Οι ορισμοί τουBDSM ξαναγράφονται; Και αν ναι, από ποιον;

Ο όρος "αισθητική απόσταση" δεν έχει να κάνει με την αισθητική μας κρίση, με το ωραίο, την προσωπική αρέσκεια και απαρέσκεια μας.
Έχει να κάνει με το ότι μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Δηλαδή δεν έχει να κάνει με την εκπαίδευση καθενός στην τέχνη της λογοτεχνίας ή του θεάτρου αλλά με το ότι δεν ήταν κανένας από αυτούς η Άλι αλλά η Άλι ήταν ηρωιδα ενός καλλιτεχνικού έργου. Με το ότι συν-έπασχαν από μια απόσταση ασφαλείας (συναισθηματικά για αυτούς).

Με τον ίδιο τρόπο που ο οποιοσδήποτε δέχεται κάποια καταγεγραμμένα και όχι κάποια άλλα: από την αξία τους (για την οποία μάλιστα αξιώνει μια κάποια γενικευμένη κατανόηση χωρίς να υποτιμά την προσωπική αρέσκεια του καθενός).

Θα έλεγα μάλλον καλύτερα ότι τα ενσωματώνει, τα κάνει integrated με το εγώ του.

Όχι δεν αποκλείω τίποτα. Μιλώ για τη γενική αντίληψη που αναφέρεις αμέσως παρακάτω.
Κι επίσης οι αξίες προηγούνται και είναι πιο πάνω κατ' εμέ από το bdsmικο μας "κόσμο".

Εξίσου ειδικό παράδειγμα με το καθαρό φτερό κότας που μου προανέφερες.
Ακριβώς επειδή το ειδικό ρυθμίζεται με τις αναγκαίες προσαρμογές, θεωρώ την τιμωρία κάτι τόσο ειδικό που επιδέχεται μόνον ενός γενικού κανόνα για μένα: no permanent harm allowed.

Είναι μέρος των δικών μου αξιών. Ακόμη και στα ζώα να φέρομαι σαν άνθρωπος.

 

Λοιπόν, άμα θέλουμε να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, πέρα από τους εκτροχιασμούς και τα τρολαρίσματα, -btw, λατρεύω τον τρόπο που επαναφέρεις τα νήματά σου darling,- μπορούμε να πιάσουμε λιγουλάκι τους ορισμούς και ν΄αφήσουμε τις αναγωγές...
Πολύ εκτιμώ τις απόψεις σου, και το ξέρεις, αλλά ο παραλληλισμός της γονεϊκής ασυμμετρίας με την bdsmική, νομίζω ότι στερείται βάσης.
Είναι αρκετά φροϋδικοφανής, αλλά εμένα δεν με ψήνει...
Τα Οιδιπόδεια και λοιπά σύνδρομα έχουν αναλυθεί επαρκώς και επιβεβαιωθεί ή καταρριφθεί, αναλόγως των περιστάσεων...
Δεν έχουν όλοι οι ασκούντες τον έλεγχο, ούτε όλοι όσοι τον επιθυμούν, σύνδρομα και κατάλοιπα από τα παιδικά τους χρόνια, καψούρα με τη μάνα ή τον πατέρα τους, συγκρουσιακή ή αγαπησιάρικη σχέση με τους γονείς που καθορίζει σούμπιτη όλη τους την σεξουαλικότητα έως και την bdsmική συμπεριφορά και στάση...
Δεν είμαστε όλοι κακοποιημένοι από τους γονείς ή την οικογένεια, hellooooooooooooooooooo...
Αλλιώς είμαστε πολύ πιο fucked up απ΄ότι νομίζαμε...
Παραλληλισμοί υπάρχουν, αλλά αν θέλεις να μιλήσουμε για τα αίτια που μας οδηγούν στο bdsm, καλύτερα ν΄ανοίξεις (κι) άλλο νήμα...lol 
Εμένα πάντως οι ψυ αναλύσεις, μου φαίνονται λίγο σχιτζίδικες και δεν μου καλύπτουν πολλά από τα αναπάντητα ερωτήματά μου...

