Οι "μύγες" του bdsm

Απάντηση: Οι "μύγες" του bdsm

Αγαπητή elfcat μπορεί.. μπορεί και όχι.
Προσωπικά εαν είχα κατορθώσει η άποψή Μου να υπερβεί τον εαυτό Μου
θα είχα κυβερνήσει τον κόσμο!
(μμμππρρρ!!!)

Από την άλλη βέβαια τοιούτο ενδεχόμενο θα οδηγούσε σε διαδραστική επικοινωνία υβριδίων...
N' est pas?
Κάτι σαν αυτό:

 

Απάντηση: Οι "μύγες" του bdsm

Ήθελα απλώς να σημειώσω ότι το γεγονός ότι έχω μια άποψη δεν σημαίνει ότι είμαι η άποψή μου. Αν δηλαδή βληθεί και απορριφθεί η άποψή μου δε νιώθω να βάλλομαι, να αμφισβητούμαι εγώ και άρα να προσβάλλομαι... και εν συνεχεία να υψώσω ηρωικά το παράστημά μου κλπ κλπ κλπ... Όταν έχω μιαο άποψη και την υποστηρίζω έχω μια σχετιή βεβαιότητα για την ορθότητά της αλλά ταυτοχρόνως και μια μικρή επιφύλαξη για το εσφαλμένο της μέχρι και μια μικρή μα φρικτή υποψία ότι μπορεί να είναι μια μπαρούφα... Ακριβώς γι αυτό το λόγο όταν έχω μια άποψη και την υποστηρίζω δεν τη θεωρώ 'μύγα' αλλά άποψη. Ακόμη όμως και αν είχα μια μύιγα την όποια μύγα, το θεωρώ τόσο ανθρώπινο όσο ανθρώπινο θεωρώ τον φόβο, την ανασφάλεια, την χαρά, την αγανάκτηση, την γαλήνη. Η συλλήβδην βάφτιση της άποψης μου, από άποψη σε "μύγα" το μόνο που προσφέρει είναι μια ψευδαίσθηση δύναμης σε αυτόν που το υποστηρίζει και σε προσωποποίηση της άποψης και ως προς αυτό συμφωνώ με τον GE. Είναι ένας ψευδώς εύκολος τρόπος να κολλήσεις τον άλλον στον τοίχο ('του έκανα τα μούτρα κρέας", υποννοώντας τον ως κομπλεξικό). Είναι σαφώς πολύ πιο δύσκολο να αρθρώσεις αντεπιχειρήματα και ισχυρισμούς...

 

 

re: Οι "μύγες" του bdsm

Γεια σας και από εμένα,
Σ'αυτό το θέμα του διαχωρισμού της άποψης από το εγώ... κάνω ένα συνειρμό...
Είναι άλλο να πει κανείς "είμαι θυμωμένος" και άλλο το "αισθάνομαι θυμό".
Το δεύτερο εκτώς του ότι είναι περισσότερο ακριβές, αφήνει και περιθώρια χειρισμού του τι αισθάνομαι από αυτό που εγώ "είμαι"

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι "μύγες" του bdsm

* Syrah χαμογελάει


Η αναφορά σε Μ.Ο. χωρά πολλή συζήτηση. Έγραψα νωρίτερα ότι βάσει του δικού μου πλαισίου αξιών ο φόβος είναι ατιμωτικό συναίσθημα. Φοβάμαι την απόκλισή μου από το Μ.Ο., και περισσότερο φοβάμαι το ότι στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας μου που διαρκώς με απομακρύνουν από το Μ.Ο., βαθιά εντός μου είναι αποδεκτά. Με την ευκαιρία, δεν σχολίασα στο προηγούμενο post μου την προτροπή για ψυχανάλυση όσον αφορά την υπεροψία, αλλά θα ήθελα να το κάνω εδώ καθώς πιστεύω ότι άπτεται του θέματος: το πρόβλημα με τα ελαττώματά μας, είναι ότι βαθιά εντός μας δεν θέλουμε να τα διορθώσουμε.

