Ο ΣΑΔΟΜΑΖΟΧΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ PICHARD

Ο νους του ανθρώπου αρέσκεται στο να επινοεί φρικωδίες. Έχει επινοήσει την Κόλαση, έχει επινοήσει τον προορισμό για την Κόλαση, έχει φανταστεί τις πλατωνικές ιδέες, τη Χίμαιρα, τη Σφίγγα, τους μη ακέραιους βαθμούς ισχύος (όπου το μέρος δεν είναι λιγότερο πλήρες από το όλον), τα προσωπεία, τους καθρέφτες, τις όπερες, την τερατολογική Αγία Τριάδα, τον Πατέρα, τον Υιό και το ανεξήγητο Πνεύμα, συναρθρωμένες σε μία και μόνη οντότητα.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Η απόλυτη βιβλιοθήκη»
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα​

Από τη λίθινη εποχή μέχρι τους μεταμοντέρνους καιρούς μας, σε πείσμα δικαστών, ιερωμένων και χριστεπώνυμου πλήθους, η ερωτική εικονογραφία δοξάζει την ερωτική απόλαυση και ξορκίζει το θάνατο. Οι καλλιτέχνες των αρχαίων κοινωνιών ασκούσαν χωρίς περιορισμούς την τέχνη τους.
Όμως, ακόμη κι όταν ο πουριτανισμός ανέτειλε, αυτοί βρήκαν διάφορους τρόπους να του αντισταθούν. Ο Pέμπραντ ευχαριστιόταν να σοκάρει τους δημότες του Άμστερνταμ ζωγραφίζοντας τον εαυτό του σε τρυφερές στιγμές με την γυναίκα του, τις οποίες τους έστελνε ως καρτ ποστάλ. Ο Γκόγια όμως παρά λίγο να συρθεί στην πυρά λόγω της «Γυμνής Mάγιας». Πικάσο, Kουρμπέ, Pοντέν, Nταλί, όλες οι μεγάλες μορφές λάτρεψαν απροκάλυπτα με την τέχνη τους το θεό έρωτα, έστω κι αν πολλές φορές χρειάστηκε να κρύψουν τα έργα τους.

Το 1977 η ηθική των Γάλλων περνάει κρίση με την κυκλοφορία του Marie-Gabrielle de Saint-Eutrope του Georges Pichard και αποφασίζουν να απαγορεύσουν την κυκλοφορία του άλμπουμ σε όλα τα βιβλιοπωλεία και τα περίπτερα. Ήδη ο Pichard τους προκαλεί εδώ και χρόνια. Πρώτα με την Blanche Epiphanie, μετά με την Paulette. Ώσπου ήρθε η Marie-Gabrielle και βέβαια για τους ηθικολόγους Γάλλους το ποτήρι ξεχείλησε.
Πολύ λίγα χρόνια αργότερα συστήνεται στην ελληνική οικογένεια μέσω του περιοδικού «Ταχυδρόμος» η ζουμερή Blanche Epiphanie και ένα ερώτημα βασανίζει τους πάντες. «Θα την βιάσει κανείς την Blanche Epiphanie;» Η αθώα Blanche τους κλείνει το μάτι πονηρά γιατί ξέρει ότι κατά βάθος όλοι φαντασιώνονται τον ρόλο του Αφέντη.