Ας επανέλθουμε στους ορισμούς λοιπόν, αυτήν την υποτιθέμενα κοινή γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να συνεννοούμαστε, όλοι εμείς της γης οι κολασμένοι...
Οι ορισμοί εμπλουτίζονται, εξελίσσονται, αυξάνονται, έχουν ξεφύγει από την τότε subculture, κακοποιούνται καθημερινά, σε πολλές περιπτώσεις είναι ναχαμε να λέγαμε, και καλή, δε λέω η θεωρία, αλλά όταν οι ορισμοί είναι μερικές φορές εξ΄ορισμού λάθος, τότε τι γίνεται?
Τους αποδεχόμαστε επειδή ο βετεράνος Μάστερ Γουίλ ή Μπόμπυ ή Τομ την είχε δει έτσι το πάλαι ποτέ?
Η γη γυρίζει, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα έχουμε πει πολλές φορές αυτά, χωρίς να συμφωνούμε καν μεταξύ μας, so what?
Κατ΄εμέ, η θεωρία είναι απαραίτητη, όπως κι οι ορισμοί, είναι για το bdsm ότι το ΚΚΕ για την πολιτική σκηνή, έχουν έχουν ένα θεσμικό ρόλο να παίξουν, αλλά κατ΄ουσία δεν επηρεάζουν στο παραμικρό την πραγματική ζωή...
Η φύση των ανθρώπων δεν οριοθετείται από την θεωρία, όλοι ψάχνουμε υποτίθεται το αρχέγονο, αυτό που πηγάζει από μέσα μας, το φυσικό και το αβίαστο, αλλά που στο καλό θα το βρούμε αυτό?
Στα βιβλία του Νόρμαν μήπως?
Ελάτε τώρα, αυτά όλα είναι fiction, που κάποιοι κατά βάση ανέμπνευστοι άνθρωποι, που στερούνται πραγματικής εγγενούς bdsmικής πρωτοτυπίας, τα ανήγαγαν σε ευαγγέλια...
Μήπως κάνουμε το ίδιο και με τους ορισμούς?
Και με τα status?
Να έχουμε κάτι πρόχειρο να ξεπετάμε επικοινωνία με τους άλλους συνοπτικά?
Να προστατευόμαστε στις οριοθετήσεις κάποιων ρόλων?
Μήπως δεν είμαστε όλοι μας μοναδικοί, δεν είμαστε ξεχωριστά σχέδια που μόνο ατομικά αποτυπώνονται?
Πρέπει να έχουμε έναν κοινό κώδικα, πρέπει να υπάρχει τρόπος επικοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουμε τα πριν και τα μετά, πρέπει να καταλάβουμε τι μας γίνεται, ναι σε όλα, αλλά έλεος, εμένα με έχει κουράσει η τυπολατρεία και η αυστηρότητα κάποιων προσεγγίσεων, ώρες-ώρες γελάω μ΄αυτά τα πράγματα, που καθόλου δεν απεικονίζουν αυτό που εγώ και πολλοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει, βιωματικά αντιλαμβανόμαστε ως bdsm...
Όποιος νοιάζεται να μάθει, θα μάθει, στην τελική, κάνοντας ότι νιώθει ότι πρέπει να κάνει, να διαβάσει, να πειραματιστεί, να ζήσει, να την πατήσει, να το συζητήσει με τους άλλους, ή να βαράει το βιολί του στο διηνεκές... 
Ο επαναπροσδιορισμός, ακόμη και των ορισμών, είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής, είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, τζάμπα το συζητάμε, είναι νομοτέλεια...
Τα φιλιά μου...   

 

Θεωρώ επιβεβλημένο να υπάρχουν κανόνες στο βδσμ, για να ξέρουμε τι ακριβώς παραβιάζουμε.

Γενικές αρχές:
- Οι κανόνες φτιάχνονται από τους ματαιόδοξους και ακολουθούνται από τους ανασφαλείς.
- Οι κανόνες αποσκοπούν στην μετατροπή της απείθαρχης δημιουργικότητας σε πειθαρχημένη αρτηριοσκληρωση
- Οι κανόνες επιχειρούν να βάλουν μιά τάξη στο χάος, και καταλήγουν να φτιάχνουν μιά φυλακή στη φαντασία.
- Οι κανόνες επιβάλλονται από αυτούς που δεν ξέρουν τι κάνουν σε εκείνους που δεν ξέρουν τι θέλουν

Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι στρωμένος με καλούς κανόνες. Ο δρόμος προς την κόλαση με κανόνες που δεν ακολουθήθηκαν. Η επιλογή είναι δική σας..

