Ο Πελαργός και το BDSM

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Αυτο που κολλαει; Ομοφυλοφιλος=ακραιος ηδονιστης για σενα;

Ο vautrin χρησιμοποιησε λεξεις οπως "εταξαν" και "ακραιων"... 

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Είναι απλό: ποιος ορίζει πως είναι ακραίο το bdsm ή ο Gorean τρόπος ζωής (παράδειγμα) και όχι η ομοφυλοφιλία;

Και με *τι κριτήριο* το ορίζει αυτό;?!

Διότι αν εγώ, τρελαίνομαι να παίζω με πρακτικές που δεν είναι "καθημερινά" κοινές {π.χ. diaper play, pony play, violet wands, hoods, fornifilia} θεωρούμαι ακραία??

Ποιος είπε ότι "έταξα" τον εαυτό μου σε αυτό; Ποιος είπε ότι δεν μπορώ να κάνω το έπιπλο μόνο *μια* φορά το μήνα, μια Κυριακή που τα παιδιά θα είναι στη γιαγιά τους, για να τη βρίσκω με τον/την σύντροφό μου;

Δεν κατανοώ ποιος βάζει το όριο εδώ, ως προς το "ακραίο"... και με τι δικαίωμα.

Δε θέλω να χρησιμοποιήσω χαρακτηρισμούς, αλλά θα ήταν εύκολο να θεωρηθεί "φασίζουσα" η νοοτροπία αυτή. Σόρι, δεν πιστεύω πως ο Vautrin είναι φασίστας, από όσα έχω διαβάσει ως τώρα, αλλά νομίζω πως το έχει δει στραβά το συγκεκριμένο θέμα.

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Για καποιο λογο αμυνεσαι ενω σε βεβαιω δεν επιτιθεται κανεις. Εγραψα την αποψη μου. Ειμαι σιγουρη πως ο αγαπητος vautrin μπορει ν'απαντησει καλυτερα απ'ολους σε ερωτησεις που αφορουν το σχολιο του.  

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

  Ίσως το ύφος μου δεν ήταν το κατάλληλο: δεν πρόκειται περί άμυνας αλλά περί εμφατικού λόγου. Είμαι μια passionaria.  

Πάντως, αν τολμούσε ποτέ κανείς να μου υποδείξει ότι, εξαιτίας της όποιας ασχολίας μου με το bdsm, ή επειδή μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή μου να βρίσκομαι σε σχέση με γυναίκα αντί για το κοινωνικά καθιερωμένο {με άνδρα} δεν θα γινόμουν κατάλληλη μητέρα, θα τον έπαιρνε ο γερο-διάολος, to say the least.   Και εκεί δε θα είναι απλά εμφατικός λόγος.

Υ.Γ. Πριν λίγα χρόνια, είχα γίνει μάρτυρας στην εξής σκηνή: ένα παιδάκι δημοτικού, ζητούσε επίμονα από τη μητέρα του να αγοράσει ένα βιβλίο. Εκείνη, μακιγιαρισμένη στην τρίχα, του κομμωτηρίου, με νύχι φτιαγμένο, με ρούχο "της μοδός", κρατώντας ένα σωρό τσάντες με ψώνια, όχι απλά του απαγόρευσε να αγοράσει το βιβλίο, αλλά του είπε κιόλας ότι "με τα 8 ευρώ θα σου πάρω κι άλλο πατελόνι!" ... Αφού δεν έγινα δολοφόνος επί τόπου, έχω γερά νεύρα. Είχα μείνει τόσο άναυδη από τη σκηνή που δεν πρόλαβα καν να αγοράσω το βιβλίο για να το κάνω δώρο στο παιδάκι που το ζητούσε ... επειδή μου πήρε 5' να συνέλθω από το σοκ!!! Κολλάρο με O-ring μπορεί να μη φόραγε, αλλά ήταν για ΠΟΛΥ ξύλο!!!

 

Re: Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Πριν συμπεράνεις το οτιδήποτε, ρώτα με πρώτα τι θεωρώ ακραίο και τι όχι. Γιατί έγραψα σαφώς περί «ακραίων ηδονών» κι εσύ παρέλειψες το επίθετο.

Λοιπόν, δεν θεωρώ ακραία την ομοφυλοφιλία, ούτε καν τις περισσότερες μορφές του BDSM. Και δεν αμφισβήτησα κανενός το δικαίωμα ν’ αποκτήσει παιδιά, μίλησα για ποια επιλογή θεωρώ καλύτερη.

Ναι, το ίδιο θα συνιστούσα σε κάποιον επιστήμονα ολόψυχα αφιερωμένο στην επιστήμη. Να μην κάνει παιδιά αν δεν έχει αρκετό χρόνο και διάθεση ν’ ασχοληθεί μαζί τους.