Οι ηρωίδες του Pichard είναι συνήθως αθώες και άτυχες κοπέλες, που υφίσταται τη σταδιοποιημένη σεξουαλική κακοποίηση σε όλες τις μορφές της. Είναι υπερβολικά αθώες νέες που καταδιώκονται από μια ομάδα «ακόλαστων» οι οποίοι τις βασανίζουν σεξουαλικά. Όσο αυξάνουν οι μελοδραματικές εκκλήσεις τους για έλεος, τόσο περισσότερη αυξάνει η αγριότητα των βασανιστών – κι όσο οι «καημένες νέες», προσπαθούν να γλιτώσουν, τόσο, μέσα από προφανείς απιθανότητες, η θέση τους γίνεται όλο και χειρότερη. Έτσι ο αναγνώστης παρακολουθεί την καταδίωξη των κοριτσιών να εναλλάσσεται με τα σεξουαλικά βασανιστήρια, ταυτισμένος με την εύθυμη περιπαικτική διάθεση της αφήγησης: είναι βέβαιος πως διαβάζει μια παρωδία. Όταν η παρωδία μετεξελίσσεται σε τρόμο όπου η ηρωίδα πέφτει στα χέρια διεστραμμένων που φυλακίζουν κοπέλες και τις βασανίζουν, ο αναγνώστης βιώνει μια πρώτου μεγέθους συνειδησιακή δοκιμασία: δεν ξέρει πλέον αν πρέπει να αντιμετωπίσει το άγριο sex, το αίμα, τα πτώματα, τις μαστιγώσεις, τις οιμωγές, και κυρίως την άγρια χαρά που όλα αυτά γεννούν όλο και περισσότερο στους βασανιστές ως μια υπερβολή, ένα ξεχείλωμα της παρωδίας που διάβαζε, ή ως κάτι άλλο. Τότε οι ήρωες, θαρρείς να ξέρουν τη συναισθηματική σύγχυση που έχουν προκαλέσει, αρχίζουν να αφηγούνται φριχτότερα βασανιστήρια. Έξαφνα καταλαβαίνουμε πως ενώπιον του αναγνώστη, ενώπιόν μας, η παρωδία γίνεται μια ιστορία θρησκευτικού μαρτυρίου όπου ένας άνθρωπος θα θυσιαστεί κατόπιν αποφάσεως κάποιου Αφέντη: το υπόγειο είναι ο κατάλληλος χώρος, ο βασανιστής με γαμψή μύτη, φαφούτικο στόμα, φωνή βραχνή, τεράστια χέρια για να στραγγαλίζουν λαιμούς, οι βοηθοί του, η Γυναίκα το σφάγιο που πρέπει να θυσιαστεί σε έναν υπέρτατο σκοπό: την ηδονή του Αφέντη.

Λάτρεψε το σώμα – μα επέμεινε πως αυτό το σώμα μπορεί να χαλαστεί από έναν ισχυρό που θα εφαρμόσει τον φυσικό νόμο επί ενός αδυνάμου. Είχε το δαιμονικό ταλέντο και τη συναισθηματική τόλμη να τραβήξει την αντίφασή του πέρα από το όριό της – βαναυσότερα από καθέναν. Κάποτε βρίσκεσαι αλαφιασμένος, τρομαγμένος με το σχέδιο στα χέρια – νιώθεις ενοχή, νομίζεις, ότι κρυφοκοίταξες ενώ το διάβαζες
Αν ωστόσο γυρέψουμε να αναμετρήσουμε, όσο μπορούμε την αντίφαση και ν’ αναμετρηθούμε μαζί της, έχουμε να πάμε πολύ πιο πέρα από τα λόγια του ενθουσιασμού ή και της αηδίας και να δούμε τους όρους με τους οποίους υφαίνεται η διανοητική πλεκτάνη του: μ’ άλλα λόγια, να δούμε το πώς εκείνος προσδιόρισε με εικόνες τον πόνο, το βασανισμό, την ταπείνωση, την εκμηδένιση του άλλου ως προαπαιτούμενα για την ηδονή, τον σεξουαλικό και πνευματικό ερεθισμό και τη σεξουαλική έκσταση, δηλαδή αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε ηδονή. Εκεί εξάλλου φωλιάζει και ο βαθύτερος πυρήνας όλης της γοητείας και της φρίκης της αφήγησής του – που δεν είναι άλλος από τη ζεύξη δυο αντιθετικών ροπών, ενός φυσικού ενστίκτου και μιας διανοητικής κατασκευής: της ηδονής και της τιμωρίας. Η ηδονή, σε αντίθεση με την πείνα, το φόβο, την αναμονή του θανάτου, τη νοσταλγία, το μίσος, είναι η μοναδική ανθρώπινη λειτουργία που δεν μπορεί να γίνει διδαχή.
Η διανοητική πλεκτάνη του έσμιξε την ηδονή με την τιμωρία, την έζεψε στον ενοχικό τρόμο μιας κοινωνίας που πολέμησε την ηδονή – επί της ουσίας, στον τρόμο ενός κόσμου όπου κουμάντα κάνει ο Αφέντης-Τιμωρός.

Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για το τι είναι βία – μια πράγματι εξόχως ανούσια συζήτηση για το ποια σεξουαλική πρακτική βιάζει ή ταπεινώνει. Και μόνο το ότι μιλάμε για πράξεις που βιάζουν αποδείχνει πόσο απροσπέλαστα είναι τα αντανακλαστικά μας. Φυσικά και δεν υπάρχει πράξη που να βιάζει ή να ταπεινώνει, εφόσον ερεθίζει όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτήν, εφόσον όλοι όσοι είναι μέσα την αποδέχονται και την επιζητούν ως ηδονή. Ο βιασμός και η ταπείνωση είναι υπόθεση που εξαρτάται όχι από την πράξη αλλά από την ανθρώπινη διάθεση έναντι της πράξης – και προσδιορίζεται πάντοτε από τη μη συναίνεση του βιαζόμενου. Εφόσον υπάρχει συναίνεση, την οποία είναι τουλάχιστον άσκοπο να εξειδικεύουμε ως ελεύθερη – δεν υπάρχει «μη ελεύθερη συναίνεση», δεν υπάρχει πράξη που να βιάζει ή να ταπεινώνει. Αν δεν υπάρχει συναίνεση για μια πράξη, η πράξη αυτή συνιστά βιασμό – ακόμη κι αν είναι το γλυκύτερο χάδι. Στον έρωτα όλα είναι φυσιολογικά. Στον έρωτα όλα επιτρέπονται, εφόσον θέλει και ο άλλος. Η ηδονή του καθενός μας είναι ολότελα προσωπική υπόθεση: αναπτύσσεται στον πιο στενό πυρήνα της ατομικότητάς μας και ως τέτοια δεν μπορεί να οριοθετηθεί, να υπαχθεί σε καμιά θεωρία, να κανονιστεί, να συστηματοποιηθεί.

Ο Pichard, λοιπόν, είναι μοναδικό κι ανεπανάληπτο όριο του ερωτικού κόμικ γιατί πετυχαίνει την αναγνωστική έλξη διά της ηθικής τρομοκρατίας του αναγνώστη – δηλαδή ουσιαστικά για τον ίδιο λόγο που είναι όριο της λογοτεχνίας η τρομοκρατική Αποκάλυψη του Ιωάννη. Ο Pichard είναι μοναδικό κι ανεπανάληπτο όριο του ερωτικού κόμικ γιατί η φαντασίωσή του είναι μια υβριδική αφήγηση ηθικών ορμών, ένα τεχνουργημένο πλέγμα αντιφάσεων όπου όχι μόνο τα υπάρχοντα όρια καταργούνται, αλλά τα πάντα δείχνουν επισφαλή. Γιατί παίζει όλων των λογιών τα συνειδησιακά παιχνίδια: με την ηδονοβλεπτική επιθυμία του αναγνώστη, με την έλξη του απαγορευμένου, με την ηδονή του φόβου – δηλαδή κάνει ένα διαρκές γκελ με την ενοχή. Γιατί κυκλώνει την άσπιλη συνείδηση με την παράδοση του κακού, πιτσιλώντας με άγριο αίμα τις ειδυλλιακές ουτοπίες. Γιατί μαζί με την ηθική του αντίφαση μεταθέτει σ’ αυτόν που διαβάζει και την ηθική ευθύνη για όσα εκείνος σκέφτηκε για λογαριασμό θαρρείς του αναγνώστη. Γιατί εμβόλισε στο ερωτικό κόμικ κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο από το σαδισμό, κάτι που αποδείχτηκε πολύ ανθεκτικότερο από το ρομαντισμό.

Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος ερωτικός σχεδιαστής στην ιστορία των κόμικς που να πέτυχε τέτοιο ολοκληρωτικό κρυφτό με τη συνείδηση του αναγνώστη του. Τούτο το κρυφτό δεν γίνεται με όρους ενός φιλολογικού παιχνιδιού – γίνεται με όρους ηθικής επιβίωσης.
Φυσικά οι ιστορίες που σχεδιάστηκαν απ’ αυτόν είχαν κάτι από τη συνειδησιακή τρομοκρατία, από τη μετάθεση του υπερεκχειλισμένου εγώ στον αναγνώστη του. Δε μιλάω μόνο για τους αλαλαγμούς των μεγάλων λογοτεχνών , τον Απολλινέρ, τον Μπρετόν, τον Μπατάιγ, τον Μισίμα – μήτε για τον Νταλί και τον Μπουνιουέλ και τον Παζολίνι. Δεν μιλάω, πριν απ’ αυτούς, για ολάκερο το ρομαντισμό, για τον Μπλέικ και τον Μπάιρον και τον Φρανκενστάιν, δε μιλάω καν για ό,τι ονομάστηκε λογοτεχνία του νοσηρού ή λογοτεχνία του κακού ή όπως αλλιώς – τον Πόου, τον Μποντλέρ, τον Βερλέν κι όλους τούς άλλους. Μιλάω για τον Νίτσε και τον Ντοστογιέφκσι και τον Κάφκα, για τον Φλομπέρ και τον Ουάιλντ και τον Προυστ, μιλάω για τον Ντράγιερ, τον Κιούμπρικ και τον Κόπολα, μιλάω για όλους αυτούς που θέλησαν να βρούνε ταυτότητα πλαγιάζοντας δίπλα σ’ ένα πτώμα μιανής Ναστάσιας – και τους βρήκαν μέρες αργότερα απ’ τη μυρουδιά. Συμβαίνει συχνά: κατεβαίνεις διαφορετικές, στενές, σκοτεινές σκάλες και φτάνεις πάντοτε στο ίδιο φριχτό υπόγειο γεμάτο με τα όργανα των βασανιστηρίων του Μαρκήσιου ντε Σαντ.

Ο Μπόρχες, σε ένα σχεδόν δοκίμιο του 1939 περί της απόλυτης βιβλιοθήκης, επισημαίνει πως ο νους του ανθρώπου αρέσκεται να επινοεί φρικωδίες, τέρατα και πνευματικούς τόπους όπου συγκεντρώνονται τέρατα: Ανάμεσα σ’ αυτά αναφέρει την Κόλαση, τις πλατωνικές ιδέες, τους μη ακέραιους βαθμούς ισχύος, την Αγία Τριάδα (όπου τρεις διαφορετικές πνευματικές δυνάμεις συναρθρώνονται στην ίδια οντότητα). Ένα αντίστοιχο τέρας είναι και το τέρας του Pichard, όπου δυο αντιθετικές ορμές συναρθρώνονται στην ίδια οντότητα: ο άνθρωπος που βρίσκει τη φυσική ηδονή στον φυσικό αφανισμό.