 

Μίλησα και προηγουμένως για αποφάσεις και συνέπειες και δεν δοθηκε η απαραίτητη σημασία. Είπα περιγελώντας ότι ένας από τους κανόνες θα πρέπει να είναι ''δεν ντρέπομαι που κάνω bdsm'' και θιχτήκαμε κιόλας (γράφτηκε περί εκτίμησης). Τελικά τι γίνεται ντρέπεστε τόσο πολύ για αυτή την έκφραση σεξουαλικότητας σας ή είναι κάτι άλλο; Μήπως υποσυνείδητα αποζητάτε δίοδο σε κάτι απαγορευμένο για να είναι πιο θελκτικό;

Αποφάσεις είναι όλα. Ο bdsmer και ο vanilla στην ίδια κοινωνία ζούν, το να κάνεις το ένα ή το άλλο δεν σε κάνει ξεχωριστό και όμως ο bdsmer απαιτεί να του φερθούν ξεχωριστά. Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί κάποια που θα πεί στην παρέα της εγώ τα καταπίνω με εκείνη που θα πει μ' αρέσει να με μαστιγώνει. Όμως πείτε μου γιατί πρέπει κάποιος να αποφασίσει να πει για αυτά στην παρέα του; Έχει τόση επιθυμία ή ανάγκη να γίνει αποδεκτή η σεξουαλική του διαφορετικότητα; Δεν γνωρίζει ότι μπορεί και να χλευαστεί γι αυτή; Δεν γνωρίζω πραγματικά τι κάνετε στις δουλειές σας, αλλά δεν έχω κανέναν συνάδελφο που να γνωρίζω με τον ποιο τρόπο αποφασίζει να εκφράζεται σεξουαλικά, αλλά ακόμη και να ήξερα γιατί να μ' ενδιέφερε για να το σχολιάσω; Η ανεργία υπήρχε και οι υπόλοιποι υποψήφιοι για την θέση σου υπήρχαν πριν μάθει το αφεντικό σου ότι κάνεις bdsm, ακόμη νομίζεις ότι σε κρατάει στη δουλειά λόγω των σεξουαλικών σου προσανατολισμών; Τι δουλειές κάνετε αλήθεια; Ήσαστε ποτέ αφεντικά; Και αν ναι σας επηρέασε ποτέ κάτι τέτοιο; Αντί να μάθετε από σύνολα διαφορετικής σεξουαλικότητας, επιμένετε να κλείνετε τα μάτια σας και τ΄ αυτιά σας! Αλλά να μου πείτε, και το αναφέρω για τρίτη φορά σ' αυτό το φόρουμ, λογικά είναι το μόνο bdsm forum που όλα τα χρόνια λειτουργίας του δεν έχει κατηγορίες gay/lgbt λες και για κάποιο λόγο πρέπει ν' αποκλείονται, γινόμαστε όλοι μέρος θεμιτού ή αθέμιτου ρατσισμού και κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά επιμένουμε να ζητάμε την αποδοχή από τους άλλους. Υποκρισία!!

 

Το πώς η ενδοοικογενειακή βία οδηγεί στην παιδεραστία, δεν μπορώ να το καταλάβω και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει εδώ;
Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις ότι διαφορετικά αντιλαμβάνεται ένα παιδί την ''κυριαρχία'' της μαμάς όπως καταλαβαίνεις και αλλιώς έναν ενήλικας που παραχωρεί το δικαίωμα να τον κυριαρχήσουν.
Επιμένω λοιπόν να μην καταλαβαίνω πώς συνδέεις την τιμωρία που επιβάλλει ο κυρίαρχος με τα παιδικά του χρόνια, ειδικά ότι αφορά την έκφραση της. πχ αν ένας κυρίαρχος έχει μεγαλώσει σε ένα ήπιο περιβάλλον και ποτέ δεν έχει υποστεί σωματική τιμωρία, αλλά ο ίδιος ο κυρίαρχος, μαστιγώνει για τιμωρία μέχρι λιποθυμίας, μπορείς να μου εξηγήσεις τι είναι αυτό που συνδέει το ένα πρότυπο οικογενειακό περιβάλλον με αυτό που κάνει τώρα;

 

Κάποιοι δεν βλέπουν πίσω από τις ''ετικέτες'' .

