Ο Πελαργός και το BDSM

Μπα..χλωμό το κόβω:hug:

 

Όταν ήμουν νέος είχα εφτά θεωρίες για το πώς μπορεί να μεγαλώνει σωστά ένα παιδί.
Τώρα έχω εφτά παιδιά και καμιά θεωρία.

Φράση μεγάλου παιδαγωγού του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι

ΥΓ Γεια σου Zinnia. χαιρομαι που σε βλεπω

 

Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

Παιδια δεν μπορει να γινει να εχεις βδσμ σχεση εκτος οριων κρεβατ. οταν εχεις παιδια... οσοι εχουν παιδια το καταλαβαινουν αυτο. Πρακτικα δλδ δεν γινεται... Οταν συμβιωνεις και με αλλα ατομα χρειαζεται σεβασμος προς αυτα τα αλλα ατομα... Τα παιδια δεν ειν αι ιδιοκτησια μας να τα συμπεριφερομαστε οπως μας καπνιζει ουτε αντικειμενα να ανεχονται την συμπεριφορα εκφρασης πονου και σαδισμου.

 

Re: Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

Εγώ έχω παιδιά αλλά δεν το καταλαβαίνω αυτό που λες. Να μένουν εντελώς έξω από την σεξουαλικότητα των γονιών ναι συμφωνώ.
Το σύνηθες bdsm δεν είναι εκτός ορίων. Κανένας δεν παθαίνει κάτι κακό. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς

 

Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

Σπάνιο αλλά τόσο ανακουφιστικό,
άπασες οι απόψεις να έχουν κάτι να προσθέσουν ακόμα κι΄ αν δεν τις ασπάζεσαι όλες.
Είναι προνόμιο για τούτο το χώρο να αντιμετωπίζει αυτό ειδικά το ζήτημα
με τόση σοβαρότητα και ωριμότητα.
Να τα θυμόμαστε αυτά τις… βροχερές μέρες.

Προσωπική μου κατάθεση μέσα από το χαμόγελο της μεροληψίας,.
(λίγο- πολύ ξέρω απ ‘ όσους κατέθεσαν, ποιοι απολαμβάνουν το προνόμιο του γονέα και ποιοι ακόμα επιφυλάσσονται):

Ταυτίζομαι με τον undeherfeet και συμπληρώνω.
Όταν έχεις δυο παιδιά, (εντελώς …τυχαίο το παράδειγμα)
και επί 4 συναπτά έτη (τα πρώτα της ζωής τους),
οι γονείς κάνουν υποχρεωτικά 24/7 βάρδιες ύπνου και ταΐσματος,
δεν υπάρχει ποτέ κίνδυνος να έχεις όρεξη για session.
Δεν κινδυνεύει ο ψυχισμός των μωρών από το bdsm.

Κάπως λιγότερο εύθυμα.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα βρεθεί -έστω και εδώ μέσα- μέλος
που θα υπερθεματίσει υπέρ της «ενδοοικογενειακής διαφάνειας».
Αν ναι, αναμένω με ενδιαφέρον.

Συμπληρώνω τον underherfeet.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων,
όταν η απόκτηση παιδιού είναι συνειδητή επιθυμία, έτσι πρέπει να είναι.
Η ζωή όμως έχει πολλές στροφές.
Τι μέλει γενέσθαι όταν το παιδί έρχεται απρόσμενα,
ειδικά όταν η μάνα ή και οι δύο εννοούν τις επιλογές τους;

Εδώ νομίζω θα έπρεπε να συμβουλεύσουμε αλλήλους.

 

Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

εγω βγαζω την αποψη σε πλειστηριασμο .... τι μου δινετε για να ΜΗΝ την πω ?

 

Re: Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

Εγω σου δίνω δέκα γρόσια για να την πείς.
Είμαι σιγουρος οτι θα ειναι επίκαιρη οσο και το νομισμα με το οποίο θα σε πληρώσω

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

ισως να εχεις δικιο ... διοτι εμαθα οτι ανακαλυφθηκαν τα πλυντηρια πιατων και ετσι μπορει η σκλαβα να πλενει το πιατακι του σκυλου που τρωει η ιδια με τα πιατα που τρωνε τα παιδια ... ετσι κανεις δεν θα ξερει οτι το πιατο του σκυλου αποτελει μερους του σερβιτσιου

 

Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

Πιάνω το θέμα από την εσωτερική οπτική μιας γυναίκας. Όχι όλων των γυναικών. Μιας από αυτές.