Ο ντε Σαντ ήταν αυτός που διακήρυξε: ο καθένας διαλέγει αυτό που διαβάζει. Το βέβαιο είναι πως ήταν εκείνος που αποτύπωσε σε κείμενο μιαν εξαρχής απροσπέλαστη φρικωδία, αλλάζοντας μια και καλή τον συνειδησιακό ορίζοντα της προσδοκίας μας απ’ αυτόν που λογαριάζουμε ως ηθικό εαυτό μας. Χαρτογράφησε με λέξεις τη διά του κακού ηδονή, όπως με μιαν όχι ίδια μα αντίστοιχη διαδρομή ο Ντοστογιέφσκι χαρτογράφησε το φόνο. Ο ντε Σαντ μίλησε για τη χριστιανογενή βία ελευθερώνοντας το νου του – τούτη την ορμή είχε αφηνιασμένη μέσα του. Κι όπως συνέβη με όλες τις φρικωδίες (και μ’ αυτές που περιέγραψε ο Μπόρχες και μ’ όλες τις άλλες), η τρομερή φαντασίωσή του έγινε κήρυγμα, οδηγίες για τη ζωή. Μα ένα παραμύθι, εάν διδαχτεί , γίνεται εγχειρίδιο σκλαβιάς. Εξάλλου το λέει όσο πιο καθαρά γίνεται να το πει κανείς: «Υπάρχει άνθρωπος που όταν καυλώσει δε θέλει να γίνει αφέντης;». Στον κόσμο του επιτρέπεται οτιδήποτε: ο βιασμός, η ταπείνωση, ο χαλασμός, ο φόνος. Οι ανήμποροι λογαριάζονται για ανθρώπινα σκουπίδια που πρέπει να αφανιστούν – οι δυνατοί οφείλουν να πραγματοποιούν οποιαδήποτε επιθυμία επειδή περιλαμβάνεται στο φυσικό σχέδιο. Στον κοσμοσύστημα του Ντολμανσέ, το Άουσβιτς, η Χιροσίμα, η Ρουάντα, οι ντούμπες με τα πτώματα της ιστορίας, όχι απλά επιτρέπονται, αλλά επιβάλλονται εφόσον αποτελέσουν μια φαντασίωση έστω και ενός ανθρώπου.
Όσοι έχουν διαβάσει τον Εμπειρίκο πέρα από τον Μεγάλο Ανατολικό μπορούν να αντιληφθούν πως η ηδονή στον κόσμο είναι απαλλαγή από την ενοχή και όχι μετάθεση της ενοχής στη βία. Στον Εμπειρίκο (κυρίως των Χαϊμαλιών του Έρωτα και των Αρμάτων) ο θάνατος δεν είναι τιμωρία – είναι κορύφωση.

Μπορεί κάποιος να πει: «μα κάνεις την αγιογραφία ενός Διαβόλου» και απαντώ. Τελικά μήπως δεν κατέγραψε μια δική μας, κατάδική μας, φαντασίωση; Σκεφτείτε πόσο μάς γοητεύει η βία με την οποία ο Pichard έντυσε την ηδονή – πόσο σπουδαιότεροι νιώθουμε όταν κρατάμε μαστίγιο. Και ποιος σάς είπε πως ο στρατοπεδικός κόσμος δεν είναι μια δική μας, κατάδική μας, φαντασίωση; Για σκεφτείτε πώς αλαλάζουμε στις παρελάσεις των όπλων, πόσο μάς γοητεύει η Μάρσια της Αΐντας, πόσο μάς θέλγει ο τρόμος με τον οποίο ντύνει το θάνατο ο Πόου και ο Λάβκραφτ και τόσοι άλλοι μετά απ’ αυτόν. Δεν είμαστε απαραίτητα συνειδητοί ναζί, μήτε και απαραίτητα θανατότρομοι. Δεν είμαστε απαραίτητα σαδιστές.

