Ομοφυλοφιλία: Ας ανοιχτούμε επιτέλους...

A closeted boy runs the risk of being outed by his own heart after it pops out of his chest to chase down the boy of his dreams.



Μαθαίνουμε στα παιδιά Μ/μας την αγάπη.

 

Growing up can be hard, and a big part of that is for kids to discover their identity! In this Pride Month 2022 video, we're taking a look back at some of the amazing people and moments in history, such as the Stonewall Riots, that have helped the struggle for LGBTQ+ rights and shaped the movement. Whether you're gay, bi, pansexual, or still trying to discover your identity, everyone at Twinkl Kids' TV wants you to know you're not alone in this video all about identity for kids.



Μαθαίνουμε στα παιδιά Μ/μας την αποδοχή

 

Bianca and Nick Bowser, who were born male and female, respectively, conceived their two sons naturally. While the couple both identify as transgender, they have not gone through gender reassignment -- which caused Nick to carry the pregnancies.

 

Η Ήβη είναι τρανς γυναίκα. Είχε δεχτεί τρανσφοβία σε διάφορους χώρους εργασίας, μέχρι που αποφάσισε να γίνει αφεντικό του εαυτού της και να ασχοληθεί με τη σεξεργασία. Παραμένει όμως ανασφάλιστη και ευάλωτη. Ένα στα τρία τρανς άτομα, σύμφωνα με πανευρωπαϊκή έρευνα, δήλωσαν ότι έχουν δεχτεί διακρίσεις ενώ αναζητούν εργασία. Το γεγονός αυτό τα καθιστά ευάλωτα σε κάθε είδους κακοποίηση και περιθωριοποίηση, και τελικά δεν τα αφήνει να έχουν πολλές επιλογές για να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

 

Δήλωση του θύματος της ομοφοβικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη.

 

Δήλωση της δικηγόρου του θύματος της ομοφοβικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη, Κατερίνας Γεωργιαδου.

 

Τα πρόσωπα της παράστασης Καταποντισμός επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εκείνης της περιόδου, όπως τις αποτύπωσαν τα ίδια, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις επιστολές που έστελναν στο επαναστατικό περιοδικό Αμφί, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσιο λόγο στην Ελλάδα για την queer εμπειρία.

Τα προσωπικά βιώματα του χτες αναμιγνύονται με τις αντίστοιχες εμπειρίες των ατόμων επί σκηνής και γίνονται υλικό εξομολογήσεων και εκμυστηρεύσεων διεκδικώντας την ορατότητα και μια αναπολογητική στάση ζωής. Εδώ μπορεί να δοθεί ο χώρος στις ιστορίες των ανθρώπων που έχουν αμέτρητη αγάπη μέσα τους, αλλά τα πάσης φύσεως στεγανά τούς καθηλώνουν στη μοναξιά. Οι μαρτυρίες αυτών που υποφέρουν από την απαξιωτική συμπεριφορά γονέων και συγγενών, από τα περιστατικά εκφοβισμού και κάθε είδους βίας.

Οι αφηγήσεις για τραγελαφικά coming out, για στιγμές λαχτάρας, διασκέδασης και κλεφτής ηδονής, για τη gay κουλτούρα που ζυμώθηκε στα σινεμά της Ομόνοιας και για το βαθύ αίσθημα ανακούφισης επειδή «υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα». Ιστορίες μιας ολόκληρης γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη λόγω της επιδημίας του HIV/AIDS και της κοινωνικής και κρατικής αδιαφορίας.

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Βηλαράς, μετά τις παραστάσεις Λοιμός και Σεισμός, υπογράφει το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που γιορτάζει τη ζωή και την ταυτότητα έξω από την ετεροκανονικότητα και την πατριαρχική νόρμα, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους που εμπεριέχει ακόμα και σήμερα αυτή η μη συμμόρφωση.

