Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ένας επιστήμονας από το τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια συνέταξε μία παράξενη πρόταση που αφορά στο ότι υπάρχουν δύο διαστάσεις χρόνου και όχι μία όπως μέχρι στιγμής υποθέταμε. Πρότεινε ακόμα και τον τρόπο για να ελεγχθεί πειραματικά η πρωτοφανής αυτή ιδέα, στο έτος που μας έρχεται.

Ο χρόνος δεν είναι πλέον μία απλή γραμμή που έρχεται από το παρελθόν και πηγαίνει στο μέλλον μέσα σε έναν τετραδιάστατο κόσμο που περιλαμβάνει τρεις χωρικές διαστάσεις και μία τέταρτη χρονική διάσταση. Αντίθετα, ο φυσικός Itzhak Bars οραματίζεται το πέρασμα των χρονικών στιγμών με τη μορφή καμπύλων που είναι ενσωματωμένες σε ένα πλέγμα έξι διαστάσεων, δύο εκ των οποίων αφορούν στον χρόνο και οι υπόλοιπες στον χώρο. "Δεν υπάρχει μόνο μία διάσταση του χρόνου", δηλώνει ο Itzhak Bars του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. "Υπάρχουν δύο. Μία ολόκληρη διάσταση χρόνου και ακόμα μία διάσταση χώρου είχαν μέχρι τώρα περάσει τελείως απαρατήρητες σ' εμάς."

Ισχυρίζεται πως η θεωρία του που ονομάζεται 'φυσική δύο χρόνων' (Two time Physics ή 2T-Physics) και την οποία ανέπτυσσε για περισσότερο από μία δεκαετία, μπορεί να βοηθήσει να λυθούν προβλήματα σχετικά με τις ήδη υπάρχουσες κοσμολογικές θεωρίες και ιδιαίτερα, έχει σημαντική προβλεπτικότητα που μπορεί να ελεγχθεί σε ένα προσεχές πείραμα με σωματίδια. Εάν επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μία ΄θεωρία των πάντων' που ενώνει όλους τους φυσικούς νόμους του σύμπαντος σε έναν, και ιδιαίτερα την γενική σχετικότητα που εξηγεί τη βαρύτητα και τη δομή του σύμπαντος σε μεγάλη κλίμακα, με την κβαντική θεωρία που εξηγεί τα φαινόμενα του υποατομικού κόσμου.

Στην αναζήτηση μιας θεωρίας που θα μπορούσε να αγκαλιάζει τα πάντα, οι επιστήμονες για δεκαετίες προσθέτουν στις εξισώσεις τους όλο και περισσότερες χωρικές (αλλά πολύ μικρής κλίμακας) διαστάσεις. Ήδη από το 1920 οι μαθηματικοί ανακάλυψαν ότι η εισαγωγή μιας τέταρτης χωρικής διάστασης θα μπορούσε να βοηθήσει στη συμφιλίωση των θεωριών για τον ηλεκτρομαγνητισμό και τη βαρύτητα. Σήμερα, θεωρητικοί φυσικομαθηματικοί μελετούν μία θεωρία που λέγεται 'θεωρία Μ' και που προσθέτει ακόμα μία διάσταση, προτείνοντας ένα σύνολο 11 διαστάσεων, 10 χωρικών και μίας χρονικής.

Μέχρι στιγμής όμως, υπήρχε μια επιφύλαξη όσον αφορά στη μελέτη της χρονικής διάστασης, επειδή εμπεριέχει μη αναμενόμενες συνέπειες, όπως το ταξίδι στον χρόνο. Εάν άλλαζε η εικόνα που έχουμε για τον χρόνο από μία γραμμή σε ένα επίπεδο (δηλαδή από μία σε δύο διαστάσεις), θα σήμαινε πως η πορεία μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος θα μπορούσε να σχηματίσει βρόγχο, επιτρέποντας την μετακίνηση μπροστά και πίσω στον χρόνο ή ακόμα και το πασίγνωστο 'παράδοξο του παππού', σύμφωνα με το οποίο, θα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει στο παρελθόν και να σκοτώσει τον παππού του πριν από τη γέννηση της μητέρας του, αποτρέποντας έτσι τη γέννηση του ιδίου!