Μια γυναίκα από τη στιγμή που γίνεται μητέρα έχει να αντιμετωπίσει δύο αντίρροπες εσωτερικές δυνάμεις μέσα της. Πρώτον την άσκηση της απόλυτης κυριαρχίας της (σε ζωή και θάνατο, μιας και αν αρνηθεί να το θρέψει αυτό θα πεθάνει) επί του παιδιού της και σε αυτό που κάποτε περιέγραψε ο Φρομμ και μου είπε η female καλή της ώρα. Το τραύμα του αποχωρισμού. Σύμφωνα με αυτό μια γυναίκα όταν γνωρίζει έναν άντρα αρχίζει ένα ταξίδι να καλύψουν την απόσταση μεταξύ τους βήμα βήμα γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο και με την ελπίδα κάποτε και εάν να καταφέρουν να γίνουν ένα. Με το παιδί της συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Ξεκινάνε το κοινό τους ταξίδι ενωμένοι και από την στιγμή που κόβεται ο ομφάλιος λώρος αρχίζει ένα μακρύ ταξίδι αποχωρισμού, μέρα με τη μέρα μέχρι το παιδί να πετάξει μακριά. Αυτό το τελευταίο είναι το τραύμα του αποχωρισμού.

Μια λοιπόν γυναίκα συντρίβεται ανάμεσα σε αυτές τις δύο δυνάμεις – συμβάντα. Έχω την αίσθηση λοιπόν ότι καλείται να τις διαχειριστεί. Όσο πιο εγωπαθής και επικεντρωμένη είναι στον εαυτό της, τόσο θα αρνείται την παραδοχή του τραύματος, αρνούμενη να ξεχωρίσει το παιδί από αυτήν, να το θεωρήσει ένα άλλο πλάσμα και θα ασκεί μια αδυσώπητη άλλοτε αυταρχική και άλλοτε μειλίχια κυριαρχία προσπαθώντας εναγώνια να το κρατήσει κοντά της, είτε ζώντας μόνο γι αυτό είτε επιβάλλοντας τον εαυτό της ως πρωταγωνίστρια στη ζωή του, επικαλούμενη την αγάπη, την θυσία, την ελευθερία και καθιστώντας το κοινωνό και συμμετέχον σε όλα τα επίπεδα και δρώμενα της ζωής της, «επιβάλλοντας» και τον ερωτισμό της ανάμεσα και στο τι θα το ταϊσει και με αυτόν τον τρόπο προσκολλόντας το πάνω της.

Όσο πιο ώριμη είναι ψυχικά τόσο θα περάσει μέσα από τις συμπληγάδες και θα επιλέξει εκείνο το ρόλο, εκείνη την άσκηση κυριαρχίας η οποία θα λαμβάνει υπόψιν της το ταξίδι του παιδιού της από εκείνη προς τη ζωή που του ανοίγεται πλέρια μπροστά του, όσο γίνεται πιο ελεύθερο από βάρη, ενοχές, θεωρίες, πράξεις, επιλογές και τραύματά της. Όσο γίνεται.

Αποδεχόμενη τούτο το τραύμα του αποχωρισμού, ωφελείται και η ίδια γιατί έστω και πιεσμένα να μπορεί να βλέπει τον εαυτό της ως ξεχωριστό πλάσμα από το παιδί της. Και ίσως τότε θυμηθεί ότι ως παιδί το μόνο που την ένιαζε ήταν να παίζει, να την αγκαλιάζουν, και ποσώς την ενδιέφερε για τον ερωτισμό των γονέων της, ως έφηβη που ανακάλυπτε τη χαρά του σεξ, ένιωθε ότι το κρεβάτι της ήταν κάτι ολόδικό της και όχι και των γονιών της που έπρεπε να το μοιραστεί μαζί τους ή να τους δίνει λογαριασμό και ως ενήλικη δεν τους κουβαλούσε στο κρεβάτι της, τουλάχιστον όχι σαρκικώς. Αυτό την καθιστούσε τότε υποκρίτρια? Μάλλον όχι. Τώρα γιατί καθίσταται? Επειδή απλά συνεχίζει να διατηρεί την ατομικότητά της, την ιδιωτικότητά της και παράλληλα να αγαπάει το παιδί της? Επειδή πάντα η ερωτική ζωή της ήταν δική της και του/ων παρτενέρ της? Και αφού αποφάσισε να κάνει χώρο στη ζωή της για ένα άλλο πλάσμα δεν θα κάνει και τους απαραίτητους αυτοπεριορισμούς για να είναι η συμβίωση τους όσο κρατήσει λειτουργική και καλή και για τους δύο?