 

Γυρνούσα απ το σχολείο και σκεφτομουν "πρέπει να μείνει κρυφό". Μια όμορφη σαν κρύσταλλο, ντυμένη στα μαύρα γυναίκα που φόραγε fahrenheit και για χάρη της, είχα 19 στ Αρχαία. Πιο πριν, ήταν ο Δημήτρης, ο Θέμης, ο Βαγγέλης. Μετά, έγινε χαμός με τις tAtU. Τα κορίτσια στο σχολείο μου λεγάν πως μοιάζω στην κοκκινομάλλα κι εγώ που εκείνο το φθινόπωρο, με πλήγωσε ο Βαγγέλης, έπαιζα μουσική να τον χωρέσω. Δεν είναι τυχαίο που η λέξη στενα-χώρο έχει την έννοια του στενού χώρου, πως νιώθεις οτι αυτο που πρέπει να αφομοιώσεις και να δεχθείς, δεν σου χωράει, σε πληγώνει για να περάσει.

Μετά μας μοίρασαν τις παρτιτούρες, ήξερα το ΛΑΒΑ, αλλά το ΑΡΤΕΜΙΣ και τα υπόλοιπα μου ήταν άγνωστα. Μια μέρα ήρθε κι εκείνη, άβαφη και γλυκιά, ν αγκαλιάζει τον μαέστρο μας χαμογελώντας κι εγώ να τον θυμάμαι που μας φοβέριζε πως είναι σαν άντρας εκείνη, και στρίγγλα και πως 50 χρονια λέει τα ίδια και τα ίδια.

Κι όταν μέσα στο σκοτάδι του μικρού μπλακ άουτ της ΔΕΗ κοίταξε με θαυμασμό και είπε "τι όμορφα που φωτίζεται το πρόσωπό σας"..!κι εγω, που την είχα απέναντι μου σε απόσταση ενός βήματος, και εβλεπα να καθρεφτίζεται το φως της οθόνης του κινητού στα γυαλιά και στο χαμόγελό της, χαμογελούσα που η αισθητική της, μου φώτισε την μαυρίλα που είχα τους τελευταίους μήνες, και η μουσική και οι στίχοι που ερμήνευε μου άνοιξαν ένα παράθυρο μπας και ανοίξει ο "χώρος" μέσα μου. Τα λίγα λεπτά μέχρι να ρθει το φως τότε στην πρόβα, έμοιαζαν με κάτι δρώμενα που έχω δει στην εκκλησία το Πάσχα, κι έτσι συμβολικά, μυήθηκα στην τέχνη της κι όχι μόνο.

Ούτε στα μαθήματα ήμουν συνεπής εκείνο το φθινόπωρο που πάγωνε σταδιακά σε χειμώνα, και στο μπαλέτο αφηρημένη πάντοτε -ένεκα ο Βαγγέλης- μα και στις πρόβες μ εκείνη, ξεχάστηκα ένα απόγευμα καθώς διάβαζα στο τραπεζάκι στο σαλόνι καθισμένη οκλαδόν, και πετάχτηκα μόλις κοίταξα το ρολόι.

Ήταν 14 φλεβάρη εκείνη τη μέρα κι εκείνη φορούσε ένα δερμάτινο παντελόνι κι ένα πουλόβερ. Πέρασα πίσω απ τις κουίντες, κρύφτηκα σχεδόν πίσω απ την παρτιτούρα και λίγο μετά την άκουσα να λέει "μην ντρέπεστε και κρύβεστε πίσω απ την παρτιτούρα, δεν πειράζει που αργήσατε" χαμογελαστή. Σύμπτωση σκέφτομαι και κοιτάζω κάτω. "Είστε και των ωδείων, των σαλονιών εσείς" και χαμογέλασα πάλι κατακόκκινη. Σε λίγο είχαμε διάλειμμα και δυο μεγαλύτερες κοπέλες που αναρωτιόταν αν είναι λεσβία ή bi ή str8, γέλασαν με το όλο σκηνικό και κοιτώντας με, η μία είπε "επιτέλους βρήκαμε τι είναι! πιπινολάγνα"
Η ντροπή μου πλέον είχε πολλές πτυχές κι έτσι απλώνονταν τεράστια σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, σαν βεντάλια της vitex : το φύλο, η ηλικία, η άνεσή της με τα πειράγματα, τα σχόλια των πιο μεγάλων κοριτσιών, η αναγνωρισιμότητα, η φοβία της μάνας μου που για πρώτη φορά ένιωθε πως σκεφτόμουν "κάτι λάθος", το πάθος που άρχιζα να νιώθω και δεν ήξερα ακόμη αν ήταν από τη μουσική, τους στίχους, εκείνη ή την όλη ατμόσφαιρα που με μάγευε λες και βάδιζα με δέος προς την Θεά, σε μύηση.