Έχω σκεφτεί αναλυτικά το φόβο περί απόκλισης από το Μ.Ο. και έχω εξάγει κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ένα εξ αυτών είναι ότι η μοναδικότητα με οδηγεί σε μια κάποια εσωτερική, ας την ονομάσω έτσι, μοναξιά. Ας σημειωθεί ότι η μοναδικότητα αυτή, καθόλου προϊόν έπαρσης δεν είναι (δεν ισχυρίζομαι δηλαδή ότι εγώ είμαι 'περισσότερο' μοναδική από οποιονδήποτε άλλο). Περί μοναξιάς ίσως κάνω λόγο σε ξεχωριστό νήμα, για να μην επιβαρύνω περαιτέρω το παρόν.

Προσπαθώ με όλα αυτά να σου πω ότι νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να ταυτίζεται με το Μ.Ο.. Είναι σαν να ειπώνεται ότι ο μέσος Έλληνας έχει 1.2 παιδιά, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει όντως τόσα.

 

Re: Απάντηση: Re: Οι "μύγες" του bdsm

Αυτό είναι λίγο υπερβολικό. Μου θυμίζει κάτι περίεργες φράσεις του στυλ "οι άνδρες δεν αισθάνονται φόβο"
Ο φόβος είναι κάτι το φυσιολογικό, το θέμα είναι πως τον αντιμετωπίζει κανείς. Όλοι μας φοβόμαστε,
πρώτος και καλύτερος εγώ (μέγας χέστης, συγγνώμη για την έκφραση) αλλά έχει παρατηρηθεί ότι αυτό
που πρέπει να κάνω θα το κάνω και με το παραπάνω. Όλες οι άλλες σάλτσες "εγώ δεν φοβάμαι ή ντρέπομαι
που φοβάμαι" κλπ με βρίσκουν αδιάφορο.
Κατά τον ίδιο τρόπο για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα, όλοι έχουμε τις μιυγες μας άλλοι περισσότερο
και άλλοι λιγότερο. Δεν είναι κακό... μας κάνει να θυμόμαστε...

 

re: Οι "μύγες" του bdsm

Διόρθωση: Ατιμωτική θεωρώ την παράδοση στο φόβο και τη δειλία.

 

Απάντηση: Re: Οι "μύγες" του bdsm

Η παράδοση προαπαιτεί επίγνωση-σαυτήν την περίπτωση μιλάμε για αυτογνωσία(διαδικασία που εμπεριέχει θάρρος και μπόλικο κουράγιο).
Σαν θεωρία μου ακούγεται καλό όπως το λες στην πράξη όμως....?Θέλει πολύ θάρρος για να παραδεχτεί κάποιος "μέχρι που φτάνει το χέρι του" να παραδεχτεί μέχρι που μπορεί,να παραδεχτεί ότι φοβάται.Σαφέστατα εσύ μιλάς για παράδοση στο φόβο και όχι απλά για την γνώση αυτού(που είναι και το πρώτο σκαλί για την αντιμετώπισή του) ωστόσο εγώ δεν θα χαρακτήριζα "ατιμωτικά" κάποιον που συνειδητά επιλέγει να μην προχωρήσει σε κάτι συγκεκριμένο απλά γιατί φοβάται.
Υποψιάζομαι δε(και περνώντας τα χρόνια ενισχύεται αυτή μου η αντίληψη)-όσο κιαν έχω μεγάλη ιδέα για το πόσο με γνωρίζω ότι υπάρχουν αρκετοί φόβοι μέσα μου που απλά δεν τους έχω πάρει μυρωδιά!

