Οι λεπτομέρειες περί υποταγής και άλλων δαιμόνων..

Nα διευκρινίσω ότι δεν αφορά απαραίτητα τα υποτακτικά άτομα γενικά σαν σύνολο, αλλά κάποια μερίδα. Δεν το έχω διαβάσει σαν κανόνα κάπου και ούτε το νομοθετώ. Το σχολίασα με αφορμή την τοποθέτηση της @iolanda και μίλησα για περιπτώσεις.

 

να γκρινιαξω ηθελα σιγουρα (με ξερεις αλλωστε..) Οσο για τη γνωμη μου, θα το σκεφτω (και τη καρδια μου θα ρωτησω)

 

Το ψυχοπαθολογικό αφορά την λειτουργικότητα ή μη και όχι τις δυσκολίες. Δυσκολίες γενικά υπάρχουν πάντα και παντού.

 

Συμφωνώ,κι είμαι μαζί σου.Υπάρχει κι η εξής οπτική...αν εγώ λέω "δεν είμαι γκέυ" χωρίς να το πει κανείς,ο άλλος μπορεί να πει, "ok και;είσαι ομοφοβική μήπως;γιατί το επισημαίνεις;".Αυτό που θέλω να πω είναι γιατί να αιτιολογούμε,αν δεν λέει τίποτα κανείς;
Ο καθένας ας μιλάει απλώς ανοιχτά αν κι εφόσον το θέλει φυσικά,αλλά όχι να κρατιέται από φόβο μην τυχόν του σύρουν ότι πρόκειται για ψυχοπαθολογία.Τι νόημα έχει να συζητάμε μόνο τα "θετικά" ή μόνο όσα κρίνονται "safe"; Δηλαδή αν ισχύει αυτό και δε μιλάνε άτομα όντως λόγω αυτού,τότε τι κάνουμε; Ίσως αν αυτά τα άτομα μιλούσανε πιο ανοιχτά,να μην διαιωνίζονταν οι φοβίες αυτές.

Ξαφνικά πολύ φοβία έπεσε.Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

 

Αν και πολυφορεμένη (ανοήτως και αβρόχοις ποσί ένθεν και ένθεν) η λέξη ιδιοκτησία, δύσκολα συναντάται στην ουσία και στο βάθος της έννοιάς της. Ακόμα πιο σπάνια, έχει τα κυριολεκτικά χαρακτηριστικά που της δίδεται στο M/s, και την χρονική περίοδο που της αναλογεί σημασιολογικά.

Η υπακοή για μένα, έχει ελάχιστη σημασία και μηδενική ηδονή. Η διεκπεραίωση εντολών, είτε γίνεται συνειδητά, είτε όχι, δεν συνιστά συστατικό που δομεί την Κ/υ. Ανετα μπορεί να αποτελεί για το θηλυκό, αλισβερίσι στη λογική δίνω για να πάρω, ή όσο παίρνω αυτά που θέλω, δίνω... ή να παράγεται από καψούρα, εκτίμηση κλπ
Εχει μια μικρή αξία, όταν υπάρχει και εκδηλώνεται από υποτακτική ψυχοσύνθεση.

Από την άλλη, η υποταγή είναι ο καρπός των διεργασιών του Κ. Και αυτή η έννοια ωστόσο, δυστυχώς ταλαιπωρημένη στην Κ/υ. "Υποταγή" εν είδει "κρυολογήματος" ή "καλοκαιρινού έρωτα"... που την επομένη η υ, είναι έτοιμη για τα πόδια νέου Κ.

Πραγματική καύλα (τόσο για τον Κ, όσο για την/τις υ) η pure υποταγή, αυτό δηλαδή που εμπεριέχει παράδοση ή κατάκτηση ελέγχου χωρίς αστερίσκους, ιδίως όταν συνοδεύεται από αληθινή αφοσίωση, no matter what.

Η υποτακτικότητα, χωρίς την κατάλληλη ενεργοποίηση (τυχαία ή σκόπιμη) δεν έχει ουσιώδες περιεχόμενο, αν και πάντα υπάρχει ως αίσθηση στο θηλυκό που την φέρει. Πολλές είναι αυτές, που κυνηγούν την πλήρωσή της, έστω και ως περιορισμένο (χρονικά ή ουσιαστικά) βίωμα, ακόμα περισσότερες αυτές που δεν τολμούν, και την "πνίγουν"...

Μόνο εν τοις πράγμασι. Μόνο οι πράξεις μπορούν να διαχωρίσουν την μια από την άλλη κατάσταση, και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Απολύτως ουσιαστική διαφορά. Κατά τη γνώμη μου, κάθε άλλο παρά "λεπτομέρειες".