Βρήκα διέξοδο στο ιντερνετ, να μάθω τους στίχους, για εκείνη, για ομορφιές και ανείπωτα και απαγορευμένα πάθη και φαντασίες. Και για να μπω στο τσατ 
Μια κοπελίτσα λίγο μεγαλύτερή μου, μου δινει τηλέφωνο, σπουδάζει λέει κινηματογράφο (την λατρεία μου). Μετά από λίγο καιρό, καθώς μιλούσαμε με ρώτησε πως μοιάζω εμφανισιακά. -Εσύ; την ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου, και μου απάντησε: -απο μικρή, μου λέγανε πως μοιάζω με την Πρωτοψάλτη.
Εμεινα θυμάμαι να κοιτάζω κάτι σύννεφα ενώ συνέχιζε να μιλάει. Κι ενώ ντρεπόμουν και φοβόμουν, έπρεπε να την συναντήσω. Το σύμπαν ένιωθα πως με τρολάρει.

Μου μιλούσε για το φεστιβάλ μικρού μήκους στην Δράμα, για το φεστιβάλ κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη και να με ρωτάει πότε επιτέλους θα πάω να βρεθούμε απο κοντά. Θα ρθω της λέω στο φεστιβάλ. -Θα εχω κλειστό το κινητό και γελάει. -Θέλω κι εγώ να σπουδάσω κινηματογράφο. -Σιγά μη σε πάρουνε. -Γιατί το λες αυτό; - Πλάκα σου κάνω.
Και ήρθαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, έβλεπα singles και ένας τύπος θα πήγαινε στο Γκάζι με το αγόρι του. Σηκώθηκα να την ενημερώσω, θα έφευγα στις 8. Πριν λιγους μήνες μαζί ξενυχτήσαμε ονλινε μιλώντας, όταν έφυγε η γιαγιά μου. -Έκανες κάτι άλλο τρελό, εκείνη τη νύχτα πέρα απ αυτό; -...όχι τπτ.
Στο δρόμο με το τρένο, σκεφτόμουν "γιατί όχι, έφυγε η γιαγιά, τόσο μικρή είναι η ζωή". Η μάνα μου με φοβέρες, δεν μου απαντούσε στο τηλέφωνο. Νύχτα, δεν είχα συνηθίσει να ταξιδεύω έτσι μόνη και μάλιστα τόσο μακριά. Για την ακρίβεια, πρώτη φορά ήτανε.

Την βλέπω στο σταθμό σε μια γωνία όρθια, με κοιτάζει απ την κορφή ως τα νύχια και χαμογελά κάπως πονηρά. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά, ένα μαύρο σγουρομάλλικο κεφαλάκι, ένα πράσινο μάλλινο μπλουζοφόρεμα, μποτάκια, μαύρο παντελόνι σαν κολάν. Όλη τη νύχτα περπατούσαμε, το ξημέρωμα στο φοιτητικό της σπίτι. Θύμωσε που της είχα συστηθεί ως Μυρσίνη και στρ8. Δεν ηξερα ακριβώς τι είμαι ακόμη βέβαια, εκείνη το έπαιζε έμπειρη, ενώ δεν ήταν. Με ενημέρωνε για τις ορολογίες, τι είναι butch κι εγώ ντρεπόμουν και πάνω στην αμηχανία μου της λέω -Θα είναι δύσκολο να βρει μια butch κοπέλα που να είναι ομοφυλόφιλη αλλα να είναι θηλυκή. Και μου απαντάει -ε σιγά, κι εσύ δεν είσαι και κανα κελεπούρι. -γιατί το λες αυτό; - ήθελα να στην πω χαχα. Σε είδα έτσι περιποιημένη, με την καρώ φουστίτσα, το γκρί πουλόβερ, τα μακριά κόκκινα μαλλιά, σαν κοριτσάκι της θεωρητικής. -...

