Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ομαδική δουλειά

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Afrodoxia, στις 12 Αυγούστου 2023.

  1. Afrodoxia

    Afrodoxia Regular Member

    Ο Πέτρος είχε χέρι σαν πέτρα, πίστεψέ με, δεν θα ήθελες να ξέρεις! Εγώ το ήξερα, το έτρεμα και το λάτρευα μαζί. Ήθελα να στέκομαι δίπλα του, να κάθομαι σταυροπόδι στα καφενεία μαζί του, να πίνουμε ρετσίνα μέχρις εσχάτων στα ταβερνεία. Στα χέρια του ένιωθα ασφάλεια και τρόμο, σαν την πρώτη εκείνη νύχτα στον στρατό.

    Ο ίδιος δεν μιλούσε πολύ, ούτε και έκανε πολλά - πολλά. Είχα μάθει να υπακούω με ένα βλέμμα του, μία ασήμαντη σύσπαση του προσώπου, μία ανάσα του.

    Στα καφενεία και τις ταβέρνες στα πέριξ του Κολωνού, του Βοτανικού και του Μεταξουργείου, όλοι ήξεραν το ρόλο μου: μία αρσενική πόρνη.

    Το αστείο στην υπόθεση ήταν ότι ο Πέτρος ήταν νεότερός μου, αλλά έδειχνε εμφανώς πιο μεγάλος, πάντα αξύριστος και πιωμένος. Αστείο, επίσης, είναι ότι δεν με χτυπούσε ποτέ υπό την επήρεια αλκοόλ – οπότε δεν πρέπει να έχω παράπονο!

    Εκείνο το απομεσήμερο θα πήγαινα με έναν ακόμα στρατιωτικό. Ο Πέτρος έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το στράτευμα και με παρέδιδε σε αυτό χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς αντίτιμο – αληθινός πατριώτης.

    Στα γρήγορα μπήκα στο αμάξι με τα φιμέ τζάμια και ο οδηγός πάτησε το γκάζι. Πίσω ήμασταν το ζευγάρι, εγώ φορούσα φούστα-μπλούζα, ξυπόλητος και χωρίς ανάγκη για εσώρουχα. Ο κλιματισμός ήταν αναμμένος στο φουλ και ο εραστής μου ντυμένος με φουλ παραλλαγή και μπερέ. Πέταξα από πάνω μου ό,τι φορούσα και άφησα μόνο τα σκουλαρίκια πάνω μου. Αναδιπλώθηκα όσο μπορούσα πάνω στο κάθισμα και στράφηκα προς το μέρος του, ανοίγοντας τα σκέλια μου να δείξω τη στύση μου. Κατόπιν πέρασα τα χέρια μου στο χερούλι πάνω από το παράθυρο. Κοιταχτήκαμε, προσπαθώντας να διακρίνω κάτι πίσω από τα κατάμαυρα γυαλιά ηλίου.

    «Θα ενταχθείς στο στράτευμα», άκουσα να μου λέει με βραχνή από τσιγάρο φωνή. Ένιωσα να καυλώνω περισσότερο. Ωραία το παίζει, σκέφτηκα.

    «Είσαι φτιαγμένος να υπηρετείς και να υποφέρεις για την πατρίδα, και δεν υποφέρεις όσο πρέπει». Η τελευταία πρόταση ακούστηκε σιγανά, σχεδόν συνωμοτικά.

    Το αμάξι έκανε δεξιά και σταμάτησε. Είδα τον οδηγό ανάμεσα στα μπροστινά δύο καθίσματα να γυρνάει προς τα πίσω κρατώντας κάτι σαν ξυριστική μηχανή που προς στιγμή έβγαλε σπίθες στον αέρα, μαζί με έναν τσιτσιριστό ήχο. Ήταν ένα νέο παιδί, με ένα μυστήριο μειδίαμα στα σφιχτά του χείλια. Σημάδεψε στον ομφαλό μου και σαν κάτι να περίμενε. Τον κοίταξα με έλεος και είδα ότι τα μάτια του γυάλιζαν από έκσταση, ήταν σαν το πέος του να είναι έτοιμο να διεισδύσει μέσα μου.