Ο Bars παρατήρησε για πρώτη φορά ενδείξεις που συνηγορούσαν στην ύπαρξη μιας επιπλέον διάστασης, στα πλαίσια της θεωρίας Μ το 1995, και όταν το ερεύνησε περισσότερο ανακάλυψε πως το 'παράδοξο του παππού' και άλλοι φόβοι που σχετίζονται με τα ταξίδια στο χρόνο, θα μπορούσαν να ξεπεραστούν εάν γινόταν χρήση μίας νέας μορφής συμμετρίας (όσον αφορά στη σχέση μεταξύ της θέσης και της ορμής ενός αντικειμένου). Αυτή είναι η συμμετρία που θα μπορούσε να βοηθήσει να εναρμονιστούν οι δύο ισχυρότερες θεωρίες της φυσικής του 20ου αιώνα, δηλαδή η κβαντομηχανική και η σχετικότητα.

Η πρόσθεση μία επιπλέον διάστασης χρόνου δεν μπορεί να λύσει τα πάντα ωστόσο. Για να προκύψουν εξισώσεις που θα μπορούν να λειτουργήσουν με τη νέα μορφή συμμετρίας που περιγράφει τον κόσμο με ακρίβεια, χρειάζεται επίσης και μία επιπλέον διάσταση χώρου (μεγάλης κλίμακας), δίνοντας ένα σύνολο τεσσάρων χωρικών διαστάσεων. Σύμφωνα με τον Bars, ο γνωστός τετραδιάστατος κόσμος που παρατηρούμε γύρω μας είναι μερικώς μία 'σκιά' της εξαδιάστατης πραγματικότητας, όπως ένα χέρι μπορεί να παράγει διαφορετικές σκιές σε έναν τοίχο εάν το φωτίσουμε από διαφορετικές γωνίες. Αν και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα την επιπλέον χρονική διάσταση, μπορούμε να έχουμε μία εποπτεία της έννοιας μέσω των διαφορετικών προοπτικών από τις διαφορετικές 'σκιές'.

Ο Bars ακόμα αναφέρεται σε ήδη υπάρχουσες ενδείξεις που συνηγορούν στη θεωρία του και αφορούν φυσικά φαινόμενα σε μακροσκοπική και μικροσκοπική κλίμακα. Επιπλέον, πιστεύει πως περισσότερα ακόμα στοιχεία θα προκύψουν όταν τον επόμενο χρόνο θα γίνουν πειράματα σύγκρουσης σωματιδίων στο CERN της Γενεύης, που θα δημιουργήσουν, άγνωστα μέχρι στιγμής, 'υπερσυμμετρικά' σωματίδια.

Η θεωρία του Bars μας βάζει απέναντι σε ένα ερώτημα: αποτελεί η πρότασή του μία μαθηματική μόνο σύλληψη, ή μία πραγματική φυσική οντότητα;

Εκείνος, επιμένει ότι οι επιπλέον διαστάσεις του, είναι κάτι περισσότερο από μαθηματικές επινοήσεις. Πιστεύει ότι υπάρχουν πραγματικά και είναι τόσο αληθινές όσο οι τρεις διαστάσεις του χώρου και η μία διάσταση του χρόνου, που μέχρι στιγμής είχαμε εντάξει στη σύλληψή μας για την πραγματικότητα.

 

Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Δεν κατάλαβα και πολλά, αλλά ο τίτλος έχει ενδιαφέρον  

 

Re: Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Απλοϊκή προσέγγιση:

Σκέψου ένα ήρωα καρτούν να έχει ζωή μέσα στις σελίδες του...
δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί ούτε το χρόνο, ούτε το ύψος (σαν τρίτη διάσταση).