 

@vussinada
Απλά ολοκλήρωσα ότι είχα να πω για ένα άλλο θέμα μέσα στο θέμα του νήματος.
@Discerning
Ευχαριστώ για την τοποθέτηση σου και που επανάφερες το θέμα από εκεί που πήγε να το εκτοξεύσει άθελα της η @vussinada

 

Αναφέρομαι στην κυριαρχία ως έννοια και άξια, όταν το υποτακτικό άτομο δίνει μεγάλη βαρύτητα στην θέση/ρόλο τόσο την δική του όσο και του κυρίαρχου του, ασυμμετρία βάσει αρχής και σε αυτή την περίπτωση, για να απαντήσω την ερώτηση σου, η προσωπικότητα του κυριαρχικού επιβεβαιώνει και επεκτείνει την κυριαρχία ως θέση.

Η εμπειρία μου τα κατατάσσει σε δυναμικά μεγέθη με το ποσοστό διακύμανσης τους ελεγχόμενο και δυνητικά περιορισμένο αλλά ποτέ σταθερό.

Σε αρχαίας κοπής ζευγάρια, όχι απλά παλιάς, και σε ακραίες πολιτιστικές και θρησκευτικές δομές ακόμη και σήμερα βλέπω κάτι τέτοιο εγώ.

Θα σου απαντήσω ακόμη μία φορά βιωματικά.

Αν ζητήσεις από την MrsBorealis να ονομάσει τον ρόλο της στην σχέση της μαζί μου θα σου πει ότι είναι ιδιοκτησία μου. Δεν ήταν πάντα έτσι άλλα όταν έτσι έγινε με ρώτησε τι σημαίνει να είναι ιδιοκτησία μου. Της εξήγησα ότι εφ' εξης τα πάντα της μου ανήκουν. Άσχετα με το τι θα επιλέξω να ασχοληθώ, μου ανήκουν όλες της οι αποφάσεις, μου ανήκουν όλες της οι σχέσεις, όλες της οι επικοινωνίες, η όποια περιουσία της. Γενικά τα πάντα της είναι δικά μου να τα χειριστώ όπως επιθυμώ όποτε το επιθυμώ, σύμφωνα με τον τίτλο πάντα, και τόσο το κολάρο της όσο και το νέο της νικ της θα πρέπει να την υπενθυμίζουν ακριβώς αυτό.

Το θέμα είναι ότι απουσία τίτλου ιδιοκτησίας κοινωνικά/νομικά αναγνωρισμένου τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά και η έννοια της ιδιοκτησίας είναι θέμα υποκειμενικής αντίληψης πράγμα που την κάνει ρευστής αξίας και βάζει σημεία στίξης μπρος και πίσω.

Ελλείψει αντικειμενικά αναγνωρισμένων αρχών από τις οποίες θα μπορούσα να τεκμαίρω ιδιότητα ιδιοκτήτη η έννοια της κυριαρχίας μου επί αυτού που θεωρώ ιδιοκτησία μου περιορίζεται στο πως αντιλαμβάνεται και επεξεργάζεται η ίδια η ιδιοκτησία μου την κυριαρχία μου.

Για αυτό και εαν θα ήθελα να με χαρακτηρίζω ρεαλιστή θα πρέπει να παραδεχτώ ότι σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος της η εξουσία που ασκώ πάνω στην MrsBorealis έχει να κάνει με την εξουσία της επιθυμίας της να συμβαίνει αυτό και σε πολύ μικρότερο βαθμό με εξαναγκασμό συνειδητό ή πλάγιο. Από την στιγμή που εμπλέκεται η επιθυμία ακόμη και αν ήταν μικρής σημασίας και μεγέθους, εγώ τουλάχιστον δεν θα μπορούσα να μιλήσω για ιδιοκτησία.

Η έννοια της γνήσιας ιδιοκτησίας εκ προοιμίου αφαιρεί κάθε δικαίωμα ή επιλογή από το αντικείμενο της ιδιοκτησίας για πάντα. Όχι για όσο το αντικείμενο το επιθυμεί ή το αντέχει.

Εκτός βέβαια εάν το αντικείμενο είναι η λογοτεχνική όμικρον.

Ειδικά για τον χώρο του bdsm που πλέον έχουμε κάνει ιερό ψωμοτύρι και σημαία την συναίνεση έχω έναν λόγο παράπανω να αμφισβητήσω από κάθε πλευρά την ιδιοκτησία. Ιδιοκτησία που θεωρώ το αυτοκίνητο μου, δεν θυμάμαι να ζήτησα ποτέ την συναίνεση του.

