Ομοφυλοφιλία: Ας ανοιχτούμε επιτέλους...

Απάντησα ήδη σε αυτό σε δεύτερο σκέλος.
Δεν είναι επιλογή αλλά παραμένει επιλογή η έκφραση του.

Σταυρώστε με που "καθυστέρησα" να ξεδιπλώσω την σκέψη μου....την επομένη θα το σπιντάρω.

Αυτές είναι δικές σας δηλώσεις όχι δικές μου...δεν ανέφερα κάτι περί διαχωρισμού ανθρώπων.
Πριν βγάλετε αυθαίρετα συμπεράσματα και ανεξήγητο θυμό ... πάρτε βαθιές ανάσες και ξαναδιαβάσετε τι γράφει κάποιος.

Εάν αυτό πιστεύετε έτσι θα είναι ...δεν είμαι διατεθειμένη να σας αλλάξω γνώμη.

Ναι ο/η καθένας/μια έχει δικαίωμα είτε στην ευτυχία είτε στην δυστυχία του/της.

Όσο εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχτούμε τον εαυτό μας υπό τον φόβο της απόρριψης της κοινωνίας τόσο αυτή θα μας απορρίπτει.

Όχι διότι δεν ζούμε πλέον στον μεσαίωνα όπου τους φυλάκιζαν η τους έκαιγαν ζωντανούς.
Εάν δεν είχαν βγει έξω μια ομάδα ανθρώπων να φωνάξουν να διαδηλώσουν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους είτε στην εργασία είτε οπουδήποτε αλλού τώρα δεν θα υπήρχε ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Οταν κρυβόμαστε πίσω από τον ίδιο τον εαυτό και δεν το αποδεχτούμε/αγκαλιάσουμε είναι και αυτή μια επιλογή/ δικαίωμα.

 

Σε ποια χωρα ζειτε;

 

Ελλάδα!
Οι άνθρωποι κάνουν την χώρα όχι το αντίθετο.
Όσο παραμένουμε με μεσαιωνική αντίληψη δεν μας φταίει η χώρα αλλά οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή την χώρα.

 

Καλημέρα.
Δεν είχα κανέναν σκοπό ούτε να σας σταυρώσω, ούτε τίποτα.
Ούτε έβγαλα αυθαίρετα συμπεράσματα, ούτε, ευτυχώς, με διακατέχει κάποιος θυμός.
Σας εξήγησα, απλώς, γιατί αυτή η δήλωση από μόνη της είναι επικίνδυνη και γιατί θεώρησα υποχρέωση μου να τονίσω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Αν φάνηκε κάποιος θυμός εναντίον σας, συγχωρέστε με, δεν είναι έτσι.
Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι επιλογή, για λόγους που ήδη εξήγησα.
Αυτό μόνο, τίποτα άλλο.

Όχι, ζούμε τον 21ο αιώνα, όπου τους δέρνουν μέχρι θανάτου μέσα στη μέση του δρόμου και οι περαστικοί απλά κοιτάνε.

Συμφωνώ. Έτσι είναι. Αλλά δεν είναι εύκολα τα πράγματα για όλ@, ούτε είναι όλ@ διατεθειμέν@ να περάσουν Γολγοθά για να διεκδικήσουν πράγματα που για cis straight άτομα είναι αυτονόητα. Δεν έχουν όλ@ αυτή τη δύναμη, ούτε έχουν την τύχη να έχουν υποστηρικτικό περιβαλλον ώστε να το περάσουν αυτό.
Ναι, είναι καλύτερα τα πράγματα. Εχουμε όμως δρόμο ακόμα.
Επίσης, να θυμίσω, ο κόσμος δεν είναι μόνο η Ευρώπη.

Σαφώς. άλλο όμως αυτό, και άλλο το πόσο είναι καθαρά δική μας επιλογή η διεκδίκηση αυτή της ευτυχίας.

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα.
Μακάρι να μη φοβόμασταν να πάμε για καφέ και να κρατηθούμε από το χέρι.

 

Και τι θες να πεις με αυτό;

Ο κάθε άνθρωπος που διαφέρει από αυτό που κάποιοι σαν και σένα θεωρούν «κανονικό» υποφέρει ταυτόχρονα από εσένα και το συνάφι σου.

Γιατί υποφέρει;

Γιατί ο κόσμος της «κανονικότητας» που πρεσβεύεις έχει κάποια θεματάκια με την ορατότητα και φροντίζει ώστε η θέση των ανθρώπων, που δεν είναι του γούστου τους, να είναι στην αφάνεια.

