παιδιού, πρέπει να υπάρχει σαφής συμφωνία και δέσμευση για το ποιος θα είναι ο ρόλος του στη ζωή και την ανατροφή του παιδιού.
Σε περίπτωση που υπάρξει από κοινού απόφαση να συνεχίσει η κύηση και να γεννηθεί το παιδί και ο σύντροφος έχει βαρύνοντα λόγο σε πολλά που επηρεάζουν την υγεία του παιδιού (π.χ. διατροφή εγκύου, κάπνισμα κλπ κλπ)
Μετά τη γέννηση δε, εξίσου λόγο έχουν και οι δύο γονείς στα πάντα. Και πάντα με γνώμονα ότι το παιδί είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος που έχει ανάγκη φροντίδας και προστασίας και δεν είναι κτήμα κανενός...

 

Εγώ δέχομαι ακόμη και την περίπτωση η όποια γυναίκα, να μην θέλει να φέρει εις πέρας την εγκυμοσύνη. Να δέχεται την επιθυμία του συντρόφου της και τελικά να την ολοκληρώνει και μετά να παραχωρεί την ανατροφή του παιδιού σε κείνον. Την ανατροφή του παιδιού να παραχωρεί, όχι το παιδί. Γιατί όπως ορθά γράψατε, το παιδί δεν είναι αντικείμενο, για να ανήκει σε κάποιον.
Ούτε σε κείνη την περίπτωση θα κάκιζα την όποια γυναίκα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και δέχεται τις συνέπειες τους.

Όταν φτάνουμε σε σημείο διλημμάτων του είδους ή καλύτερα, αντιπαραθέσεων. Δεν υπάρχει κανένα εμείς, αλλά δύο εγώ που απλά έχουν διαφορετικές επιθυμίες. Και κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε κανέναν την όποια επιλογή του. Όυτε μπορεί να του ζητήσει, να θυσιαστεί ή να "θυσιαστεί", πράττοντας ενάντια στα θέλω του. Ακόμη και αν αυτό θα ζητούσε η όποια ηθική.
Είναι φορές που το ένα δεν προστίθεται στο ένα, αλλά μένει σε πορεία παράλληλη. Άρα, δεν τίθεται θέμα αθροίσματος.

Δυστυχώς, όταν μαλώνουν τα βουβάλια στο βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια.

 

Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο πολύπλοκα στις συμμετρικές σχέσεις που ειλικρινά αναρωτιέμαι πώς την παλεύουν οι άνθρωποι εκεί.

Αυτό το

ποτέ Μου δεν μπόρεσα να το καταλάβω.  

Εννοείται ότι σε κάθε τέτοια σχέση η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Εκείνο που Με νοιάζει είναι, και νομίζω ότι έως τώρα όσοι έχουν γράψει στο νήμα συμφωνούν, ότι όταν μια γυναίκα για τους δικούς της λόγους αποφασίσει να διακόψει την κύηση να μπορεί να το κάνει με φροντίδα, με υποδομές, με μέριμνα και στήριξη.

Εκείνο που δεν θα ήθελα να συμβεί είναι να μετατραπεί η άμβλωση σε ποινικό αδίκημα.

Όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται.

Iagos

 

Σαφώς και δεν τίθεται υπό συζήτηση ότι έτσι θα πρέπει να γίνεται και μόνο.

Αυτό που πρέπει να μετατραπεί σε ποινικό αδίκημα είναι η αμεριμνησία του κράτους και των πολιτών (δευτερευόντως) για τα όσα απαιτούνται για να γεννηθεί και να μεγαλώσει ένα παιδί. Κάτι που κάποιοι χυδαίοι κοστολόγησαν στα δύο χιλιάρικα....

 

Μετά την 24η εβδομάδα η διακοπή της κύησης από την έγκυο είναι ποινικό αδίκημα, αν και πλημμεληματικής μορφής. ( Άρθρο 304, παράγραφος 3 του ποινικού κώδικα ).
Υ.Γ. τελείως πληροφοριακά το ως άνω.

 

Δεν Με ενδιαφέρει τι λέει ο νόμος.

Εκείνο που Με ενδιαφέρει είναι τι λέει η ιατρική.

Αν η ιατρική διαβεβαιώνει ότι μπορεί να γίνει άμβλωση και μετά της 24η εβδομάδα θα ήθελα να αλλάξει ο νόμος.

Iagos

 

Δυστυχώς υπάρχουμε σαν κοινωνία τόσο βάσει ιατρικής, όσο βάσει νόμου. Σας ενδιαφέρει ή όχι. Ενδιαφέρει ή όχι τον οποιονδήποτε. Αν δεν μας αρέσει, πάμε στη σελήνη και κάνουμε τη δική μας κοινωνία, όπως μας αρέσει

 

Δεν είναι τόσο απλό, η ερώτηση δεν είναι επιστημονική, είναι ηθική. Στη θεωρία "άμβλωση" μπορεί να γίνει και μια μέρα πριν τη γέννηση.

Η ερώτηση είναι πότε θεωρούμε το έμβρυο άνθρωπο; Γιατί η απάντηση είναι αρκετά πιο πολύπλοκη από το "από τη στιγμή που πάρει την πρώτη του ανάσα."

Από την άλλη ωστόσο υπάρχουν -έστω και οι σπάνιες- περιπτώσεις που γυναίκες δεν έχουν καν καταλάβει ότι είναι έγκυες ακόμα και σε πολύ προχωρημένη εγκυμοσύνη, οπότε -και μέχρι να συμβεί- τους έχει αφαιρεθεί η επιλογή.

Δεν έχω απάντηση να δώσω, αλλά από ένα σημείο και πέρα, παύει να γίνεται άσπρο-μαύρο, και, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ιδέα που μπορεί να τραβηχτεί αυτή η γραμμή.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω. Δυστυχώς, το κεφάλι μου έχει γίνει κομπόστα από τις σπουδές και τη δουλειά μου. Όσο όμως και αν ο νομοθέτης μιλάει για έμβρυο ακόμη και πέραν της 24ης εβδομάδας και προβλέπει την μη δίωξη για περιπτώσεις που ηθελημένα δεν αναφέρω εδώ. Γιατί είμαι σίγουρος, ότι θα παρεκτραπεί η συζήτηση προς σημεία, που ειλικρινά τα θεωρώ άκομψα τουλάχιστον. Ούτε εγώ μπορώ να θέσω ένα χρονικό σημείο, όπου δεν μιλάμε πια για έμβρυο αλλά για άνθρωπο. Όπως δεν γνωρίζω, τι νιώθει ή τι αντιλαμβάνεται ένα έμβρυο. Μυαλά απείρως ικανότερα από τα δικά μου δεν κατάφεραν να δώσουν μια ικανοποιητική απάντηση.

Ως προς την ηθική, εκείνη έχει το βίτσιο να αλλάζει ανά τις χρονικές περιόδους. Και σαν κουβέρτα, εμένα τουλάχιστον σε κάποια θέματα φαντάζει κοντή.