Έρχεται λοιπόν μια μέρα ο Αστερίξ(βλ.Bars) και λέει στον Οβελίξ(βλ.Όλοι εμείς)...
"Χοντρέ άκου να δεις τι συνειδητοποίησα:μπλα μπλα μπλα".

Τι φαντάζεσαι να απαντάει ο Οβελίξ?

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα φώναζε αναψοκοκκινησμένος:
"Ποιον είπες χοντρό, ρε!"

Κάπως έτσι και εμείς...

Είμαστε η αντίληψή μας στο χωροχρόνο.

Εδώ δεν αντιλαμβανόμαστε την τέταρτη καλά καλά και αφήνουμε να περάσει μπροστά από τα μάτια μας μια ολάκερη ζωή...που να είχαμε κι άλλες!!?!

 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ήσουν παραστατικότατος  
Αναρωτιέμαι πώς θα έβλεπε ο Αστερίξ (που ζει στις δυο διαστάσεις ως κόμικ που είναι), τον Οβελίξ (που ζει στις τρεις διαστάσεις, όπως εμείς). Σαν φέτα; Σαν γραμμή; Χοντρό πάντως χλωμό να τον έβλεπε. Μετά μπορούμε να φανταστούμε πώς θα έβλεπε ο άνθρωπος του Bars όλους εμάς..

 

Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Αν φαντάζομαι καλά, τονίζω, το φαντάζομαι, ο δισδιάστατος χρόνος δημιουργεί τη δυνατότητα μιας σκουλικότρυπας χρόνου, αντίστοιχης εκείνης του χώρου....

 

Re: Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

σκουλικότρυπα, ε;
τώρα εξηγούνται όλα!  

 

ωραίο νήμα!

κάτι αρκετά εντυπωσιακό για μένα που το είχα ακούσει σε μία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που βγαίνουν κάτι καθηγητές φυσικοί-αστροφυσικοί και λένε τα δικά τους ήταν η περίπτωση να υπάρχει μονο μία διάσταση στην πραγματικότητα και οι διαστάσεις που ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιλαμβάνεται είναι η αναπαράσταση αυτης. Δυστυχως δεν θυμάμαι περισσότερα από αυτην την θεωρία  

 

Έτυχε να διαβάσω το συγκεκριμένο άρθρο πριν από αρκετο καιρό και μου είχε κάνει εντύπωση.

Η συζήτηση γύρω από το εαν ο χρόνος έχει δυο ή και περισσότερες διαστάσεις δεν είναι καινούρια. Υπάρχει όμως και η άποψη ότι ο χρόνος δεν έχει καμία απλύτως διάσταση και ουσιαστικά όταν αναφερόμαστε στο χρόνο εννοούμε την κίνηση που κάνουν τα σώματα και τα σωματίδια μέσα στο σύμπαν.

Παραδοσιακά ο χρόνος αντιμετωπιζόταν ως ξεχωριστή μεταβλητή και μόνο μετά την ανακάλυψη της θεωρίας της σχετικότητας άρχισαν οι φυσικοί να μιλάνε για χωροχρόνο. Και πάλι όμως ο χρόνος αντιμετωπιζόταν ως μονοδιάστατη μεταβλητή.

Μέχρι σήμερα υπάρχει αντικειμενική δυσκολία στο να κατανοήσουμε θεμελιώδεις έννοιες του χρόνου όπως επίσης και στο να καταλήξουμε κάπου σχετικά με την αναγκαιότητα ή μη του χρόνου στο σύμπαν.

