Οφείλω να σε προστατέψω από εμένα.

η εξουσια διαφθειρει,
η απολυτη εξουσια διαφθειρει απολυτα...
(ειπε καποιος)
ειναι λεπτη η γραμμη για να κρατηθει ολο αυτο που λεμε ¨κυριαρχια"
και να μην ξεφυγει

Καταλαβαινω απολυτα τον προβληματισμο σου.

 

''τον σακο του μποξ'' που λεγαμε παραπανω ,το καταλαβα ,συμφωνω και επαυξάνω. Εσυ τωρα πως το εννοεις? Να μην ''πνιγει'' τον ετερο? Επιμενω με τις ερωτήσεις, γτ παλαιοτερα με απασχολουσε πολύ να προστατεψω τον αλλον από εμενα. Διαπιστωσα ότι δεν βγαινει σε καλο, το εχω κοψει και οποιος αντεξει  

 

Εξαρτάται από τον καθένα αυτό. Στις δικές μου σχέσεις ευτυχώς ή δυστυχώς αναπτύσσονται πολύ έντονα και δυνατά συναισθήματα αγάπης, έρωτα, εξάρτησης... Μόνο που έχω βάλει τα όρια μου από την αρχή και με τον καιρό φαίνεται ότι ξεχνιούνται κι εκείνη την ώρα που τα επαναφέρω.. γίνεται χαμός..

 

Όποιος ξέρει να χειρίζεται τα μαχαιροπίρουνα, ξέρει να διαχειρίζεται και το σώμα/μυαλό του άλλου.
χεσμένο_το_έχουμε_το_σαβουάρ_το_βιβρ_αλλά_λέμε_τώρα

 

Nα το διατυπώσω διαφορετικά. Ο καθένας βάζει όρια στον εαυτό του, όχι στους άλλους.
Αυτά τα όρια ο κυρίαρχος οφείλει να τα τηρήσει απέναντι στην υποτακτική του. Να μη τη θεωρήσει πρόθυμο δέκτη όλου του συναισθηματικού του "εμετου", εργαλείο εκτόνωσης των καταπιεσμένων συναισθημάτων του. Μόνον ο ίδιος μπορεί να το κάνει.

Δεν υποτιμώ τη δύναμη, τη διεκδικητική ικανότητα και τις αντοχές της υποτακτικής. Μιλάω για χειριστικότητα από μέρους του κ, που μπορεί να γίνει υπόγεια και ύπουλα.

 

Ετσι, μαλιστα! Συμφωνούμε! Ευχαριστω για την επαναδιατυπωση  

 

Χμ, εδώ το πας διαφορετικά από ότι σκεφτόμουν. Έτσι, όμως, δεν είναι επιλεκτικό το δώσιμο του; Αν συμβαίνει αυτό, δεν θα πρέπει από την αρχή να έχει συμφωνηθεί ότι δεν θα σου δώσω όλον μου τον εαυτό; Από την άλλη γιατί το ''κακό'' ας πούμε μέρος του κυρίαρχου πρέπει να μην ενστερνίζεται από το υποτακτικό μέρος;

 

με ολο το σεβασμο επεμβαινω...
στη προκειμενη δεν εννοει να μη μοιραζεται το Κ μελος τα βαρη του με το υ μελος αλλα να κοσκινιζει το δηλητηριο.. ποσο δυσκολο ειναι πανω στο θυμο νευρα πιεση να "δαγκωσει"; κι αυτες οι δαγκωνιες μολυνουν τις πληγες τσακιζει τη ψυχη... ειναι αυτη η λεπτη γραμμη που η συμπαρασταση καταληγει να εισαι σακος του μποξ..

 

με αλλα λογια;! η κακοποιηση εχει πολλα προσωπα και ξεκινα με τις λεξεις...

 

Ωραία παρατήρηση. Θα έλεγα ο κυρίαρχος να δίνει στην υποτακτική του τον εαυτό του σε δόσεις και με τρόπο που εκείνη μπορεί να αντέξει. Όλοι έχουμε τη σκοτεινή μας πλευρά. Μπορούμε να την πετάξουμε στα μούτρα του άλλου αδούλευτη, ή να τον κάνουμε κοινωνό της με τρόπο που δε θα τον τρομάξει.

 

Από τα ελαττώματα του; Αν ναι αυτά τα ήξερε από πριν ή θα τα δει η υποτακτική στη συνέχεια. Αν δεν της αρέσει το άτομο που έχει συνάψει σχέση μαζί του τότε μπορεί πολύ απλά να φύγει, κάνεις δεν κάνει σχέση με το ζόρι και κανείς δεν είναι εξαναγκασμένος να υποστεί τα όποια ελαττώματα του άλλου. Τέλος δεν οφείλει να προστατέψει την υποτακτική του από τον εαυτό του, αλλά μάλλον να βρεί τι φταίει στον εαυτό του και να το διορθώσει. Εφόσον έχει θεματάκι ο εαυτός του, καλύτερα να τα βρει με τον εαυτό του πρώτα...

 

Σε μένα, όταν η σχέση είναι καλοδουλεμένη και δυνατή δεν με τρομάζει. Ίσα ίσα, το να γίνομαι ο σάκος του μποξ σημαίνει ότι Την ''ρουφάω'' όλη κι έτσι δεν μένει τίποτα που να κρατάει για τον Εαυτό Της αλλά γίνεται δικό Μ/μας.