Στο δρομο για τα τρένα με ρώτησε πότε θα ξαναβρεθούμε. Ερχόταν εκείνη να με βρει, κάθε φορά βρισκόμασταν νύχτα, φιλιά στα κλεφτά, ντρεπόμουν όταν δεν αντέχαμε άλλο το κρύο και πηγαίναμε στο σπίτι μιας φίλης της που σπούδαζε Αρχιτεκτονική στην πόλη που έμενα. Γενικά ντρεπόμουν, αλλά το ένιωθα τόσο φυσικό, τα όμορφα λεπτά της χείλη, τα σκούρα καφέ μάτια της, η μύτη της που την έκανε να μοιάζει με φαγιούμ.
-Κάθε φορά ντύνεσαι με αντρικά. -Είναι του αδερφού μου. -Στο μικρου μήκους όμως που μου δειξες σπίτι σου, στο καραβάκι, φορούσες φούξια κολλητή μπλούζα και κορδέλα στα μαλλιά. -Το ξέρω.

"Σ αναζητάνε οι δικοί σου κι εγώ μαθαίνω το κορμί σου" έλεγε το τραγούδι, μα εμένα όχι μονο δεν μ αναζητούσανε, αλλά 2 φορές δεν μου ανοίγανε οι δικοί μου : P Απτόητη εγώ, μεταλάμβανα με φιλιά και περπάτημα όλο το βράδυ, φαρυγγίτιδα μου ξημέρωσε ένα πρωί, κι όμως ούτε αυτό με πτόησε. Της μίλησα για κάτι κινκυ που διάβαζα για πρώτη φορά στο ιντερνετ τότε και το βράδυ των γενεθλίων μου, πήρε μια πράσινη κορδέλα απο ένα διακοσμητικό κερί και μ έδεσε στο κεφαλάρι του κρεβατιού. Γυρίζοντας στο σπίτι, η μάνα μου είπε ψυχραίμα "σκεφτήκαμε να ειδοποιήσουμε την αστυνομία, να σε παρακολουθήσει που πας" λες και ήμουν μπλεγμένη σε καμια συμμορία. Την επόμενη νύχτα, αρχικά να της παίζω πιάνο κρυφά σε μια αίθουσα που βρήκαμε ξεκλείδωτη στο ωδείο και μετά στης Ματίνας κοιτούσα το σεληνόφως απ τις γρίλιες και σκεφτομουν "του φεγγαριού το σώμα, πως γλιστράει μες στις γρίλιες τίποτ' άλλο" και της έστελνα κατεβατά με ποιήματα ταυτίζοντας την με την Μαρίνα των βράχων επειδή είχε μια γεύση τρικυμίας στα χείλη. -Τι περίεργα μου γράφεις πάλι; - Μ αρέσει που μιλάμε για το σινεμά. - Βασικά, μόνη σου μιλάς. -...

Το καλοκαίρι θα ερχοταν να μείνει στην φίλη της και βγαίναμε κάθε μέρα. Νύχτα στο κορδόνι, στον φάρο, να περνάει μια βάρκα με τα φωτάκια της κι εκείνη να με κοιτά καθιστή καθώς μου τραβά κάτω σορτσάκι και εσώρουχο και μένω όρθια μισόγυμνη, στους 32 ανέμους σαν την πορτοκαλένια του Ελύτη.. Πεζοπορίες ως το Λεφόκαστρο και κρυφά αγγίγματα και βλέμματα και λόγια και φιλιά κρυμμένα.
Πηγαίνοντας να της πάρω τσιγάρα, με ρώτησαν πόσο χρονών είμαι κι εκείνη μου λέει -Δεν θα βλεπε η τυπισσα. Σίγουρα μοιάζεις πάνω απο 20. -Γιατί το λες; -ε....και 18...