 

re: Οι "μύγες" του bdsm

Χμμμ. Ίσως αυτό χρειάζεται λίγη παραπάνω επεξήγηση, φίλτατη. Διότι είναι πολύ φυσικό να φοβηθώ όταν π.χ. εμφανιστούν μπροστά μου δέκα ροπαλοφόροι γορίλες με σαφώς άγριες διαθέσεις, και είναι εξίσου φυσικότατο να το βάλω στα πόδια σαν τρελός μόλις συνειδητοποιήσω ότι είμαι ο στόχος τους. Σε αυτή την περίπτωση είναι προτιμότερο να παραδοθώ στον φόβο και να την κοπανήσω, παρά να παραδοθώ στη βλακεία και να κάτσω να τις φάω.

Υποθέτω, λοιπόν, ότι κάτι άλλο έχετε κατά νου, και θα ήθελα να μας το περιγράψετε.

 

re: Οι "μύγες" του bdsm

Δεν ξέρω αν αυτό εννοεί η Syrah, αλλά με το παράδοση στο φόβο εγώ καταλαβαίνω το να αφήσεις τον φόβο να σε κυριεύσει και να μην πάρεις τις σωστές αποφάσεις ή να μην λειτουργήσεις με τον τρόπο που θα επιθυμούσες. Στην περίπτωσή σου το να μείνεις ακίνητος βρέχοντας το παντελονάκι σου είναι παράδοση στο φόβο, ενώ το να το βάλεις στα πόδια μια σοφή επιλογή.

 

re: Οι "μύγες" του bdsm

Πρέπει να γίνει διαχωρισμός του φόβου από τη φοβία.

Ο φόβος είναι αναγκαίο συναίσθημα για την επιβίωσή μας και δημιουργείται λόγου κάποιου κινδύνου.
Η φοβία είναι παθολογικός φόβος – εμμονή και ο κίνδυνος δεν είναι σχεδόν ποτέ υπαρκτός. Π.χ. φόβος για τις κατσαρίδες, το να μη δεχθούμε απόρριψη από άλλους κλπ.

Προφανώς πρέπει να καταπολεμούνται οι φοβίες και όχι οι φόβοι.

 

Απάντηση: Οι "μύγες" του bdsm

Δεν διαφωνώ σε τίποτα αλλά αισθάνομαι οτι διολισθήσαμε.
Ο V όπως επιμένω ότι τον αντιλαμβάνομαι (σε λίγο θα τον χρεώσω
και εργατοώρες νομικής εκπροσώπησης [λολ]),
ΔΕΝ έθεσε το ζήτημα της κατόπιν εορτής αντιμετώπισης οποιασδήποτε
άποψης αλλά το αντίθετο.
Στάθηκε επικριτικός στην ΠΡΟΛΗΠΤΚΗ ΜΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ
ενός ζητήματος, κατηγοριοποίησε κάποια θέματα-ταμπού
που κατά την άποψη Του οι παρεπιδημούντες αποφεύγουν
να συζητούν, (εδώ να συμπληρώσω την προσωπική Μου αίσθηση
πως σε κάποιους άλλους αναγνωρίζεται "περισσότερο" αυτό το "δικαίωμα"
να εντρυφούν σε "μύγες", σε κάποιους άλλους όχι..[είναι κι' αυτό ένα ζήτημα]),
και προσπάθησε να σπάσει αυτό το "απόστημα".
Άπαξ και κατατεθεί δημόσια άποψη αγαπητή elfcat θα τύχει
μοιραία της όποιας κριτικής και αποδοχής και σε όλο το φάσμα
αυτής, που μπορεί να κυμανθεί από την καθολική αναγνώριση
και τον έπαινο έως το χλευασμό και το κράξιμο. Ουδέν μεμπτόν
με την προϋπόθεση πως κρίνουμε απόψεις και ΔΕΝ παραχώνουμε
στο δημόσιο διάλογο προσωπικές αντιπαραθέσεις.

