Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

Re: Απάντηση: Re: Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

Μερικές σκέψεις πάνω σ' αυτό:

ΕΝΑΣ και Μοναδικός στη ζωή μας, υπήρξε μόνο ο πατέρας μας. Καλός, κακός, ουδέτερος, υπαρκτός ή ανύπαρκτος, δεν έχει σημασία. Αυτός είναι, ή ήταν, και αυτό δεν αλλάζει.

Στην ενήλικη ζωή μας, δυστυχώς ή και ευτυχώς, η διπολικότητα (θέλω να τα έχω ΟΛΑ αλλιώς δεν θέλω ΤΙΠΟΤΑ) μας κατατρώει και μας κρατάει δέσμιους. Στο ένα άκρο έχουμε την κενότητα, το τίποτα, την απάθεια- όλοι καλοί πρόδρομοι της κατάθλιψης και στο άλλο το απόλυτο πάθος , όπου ψάχνουμε και ελπίζουμε να βρούμε τη σχέση passepartout που "μαγικά" θα μας ξεκλειδώσει και θα μας οδηγήσει στην ευτυχία και στην έκσταση.

Και ανάμεσα σ' αυτά τα δύο; Δεν υπάρχει τίποτα; Το απόλυτο κενό;

To αναγνωρίζω στους άλλους, γιατί, πρώτη και καλύτερη το είχα εγώ. Δεν συμβιβαζόμουν με τα λίγα. Τα ήθελα όλα ή προτιμούσα το τίποτα. Κι αυτό με θύμωνε και με καθήλωνε. Σαν τα μικρά παιδιά που αλλάζουν με ασύλληπτη ταχύτητα το κλάμα με το γέλιο. Χωρίς κανένα πέρασμα ανάμεσα στα δύο άκρα.

Γιατί το χρειαζόμαστε αυτό εμείς; Ίσως κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη νοσταλγία. Να γυρίσουμε πίσω και ας είναι πια ασπρόμαυρες oι φωτογραφίες της ζωής μας. Στη θολή παλιά εικόνα της ασπρόμαυρης ασφάλειας. Ή σ αυτήν που θα θέλαμε να είναι. Ή σ αυτήν που προσπαθούμε να ανακατασκευάσουμε για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Όλοι, λίγο ως πολύ, ξαναγυρίζουμε κάποιες φορές στη ζωή μας πίσω. Άλλοι με τα λόγια και τις σκέψεις, παντρεύοντας τη νοσταλγία με την τωρινή μας πραγματικότητα, κι άλλοι με τις πράξεις τους που τους κρατάνε πίσω. Οι πρώτοι, με πολλή δουλειά και την απαραίτητη αποδοχή της ματαίωσης, μπορούν να δεχτούν έστω και με πίκρα πως αυτό πάει , μας τέλειωσε.. Διορθώσεις ή επαναπροσδιορισμοί εκ των υστέρων δεν μπορούν να γίνουν. Κι αυτό πονάει και πονάει και πολύ. Και θα πονάει πάντα. Μέχρι να πεθάνουμε. Δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα γι’ αυτό, παρά μόνο να το θρηνήσει και να πάει παρακάτω. Οι άλλοι όχι. Μένουν εκεί περιμένοντας να αλλάξουν τα πράγματα. Μακάρι να άλλαζαν έτσι , όμως γμτ δεν αλλάζουν.

Σαν «κάτοικος» πια του ενδιάμεσου χώρου, βλέπω πως υπάρχουν πολλά πράγματα ανάμεσα στον απόλυτο Έρωτα και το απόλυτο Τίποτα. Αναγνωρίζω πια, πως το καλό μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά είναι καλό. Η δική μου σωτηρία της ψυχής..

 

Απάντηση: Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

ειρήνη ημίν

το έχουμε πει πολλές φορές και θα το επαναλάβω όσες φορές χρειάζεται προκειμένου να το εμπεδώσουμε:

όλα δεν είναι για όλους​

η lara[E-p] είναι απόλυτη γιατί μπορεί να είναι απόλυτη
άλλοι παίζουν παιχνίδια ρόλων γιατί μπορούν να τα παίξουν
μια άλλη "σκλάβα", όταν δει στο προσκήνιο τρίτο άτομο στη σχέση, παίρνει το καπελάκι της και φεύγει

και πολλά ανάλογα παραδείγματα

κανείς δεν έχει άδικο και κανείς δεν έχει δίκιο

αφήστε λοιπόν τον αλληλοσπαραγμό τα καρφιά και τις μπηχτές και ας συνυπάρξουμε όλοι σ' αυτό το μωσαϊκό που ονομάζεται BDSM


ΥΓ1. συμφωνώ απόλυτα (χεχ) σε όσα έγραψε πιο πάνω η lara[E-p] (ναι, όταν δε μαλλιοτραβιόμαστε συμφωνούμε)
ΥΓ2. όχι, δεν έχω πιει τίποτα

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλ

Όπως έλεγα τα παλιά καλά χρόνια, τότε που αλήτευα με τ' Αγγλάκια, suit yourself mate. 

