Οι λεπτομέρειες περί υποταγής και άλλων δαιμόνων..

Δεν αναφέρατε αυτό, αλλά πιθανόν αυτό να σκεφτόσασταν.
Δεν έχω όμως κανένα λόγο να αντιπαρατεθώ επί του θέματος.
Χαίρομαι που συμφωνούμε.  

 

Καταλαβαίνω τι εννοείτε, αλλά νομίζω ότι τα δώρα και τα αντίτιμα είναι περισσότερο αποτέλεσμα της κακής (ενδοσκοπικής) επεξεργασίας της υποτακτικότητας με ενοχικά κατάλοιπα κτλ. Η αποδοχή της ασυμμετρίας έχει την κατεύθυνση της αναγνώρισης και συνειδητοποίησης στα αρχικά στάδια. Βέβαια κάθε θέση σεβαστή και ευχαριστω για τις απαντήσεις σας. 

 

Στις περισσότερες, όχι σε όλες. Υπάρχουν λειτουργικές σχέσεις με καταμερισμό ευθυνών και αρμοδιοτήτων.

Δεν ξέρω τι έκταση δίνετε τόσο εσείς όσο και η αγαπητή @gaby_m στην έννοια της «ανισότητας». Κάθε ανθρώπινη ζωή έχει ισότιμη αξία. Τόσο η Κυριαρχία όσο και η υποταγή δεν υποτιμά την «φυσική» αξία, στο πλαίσιο του ευ ζειν μάλλον την αναβαθμίζει.

 

Όπως και να το κάνουμε, μου είναι κάποιου είδους παρηγοριά τούτο.
Ωστόσο με πλήγωσες.

Την σύμβαση την εννοώ με την έννοια της αποδοχής των προυποθέσεων του άλλου που οδηγεί σχεδόν πάντα, μέσες άκρες και λίγο πολύ στο νέρωμα του κρασιού και των δύο συμβαλλόμενων προκειμένου να συσταθεί κάτι βιώσιμο.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, ειδκά στις μέρες και τον πολιτισμό μας, δεν μπορείς να έχεις κάποια τρίτη αρχή η οποία θα μπορούσε να εγγυηθεί την αξιοπιστία των συμβαλλομένων όσο αφορά τα μεταξύ τους συμφωνηθέντα δια της αντικειμενικής της δύναμης να ορίσει και να επιβάλει αποζημιώσεις ή εκτέλεση ρητρών.

Στις ανθρώπινες σχέσεις όταν η αξιοπιστία αμφισβητείται ισχύει συνήθως κάτι σαν την έκφραση "λούστηκες τις επιλογές σου σήμερα ή μόνο μαλακτικό ?".

Θα έλεγα ότι διαβάζοντας την έννοια της ισότητας/ανισότητας έτσι όπως παραθέτεται θεωρώ απαραίτητη την χρήση της έννοιας της ασυμμετρίας έτσι όπως την ορίζουμε και την χρησιμοποιούμε εδώ στους χώρους μας.

Εξαιρώντας από την συζήτηση την ποθητή ισονομία και παροχή ίσων ευκαιριών και δυνατοτήτων χωρίς διακρίσεις σε κάθε άνθρωπο, εστιάζω σε κάτι που πιστεύω ότι συμφωνούμε (εάν διαφωνούμε με διορθώνεις), στο ότι εάν βάλεις δύο ανθρώπους στην ίδια ζυγαριά προσπαθώντας να ζυγίσεις ποιότητα/ποσότητα/ικανότητες/δυνατότητες σπάνια θα δεις το ζύγι να μην έχει διαφορά. Και η διαφορά είναι που κάνει την ανισότητα αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα.

Θα μπορούσαμε να πάρουμε ως δεδομένο ότι πάντα το κυριαρχικό μέλος είναι αυτό που ζυγίζει παραπάνω ως ποιότητα/ποσότητα/ικανότητες/δυνατότητες τόσο ως άτομο όσο και ως αυτά που παρέχει στην σχέση από ότι το υποτακτικό ?

Η γνώμη μου είναι ότι δεν μπορούμε. Δεν ισχύει καθολικά κάτι τέτοιο στις σχέσεις ασυμμετρίας για αυτό και χρειαζόμαστε την έννοια της ασυμμετρίας για να δείξει την φορά του διανύσματος που δεν έχει σχέση πάντα με την αντικειμενική ανισότητα.

Μου το κάνεις δύσκολο το να μην ρωτήσω τι είναι αυτό που θεωρείς ότι κάνει ένα υποτακτικό άνθρωπο να θέλει να είναι υποτακτικός Μαυρόκυκνε.

Και όταν μιλάω για υποτακτικότητα δεν αναφέρομαι σε αυτήν ως αποκλειστικά το αντίκρισμα της κυριαρχίας της οκάς, πχ ξεφτιλίκια και βάλε buttplug στην δουλειά και είσαι το τσουλάκι μου και μίλα μου έτσι και μίλα μου αλλιώς και στήσου να τις φας στο κωλαράκι σου και τα όσα γνωστά και μη εξαιρετέα τοιαύτα.

Μιλάω για την υποτακτικότητα ως τάση που σε κάνει να αναζητάς κάποιον που θα του επιτρέψεις ή και παρακινήσεις να ελέγξει και να διαμορφώσει την ζωή σου και τις συμπεριφορές σου κατα το δοκούν και ενδεχομένως να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε θεωρούσες ότι σου άνηκε σαν να μην σου ανήκει πλεον αλλά σαν να ανήκει σε εκείνον συμπεριλαμβανομένου και του κορμιού σου.