 

Αφού οι "κανόνες" ή κανόνες μπορούν να πάνε στα τσακίδια. Γιατί κάποιοι/ες "τρελαίνονται", όταν τους λένε ότι δεν κάνουν βουδουσουμού αλλά κάτι άλλο?
Αφού οι ετικέτες μπορούν να παν να μαμηθούν, τι μας κόφτει να φορέσουμε μια και ουέ και κάποιος/α προσπαθήσει να μας την "ξεκολλήσει" απ' το κούτελο?
Τρίτη και τελευταία ρητορική ερώτηση, το D του ακρώνυμου σημαίνει πειθαρχία. Γίνεται πειθαρχία χωρίς κανόνες?
Και μια ξεκάθαρη διαπίστωση και όποιος/α θέλει "λιθοβολεί".
Πως γίνεται όταν έχουμε τον/την "Μαστερά/Καπά/Μιστρεσού/Καπού" ή τον/την "υποταχτικιάρη/α/σκλάβακα/ου" που μας "πηγαίνει πρίμα" και όσο μας πηγαίνει πρίμα.
Ακόμη και πολλά από τα γελοία ή ανούσια να προσπαθούμε να τα τηρήσουμε με περισσή ευχαρίστηση - και το έχουμε και καμάρι που το κάνουμε - .
Και όταν δεν πάει πια "πρίμα" ή δεν έχουμε δίπλα μας/από πάνω/από κάτω μας έναν/μια "τύραννο" ή ένα "υποζύγιο", οι κανόνες και τα πρωτόκολλα να επιστρέφουν γελοία και ανούσια?

Επειδή όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα φτάνει η καμηλοπάρδαλη  

Το γενικό πλαίσιο καλώς ή κακώς κάποιος κάποτε το είχε σκαρφιστεί.
Είχε δημιουργήσει κάποιο "οδικό χάρτη" που με τα χρόνια - όπως οτιδήποτε - εξελίχθηκε σε κάποια σημεία.
Σε άλλα έμεινε απαράλλαχτο. Δικαίωμα του καθενός/καθεμίας ν' αποδέχεται ότι γουστάρει.
Να το μπολιάζει, με ότι γουστάρει. Αλλά να μπει σ' ένα "σπίτι" σαν φιλοξενούμενος/η και να πάει να πει στον/στην οικοδεσπότη/οικοδέσποινα πως να το λειτουργήσει, δεν "παίζει".
Ας κάνει ότι γουστάρει στο "δωμάτιο" του/της ή ας πάει να φτιάξει δικό του/της "σπίτι".
Και την πίτα χορτάτη και τον σκύλο ολάκερο, μάλλον δεν γίνεται να τα έχουμε ( ναι, την παροιμία την ξέσκισα ηθελημένα, γιατί μου αρέσει να το κάνω χαχαχα    )

 

Το γενικό πλαίσιο μπορεί να διαμορφώθηκε από μια συναντίληψη μεταξύ ανθρώπων που νοιάζονταν πάρα πολύ γι αυτό που έκαναν και θέτω ως υπόθεση εργασίας ότι οποτεδήποτε, οπουδήποτε και να μαζεύονταν πέντε δέκα άνθρωποι που πονούσαν αυτό που έκαναν πάνω κάτω στο ίδιο γενικό πλαίσιο θα κατέληγαν.

Τολμώ ακόμα να πω ότι αν κάποιος πραγματικά αγαπάει αυτό που κάνει, τότε νοιάζεται να το κάνει κατ' αυτόν τέλεια, κάνει τις προσωπικές του υπερβάσεις μέσα από αυτό και μαθαίνει από όπου νιώσει, διαισθαντικά, ότι έχει κάτι να μάθει. Διότι το συντριπτικό ποσοστό γνώσης συσσωρεύεται διαισθαντικά και επαληθεύεται εμπειρικά, ο ρασιοναλισμός και ο φορμαλισμός κατά τη γνώμη μου παίζουν πολύ μικρότερο ρόλο. Η δε συναισθηματική προσέγγιση και δη από απόσταση, της εμπειρίας κάποιου που επίσης κράτησε ο άνθρωπος τις αποστάσεις του προκειμένου τόσο να αποτυπώσει όσο και να κοινοποιήσει μάλλον ψευδαισθησιακές επιβεβαιώσεις μπορεί να παρέχει και εν τέλει να αποπροσανατολίσει. Αλλά αυτά αργότερα @margarita_nikolayevna  

 