Είχα πει ότι συμπάσχουμε σε αυτό και σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Διευκρινίζω το αυτονόητο, φυσικά και δεν αναφερόμαστε
σε ανθρώπινες υπάρξεις χρησιμοποιώντας "δεκαδικούς", με ό,τι αυτό συνεπάγεται, νομίζω καταλαβαινόμαστε απόλυτα.
Η αναφορά Μου σε Μ.Ο. παρ' ότι ακούγεται επιεικώς άκομψη
είχε να κάνει με μία γενικότερη αντίληψη "δικαίου" (ας Μου επιτραπεί ο όρος),
παρόμοια με αυτές που (υποτίθεται) χαρακτηρίζουν τις προοδευτικές κοινωνίες
δικαίου ανεπτυγμένων χωρών.
Μ' άλλα λόγια οι "γνωρίζοντες κάτι παραπάνω"
(όπως εύστοχα και συνάμα σκωπτικά σκιαγράφησε σε άλλο νήμα ο Dream Master:
"δέχομαι ότι λίγο-πολύ ένα Δημοτικό το έχουμε όλοι Μ/μας ψιλοτελειώσει")
οφείλουν να λάβουν υπ' όψιν τους και εκείνους που -αδιάφορο γιατί-
έμειναν κάπου μετεξεταστέοι και να πράξουν ανάλογα ώστε να υπάρχει
μία κάποια "μέριμνα" για ΟΛΟΥΣ.
Για να μην παρεξηγηθώ, το κρίσιμο μέγεθος εδώ φυσικά και ΔΕΝ είναι
η μόρφωση και οι τίτλοι σπουδών αλλά το ΕΥΑΛΩΤΟ που περιέγραψα σε προηγούμενο ποστ.

Επί της ουσίας τώρα της μοναδικότητας και πως τη διαχειριζόμαστε,
καταθέτω την προσωπική Μου βάσανο, προσπαθώ με διάφορα μέσα
να ισσοροπήσω τη μοναξιά και την όποια αίσθηση διαφορετικότητας
επανορθώνοντας αλαζονικές ζημιές που προκάλεσα στις διαπροσωπικές
Μου σχέσεις κατά καιρούς, αναθεωρώντας διδασκόμενος
από τεράστια σφάλματα που αυτές προκάλεσαν επειδή απλά ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΣΚΟΠΟ
μεν, ΑΔΙΚΗΣΑ και ΠΙΚΡΑΝΑ δε.
Και αυτό το άχθος είναι δυσβάσταχτο συντρόφισσα!
Βοηθάει καθόλου;

@darklight
@gallant
@jimboy
@atasai
@cider
@Elysium

Τιμή κα Σέβας στους προλαλήσαντες.
Συμπαθάτε Με για την συνολική τοποθέτηση, μα ο φόβος, η συνειδητοποίηση του,
η διαχείριση του και οι επιπτώσεις του σε Ο/όλους Μ/μας ανεξαιρέτως είναι
ένα τεράστιο κεφάλαιο.
Το πόσο εύστοχο και γόνιμο είναι ένα νήμα μπορεί να μετρηθεί από
το πόσα παράλληλα ζητήματα είναι δυνάμενο να "ξύσει", ενίοτε και να "ματώσει".
Ο νηματοθέτης χρεώνεται κατά την άποψή Μου αυτή την επιτυχία
καθώς από φόβο για τις "μύγες" οδήγησε - μεταξύ άλλων - στην ανάλυση
της έννοιας του φόβου και της δυναμικής της.
Κατάθέτω την προσωπική Μου μαρτυρία πως ο φόβος και τα παράγωγά του Με αγγίζουν
όπως όλους Μ/μας και προτρέπω να συνεχίσουμε να το περπατάμε το νήμα
όπως τόσο εύστοχα κάνατε όλοι σας μέχρι τώρα.

 

re: Οι "μύγες" του bdsm

Kαι γω το ίδιο νομίζω ότι εννοεί (και πάλι καλά που βρέθηκε κάποιος να εκφράσει τις φύρδην μίγδην σκέψεις μου). Μένει να επιβεβαιωθούμε, φίλτατη (ασφυξιογονο)μασκοφόρε.