    Πάτησε τη «σκανδάλη» και για λίγα δευτερόλεπτα είδα το στομάχι μου να «χορεύει» σαν γύφτισσα-χανούμισα. Μετά την κραυγή πόνου που μου ξέφυγε έμεινα άφωνος από έκπληξη. Ο οδηγός είχε γυρίσει μπροστά και ξεκινούσαμε τη διαδρομή εκ νέου.

    «Ο Λοχίας θα είναι ο εκπαιδευτής σου, από σένα μόνο απαιτείται τυφλή υπακοή!»

    Τώρα ήταν ελαφρώς γελοίο το θέαμα που παρουσίαζα μπροστά στον «Διοικητή» μου, η στύση μου μαραμένη και το κορμί μου σαν τσαλακωμένο μακό πεταμένο στο κάθισμα. Σκέφτηκα τον Πέτρο, τον τρόπο που επέλεξε να με ξεφορτωθεί και τώρα καταλάβαινα τι νόημα είχε το πήδημα που κάναμε, μετά από τόσο καιρό, σήμερα το πρωί. Ήξερε πόσο μου άρεσε να μου μαυρίζει τα μεριά και όταν με έβαλε πάνω στα γόνατά του το γλέντησα μέχρι δακρύων!

    «Μάλιστα, Κύριε», απάντησα με μικρή καθυστέρηση και σιγανά, σχεδόν ναζιάρικα.

    «Πρώτο πράγμα είναι να μεγαλώσουν τα στήθη του, ριζική αποτρίχωση, κ.λπ. Κάθε πρωί θέλω φωτογραφίες και βίντεο από την εκπαίδευση. Το μαλλί το θέλω κοντό με αφέλειες. Για ρούχα και βάψιμο θα αναλάβει άλλος. Κάνε άκρη εδώ..», γρύλισε ο ανώτερος μπροστά στον κατώτερο.

    Το μηχάνημα άστραψε πάλι στον αέρα. Ο νεαρός ήθελε φανερά να με καβαλικέψει και εγώ διψούσα πολύ να ρουφήξω τον Διοικητή μου… Απλώς στη ζωή πρέπει να συμβιβάζεσαι, να περιμένεις στη σειρά.

    Ήταν φανερό ότι ο νέος μου Αφέντης αρέσκεται στο να με βλέπει να βρίσκομαι σε σπασμούς. Ο οδηγός στόχευσε ξανά τον ομφαλό μου και ένιωσα τα σωθικά μου να ανακατεύονται. Αυτή τη φορά κοίταξα δουλικά, παρακαλετά, προς την πλευρά του Διοικητή μου. Αυτή τη φορά η εκκένωση με πλημμύρισε πόνο που μπόρεσα να διαχειριστώ, δηλαδή σχεδόν να συμφιλιωθώ… Γύρισα και έγνεψα υποτακτικά στον βασανιστή μου. Είχα βγάλει μία κραυγή μικρότερης έντασης και αρέσκομαι να πιστεύω πιο ηδονική. Αυτός ο πόνος μού ήταν ολότελα καινούργιο φρούτο και μόλις είχε ξυπνήσει τη μαζοχιστική περιέργεια μέσα μου!

    Και δεν πρέπει να απογοήτευσα και τον Διοικητή μου, γιατί είδα να φουσκώνει σαν μελιτζάνα η φύση του κάτω από την παραλλαγή, και όταν ο Λοχίας γύρισε πάλι πίσω στα καθήκοντά του ως οδηγός, σύρθηκα σαν το φίδι κάτω από τη σκιά των μαύρων γυαλιών του για να απελευθερώσω την κρυφή του καύλα από το χοντροκομμένο φερμουάρ που την κρατούσε κλειστή σαν το λιοντάρι στο κλουβί. Ο Διοικητής ελαφρώς ταράχθηκε και γύρισε μακριά το κεφάλι του, κάνοντας ότι κοιτάει έξω από το παράθυρο. Και εγώ ξαναβρέθηκα αντιμέτωπος με το θαύμα της πρόωρης εκσπερμάτωσης να τινάζει τα μυαλά μου στον αέρα!

    Κάτι που με ομαδική δουλειά θα ξεπεραστεί, σκέφτηκα.