Είμαστε άνθρωποι που λογαριάζονται ως κείμενοι υπό επιδιόρθωση, βαθύτατα εξαρτημένοι από την εξουσιαστική οπτική του θανάτου. Πειστήκαμε πως οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να τυραννούνε τους ανθρώπους. Λογαριάζουμε το θάνατο ως τρόμο, ως τιμωρία, ως πτώση – λογαριάζουμε την ηδονή ως κυριαρχία. Αν σκεφτόμασταν πως η ηδονή είναι απελπισία, ακριβώς γιατί δε χρειάζεται ελπίδες και υποσχέσεις, αν σκεφτόμασταν πως ο θάνατος δεν είναι πτώση αλλά προϋπόθεση για να ερεθιστούμε, τότε πως είναι κομμάτι του ανθρώπινου σπαρταρίσματός μας, στην τελική σημαντικό κομμάτι ζωής, ίσως να ήταν μπορετό ν’ αφήσουμε στην άκρη το μαστίγιο, ίσως να ήταν μπορετό να νιώσουμε την ηδονή ως κάτι που δε διδάσκεται και δεν έχει τη ρίζα του στην ενοχή.

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Όσοι δεν κατάλαβαν τίποτε, ίσως γκρινιάξουν και πάλι για την επαπειλούμενη διαφθορά της νεολαίας και την ηθική κατάντια του σχεδιαστή. Οι υπόλοιποι, εφόσον δεν ερεθιστούν και τρέξουν να κάνουν ερωτολογική έρευνα, μάλλον θα ξεφυλλίζουν για καιρό τα έργα του τα βραδάκια, κατά προτίμηση αγκαλιά με το άτομό τους. Ευχαριστούμε πολύ κύριε Pichard, και θα προσέξουμε να μη λερώσουμε τις σελίδες σας.

 

Για μενα ο Pichard ηταν το περασμα απο την αθωα εικονογραφηση στιλ Μπλεκ-Ζορο,στην ερωτικη.Φιλοσοφικα δεν μπορω να πω οτι με προβληματισε και πολυ,περισσοτερο ηταν οφθομολαγνια,σε ενα κοσμο απαγωρευμενο αλλα σηναμα ερωτικο.Ταυτοχρονα ομως ειναι και η αιτια για την οποια δεν μπορω να συμβιβαστο με το βδσμ.Ο κοσμος του ηταν υπερβολικα σκληρος.Ακραιος σαδιστικος σε σημειο να αναρωτηθεις αν οντως δεν πασχεις απο καπια μορφης ασθενιας μιας και εισαι αναγνωστις τετοιων πονεματων.Νομιζω οτι και σημερα την εποχη του ιντερνετ,και την ευκολη προσβαση σε υλικο βδσμ εχει την γοητεια του,αν πλεον δεν θα συνηστουσα να ειναι η πρωτη επαφη καπιου με τον χωρο του βδσμ.

 

o pichard μου δημιουργούσε μια διέγερση απο την στιγμή που τον πρωτογνώρισα στα ερωτικά του (γιατί έχει και μη ερωτικές εικονογραφίσεις). Αλλά αυτός ο έρωτας που άπεκτησα με τον pichard γρήγορα επισκιάστηκε από τον άλλο μέτρ των s/m εικονογραφίσεων, τον Crepax. Από τότε λοιπόν που γνωρισα τον crepax ο κακόμοιρος ο pichard μπήκε σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μου και σπάνια τον ανοίγω και γιαυτό νιώθω μια κάποια τύψη που και που. Είναι όμως το μεγαλείο του crepax που δεν σου αφήνει περιθώρια για την υποβάθμιση του Pichard στη δεύτερη εθνική.

παρόλαυτα όμως είναι ένας πολύ καλός και πρωτότυπος εικονογράφος

 

Δε θα έλεγα ότι ο Crepax στέλνει τον Pichard στη βήτα εθνική. Μπα, και οι δύο στην πρώτη κατηγορία παίζουνε, και μάλιστα με τις ίδιες αξιώσεις. Απλώς ο Crepax παίζει μπάλα φανταιζί που θέλγει το μάτι, και φεύγεις από το γήπεδο ξαλαφρωμένος. Ενώ ο Pichard παίζει βρόμικο φούτμπολ, κατενάτσιο, ρίχνει ύπουλες κλοτσιές και, μερικές φορές, και μερικές ψιλές αλά Γκαρσία (του ΠΑΟΚ).

