Ο Σαδομαζοχισμός σαν Πνευματική Διαδρομή

Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Είχα στο νου μου έναν βασανιστή, χωρίς τη συναίνεση του θύματος. Η εικόνα ήταν ένας αξιωματικός της Γκεστάπο που βασανίζει έναν κρατούμενό του. Η έναν χουντικό που βασανίζει κάποιον στη Μακρόνησο. Εκεί έχουμε λοιπόν τον σαδιστή, αλλά δεν είναι Κυρίαρχος, έτσι δεν είναι;

Ή, φαντάσου έναν σαδιστή που βασανίζει έναν διανοητικά καθυστερημένο άνθρωπο, ή που βασανίζει έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι είναι ερωτευμένος με τον βασανιστή...Και σ' αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει έλεγχος. Υπάρχει εκμετάλλευση.

Μου είναι απεχθής κάποιος που χαίρεται επειδή ασχολείται η Syrah μαζί του και γι αυτό κάθεται να τις φάει. Εάν ήμουν η Syrah, δεν θα μου αρκούσε. Ροζ είναι, έχεις και πάλι δίκιο. 

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Σχετικά με το θέμα βρήκα μία πολύ καλή τοποθέτηση από ένα πολύ καλό παλιό μέλος που δυστυχώς δεν γράφει πια. Δες το λίγο κι αυτό:

Από ένα νήμα του DreamMaster, τη "Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό".

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

@dora ακριβώς αυτό είχα στο μυαλό μου.

Από χτες που σκέφτομαι το θέμα αυτό, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όσοι λένε πως ο σαδιστής δεν επιθυμεί την συναίνεση, αναφέρονται στο κομμάτι εκείνο του σαδιστή, που έχουν μεν μέσα τους όλοι οι πραγματικοί σαδιστές αλλά κάποιοι εξ αυτών, επιλέγουν να περιορίζουν σε συγκεκριμένα πλαίσια, έτσι λαμβάνουν έστω την αρχική συναίνεση από κάποια, να μην συναινεί μελλοντικά.
Εκείνα τα πλαίσια που οι ίδιοι επιλέγουν, βάση των προσωπικών τους αξιών και αρχών, τα οποία διατηρούν και τους διαφοροποιούν από τους σαδιστές που δεν διυλίζουν τον σαδισμό τους μέσα από οποιεσδήποτε αρχές και αξίες, παραδείγματα των οποίων αναφέρεις πιο πάνω, ή όσοι σκοτώνουν αθώα πουλιά και άλλα ζώα για την ικανοποίηση του κομματιού εκείνου του σαδισμού τους, ή βιάζουν και κακοποιούν όποιον μπορέσουν.

Εκεί είναι που εγώ, αλλά και Ο Κύριος μου, βάζουμε το όριο που διαχωρίζει τον ψυχοπαθή από τον μη ψυχοπαθή σαδιστή.
Γιατί ένστικτα έχουμε όλοι, ακόμα κι αυτοί που τα απαρνιούνται επειδή δεν έχουν το θάρρος να τα δουν και να τα αναγνωρίσουν μέσα τους. Αυτό που μας διαφοροποιεί από τα τέρατα, είναι το πως επιλέγουμε να δράσουμε αναφορικά με αυτά.

Αναφορικά με τον μαζοχισμό, θα γράψω αλλού, να μην χαλάμε το νήμα, απλά θα πω, πως βάση πολλών χαρακτηρισμών και ιδιοτήτων που πολλοί αποδίδουν σ΄αυτούς, αν τους πίστευα, θα δήλωνα μη σαδο-μαζοχίστρια.

 

Φυσικά. Ειδάλλως θα ήμασταν κοινοί εγκληματίες. Tres banal... 

 

Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Ως εκ του αποτελέσματος έχουμε έναν κυρίαρχο, απλώς το θέμα δεν άπτεται του BDSM (παραμένει ασφαλώς εξαιρετικά ερεθιστικό για εσωεξωBDSMικούς σαδιστές όπως εγώ - σου έχω αναφέρει τη φαντασίωση με την ανακρίτρια της StaSi για το συμβάν της 30ης Φεβρουαρίου του 1939 .

Η περίπτωση του διανοητικά καθυστερημένου ομοιάζει με την περίπτωση του ζώου, με κριτήριο την πνευματική αλληλεπίδραση, συνεπώς δεν παρουσιάζει για εμένα κάποιο ενδιαφέρον. Έχω δοκιμάσει το δεύτερο και ουδεμία ευχαρίστηση αποκόμισα.