Για να γίνει όμως η παραπάνω σκέψη μου πιο φανερή, σημειώνω ότι δεν θεωρώ το ιεραποστολικό υποκρισία, όπως και δεν θεωρώ την αλυσίδα και το κολάρο αμαρτία. Η ερωτική έκφραση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο από καμία πλευρά. Η ποικιλία της ερωτικής έκφρασης είναι για να μας υπηρετεί και όχι να την υπηρετούμε. Μπορώ κάλλιστα να πάρω απόλαυση από πολλές από αυτές και από όσες δεν μου κάνουν να τις απορρίπτω σε προσωπικό επίπεδο μην τις κατακρίνω ως αμαρτία ή υποκρισία, ανάλογα από πού στέκομαι. Δεν βάζω δηλαδή τον εαυτό μου και τον ερωτισμό μου σε καμία πρέσα.

 

Το Δέον και το Είναι.

Το Δέον: Η σπονδή.

Δανείζομαι την αγαπημένη έκφραση της Syrah, αλλά να μην ανησυχεί, θα της την επιστρέψω. 

Πιστεύω πως οι άνθρωποι που έταξαν εαυτούς στην αναζήτηση των ακραίων ηδονών οφείλουν να κάνουν ορισμένες θυσίες, η σπουδαιότερη από τις οποίες είναι η απάρνηση της τεκνοποιΐας.

Κι αν αυτό ακούγεται σκληρό κι απόλυτο, συγχωρέστε με αλλά αισθάνομαι πως έχω το δικαίωμα να το πω επειδή την σπονδή που συνιστώ στους άλλους την έκαμα κι ο ίδιος, εις διπλούν μάλιστα…

Το Είναι: Η Πραγματικότητα.

Προφανώς, η πραγματικότητα με διαψεύδει. Σημαίνει αυτό πως όσοι στο χώρο μας απέκτησαν παιδιά είναι κακοί γονείς; Δεν θα τολμούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο, θα ήταν ψέμα. Πιστεύω πως κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να συνδυάσουν την σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα με την ανατροφή των παιδιών τους. Μόνο που δεν έχω κάποια συμβουλή να τους δώσω, ούτε θεωρία να προτείνω. Όσοι είναι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν…

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Δηλαδή, να συμπεράνω ότι διαφωνείτε και με το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να έχουν παιδιά;
{Είτε με το φυσικό τρόπο, είτε με υιοθεσία.}

Πόθεν προκύπτει ότι κάποιος που αρέσκεται στην εξερεύνηση της ηδονής πρέπει να θυσιάσει το δικαίωμά του να αποκτήσει απογόνους;

Γιατί με την ίδια λογική να μην ισχύει το ίδιο για κάποιον που επιδίδεται στην εξερεύνηση π.χ. της τέχνης ή της επιστήμης;

Και για να το πάω ακόμα παρακάτω ... πόθεν προκύπτει ότι η κάθε αγράμματη κυρά-Κούλα που φοράει σουργελέ πουκάμισο και γυαλί μάσκα, επειδή είναι "στη μόδα φέτος" {ασχέτως αν π.χ. η ίδια είναι 30 κιλά υπέρβαρη και δεν της πάει} η οποία π.χ. παρκάρει τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση επειδή βαριέται να ασχοληθεί μαζί τους ... ως βανίλλα, είναι καταλληλότερη μητέρα;

Μην τρελαθούμε τελείως!

Υ.Γ. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, υπευθυνότητα, χρόνο. Από εκεί και πέρα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των γονιών τους, όποια κι αν είναι αυτά, μαθαίνουν να τα αγαπούν {ενίοτε και να τα μισούν} επειδή είναι κομμάτι της ταυτότητάς τους.

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Τεινω να συμφωνησω.