Και πάλι πεζοπορίες και στάση για σουβλάκια και τζιτζιμπύρα και μετά μου λέει ας βουτήξουμε. Εκεί, άφησα λίγο τον Ελύτη και καθώς την παρατηρούσα, αλαβάστρινη με τις μαύρες μπούκλες της να φέγγουν στο σεληνόφως (και στον προβολέα απ το ΝΟΒ) αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στην Φεγγαροντυμένη του Σολωμου και την Μοσχούλα που ελούετο στο "Όνειρο στο Κύμα".. Πάνω στα βότσαλα, προχωρούσε την γεύση αλμύρας στα χείλη της ενώ εγώ ένιωθα κυριολεκτικά και μεταφορικά άβολα, έχοντας γίνει ένα με το χώμα.

-Σε ακολούθησα να δω που μένεις. Έστειλα και την Ματίνα να ρωτήσει στο ωδείο για το τηλεφωνο σου το σταθερό. Είπε πως είχατε χαθεί απ την κατασκήνωση ταχα. -Με κριπάρεις. -Θέλω να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σου πέρα απ το κινητό τηλέφωνο. Έμαθα πως λένε την μαμά σου. -Δεν νιώθω άνετα μ αυτό που κάνεις. -Σιγά ρε. χαχαχ

Τόσο πολύ ενδιαφέρον για μένα ενώ σχεδόν καθε βράδυ στην Θεσσαλονίκη δεν μπορούσε να μιλήσει επειδή βρισκόταν στο σπίτι του Κώστα. -Μα γιατί είσαι συνέχεια εκεί; - Κάνουμε μοντάζ. Έχω φέρει και την οδοντοβουρτσα μου εδώ χαχα.

Ρωτάω μπροστά της, την φίλη της -Τα έχει η Έλλη με τον Κώστα; και η φιλη απαντάει -Ποιόν; τον Κωστή; και ο έρωτάς μου γελάει λέγοντας - Μα μ έδωσες κι εσύ τώρα έτσι...!

Μήπως μου φέρεται έτσι επειδή δεν δείχνω αρκετό ενδιαφέρον; Και πήγα να την βρω. Η μάνα μου με ξεπροβόδισε αισθητά φρικαρισμένη σαν κορυφαία σε αρχαία τραγωδία μόνο που αντί να κραδαίνει τα δικά της μαλλιά, κρατούσε τα δικά μου με μια γκριμάτσα τραγική που συνόδευε την φοβία της για την σχέση που ήταν και "ανώμαλη και χωρίς συναίσθημα" μιας και όλο παραπονιόμουν για την συμπεριφορά της.

Ολονύχτια αγρυπνία και πάλι, στο περίπτερο που δούλευε. Τόσο αποφασισμένη εγώ που είχα πείσει τον εαυτό μου να ξεφοβηθεί, περπατώντας χαλαρά, νύχτα, ως την πλατεία του Βαρδάρη, βοηθώντας την κοπέλα μου στο νυχτοκάματο, δίνοντας χαρτομάντηλα σε τραβεστί που αποκάλεσαν την αγαπημένη μου "κύριε", επειδή φορούσε για ακομη μια φορά τα ρούχα του αδερφού της κι επειδή έτσι όπως ήταν άβαφη, έμοιαζε με αγοράκι.
Κάποια στιγμή γυρνάει και με ρωτάει -Γιατί ήρθες; Νόμισες πως θ αλλάξω; Και καθώς σκύβει και με φιλάει τρυφερά στο κεφάλι στα μαλλιά, μου λέει -Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι..
Ξημερώνει και της λεω πως θα φύγω. Μου απαντά - Θα ρθω μαζί σου. Και σταματάμε ενδιάμεσα και περπατάμε παλι -αυτη τη φορά μέρα- και φτάνουμε και ξαπλώνουμε στα λιβαδάκια εκεί στις όχθες του Πηνειού με κάτι άλογα που βρέθηκαν κάποια στιγμή εκεί δίπλα, και πάλι φιλιά και χαμόγελα ως το απόγευμα που γυρνάω παλι σπιτι και παλι κλειδωμένη έξω και παλι η ίδια σύγχρονη κορυφαία του Χορού να οδύρεται πως "έχασα και τη μάνα και την κόρη μου φέτοοοοος".
Και να φωνάζει για την πιπιλιά στο λαιμό, και τι κάνουμε και πόσο επικίνδυνες ήταν αυτές του έντεχνου που αν δεν ήταν αυτό αλλά και οι tatu εγώ θα ήμουν στρ8. Διότι "δεν μπορεί τέτοιο δράμα για τον Βαγγέλη και να είμαι λεσβία" Είναι μια αντίδραση. Τόσα δράματα για αγόρια που τα ελεγα και στην αγαπημένη μου κι εκείνη χαμογελώντας με ρωτούσε - Και πότε το γύρισες δλδ; και να με κατηγορεί πως ψάχνω απλώς για την εμπειρία.