Η περίπτωση του ερωτευμένου που αποδέχεται ένεκα έρωτα τον πόνο δεν συγκρίνεται και μάλιστα μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, όπως ενδιαφέρουσα μου φαίνεται και η παρακάτω περίπτωση:

Ως απεχθή αξιολογώ όμως την περίπτωση όπου κάποιος θέλει ούτως ή άλλως να "τις φάει" (παρεμπιπτόντως, αυτή την ορολογία για τους μαζοχιστές χρησιμοποιεί η γιαγιά μου) και απευθύνεται σε εμένα με μοναδικό κριτήριο το δηλωθέν status.

 

Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Δεν έχουμε έναν Κυρίαρχο, έχουμε έναν μαλάκα, άξιο περιφρόνησης, που χαζοχαίρεται βασανίζοντας ανθρώπους. Ένας Κυρίαρχος ελέγχει, σύμφωνα με τον όρο όπως τον έχω κατανοήσει εγώ. Πώς διατείνεσαι ότι ο βασανιστής ελέγχει το ον που έχει απέναντί του; Ελέγχει μόνο τον πόνο ή τον μη πόνο. Αυτό είναι ένας πολύ μικρός έλεγχος, πώς μπορεί κάποιος να αρκείται μόνο σ' αυτό; Μήπως δεν έχει αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του;

Πέραν τούτου, βρίσκω κι εγώ ερεθιστικές τέτοιες σκηνές. Ταυτίζομαι πάντα με το θύμα και βρίσκω ελκυστικό τον βασανιστή. Αυτό δεν με εμποδίζει να είμαι ένα μάχιμα φιλελεύθερο άτομο.

Πράγματι, η περίπτωση του ζώου δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, πέραν μίας αμυδρής διαστροφικότητας της φάσης, εάν πρόκειται για κάποια σκηνή στο πλαίσιο ενός εξευτελισμού. Κάποια φορά που συνευρέθηκα με άνθρωπο (γυναίκα) που είχε το μυαλό ζώου, το βρήκα πολύ δύσκολο να καυλώσω, αναγκάστηκα να επιστρατεύσω τις καλύτερες φαντασιώσεις μου για να έρθω σε οργασμό.

Η περίπτωση της εκμετάλλευσης διανοητικά καθυστερημένου μου προκαλεί μεγαλύτερη απέχθεια από ότι ο βασανισμός κάποιου. Μου βρωμάει παιδεραστία, είναι χειρότερη ίσως από παιδεραστία. Κάποιες φορές διεγείρομαι με ανάλογες σκηνές, από τη λογοτεχνία ή τον κινηματογράφο, σκηνές σαδισμού και κατάφωρης αδικίας, όμως ξέρω ότι γι αυτό φταίει ο μαζοχισμός μου. Καταδικάζω και περιφρονώ τους ανθρώπους που ενδίδουν στα πάθη τους με αυτόν τον τρόπο. Τα κατανοώ όμως.

Καταλαβαίνω. Προσωπικά απορρίπτω ασυζητητί την περίπτωση, γιατί ο έρωτας κάποιου, εκτός από φαιδρός (δεν μπορώ να γελάω και να καυλώνω ταυτόχρονα) είναι η απόδειξη ότι ο δόλιος δεν μετέχει της ενηλικότητας την οποία θεωρώ προαπαιτούμενη για να κάνω την σχέση. Για έναν πούτσο όμως ευχαρίστως να κάτσω (η γιαγιά σου άραγε μιλάει έτσι; ) Σαφώς οι "ορθόδοξες" αντιλήψεις μου περί BDSM, απαιτούν τον αυτο-έλεγχο και του Κ και του Υ, για να μου κάνει κούκου το BDSM που θα προκύψει. Ο έρωτας αναιρεί τον αυτοέλεγχο. Υπάρχουν πολλά άλλα υγιέστατα και πολύ όμορφα συναισθήματα, που δεν αναιρούν τον αυτο-έλεγχο.

Είναι πιθανό η γιαγιά σου κι εγώ να ανήκουμε στην ίδια γενιά. Με διεγείρει πολύ το γεγονός ότι στην ηλικία μου κάνω όλες αυτές τις "ανωμαλίες" που κάνω...

 

Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Γιατί ορίζεις τον κυρίαρχο συναρτήσει του τί ή πόσο ελέγχει και όχι συναρτήσει του αν ελέγχει;

Η δική μου πορεία στο BDSM μού δείχνει ότι χρειάζεται να αναπτύξει κανείς ιδιαίτερες δεξιότητες προκειμένου για να "παγιδεύσει", ας ειπωθεί έτσι, κάποιον μη μαζοχιστή, με τρόπο ώστε να αποδέχεται τον πόνο παρότι δεν τον μετουσιώνει σε απόλαυση ή παρότι ο πόνος δεν αποτελεί γι αυτόν αυτοσκοπό.