Όχι, δεν θεωρώ τους βανίλια καλύτερους γονείς μόνο και μόνο επειδή είναι βανίλια. Ο κόσμος είναι γεμάτος ακατάλληλους γονείς και κακαναθρεμμένα παιδιά.

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Κανεις δε μπορει να σου υποδειξει πως θα ζησεις τη ζωη σου. Και η σεξουαλικη σου ταυτοτητα δεν υπαγορευει το ποσο καλος γονιος θα γινοσουν. Δεν εξετασα αυτο. Για προτεραιοτητες μιλησα. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Και ποιος ο ορισμός του ακραίου;
Αυτό δεν είναι *ακραία* υποκειμενικό;

Ποιος θα κρίνει, και με ποια κοινωνική μεζούρα, εμένα ως ακραία και τον διπλανό ως μη-ακραίο; Αν αρχίσουμε τέτοιες κρίσεις, πού θα σταματήσει;

Αντιλαμβάνεστε το λάκκο στη φάβα;

<Παρένθεση>
Δεν συμπέρανα κάτι βιαστικά, γι' αυτό και το διατύπωσα υπό τη μορφή ερωτήματος, ώστε να απαντηθεί.   Αν είχα ήδη βγάλει το συμπέρασμά μου, πιστέψτε με, θα είχα χρησιμοποιήσει τελεία.
</Παρένθεση>

Συνεπώς, υπάρχουν πολλοί ακατάλληλοι γονείς, βανίλλα και bdsm, all the same. Αυτή είναι η τοποθέτησή σας;

Υ.Γ. Ειδικά ως προς τον "επιστήμονα ολόψυχα αφιερωμένο στην επιστήμη" κλπ, επειδή είναι ένα θέμα που άπτεται της επιστημονικής ηθικής και τελικά, imho, θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλα τα προγράμματα που οδηγούν σε αυτόνομο ερευνητικό επίπεδο (PhD), η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το παιδί τον κάνει άνθρωπο. Του δίνει προοπτική. Διότι ένας επιστήμονας που δεν έχει την προοπτική της ανθρωπιάς και της οικογένειας, μπορεί να καταντήσει ένα αποκομμένο ψυχολογικό κουρέλι, ικανό για κάθε βαρβαρότητα και κάθε έγκλημα. Αλλά εκεί, η ευεργετική ιδιότητα είναι από το παιδί προς τον γονιό και όχι αντίστροφα. Συνεπώς, είναι ψιλο-χοντρο-άσχετο.

 

Τείνω να διαφωνήσω φίλε μου vautrin
Δεν υπάρχει "ακραία ηδονή" παρ εκτός από την ηδονή που κάνει κακό στους άλλους.
Έχω δε την υποψία πως η έλλειψη ηδονών των γονιών και η παραίτηση τους
από τον ρόλο των ερωμένων προσώπων δυσχεραίνει το έργο τους ως γονέων.
Για να νιώσεις το παιδί σου πρέπει μέσα σου να νιώθεις. Όποιος νιώθει την ψυχή του , αναζητά ηδονές
Δεν μπορώ να ξεχάσω την φράση από το βιβλιο "πεθαμένο λικέρ" του Ξανθουλη που είχα διαβάσει μικρός
«...η μητέρα κάνει ακόμα έρωτα γι’ αυτό είναι τόσο ζεστή...»


Η τεκνοποιια δεν είναι εμπόδιο στην αναζήτηση η στην απόλαυση των ηδονών αρκεί τα παιδιά να μένουν έξω από αυτό το γνωστικό πεδίο. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν , όχι επειδή οι γονείς κάνουν κάτι κακό αλλά επειδή δεν έχουν την εμπειρία και την γνώση να εκλογικεύσουν αυτό που τυχόν θα δουν η θα ακουσουν (αυτό ισχύει για bdsm). Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει μια μάνα με παραδοσιακές αξίες πως ο γιος την είναι ομοφυλόφιλος επειδή η γνώση αυτή δεν της προσφέρει απολύτως τίποτα. Είναι μια γνώση άχρηστη και τοξική για όλους. Κάθε άνθρωπος πρέπει να ανακαλύπτει η να επιλέγει την σεξουαλική του ταυτότητα μόνος του η με τους φίλους του.