Το ζήτημα είναι αν οι κανόνες ή τυφλοσούρτες ή ντιρεκτίβες ή γνώμες - ο/η καθένας/καθεμία ας δώσει τον ορισμό που πιο πολύ του/της ταιριάζει - πρέπει να είναι πιο χαλαροί ή πιο στενοί.
Αλλά κι αυτό το πρέπει άπτεται στην προσωπική κρίση. Επίσης είναι ζήτημα "βάρους" κάποιου θέματος. Εντάξει ότι πάρα πολλά πράγματα είναι υποκειμενικά, αλλά δεν γίνεται να είναι όλα.
Ακόμη και τα κλαδιά κουνιούνται ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος, αλλά έχουν ανάγκη ενός δέντρου που να είναι "προσκολλημένα", για να μην τα πάρει και τα σηκώσει.
Ποιος θεσπίζει τους κανόνες? Εμένα ειλικρινά δεν με πολυενδιαφέρει, γιατί δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι αν και ποιοι κανόνες μου ταιριάζουν.
Και τι περιθώριο ελιγμών θα μου άφηναν ή θα μπορούσα εγώ να δημιουργήσω, χωρίς ν' αλλοιώσω εντελώς το νόημα σε κάτι που εγώ έψαξα.
Σε κάτι που εγώ είχα θελήσει.
Είναι καλή η σκέψη, η εξερεύνηση, χρειάζεται και η θεωρία, γιατί είναι το πεζοδρόμιο πάνω στ' οποίο εν μέρει θα περπατήσει η πράξη.
Αλλά ο υπέρτατος κανόνας είναι να τα έχουμε καλά με τους εαυτούς μας κι εκείνον τον γράφουμε μονάχα εμείς.
Ελάχιστοι κανόνες και σε οτιδήποτε ισχύουν με τον ίδιο τρόπο για όλους/ες.
Οι εμπειρίες των όποιων άλλων μπορούν να δώσουν ιδέες, ίσως και να ρίξουν λίγο φως σε κάποια ερωτήματα μας.
Αλλά με δανεική εμπειρία δεν έμαθε ποτέ κανείς, ούτε απαντήσεις βρήκε.
Εγώ δέχομαι κάποιες ιεραρχίες, δέχομαι κάποια στεγανά, κάποιους κανόνες ή "κανόνες".
Επειδή τους θεωρώ χρήσιμους. Τα φιλτράρω, κρατώ κάποια απ' αυτά σαν για μένα άξια διατήρησης.
Άλλα τα επεξεργάζομαι και τα χρησιμοποιώ με τρόπο σε μένα ταιριαστό. Άλλα τ' απορρίπτω.
Αν αυτός ο τρόπος λειτουργίας μου με θέτει εκτός του όποιου "κάδρου", δεν με πειράζει. Τα "κάδρα" πάντα μ' έκαναν να ασφυκτιώ.
Η ουσία δεν βρίσκεται στην κορνίζα, αλλά στον καμβά και όσο και να υπάρχουν διάφορες τεχνικές ζωγραφικής.
Όταν ζωγραφίζουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ότι τεχνική, πινέλα ή χρώμα θέλουμε.
Και να είμαστε πάντα ζωγράφοι, μας "αναγνωρίζει" σαν τέτοιους/ες ο/η οποιοσδήποτε άλλος/η.
Στους/στις άλλους/ες δεν έχουμε δικαίωμα να πούμε, πως να ζωγραφίζουν τους εαυτούς τους.

 

Rules are always under construction...

 

θα μου πει κάποιος επιτέλους ποιοι είναι οι κανόνες του bdsm, που θέλετε ν' αλλάξουν κιόλας;

 

Ελπίζω να μην με ερμηνεύεις αλλά να τοποθετείσαι με αφορμή αυτά που είπα, γιατί αν ισχύει το πρώτο ερμηνεύεις αυθαίρετα και λανθασμένα.
Αυτό που εγώ ισχυρίζομαι είναι οτι η παρεκκλίνουσα σεξουαλικότητα αντιμετωπίζεται απαξιωτικά, εχθρικά και απομονωτικά απο την ελληνική κοινωνία, οχι στο σύνολό της ασφαλώς, και γι 'αυτό συμφωνώ με την άποψη που διετύπωσε η Janine, ο,τι δηλ. η ζωή των "βανίλα" είναι ευκολότερη από αυτή των βδσμιστών η των φετιχιστών ,η των ομοφυλόφιλων.
Το άρθρο το λίνκ του οποίου παρέθεσα ,είναι χαρακτηριστικό, στοχοποιεί ενα πολιτικό πρόσωπο χρησιμοποιώντας πέρα απο τα πολιτικά επιχειρήματα,τις "μοναχικές βόλτες που έκανε τα βράδια στην Κουμουνδούρου " ,τη "βίαιη συμπεριφορά στη γυναίκα του" ...
Δεν είμαστε φυσικά όλοι πολιτικά πρόσωπα, αλλά θεωρώ οτι την ίδια αναλογικά αντιμετώπιση θα έχουμε άν για κάποιο λόγο κάποιος μας στοχοποιήσει και γνωρίζει οτι μας αρέσει πχ να μας κατουράνε...