Έχω κι ακόμη ένα: I've never heard such a load of horse-shit in my life. 

Divo: The true mark of a divo isn’t bad behavior... It’s attitude. The divo takes himself very seriously; his core is a roiling soup of narcissism peppered with dashes of insecurity, ambition and competitiveness. In some measure, these traits aren’t all bad. But the divo’s inner makeup is out of balance.

Πηγή: http://www.timeout.com/newyork/articles/features/6369/how-to-be-a-male-diva-the-divo

Περισσότερες πληροφορίες για τον ντίβο, εδώ:

http://www.timeout.com/newyork/articles/features/6371/the-divo-rules

 

Όπως λέει και ο Dolmance:

Υ.Γ. Αλήθεια δεν ήξερα πως πουλάνε ακόμη από κείνα τα ημερολόγια με ποιηματάκια αινίγματα και λοιπά αποφθέγματα "σοφίας" στο πίσω μέρος!!!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ο Κύριός μου ασχολείται και μ

I've never heard such a load of horse-shit in my life.

Πολύ καλή και χρήσιμη έκφραση. Thanks.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθ

Ως προς αυτό έχω ήδη συνταχθεί με τον underfeet και συμφωνώ με τη lara.

 

Ο Κύριος/α μου ασχολήτε με άλλη/ο σκλάβο/α πως νιώθω ;

μαλάκας .

εντελώς ηλίθια η δικαιολογία είμαι Master και κάνω ότι θέλω .

 

Καλα ρε σεις,για το καταπληκτικο σχολιο της Ζιννιας κανεις δεν βρεθηκε να πει κουβεντα;

 

Re: Απάντηση: Re: Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

Από χτες επεξεργάζομαι τα λόγια σου.
Κι ενώ τα βρίσκω απόλυτα λογικά και έγκυρα και βρίσκουν απήχηση στη ζωή μου, αυτό συμβαίνει με ένα διαφορετικό κάπως τρόπο.

Μπορώ να συμβιβαστώ με πολλά και το κάνω καθημερινά.
Και στην ίδια τη σχέση συμβιβάζομαι με πολλά.
Είναι αδύνατο να επιβιώσεις ή να έχεις σχέσεις με άλλους ανθρώπους χωρίς τους συμβιβασμούς.

Όταν λέω πως ή θα έχω αυτό που νιώθω πως έχω ανάγκη ή προτιμώ να μην έχω τίποτα, δεν αναφέρομαι στους συμβιβασμούς που κάνω και κάνει ο καθένας μας, δεν αναφέρομαι στο ότι πρέπει σώνει και καλά ο Αφέντης μου να είναι όπως τον φαντασιώνομαι.
Τον αποδέχομαι όπως είναι και πολλά είναι διαφορετικά από αυτά που είχα ή έχω στο μυαλό μου ως ιδανικά. Είμαι δηλαδή σε γκρίζα ζώνη ήδη.

Με ξέρω. Αν ο Αφέντης στον οποίο ανήκω, είναι δημοκρατικός χωρίς να είναι απόλυτος σ' αυτά που απαιτεί, θα βρω τρόπο να μην υπακούσω. Μάλιστα τρόπο που να μοιάζει ακόμη και σε μένα έγκυρος. Όχι συνειδητά και όχι επίτηδες. Αλλά θα το κάνω και θα χάσουμε και οι δύο αναμφίβολα.
Και δεν νιώθω να υπάρχει κάτι που να με πείθει να συμβιβαστώ με κάποιον που δεν μπορεί να με υποτάξει ακόμη κι όταν τσινάω και κλωτσάω. Έχω ανάγκη να νιώθω πως μου επιβάλλεται και είναι σε θέση να με νικήσει σε κάθε επίπεδο πάντα.
Αν δεν μπορώ να έχω αυτό, τότε ποιος ο λόγος να έχω Ms σχέση μέσα στην οποία θα υποκρίνομαι υποταγή την οποία δεν θα έχει κερδίσει? Δεν χαρίζω την υποταγή μου, όσο ανάγκη κι αν το έχω. Γιατί η ανάγκη αυτή βασίζεται στο ότι πρέπει ο Ίδιος να την έχει κερδίσει με το σπαθί του και ναι..να την επιβεβαιώνει κατά καιρούς. Να νιώθω την δύναμη καταλυτική καταστροφική απ την οποία να μην είμαι σε θέση να ξεφύγω ακόμη κι αν το θελήσω. Γι αυτό απαρνήθηκα το δικαίωμα να ζητήσω release.
Θέλω να είμαι αιχμάλωτη αυτής της δύναμης ίσως γιατί με αυτό τον τρόπο νιώθω ασφαλής ακόμη κι απ τον ίδιο τον αυτοκαταστροφικό μου εαυτό.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτά που βγαίνουν από μέσα μου βγάζουν νόημα, απλά γράφω ότι νιώθω. 