-Μοιάζεις με την κοπέλα στην ταινία "Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων". -... Και μετά να μου λέει πως την έχουν αφίσα στην σχολή αυτή την ταινία και πως όταν την βλέπει με θυμάται. Κι εγώ να χαίρομαι πως ίσως είπε κάτι γλυκό. Και να της λέω για την αγάπη μου στον David Lynch κι εκείνη να μου λέει πως τυχαία βρέθηκε σ αυτή τη σχολή, μιας και δεν πέρασε Φιλολογία και πως τελικά της αρέσει, να βλεπει ταινιες, περα απ το να παιζει με την ομαδα των κοριτσιων, ποδοσφαιρο.

Περπατώντας -μεσημέρι για πρώτη φορά- κι εγώ μ ένα λευκό λινό φόρεμα και ασορτί χαμηλά σανδάλια να της λέω πόσο χαίρομαι που την βλέπω κι εκείνη να τραβάει την τιράντα απ το πλεκτό λευκό μαγιώ μες στον κόσμο για να δει πως μοιαζει χαμογελώντας πονηρά. Στο σπίτι της το φοιτητικο μου κάνει ξενάγηση και όλα τα ρούχα στην ντουλάπα είναι της συγκατοίκου. - Και τότε που ήρθα να σε πάρω απ τον ΟΣΕ, οι φίλες μου με είχανε ντύσει για να είμαι ωραία. -Μα καλά, εσύ άλλοτε ντύνεσαι με τα ρούχα του αδερφού και άλλοτε με της Θοδώρας;

Με ρωτάει αν στο ζώδιο ως Ιχθύς είμαι χάνος και όταν της λέω πως δεν νιώθω να είμαστε φίλες, νιώθω πως η ολη σχέση μας είναι μόνο σεξουαλική και τίποτε άλλο και με ρωτάει αν και η μάνα μου είναι χαζή σαν εμένα, να μου την πέφτει εκείνη και να νομίζει πως είμαστε φίλες.
Πηγαίνει σε πρακτική σε μια ταινία του Βούλγαρη και της γράφω -Εκεί τι έχεις ντυθεί Ελίτσα; Μητσάρας με τα ρούχα του αδερφού ή κοπέλα με τα ρούχα της Θοδώρας; και μου απαντάει -Έκανα αποτρίχωση παντού, έγινα τζιτζί και θέλω να έχω εμπειρία με αγόρι. Δεν είχα ποτέ ως τώρα. Και στην πορεία μου εξιστορεί την εμπειρία της με τον Κώστα. -Άλλος Κώστας αυτός; - Ναι άλλος.


Και να μην μου απαντάει στο τηλέφωνο τα βράδια. Εκεί έπαιζε το "πήρα 100 φορές, για να μάθω αν ζεις, μου απαντησε που λες, τηλεφώνητης".. Και μετά -Ναι, έχω παγώσει είμαι στο σπίτι του Κώστα, φοράω καλσον και ψάχνω τις παντόφλες.. -Καλσον...μάλιστα. Και την επόμενη που πάλι δεν απαντούσε, φασωνονταν σε πάρτυ με μια Δήμητρα.

