Οι μέρες της Αλκυόνης

Απέστρεψε το βλέμμα στη λιακάδα του πρωινού... Η άνοιξη είχε δηλώσει το «παρών».

- Ξέρεις, κάθε γυναίκα ονειρεύεται να γεννήσει τον άνδρα που θα ερωτευόταν απολύτως και «ανήκεστα»...

- Οιδιπόδειο ε; Χαχα...

- Δεν θα το έλεγα έτσι. Γιατί αυτό το παιδί θα γεννηθεί και θα ανατραφεί μέσα από τον άνδρα που εκείνη ερωτεύτηκε απολύτως και ανήκεστα.

- Γιατί πάντα μόνον έναν ερωτευόμαστε;

- Όχι... Είμαστε όμως αυτό που μας έκαναν οι άνδρες αυτοί, μια ενότητα αδιαίρετη, ένα κράμα που δεν μπορεί πια να χωριστεί εις τα εξ ων συνετέθη. Είναι όλα εκεί, είναι όλοι εκεί. Είμαστε όλοι αυτοί. Δεν μπορείς πια να πεις πού σταμάτησε η χείρα του ενός και προχώρησε αυτή του άλλου. Δεν είναι και πολλοί έτσι κι αλλιώς. Και γίνονται ομοούσιοι και αδιαίρετοι εντός μας από ένα σημείο και πέρα.


Ένας ελαφρά μελαχροινός νεαρός κάθεται σε μια άκρη. Ο κόσμος μέσα στο μαγαζί χορεύει, τραγουδάει και γελάει. Εκείνος κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα. Τους κοιτάει. Τα μάτια του λαμπυρίζουν. Τους βλέπει, τους ξέρει και μπορεί να τους διαβάσει. Και αυτό τον κάνει να έχει ένα χαμόγελο στα χείλη του. Το στόμα του έχει ελαφρά ανοδικές άκρες. Κατεβάζει τα μάτια, σβήνει το τσιγάρο του με μαλακές κινήσεις. Επιστρέφει το ένα χαμόγελο και μια επιδοκιμαστική κίνηση του κεφαλιού στο κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο που ψάχνει συνεχώς το βλέμμα του. Κατά βάθος της αρέσει που δεν σέρνει το χορό αλλά κάθεται εκεί στην άκρη και την χαζεύει. Της αρέσει που μετά θα την πάρει να φύγουν μαζί. Χαμηλώνει το βλέμμα χαζεύοντας το παγάκι στο ποτήρι να λιώνει. Χαμογελά και πάλι...


Ο χειμώνας εκείνος ήταν γλυκός, πολύ γλυκός... Οι μέρες της Αλκυόνης σχεδόν ατελείωτες, διαδέχονταν η μια την άλλη. Ο Δίας είχε ομνήσει ότι αυτός ο χειμώνας θα ήταν έτσι, όχι θαλασσοταραχή, όχι αφρισμένα κύματα να συγκρούονται στα βράχια...

Πώς μεγαλώνεις έναν Άνδρα; Πώς τον μαθαίνεις; Πώς αντέχεις την Ισχύ να μεγαλώνει μέσα σου; Πώς; Πώς; Πώς κινείται μέσα σου;

Η Ισχύς, είχε πει, δεν είναι ποτέ αφρισμένα κύματα στα βράχια... Είναι Ήλιος που μπαίνει μέσα σου ακόμη και αν δεν το θες. Κάνει να στρέφεσαι προς το μέρος της όπως το ηλιοτρόπιο. Ζεσταίνει, λίγο ζαλίζει, θολώνει το παραέξω, το παρακεί και περιβάλλει με άλλο το εδώ, το τώρα, το σημαντικό. Και οι μέρες της λιακάδας εκείνο το χειμώνα ήταν ατελείωτες...

 

Άψογο!

 

πανέμορφο

 

@margarita_nikolayevna : "Η Ισχύς. είχε πει, δεν είναι ποτέ αφρισμένα κύματα στα βράχια".
«Μέριασε, βράχε, να διαβώ!» το κύμα ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο.
«Μέριασε! μες τα στήθη μου, που 'σαν νεκρά και κρύα
μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.
Αφρούς δεν έχω γι' άρματα, κούφια βοή γι' αντάρα,
έχω ποτάμι αίματα, με θέριεψε η κατάρα
του κόσμου, που βαρέθηκε, του κόσμου που 'πε τώρα:
«Βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου η ώρα!»
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο,
και σο 'γλυφα και σο 'πλενα τα πόδια δουλωμένo,
περήφανα μ' εκοίταζες και φώναζες του κόσμου,
να δει την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου.
Κι αντίς εγώ κρυφά-κρυφά, εκεί που σε φιλούσα,
μέρα και νύχτα σ'έσκαφτα τη σάρκα σου εδαγκούσα
και την πληγή που σ' άνοιγα, το λάκκο που 'θε κάμω,
με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο.
Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη,
τα θέμελά σου τα 'φαγα, σ' έκαμα κουφολίθι.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ!".

 

Ναι αλλά αυτό που έγραψα εγώ είναι Ερωτικό, όχι η εποποιΐα του 1821        

Θολό...μελανιασμένο... μαύρος βοριάς και τρικυμία... κατάρα...
Γιατί βρε καμάρι μου;;;;;   (με παράπονο   )

 

Ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια και τα likes   

 

@margarita_nikolayevna : Γιατί φιλτάτη μου?... Μπορείς να εντοπίσεις πολλές διαφορές ανάμεσα στον Ερωτά και στο Πόλεμο?... Πιότερες διαφορές από ομοιότητες?
Σε γλυκοτριανταφυλλοασπάζομαι.

 

Ναι βεβαίως  
Περισσότερες από ότι του Έρωτα με ο,τιδήποτε άλλο. Και του Πολέμου με ο,τιδήποτε άλλο  

 

Χαίρομαι. Διαφωνώ, γιατί και τα δυο τείνουν σε κοινό σκοπό, την ολική κατίσχυση, αλλά χαίρομαι για εσένα.
Φιλίιιιι