 

Σεβαστές οι διαφωνίες σας κι όχι αβάσιμες. Να ρωτήσω λοιπόν με τη σειρά μου τη γνώμη σας για ένα παράδειγμα που θα φέρω;

Έστω πως μιλάμε για ένα ζευγάρι Μ/s σε συμβίωση 24/7 με ιδιαίτερη ροπή στον λεκτικό εξευτελισμό. Η λεκτική ταπείνωση δεν θεωρείται ιδιαίτερα ακραία στο χώρο μας, μάλλον συνηθισμένη είναι. Έχουν λοιπόν παιδιά. Πιστεύετε πως αυτά δεν θα επηρεαστούν αν μεγαλώνοντας ακούν σε καθημερινή βάση την μητέρα ν’ αποκαλεί τον πατέρα «αρσενική πόρνη» κι «άχρηστο σκουλήκι» ή το αντίστροφο, τον πατέρα ν’ αποκαλεί την μάνα «ξεφτιλισμένη σκύλα»;

Τι επιλογές έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Είτε να σταματήσουν ν’ ασκούν την διαστροφή τους, είτε να την περιορίσουν στο ελάχιστο, οπότε το 24/7 πάει περίπατο, είτε να συνεχίσουν να βρίζονται μπροστά στα παιδιά τους με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα.

Αν δεν έγινε κατανοητό, αναφέρθηκα στην τρίτη κατηγορία ατόμων, στους οποίους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου, δηλαδή σε ανθρώπους που έταξαν σκοπό της ζωής τους την αναζήτηση ακραίων ηδονών και δεν είναι διατεθειμένοι να παραιτηθούν απ’ αυτές. Αυτούς, και μόνον αυτούς, συμβουλεύω να μην τεκνοποιούν. Συμβουλεύω, δεν απαγορεύω – έχει διαφορά.

 

Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Δε μπορώ να καταλάβω τι διαφορετικό θα κάνουν, από αυτό που θα κάνουν μπροστά σε όλο τον κόσμο. Διότι, αν αυτό το ζευγάρι πάει π.χ. στην τράπεζα, υποθέτω δε θα αποκαλέσει ο ένας τον άλλο έτσι μπροστά στο γκισέ, εε?

Αντίστοιχα, όταν θα βγουν για ψώνια, ή για καφέ ... θα φερθούν στο πλαίσιο των κοινωνικών συμβάσεων. Εκτός πια, κι αν μιλάμε για ανθρώπους που επέλεξαν να ζήσουν οι δυο τους, σε μια βραχονησίδα, φροντίζοντας πρόβατα or something.

Όλα αυτά που θα εφαρμόσουν εντός κοινωνικών πλαισίων, μπορούν κάλλιστα να τα εφαρμόσουν και για τα παιδιά τους {και μάλιστα κάπως πιο μετριασμένα}. Άλλωστε, και οι γονείς μας αλληλο-αποκαλούνται "mon petit choux" ή άλλα πράγματα όταν είναι μόνοι τους ... που δεν τα λένε μπροστά σε όλους.  

 

Re: Απάντηση: Re: Ο Πελαργός και το BDSM

Υπεκφεύγεις, αν κι ομολογουμένως μ’ έξυπνο τρόπο. 

Η διαφορά βέβαια είναι πως στην τράπεζα θα μείνουν δέκα λεπτά και στο καφενείο μισή ώρα ενώ με τα παιδιά τους θα περάσουν μαζί μίνιμουμ 18 χρόνια, δηλαδή μια ολόκληρη ζωή…

Εκτός κι αν έχεις κατά νου αυτά για τα οποία ορθώς κατηγόρησες τους βανίλια (παρκάρισμα στη γιαγιά ή στη τηλεόραση)…

 

Απάντηση: Ο Πελαργός και το BDSM

Θα προσπαθησω να εκθεσω και τη δικη μου αποψη με λιγα λογια. Το καθε παιδι, οσο μικρο και να ναι, οσο πολυ κι αν μας αγαπα και μας εχει σαν προτυπο, δεν πρεπει ποτε να λογιζεται ως συνεχεια του εαυτου μας ή σαν ευκαιρια να εκπληρωσουμε μεσω αυτου καθε ανεκπληρωτο ονειρο ή επιθυμια μας. Το καθε παιδι εχει καιοφειλουμε να εχει, δικη του ξεχωριστη προσωπικοτητα και η ελευθερια της επιλογης του σε καθε πραγμα πρεπει να προστατευεται. Αυτος θεωρω τελικα πως πρεπει να ειναι και ο κυριος ρολος των γονιων καθως φυσικα και η εγκαιρη και εγκυρη συμβουλη λογω δικης μας μεγαλυτερης εμπειριας. Το τι κανουν οι γονεις σαν ζευγαρι δεν ειναι κατι που πρεπει να απασχολει το παιδι. Οταν ερθει εκεινη η ωρα και αν οι ρολοι μεσα στα πλαισια της οικογενειας εχουν λειτουργησει σωστα, το παιδι θα μπορεσει να επιλεξει με βαση τη δικη του προσωπικοτητα και μονο. Ας παψουμε λοιπον να τα υποτιμουμε και ας προσπαθησουμε επιτελους να μεγαλωσουμε ανθρωπους ευτυχισμενους και απαλλαγμενους απο τις φοβιες και τις ανασφαλειες με τις οποιες γενιες και γενιες γαλουχηθηκαν.