Και να την περιμένω πάλι χαμογελαστή με τα πατίνια της, εγώ με το ποδήλατο να τρέχουμε, να παίζουμε, να φιλιόμαστε, να γελάμε, να κάνουμε κούνια στο πάρκο στο Ξενία.. Κάποια στιγμή, σπίτι της φίλης της, την κούρευα επειδή είχε φουντώσει πολύ το σγουρό της κεφαλάκι. Θυμάμαι είχε ένα πράσινο φλοκωτό κι ένιωθα πως κούρευα ένα μαύρο προβατάκι. λολ. Εκεί, ρώτησα την φίλη της ποια η γνώμη της για αυτό που μου είχε πει λίγες μέρες πριν. Θα μαρτυρούσε στην αγαπημένη μου καθηγήτρια πως έχουμε σχέση. Η φίλη της έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Το δηλητηριώδες προβατάκι μου χαμογέλασε αυτάρεσκα, έσβησε το τσιγάρο της και είπε -Το ήξερα πως αυτό θα την πείραζε.

Αργότερα έμαθα τι σημαίνει βίαιο outing. Μέχρι και φέτος τα χριστούγεννα ένας eponimos έψαχνε το δίκιο του για μια ονλινε περσόνα την σουλα γκλαμορους. Σκέψου αναρωτήθηκα να ήταν ένας τοξικός έρωτάς του κι όχι μια αλλήθωρη τρολοσελίδα στο ινστα, πως θα ένιωθε..

Λιγο αργότερα, κι ενώ με κατηγορούσε πως απομακρύνθηκα απο κοντά της όταν με είχε ανάγκη με την μάνα της βαριά άρρωστη (την οποία μου έδειχνε μήνες νωρίτερα σε βίντεο να φέρεται αλλόκοτα κι εκείνη να γελάει) και ενώ με ενημέρωνε πως μια φίλη της μένει απεναντί μου και υπενθυμίζοντάς μου πως ξέρει το όνομά μου και των δικών μου το σπίτι, της είπα Τέλος! Κοκκινη κάρτα, έφυγες.
Θέλω να σε δω να μου το λες αυτό, μου είπε και βρεθήκαμε στην Ζώγια, εγώ να κρατιέμαι να μην κλάψω κι εκείνη αναίσθητη να με πιάνει ξαφνικά και να με φιλάει με πάθος. "Δεν θα ανακατευτώ ξανά με άτομο που γνώρισα μέσω ιντερνετ" μου λέει. της απαντώ -Κι εγω το ιδιο" και μου λέει -Ε βέβαια, να φας κι άλλο "ξύλο";
Τότε την ρώτησα -Αλήθεια, έτσι φέρεσαι και στους φίλους σου; και μου απάντησε -Γενικά είμαι έτσι αλλά σ εσένα τα έδωσα όλα και μου χαμογελά.
Έφυγα με το ποδήλατο ενώ στο μυαλό μου έπαιζε "να μ αγαπάς εαυτέ μου σ έψαχνα παντού, κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού, απ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά, κι απ τη φωλιά μου στο πουθενά..."

Και να κρατώ την ανάμνησή μας, κοριτσάκια του χθες, με τα πατίνια και το ποδήλατο, στις παραλιες και στο φάρο, στα τρενα και στις ολονυχτιες βολτες, στα φιλιά και στο δηλητήριο που ειχες για γεύση στα χείλη..


 

 

Οι Proud Seniors Greece αναγγέλουν με υπερηφάνειατο πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου που έρχεται από τις 4 Απριλίου στο CineDoc και τον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ, μετά την επίσημη πρεμιέρα του στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και την πολύ επιτυχημένη φεστιβαλική πορεία του στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

 

Στο "Avant-Drag!", ο σκηνοθέτης Φιλ Ιερόπουλος επιστρέφει τρία χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, το ORFEAS2021, για να προσφέρει μια ματιά στον ολοζώντανο, προκλητικό και για πολλούς ξένο κόσμο της underground drag κουλτούρας στην Αθήνα.