Τι θα μπορούσαν να είναι αυτά λοιπόν που κάνουν ένα υποτακτικό άτομο να επιζητεί την υποταγή ?

 

Δεν είναι βιώσιμη μια M/s κατάσταση αν το κρασί, όπως γίνεται, δεν ικανοποιεί πραγματικά τον Κ. Γνωστό από τον ορισμό του M/s.

Δεν υπάρχει διαφορετική αντίληψη των εννοιών στους χώρους μας, υπάρχει διαφορετική οπτική.

Είναι άνιση μια σχέση όταν ο ένας αποφασίζει και ο άλλος υπακούει στις αποφάσεις του πρώτου, με την έννοια που ισχύει παντού. Μόνο που εμείς καλοδεχόμαστε την ανισότητα αυτή, εκτός χώρου δεν την θέλουν και αν συμβεί και είναι πάντα έτσι, κάτι πηγαίνει στραβά και στραβώνει το αποτέλεσμα επίσης.

Το πιθανότερο είναι ότι ο Κυρίαρχος υπερέχει ως άτομο και ως συνεισφορά στη σχέση, αλλιώς πώς θα είχε επικυριαρχήσει; Αυτό είναι το κριτήριο βιωσιμότητας και όχι η συμβατική αποδοχή των προϋποθέσεων του D/s. Η αποδοχή των χαρακτηριστικών του Άλλου, εντός της σχέσης, είναι διαφορετικό θέμα και αφορά όλους όχι μόνον αυτούς που κάνουν M/s.

Άλλωστε το λες και παρακάτω, στην @margarita_nikolayevna

Μια άνιση κατάσταση δεν περιγράφεις, που όμως είναι πολύ καλοδεχούμενη;

Αν δέχεσαι ότι ο Κυρίαρχος δύναται να καθυποτάξει το προσφερόμενο ως υ πρόσωπο και άρα δεν είναι ίσος με το υ, η ερώτηση αυτή έχει απαντηθεί.

 

Ο Άλλος.

Επαναλαμβάνομαι ίσως αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου οπότε...
Η αναγνώριση ότι υπάρχει κάποιος, αυτός ο Άλλος, που ξέρει καλύτερα από σένα, αποφασίζει καλύτερα από σένα, διαχειρίζεται τα πάντα καλύτερα από σένα άρα δικαιωματικά του ανήκουν (ακόμη και αν αυτό είναι το σώμα σου ή ο,τι δικό σου, υλικό και άυλο), τα κάνει όλα καλύτερα από σένα. Άρα δεν είναι μόνο αδύνατο αλλά είναι και ανόητο να μην υποταχθείς σε Αυτό (ν)  

Υ.γ. Κι ένα μικρό edit: δεν επιτρέπεις, ούτε καν παρακινείς. Αιτείσαι. Ξέρω, ακούγεται δηθενιά. Αλλά μετά από πολύ καιρό έχω καταλάβει πόσο ουσιαστικό είναι...

 

Συμφωνώ πως το επιτρέπω - παρακινώ είναι άστοχα, ωστόσο και το αιτούμαι δεν είναι απαραίτητα δεδομένο. Βλέπε υ που δεν γνωρίζουν τα του χώρου, και κυρίως υ που δεν τους δίδεται καν η δυνατότητα να αιτηθούν. Εξάλλου, και τα "εθιμοτυπικά" τα ορίζει ο Κ.

 

Η σωστή λέξη είναι «παρακαλώ» και σημαίνει επ΄ακριβώς «ζητώ με σεβασμό»

παρακαλώ [parakaló] & -άω, -ιέμαι Ρ10.11 αόρ. παρακάλεσα, απαρέμφ. παρακαλέσει & -ούμαι Ρ.10.10β παθ. αόρ. και παρακλήθηκα, απαρέμφ. και παρακληθεί : 1. ζητώ ευγενικά, ικετευτικά από κπ. να κάνει κτ. (μια χάρη, μια εξυπηρέτηση, να συγκατατεθεί σε κτ. κτλ.)
Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
Τριανταφυλλίδης

παρακαλώ (παθητική φωνή: παρακαλιέμαι / παρακαλούμαι)
ζητώ με σεβασμό
Βικιλεξικό

 

Καλησπέρα,

διαβάζω το νήμα με ενδιαφέρον και έχει πολύ ωραία ροή. Εδώ μπερδεύτηκα λίγο. Μπορείτε να μου αναλύσετε;

 

Καλησπέρα

Ποιο ακριβώς σημείο, σε μπέρδεψε;

 

Θεωρώ πως ανεξάρτητα εμπειρίας και εθιμοτυπικού (που ορίζεται από τον Κ), η ουσία παραμένει ότι η υ αιτείται.
Ακόμη και αν δεν το κάνει εν πλήρη συνειδήσει.  

 

Ολόκληρο το νόημα δεν κατάλαβα. Ίσως λόγω διατύπωσης που δεν μπορώ να αναλύσω ή επειδή μπορεί να υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζω.
Για παράδειγμα ποιά μπορεί να είναι τα υ που δεν γνωρίζουν τα του χώρου;
Μια υπόθεση δική μου είναι, άνθρωποι με υποτακτική ψυχολογία που δεν έχουν ασχοληθεί με το bdsm , αν αυτό εννοείτε.
Επίσης σε ποιά είναι τα υ που δεν τους δίδεται καν η δυνατότητα να αιτηθούν.
Αν η απάντηση σας αναγράφει τα αυτονόητα, ζητώ πάλι συγνώμη, ίσως πρόκειται για δική μου άγνοια για κάποια θέματα.