 

Υπάρχει το thread Πολυγαμία και bdsm. Εκεί υπάρχουν σχολιασμοί από μέλη ανεξαρτήτως status και φύλου. Όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω το ασύμβατο της "κάψας για αποκλειστικότητα" και την απαίτηση που συνήθως συνοδεύεται με το status "slave" (ανεξαρτήτως φύλου). Αντιλαμβάνομαι πως η ορολογία ως άκουσμα είναι αρκετά θελκτική για ορισμένους/ες, πλήν όμως η θεωρία διαφέρει αρκετά από την πράξη και αυτό αποδεικνύεται βιωματικά.

Υ.Γ. Πάντως, ακόμα περιμένω να δω πόσοι και πόσες θα παραδεχθούν δημοσίως πως η απάντησή τους στο ερώτημα του thread είναι "σκατά"...

 

Ενδεχομένως οι fem subs/slaves να εξωτερικεύουν περισσότερο την ανησυχία τους. Ίσως πάλι να είναι περισσότερο "κτητικές", προσπαθώντας να ασφαλίσουν την σχέση τους - και κατ' ουσία να διασφαλίσουν την παραμονή τους σε αυτή.

Ανέφερέ μου έναν προβληματισμό σχετικά με αυτό το θέμα, τον οποίο θα περίμενες να ακούσεις δια στόματος Κυριαρχικού, γιατί ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι την ερώτηση όπως την διατυπώνεις.

 

Απάντηση: Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

Αναρωτιέμαι: Αν ξαναγράψουμε, πειραματικά, όλα τα παραπάνω κείμενα αντικαθιστώντας την 'τεχνική' ορολογία με έννοιες του λεξιλογίου μιας οποιασδήποτε φυσικής γλώσσας, τί αποτέλεσμα θα προέκυπτε.
Αν, φερ' ειπείν, αντί για 'υποτακτική' γράφαμε 'αφοσιωμένη' ή 'υποταγμένη', αντί για 'Κυρίαρχος', λέγαμε 'αυταρχικός', 'τυραννικός', 'δεσποτικός', πόσα εξ όσων συζητούνται εδώ δεν θα αποτύπωναν με απόλυτη ψυχολογική και πραγματολογική ακρίβεια τυπικές βανίλα καταστάσεις και συναφείς προβληματισμούς;
Η διαφορά, με δυσκολία ανιχνεύσιμη, έγκειται:
α) Στην 'ποσοτική' ένταση του βιώματος και την αναγωγή των εξηγητικών παραμέτρων του σε ένα λίγο πολύ συμπαγές σώμα κατήχησης περί ορθού και λάθους, από τη σκοπιά της θεμελιακής, αποκλίνουσας, υπαρξιακής επιλογής, ήτοι του bdsm
β) Στην τελετουργοποίηση των μεθόδων διαχείρισης των προβλημάτων, απότοκο της προαναφερθείσης κατήχησης, έτσι ώστε να αναδεικνύεται και να θωρακίζεται μια συνεκτική αίσθηση Ταυτότητας, και συνεπώς 'διαφοράς' έναντι των Άλλων, εν προκειμένω των βανίλα.
Εντέλει, η διεκδικούμενη 'διαφορετικότητα' φαντάζει μάλλον ψευδαισθητική, ως προς τους αρχετυπικούς μηχανισμούς της ανθρώπινης συμπεριφοράς και περιορίζεται στη σφαίρα των ιστορικά, πολιτισμικά προσδιορισμένων εκδηλώσεων τους.