Ό,τι δεν σας αρέσει είναι για πέταμα, για να σου θυμίσω πως σκέφτεσαι.

Έτσι όπως ένα εστιατόριο στο Ναύπλιο πριν έξι μήνες έδιωξε από το μαγαζί ένα gay ζευγάρι γιατί τόλμησε να μην είναι αθόρυβο, αντίστοιχα πάρα πολλά εστιατόρια διώχνουν με άλλο τρόπο τα άτομα με κινητικά προβλήματα επειδή δεν έχουν φροντίσει έτσι ώστε να υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές για να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να πάνε και να απολαύσουν μια έξοδο με φίλους όπως μπορείς εσύ.

Γνωστός Μου σε αναπηρικό αμαξίδιο έκανε ένα χρόνο να βρει να νοικιάσει σπίτι.

Γιατί όσοι χτίζουν τις γαμημένες πολυκατοικίες δεν φροντίζουν ώστε αυτά τα άτομα να έχουν προσβασιμότητα.

Γιατί ένα άτομο με κινητικά προβλήματα είναι σχεδόν αδύνατο να μετακινηθεί έστω και εκατό μέτρα μέσα στις πόλεις αυτόνομα.

Γιατί η ορατότητα ενοχλεί τους «κανονικούς» οι οποίοι φροντίζουν να κάνουν τη ζωή των διαφορετικών ανθρώπων κόλαση.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου έγραψα αυτό;

Γιατί αν σας δώσουμε χώρο στις ζωές μας αυτό που τώρα ψελλίζετε μέσα από τα δόντια σας με λεξούλες όπως «αρκεί να μην προκαλούν» και να είναι «αθόρυβοι» θα το μετατρέψετε σε λόγια που δεν τα χωρά ο ανθρώπινος νους.

Ο ρατσισμός δεν αποδέχεται τίποτε που δεν ανταποκρίνεται στα δικά του στάνταρτ.

Είτε είναι ομοφυλόφιλος είτε είναι άτομο με κινητικά προβλήματα είτε είναι μετανάστης είτε ό,τι άλλο, ο ρατσισμός ένα πράγμα θέλει.

Την περιθωριοποίηση και το στιγματισμό αυτών των ατόμων.

 

Ατομική ευθύνη;

Καταναλώνουμε περισσότερη ατομική ευθύνη απ' όση παράγουμε....

Δεν νομίζετε ότι πρέπει να δούμε και την συλλογική ευθύνη;

 

να παρεμβληθω και μετά βαράτε πάλι.