Για να φύγω από τα ποδόσφαιρα και τις συγκρίσεις (και αφού δηλώσω ότι λατρεύω τον Crepax), πρέπει να πω ότι αυτή η απίστευτη σκοτεινιά και μαυρίλα του Pichard με τράβηξε από την πρώτη στιγμή, και οι Μαρί Γκαμπριέλ πάντα θα έχουν την περίοπτη θέση τους στη βιβλιοθήκη μου.

Εύγε στη νηματοθέτρια!

 

Εξαιρετικές απεικονίσεις.

 

Ο Pichard είναι συνυφασμένος με το σύνολο της σεξουαλικότητάς μου. Ο Crepax είναι light γιαούρτι διαίτης.

Εύγε για το νήμα!

Πολύ σωστά. Από όποια πλευρά και αν προσεγγίσει κάποιος τον θάνατο.

"Η κοινωνία δεν μπορεί να φανταστεί μεγαλύτερη απειλή για τον πολιτισμό της από κείνη που θα προερχόταν από την απελευθέρωση των σεξουαλικών παρορμήσεων και την επιστροφή τους στον αρχικό τους σκοπό." (Φρόυντ, "Ειααγωγή στην Ψυχανάλυση")

 

Ενδιαφέρον το κείμενο,θα παρακαλούσα όμως την νηματοθέτρια να μας αναφέρει την πηγή προέλευσης του,καθ' ότι πολλές παράγραφοι του κειμένου,ειδικά αυτές περί Ντε Σαντ,Εμπειρίκου κλπ, έχουν παρθεί αυτούσια από το κάτωθεν δοκίμιο.

Μαρκήσιος ντε Σαντ ή τα υπόγεια του Χριστιανισμού

 

Woody, ο Τρυποκάρυδος!

Καλέ που τα βρίσκετε; Όλοι μα όλοι έχετε ένα λεπτό, όταν είναι να τσακώσετε κάποιον; 

 

the sounds of echo,

τα λεπτά είναι πολύτιμα,δεν διέκρινα κάποιο τσάκωμα,μόνο κάτι (προς) μίξεις.  

 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους, δεν μπορώ παρά να προτείνω αυτό:



Αλλά εγώ είμαι προκατειλημμένη. Άσε που θεωρώ ήδη την erma προστατευόμενη. Και όχι μόνο λόγω επιλογών σε κόμικς. 

 

Απάντηση: Ο ΣΑΔΟΜΑΖΟΧΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ PICHARD

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

G. Rattray Taylor: Sex in History
Langevin, R., Bain, J., Wortzman, G., Hucker, S., Dickey, R., & Wright, P.: Sexual sadism: Brain, blood, and behavior
D. Cohen: Η ερωτική γλώσσα του σώματος
M. Foucault: Ιστορία της Σεξουαλικότητας
Σ. Φρόυντ: Ψυχολογία της ερωτικής ζωής
Μ. ντε Σαντ: Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ
Μ. ντε Σαντ: Ιουλιέτα
Χ. Λ. Μπόρχες: Η απόλυτη βιβλιοθήκη
Ν. Δήμου: Από την πορνογραφία στα κόμικς
Γ. Καούρα: Βυζάντιο - τα ερωτικά εγκλήματα και οι τιμωρίες τους
Θ. Τριαρίδης: Μαρκήσιος ντε Σαντ ή τα υπόγεια του Χριστιανισμού
Α. Τσιγκρής: Εγκλήματα από έρωτα
Lambiek.Net comics+art

 

δώρα θυμήσου όταν σε πετύχω πουθενά να σου κάνω το κωλαράκι μαύρο που θα μου πεις εμενα τον crepax γιαουρτάκι light (ούτε καν φράουλα)  

ΥΓ με την άδεια σας κύριε V..