Επιπλέον, η φυσική δεν μας δίνει κανένα ασφαλές συμπέρασμα σχετικά με το εαν το παρόν μας είναι περισσότερο «πραγματικό» από οποιαδήποτε προβολή στο παρελθόν ή στο μέλλον. Μια όμως από τις βασικές θεωρίες που επικρατούν, είναι ότι σε κάθε κλειστό σύστημα (όπως το σύμπαν) η εντροπία έχει τη τάση, από κατάσταση σε κατάσταση να αυξάνεται μέχρι να φτάσει σε μια μέγιστη τιμή κι επομένως αυτό μας εξασφαλίζει ότι ο χρόνος έχει συγκεκριμένη «κατατόπιση» . Συνεπώς ο χρόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την γέννηση του σύμπαντος το οποίο συνεχώς μεγαλώνει (πριν από εκατομμύρια χρόνια, το σύμπαν ήταν μικρό, «πυκνό» και όμοιόμορφο). Γιατί όμως η εντροπία να αυξάνεται μόνο από τα αριστερά και όχι και από τα δεξιά; Σε μικρής κλίμακας διεργασίες η εντροπία μπορεί να αυξάνεται αλλά μπορεί και να μειώνεται, συνεπώς στην περίπτωση αυτή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο χρόνος έχει συγκεκριμένη κατατόπιση.

Ενδιαφέροντα αρθράκια σχετικά με τη φύση του χρόνου, τις διαστάσεις του και άλλα πολλά υπάρχουν στο ακόλουθο σύνδεσμο..
FQXi Community

 

μονο μια παρατηρηση το αρθρο αυτο ειναι ενα αποσπασμα απο μια εργασια μου, γενικα τετοια αρθρα γραφω στο blog μου Mathematical Journey , thanks!

 

Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

εδω δεν εχουμε λυσει σοβαρα προβληματα συν'υπαρξης και επιβιωσης του ειδους μας... ο χρονος κ οι διαστασεις του μας μαραναν....

 

Mας μάραναν, μας μάραναν...  ας πούμε, η έννοια του γραμμικού χρόνου, όπως την αντιλαμβανόμαστε με την αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, έχει κάποια σχέση με τον συμπαντικό χρόνο ή είναι υποκειμενική μας αντίληψη;  

 

Re: Απάντηση: Ο ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Σαφως και μας μαραναν. Μια ενδεχομενη 'θεωρια των παντων' θα ειχε μεγιστη σημασια και επιδραση στις ζωες μας. Τα ωφελη για την κατανοηση του ανθρωπου για το συμπαν ειναι τεραστια.

Επι του θεματος μια χαζη καπως σκεψη θα ηταν πως εφοσον ο χρονος πιθανον να εχει 2 διαστασεις θα ηταν ομοιως πιθανον η πορεια που εχει ακολουθησει το δικο μας συμπαν μεχρι τωρα να ειναι κατι σαν μια δισδιαστατη καμπυλη στο επιπεδο του χρονου. Οποτε ακολουθως ολες οι αλλες καμπυλες που υπαρχουν (αν υπαρχουν) στο επιπεδο του χρονου θα μπορουσαν να αποτελουν κατι σαν αλλες 'διαστασεις'. Κατι σαν αλλα συμπαντα στα οποια ειχαν συντελεστει αλλα γεγονοτα και η εξελιξη του χρονου ειχε διαφορετικες συνεπειες για τον 'εκει' χωρο. Κατι σαν τα γνωστα παραλληλα συμπαντα που θεωρουσε νομιζω η κβαντοφυσικη και ουσιαστικα αποτελουσαν ομοια συμπαντα με το δικο μας με την διαφορα οτι εκει σε καποια στιγμη του χρονου τα γεγονοτα συντελεστηκαν διαφορετικα και αρα το τωρινο 'παραλληλο' συμπαν εχει διαφορετικη μορφη απο το δικο μας. Π.χ. σε ενα συμπαν οι δεινοσαυροι για παραδειγμα δεν ειχαν εξαφανιστει λογω της προσκρουσης του αστεροειδη η σε ενα αλλο δεν ειχε γινει ο Ι παγκοσμιος πολεμος κτλ και αρα αλλαξε η πορεια του συμπαντος στον χρονο.

Βεβαια πιθανως να λεω μπουρδες μιας και δεν εχω διαβασει περισσοτερο για την θεωρια του Bars.
 


εδιτ: lol τωρα το ειδα.

Κατι τετοιο σκεφτομουν και εγω μιας και συναδει καπως με την αγαπητη θεωρια των χορδων.