τέλη τως 90ς εμενα αθήνα με τους γονείς μου και δουλευα σε τυπογραφείο.το αφεντικό μου ηθελε να προσλάβει ενα ακόμα ατομο. επειδή μου είναν εμπιστοσυνη δούλευα χρόνια εκει, ερχόντουσαν οι υποψηφιοι και μου ειχαν πει οποιον δεις οτι πιάνει η δουλειά να τον κρατησουμε.
μια μερα χτυπαει η πορτα ανοιγω και μπροστά μου ηταν ενα παιδι γυρω στα 20 . ολα ο τροπος που μίλαγε οι κινησεις το στυλ παρεπεμπε σε γκει. ερχεται το αφεντικο τον βαζει να δουλεψει και μου λεει στ αυτι " Αυτος αγόρι μου ουτε 5 μέτρα θα κάνει εδώ ουτε 2 ωρες δεν θα αντεξει" το ατομο δουλεψε καλύτερα απολους οσους πέρασαν επιανε με την μία οτι του έλεγα και ήταν ηλιόυ φανεροτερο οτι εκανε για την δουλεια.
καθως δουλευε γυρω στις 3 ωρες είχαν περασει ηδη μπαίνω στο γραφείο και του είπα. "αυτος κάνει για την δουλεία να τον κρατήσετε είναι γρηγορος και μαθαίνει ευκολα"
η απάντηση ηταν "εγω πούστη στο εργοστασιο δεν βαζω" προσπάθησα πολύ να τον μεταπείσω αλλά τιποτα. του ελεγα πάρτε το είναι καλό παιδι εργατικος κλπ κλπ τιποτα.
Στο τέλος τον καλεσαν στον γραφείο και του είπε "Ακου αγόρι μου η δουλειά εδώ θέλει μπράτσα είναι για γεροδεμένους αντρες δεν κάνεις εσυ για εδω" του εδωσαν ενα ποσον για τις τρεις ωρες και τον οδηγησα εξω.
εγω ο χαζός κυρ παντελης του εδωσα ελπίδες επειδή δουλευε καλά οτι θα τον κρατήσουν και απόρησε οταν τον εδιωξαν .μου ειπε φευγοντας να τους το πεις να το ξανασκεφτουν .
Μετα από αυτο δεν ξαναειπα την γνώμη μου για κανέναν πέρτε οποιον θέλετε εσεις του είπα.
το αφεντικο με δικιά του κριση προσέλαβνε τελικά εναν "φυσιολογικό" που στην δουλειά αποδειχθηκε τελείως αχρηστος και ήταν η εκδικηση εκείνου του παιδιού που αδικα αποριφθηκε λόγω διαφορετικότητας.
Ηταν κάτι που του το κοπάναγα σε κάθε ευκαιρία ,μέχρι το 2002 που εφυγα και από αυτόν και από την αθήνα.
Την διαφορετικότητα την εχω ζησει σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. και επιλογές μας μας κάνουν διαφορετικούς.
ειχα ραδιοφωνικο σταθμο ως εφηβος ανεβαινα στην ταρατσα του πατρικού μου και ολη η γειτονιά με κοιταγε που παλευα με τις κεραίες . τι επρεπε δηλαδη να μην ξαναβγω από το σπίτι;
το στραβοκοίταγμα το είχα επισης ηδη λογω της σχέσης μου από τα μεσα των 90ς.
οχι μονο δεν κλειστήκαμε μέσα αλλα όλο βγαίναμε εξω. ετσι μας εμαθαν και μετα χρόνια το στραβοκοίταγμα τελείωσε εγινε σεβασμός και το κυριοτερο αποδοχη από τους γονείς που για εμένα ήταν και το κυριότερο.
Σήμερα που μιλάμε θα βγω για καφε με 2 φίλες της σε αμαξίδια και τους συνοδούς τους και χεστηκα και εκείνες αν θα μας στραβοκοιτάξουν. που δεν προκειται να γίνει, και χεστηκα και αν γίνει.
Στη μικρή πόλη που μένω τωρα που εχει φυγει η συντροφος μου βγαίνω εξω και ολοι μου μιλάνε ολοι θα μου πουν μιά καλεμέρα οπως ακριβως και οταν είμασταν μαζι.
γιατι κάθε μέρα είμασταν εξω καθε μέρα μας εβλεπαν .
Στα 30 χρονια που ημουν με την συντροφο μου ο κύκλος μας ήταν ατομα διαφορετικότητας . εγω βγει με γκει με λεσβίες με ατομα κάθε ιδιαιτερότητας . σιγα μην βγώ εγω να πιοώ καφε και θα με απασχολήσει το βλέμμα του κάθε βλαμμενου.
μάλιστα μιά φορα στη θεσσαλονίκη στην πρεα ήταν ενα ζευγάρι γυναικων. η συντροφος μου καθονταν δίπλα τους και το θυμάμαι και γελάω.
η κοπέλα ξεκαθαρα την φλέρταρε και η δικιά μου ηρθε σε αμηχανία δεν το περιμενε. εγω για να το ελαφρυνω μίλαγα στην κοπελα περι ανεμων και υδατων ενώ το ταιρι της είχε φανερα εκνευριστει.
αργοτερα στο σπίτι το λέγαμε και γελάγαμε γιατι είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη ο ενας με τον αλλον.
Αδιαφορω τελείως αν με πιστεψετε η όχι , αυτη είναι ομως η αλήθεια, δεν ξεχώρισα ποτέ καποιον ¨διαφορετικο" ποτέ στην ζωή μου.
Εν κατακλείδι αν θέλετε να σας αποδεχθούν βγείτε να σας συνηθίσουν να σας βλεπουν. δεν είναι ευκολό καθόλου και σίγουρα θα υπάρχουν βλέμματα . κοιταξτε τους και εσεις είναι τόσο απλο.

Με εκτίμηση ο κυρ παντελής του φορουμ.

 

Ποιος είχε την ευθύνη της έκφρασης εαυτού αν όχι το ίδιο το άτομο;

Αυτό υποστηρίζω αν δεν το έχετε αντιληφθεί.

 

Άτσα και το ραντάρ!  

 

Αυτοαναιρείστε

 

το συνηθισα οτι και να πω αυτοαναιρουμαι κατά τη γνωμη σας παντα. μπορει να το εγραψα λαθος μπορει. το "φωναζουν" . αν βγουν εξω χωρις κανενα κομπλεξ κατωτερωτητας , χωρις να τους ενοχλει αν τους δουν ΦΩΝΑΖΟΥΝ είναι κι αυτο. και εχει πολύ μεγαλύτερη αξία απο οποιαδηποτε πορεία διαμαρτυρίας.τι να την κάνω εγω την πορεία διαμαρτυρίας αν μετά κλειστώ στο σπίτι μου και κλαίω την μοιρα μου γιατί με κοιτάνε; ντρεπομαι να πάω για καφε μην με δούν;

 

Η σκέψη σας παραπέμπει στο δόγμα Θάτσερ «Δεν υπάρχουν κοινωνίες, παρά μόνο άτομα»

Ένα βαθιά αντιδραστικό και συντηρητικό δόγμα.