Οι εμπειρίες μου είναι ένα γεγονός διαπροσωπικής εμβέλειας, η αντίληψη των πολλών βανίλα ατόμων που ξέρεις είναι επίσης ένα γεγονός αλλά μεγαλύτερου εύρους και η ασυμμετρία είναι μία αρχή που διέπει σχεδόν πάσα διαπροσωπική σχέση, βρίσκω.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητάμε περί αντιλήψεων εάν αυτό είναι το ζητούμενο, για πως αντιλαμβάνομαι εγώ την ιδιοκτησία και πως την αντιλαμβάνονται κάποιοι άλλοι και εδώ και αλλού και οπουδήποτε. Και ίσως να ήταν μια ενδιαφέρουσα και ευχάριστη συζήτηση ειδικά εάν εισήγαγες και τις δικές σου αντιλήψεις κάποια στιγμή.

Περισσότερο όμως ενδιαφέρον πιστεύω οτι θα είχε να προχωρήσουμε σε επιχειρηματολογία.

 

Πιστεύω ότι ως προς αυτές τις έννοιες παίζει ρόλο το σημείο αναφοράς μας. Η θέση που βρισκόμαστε. Για μένα το ταξίδι ξεκινάει από την στιγμή που βγαίνω από την εξώπορτα, για τον καπετάνιο όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα και ευτυχώς γιατί αν δεν ήταν δεν θα βγαίναμε ποτέ από το λιμάνι.

Από το σημείο εκκίνησης, την υπακοή μου την βίωνα ως υποταγή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον διαχωρισμό μόνο προσπερνώντας αυτό το σημείο, κοιτάζοντας προς τα πίσω αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις προχωρήσει και το μπροστά παραμένει άγνωστο.

Από την θέση ελέγχου, καταλαβαίνω πως είναι απαραίτητο τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Από την θέση υ όμως βιώνεις ιδιοκτησία συνεχώς στο 100% σου και στην πορεία γίνεται όλο και πιο ουσιαστικό. Ανακαλύπτουμε στην πράξη ότι υπάρχει και άλλο για να παραδώσεις, δεν κρατάς «συνειδητά» πράγματα, τα περισσότερα δεν ξέρεις ότι υπάρχουν. Μπορώ να δω τώρα ότι το 100% μου στην αρχή είναι το 1% μου από αυτό που είμαι τώρα και καταλαβαίνω ότι σε κάποια χρόνια το σημείο που βρίσκομαι τώρα θα είναι απλά το 2%.

Γνωσιακά είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε την διαφορά, είτε ότι δεν υπάρχει κυριολεκτική ιδιοκτησία, είτε ότι υπάρχει αλλά είναι σπάνια. Βιωματικά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όταν λες ανήκω, το νιώθεις και το πιστεύεις σε κυριολεκτικό βαθμό και δεν γίνεται αλλιώς, δεν μπορείς να απολαύσεις το ανήκω ενώ ταυτόχρονα πιστεύεις ότι αυταπατάσαι και δίνεται χώρος από την Κυριαρχία να το νιώσουμε και να το πιστέψουμε και να το παραδώσουμε στον μέγιστο βαθμό που μπορούμε να πλησιάσουμε αυτήν την έννοια. Είναι πιο «ρεαλιστική» η εντολή παράδοσης από τον ρεαλισμό, πρέπει να νικήσει τον ρεαλισμό και κάπως έτσι καταλήγουμε να παλεύουμε με τις μάζες μας ( @margarita_nikolayevna).

Η απόλυτη υποταγή όπως το έθεσε η @Seras Victoria ή η pure υποταγή του @Discerning και η ιδιοκτησία είναι η κατεύθυνση ή ο προορισμός, ταυτόχρονα όμως αισθάνεσαι στο απόλυτο που μπορείς να φτάσεις αυτές τις έννοιες σε κάθε σημείο που βρίσκεσαι ακολουθώντας την διαδρομή που σου επιβάλει η Κυριαρχία. Το παραμικρό κράτημα σε ακινητοποιεί ή σε πάει πίσω ή σε βγάζει από την πορεία σου. Μια πορεία που δεν θα είχαμε λόγο να ξεκινήσουμε καν αν την θεωρούσαμε ανέφικτη.

Νομίζω τελικά ότι ένα βασικό στοιχείο της ασυμμετρίας, είναι ότι η κάθε θέση βλέπει και νιώθει διαφορετικά την ίδια κατεύθυνση, που με έναν τρόπο αυτό ενώνεται και κουμπώνει και έτσι προχωράει.

Γι αυτό ζήτησα εκτός από εννοιολογική και βιωματική τοποθέτηση. Και σ ευχαριστώ που τις πρόσφερες.

 

Είναι μια διαδικασία που χτίζεται βήμα βήμα βασισμένο στην εμπιστοσύνη που χτίζεται μεταξύ των δύο .

 

σαν να λέμε bottom, top, switch?

 

Όχι. Το καθένα από αυτά είναι διαφορετική ερωτική προσέγγιση.

Αν έχετε διάθεση και χρόνο, μπορείτε να βρείτε με λίγο ψάξιμο στο φόρουμ πολλά ενδιαφέροντα θέματα που θα σας βοηθήσουν με τυχόν απορίες σας.