Οι μεγαλυτεροι ερωτες μας...

<<Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα• αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι• τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος• ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου οπόταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω• μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι• σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση• τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς• αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει>>.
Πηνελόπη Δέλτα - επιστολή στον Ίων
27/7/1906

 

Όχι να είμαι πεζή, αλλά η Πηνελοπη πενθούσε τον έρωτα της, και ο Ιων ήδη ήταν ερωτευμένος και έκανε όργια με την Μαρικα Κοτοπουλη (πιθανά είχε ερωμένη την Καραβια, και έκαναν όργια με τον Δραγουμη και τον Σουλιώτη-Νικολαιδη).

Επιπλέον η ερωτευμένη Πηνελοπη έχει γράψει κατινιες (που δεν έχουν δημοσιευθεί) όπως η παρακάτω: «Βρήκε ένα παιδί οικογενείας, πολύ ευαίσθητο και λεπτό.

Το βρήκε σε ψυχολογική στιγμή μεγάλης κουράσεως, αφού βγήκε από πόνο τρισμέγιστο, και του έδωσε αφειδώς την ηδονή που τρία χρόνια την είχε στερηθεί, ζώντας σαν αναχωρητής, και τον έκανε δικό της όλον. Και έβαλε με το νου της να τον στεφανωθεί, να φύγει από τη σκηνή, να μπει στην κοινωνία, να γίνει "κυρία".»

Μικρές ιστορικές πινελιές.  

 

Κάτσε ρε άνθρωπε...  
Από πότε ο Έρωτας πρέπει να είναι αμοιβαίος για να υπάρχει δηλαδή;  

 

Έχω γράψει παλιότερα, πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ενεχυροδανειστήρια.
Σου δίνω Έρωτα, (για να ) μου δίνεις Έρωτα.
Σου δίνω αγάπη, (για να ) μου δίνεις αγάπη.

Ο Λουντέμης το έγραψε ωμά αλλά εύστοχα:
«Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.»

Έχουν γραφτεί άπειρα για τον Έρωτα.
Αυτό που ίσως θα έπρεπε να γράφεται πρώτο, είναι πως δεν είναι τίμιος.
Δεν οφείλει να αντ αποδοθεί επειδή δίνεται.
Δεν τον προσμένεις, δεν τον απαιτείς, δεν τον λογαριάζεις για δεδομένο.

Ο Καζαντζάκης εύστοχα ομοίως, αναφέρθηκε στο μαζί της αγάπης.
Στον Έρωτα..ο καθένας είναι μόνος του.

 

Εντάξει να μην τον απαιτείς αλλά και να μην τον προσμενεις;
Εγώ δεν είμαι τόσο ανώτερη στον έρωτα..
 

 

Θα διαφωνήσω  
Ο Έρωτας είναι διαλεκτική άρα είσαι πάντα με τον Α/άλλον.
Απλά αυτός ο Α/άλλος μπορεί να μην είναι δίπλα σου με φυσική παρουσία...
Ούτε απαιτείται να το ξέρει/ανταποκρίνεται αναγκαία.

 

Ε έδωσα disclaimer ότι είμαι πεζή.  

Αγαπημένες μου, δεν είναι απαραίτητα να είναι αμοιβαίος. Επίσης τυφλώνει. Επίσης ο ανεκπλήρωτος είναι ο πιο μαγικός, γιατί φαντασιώνεσαι το προϊόν του έρωτα και πόθου σου, χωρίς την καθημερινή τριβή. Και επίσης είναι εγωιστής.

Η Πηνελοπη θρηνεί, ενώ ο εραστης της, έχει σαλπάρει ευτυχισμένος και πλήρης για αλλά νησιά. Και ανάμεσα στους δυο έρωτες, με την Κοτοπουλη, ήταν πιο γήινος, πιο εκφυλος, πιο οργιαστικός, και πιο έντονος (τον είχε καταγγείλει στους Τούρκους για πράκτορα ενώ ήταν πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη, σε μια έκρηξη, την είχε τουλουμιασει σε μια άλλη έκρηξη), αλλά έμειναν μαζί μέχρι το τέλος.  

Ουσα αιωνίως ερωτευμένη η ψάχνοντας τον έρωτα, κάποια στιγμή πρέπει να σταθείς απέναντι και να δεις με καθαρή μάτια που στέκεσαι. Γιατί η ζωή είναι μικρή και δεν αξίζει να την σπαταλάμε σε προσδοκίες και φαντασιώσεις. Αλλά πραγματικά να την ζούμε.

Αλλά αυτή είναι η δικη μου θεωρία. Όλες οι άλλες ευπρόσδεκτες.

 

Αυτό εννοείται   Και vice versa   Και για αυτό συζητάμε  
Αλλιώς θαλασσίτσα  

Προσωπικά μπορώ να πω ότι ο Έρωτας ήταν η πιο eyes... wide opening εμπειρία της ζωής μου. Για να δω εμένα, τον κόσμο και τον Άλλον βέβαια.
Και πως ο πιο μαγικός -- για μένα εννοείται-- είναι αυτός που τρως όλη τη χλαπάτσα της καθημερινότητας και όμως με κάποιο τρόπο δίνει ένα σάλτο και ανεβαίνει και σε τραβά σε ανώτερο επίπεδο!!!
Χωρίς να παίρνω όρκο, έχω κάποιο καιρό μέχρι το τέλος αλλά εικάζω ότι κάποιους ελάχιστους Έρωτες θα τους πάρω μαζί μου και θα τους ζω ανέπαφους μέχρι το τέλος  

 

Νομίζω πως οποίος ισχυρίζεται πως δεν τον προσμένει, προσπαθεί να πείσει εαυτόν δια του στρουθοκαμηλισμού.
Η θεωρία από την πράξη πάντα απείχαν μεταξύ τους..

Ούτε εγώ καλή μου..

 

Χμ….δεν ξέρω αν είναι διαλεκτική, αλλά ξέρω ότι αν δεν σου σκίζει τα σωθικά, Έρωτας δεν είναι.

Σίγουρα ωστόσο, συντάσσομαι με αυτά:

 

Σουρεάλ καταστάσεις.

Μα αν δε το ξέρει/είναι ανύπαρκτος και ο καθένας το ζει μόνος του ,ποιο το νόημα;