Το άτομο όταν καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει μέσα του που δεν είναι συμβατό με την «κανονικότητα» που επικρατεί γύρω του χρειάζεται στήριξη.

Την ευθύνη για να νιώσει το άτομο ασφαλές, έτσι ώστε να μπορεί να είναι ορατό και μη απειλούμενο, άρα ευτυχισμένο, την έχει η κοινωνία και το ισχυρά δομημένο κοινωνικό κράτος.

Όταν δεν υπάρχει αυτό το πλέγμα προστασίας τότε οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει το άτομο στη ζωή του, που εμποδίζουν την ευτυχία του, είναι παρά πολλές.

Γνωρίζετε να υπάρχει κατάλληλα εκπαιδευμένο διδακτικό προσωπικό που να μπορεί να προστατεύσει το άτομο από την παιδική του ηλικία ακόμα;

Εγώ δεν γνωρίζω.

Γνωρίζετε να διδάσκεται στα σχολεία η σεξουαλική αγωγή από τις πολύ μικρές ηλικίες έτσι ώστε να προκύψει μια μη ομοφοβική κοινωνία;

Εγώ δεν γνωρίζω.

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι αυξήθηκαν οι ώρες των θρησκευτικών για την ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας. Γιατί τα θρησκευτικά, ως γνωστόν, προσφέρουν την καλύτερη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Το πρωί σε κάνουν ευυπόληπτο επιχειρηματία και ψάλτη στην ενορία και το βράδυ βιαστή και μαστροπό φτωχών δωδεκάχρονων κοριτσιών.

Γνωρίζετε να υπάρχει δημόσια και δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη εφήβων που νιώθουν διαφορετικοί, καθώς και των γονιών τους;

Γνωρίζετε αν υπάρχει η κρατική μεριμνά για ένα άτομο που το διώχνουν οι γονείς του στα 18 του χρόνια από το σπίτι άφραγκο, άνεργο και ανέστιο;

Εγώ δεν γνωρίζω.

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι μόνο οι αλληλεγγύες δομές και οι φίλοι θα το βοηθήσουν. Αλλά αυτές δεν φτάνουν...

Γνωρίζετε αν υπάρχει νομοθετική ρύθμιση που να επιβάλλει στις επιχειρήσεις να έχουν υποχρεωτικά ένα ποσοστό trans ατόμων ως εργαζόμενους τους;

Εγώ δεν γνωρίζω.

Αυτό που γνωρίζω είναι την αντίληψη «είσαι trans, τραβά δούλεψε στο πεζοδρόμιο»

Γνωρίζετε αν υπάρχει συνεχής και διαρκής ενημέρωση από κρατικούς φορείς στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στις καθημερινές δραστηριότητες έτσι ώστε να μάθει η κοινωνία να μη φοβάται και να αποδέχεται;

Εγώ δεν γνωρίζω.

Ποιος λοιπόν έχει την ευθύνη ώστε το άτομο να αισθάνεται ασφαλές όταν εκφράσει την διαφορετικότητα του;

Σίγουρα όχι το ίδιο το άτομο.

Η ευτυχία ενός ανθρώπου είναι άμεσα συνδεδεμένη με το εξωτερικό περιβάλλον του.

Όταν το κράτος αδιαφορεί και τα μεταβιβάζει όλα στην ατομική ευθύνη τότε τα διαφορετικά άτομα θα υποφέρουν.

Θα Μου πείτε πως υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που το άτομο βρήκε τη δύναμη και πάρα τις αντιξοότητες κατάφερε να είναι ορατό και ευτυχισμένο.

Όμως μια τέτοια σκέψη είναι μια βαθιά νεοφιλελεύθερη σκέψη που μεταβιβάζει την εύθυνη στο άτομο και του λέει «έχεις τη δύναμη μπράβο, δεν την έχεις; Ψόφα»

Η ευτυχία είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων και μόνο μια δομημένη κοινωνία αλληλεγγύης και μέριμνας μπορεί να την προσφέρει.

Δεν είναι αποτέλεσμα της ατομικής ευθύνης.

Iagos