Το "Avant-Drag!" είναι μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση της κουλτούρας του drag στην Αθήνα, με την οποία δεν είμαστε ιδιαίτερα εξοικειωμένοι, προσφέροντας ένα παράθυρο σε έναν κόσμο όπου η τέχνη και ο ακτιβισμός διασταυρώνονται. Αφιερώνεται στην Αθηναία drag queen Zackie Oh, ή κατά κόσμον Ζακ Κωστόπουλο, που δολοφονήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2018. Έχοντας κάνει διεθνή πρεμιέρα στο 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, η ταινία επιλέχθηκε ως μία από τις έξι ταινίες για το πρόγραμμα Critics' Choice, ανάμεσα σε πάνω από 500 ταινίες, και βρέθηκε στην κορυφαία δεκάδα για το βραβείο κοινού. Το "Avant-Drag!" θα προβληθεί στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, όπου θα διαγωνιστεί στην κατηγορία Film Forward μεταξύ πρωτοποριακών ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο.

26th Thessaloniki International Documentary Festival

 

Πέραν του αν χρειάζεται κάποιος ένα ή τριάντα χιλιάρικα υπάρχουν πολύ πιο βασικά ηθικά προβλήματα στη συζήτηση περί υποβοηθούμενης γονεϊκότητας ανεξαρτήτως φύλου. Στα μέρη μου, για τα ζητήματα αυτά είναι πολύ δημοφιλείς οι θέσεις της Onora O’ Neill. Κεντρικό στοιχείο του επιχειρήματος της για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι η θέση ότι η υπογονιμότητα δεν πρέπει να θεωρείται αναπηρία και, συνεπώς, δεν υφίσταται κάποια ηθική ή κοινωνική υποχρέωση να την «θεραπεύσουμε» ή να την «διορθώσουμε» μέσω τεχνικών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Αυτή η θέση όπως μπορεί να καταλάβει κανείς θα μπορούσε να εγείρει συζητήσεις σχετικά με την ισότητα, την προσβασιμότητα και τη δικαιοσύνη στην αναπαραγωγική διαδικασία. Η O’ Neill όμως υποστηρίζει (και έχει σοβαρά επιχειρήματα για αυτό) ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ «επιθυμίας» και «δικαιώματος». Η απλή επιθυμία να γίνει κάποιος γονιός δεν επαρκεί για να θεμελιώσει το δικαίωμα στην αναπαραγωγή. (Αυτό το λέει επειδή ενώ θεωρεί ότι η ανθρώπινη επιθυμία και η δυνατότητα επιλογής είναι κεντρικά στοιχεία της αυτονομίας μας, δεν είναι καθόλου βέβαιο αν επιθυμία από μόνη της μπορεί να θεωρηθεί επαρκής για την απόκτηση ενός δικαιώματος). Επί της ουσίας λέει ότι το δικαίωμα στην αναπαραγωγή δεν είναι αυτονόητο ή ανεξάρτητο από κοινωνικούς, ηθικούς και πρακτικούς παράγοντες. Το επιχείρημά της τονίζει ότι τα δικαιώματα συνοδεύονται από ευθύνες και προϋποθέσεις, και πως η αναπαραγωγική διαδικασία δεν είναι εξαίρεση καθώς οι γονείς έχουν ευθύνες απέναντι στα παιδιά και άρα θα πρέπει να πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις. Αυτό, ενώ μεταξύ δύο προσώπων επιλύεται θεσμικά με τις ευθύνες μοιρασμένες στους δύο γονείς, στην περίπτωση της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής συνεπάγονται έξτρα ευθύνες σε ηθικό και κοινωνικό επίπεδο. Για παράδειγμα τα πρόσωπα που θέλουν να γίνουν γονείς και ζητούν την βοήθεια τρίτου μέρους γι αυτό, όπως μιας παρένθετης μητέρας ή ενός γιατρού, ή ενός δωρητή, κτλ. δεν κάνουν κάτι από μόνοι τους αλλά εμπλέκουν σε αυτήν την διαδικασία και ένα τρίτο πρόσωπο το οποίο είτε το θέλει είτε όχι έχει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην γέννηση του παιδιού. Γι’ αυτό η O’ Neill προτείνει ότι όλα τα πρόσωπα που επιθυμούν να γίνουν γονείς, με την βοήθεια τρίτου προσώπου είτε με φυσικά είτε με τεχνολογικά μέσα θα πρέπει να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια των προσώπων που ζητούν να γίνουν γονείς μέσω τεκνοθεσίας.