Τολμώ δε να πω, ότι ένας σαδιστής εξαναγκάζεται σχεδόν στην ανάπτυξη κυριαρχικών ικανοτήτων.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Το βρίσκω εξαιρετικά σωστό αυτό. Το να ταιριάξει ένας σαδιστής με μία μαζοχίστρια (ή μία με έναν αντίστοιχα) φαντάζει σχετικά λογικό και επόμενο. Το να καταφέρει όμως ένας σαδιστής Κυρίαρχος να πολιορκήσει, να κατακτήσει - αποκτήσει μεταφορικά και κυριολεκτικά μία μη μαζοχίστρια είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Και σε αυτήν την συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ πως το πνευματικό στοιχείο του s/m αποκτά εντονότατο ενδιαφέρον...

με σεβασμό
sk

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Μιά διευκρίνιση, αν έχεις την καλοσύνη αγαπητή μου, σε σχέση με την υπογραμμισμένη φράση: "Μιά μη μαζοχίστρια", τί; Μιά μη μαζοχίστρια μεν, αλλά υποτακτική δε, ή θα μπορούσαμε να μιλάμε και γιά κάποια παντελώς άσχετη με οποιοδήποτε από τα συστατικά στοιχεία του bdsm;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Ευχαρίστως.
Eίχα στο μυαλό μου μη μαζοχίστρια υποτακτική στα χέρια Κυρίαρχου σαδιστή δεδομένου ότι, για εμένα, η υποτακτικότητα είναι κάτι που είναι έμφυτο (εκεί όπου υφίσταται). Μπορεί να καλλιεργηθεί, μπορεί να δυναμώσει σε ένταση, μπορεί να διαμορφωθεί ή μπορεί να βγει στην επιφάνεια αλλά κατά βάση πιστεύω ότι όσες / όσοι την νιώθουν, την νιώθουν "από νωρίς" κάπου μέσα τους, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Σε κάποιες / κάποιους η υποταγή μπορεί να εκδηλώνεται από μόνη της, σε κάποιες άλλες / κάποιους άλλους μπορεί να πυροδοτείται από συγκεκριμένες καταστάσεις ή ανθρώπους.


Φυσικά, δεν θα απέρριπτα την περίπτωση που Κυρίαρχος ουσιαστικά, έτσι όπως θέτετε το ερώτημα, "δημιουργούσε" μία υποτακτική προσωπικότητα, αλλά θεωρώ πως είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Περιμένω με ενδιαφέρον την άποψή σας.

με σεβασμό
sk

 

Re: Απάντηση: Το SM σαν Πνευματική Διαδρομή

Γιατί ορίζω ως σκοπό της Κυριαρχίας τον έλεγχο του άλλου και όχι τον έλεγχο του πόνου του άλλου. Πιστεύω ότι η απόλαυση του Κυρίαρχου πηγάζει από την αίσθηση "αυτό εκεί το πλάσμα το ελέγχω, ήγουν είναι δικό Μου", παρά από την αίσθηση "αυτό εκεί το πλάσμα τεκμαίρομαι - για χ λόγους - να το πονέσω ή να μη το πονέσω, όσο θέλω, όποτε θέλω και όπως θέλω". Καταλαβαίνεις βέβαια ότι το δεύτερο κομμάτι συμπεριλαμβάνεται στο πρώτο, ενώ το πρώτο δεν συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο.

Φυσικά, ο δικός σου ορισμός της Κυριαρχίας μπορεί να είναι διαφορετικός. Θα με ενδιέφερε να τον ακούσω.

Αν ένας σαδιστής αποφασίσει ότι αυτό που θέλει σε έναν ερωτικό σύντροφο είναι να μην είναι μαζοχιστής, τότε ναι. Με το ίδιο σκεπτικό ένας Κυρίαρχος μπορεί να αναζητεί ερωτικό σύντροφο που να μην διακατέχεται από υποτακτικότητα. Πιστεύω ότι πρόκειται περί εξαιρέσεων στον γενικό κανόνα, αλλά είναι απόλυτα κατανοητές. Η ζωή βέβαια συνήθως δεν λειτουργεί έτσι, δηλαδή συνήθως συναντούμε κάποιον και "όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν" (σου έτυχε ποτέ αυτό; ) ώστε αυτός γίνεται ο Ένας για μας, ασχέτως λοιπών παραμέτρων, αλλά θα αναγνωρίσω ότι υπάρχουν ως τάσεις κάποιες κατασταλαγμένες προτιμήσεις, στην σφαίρα της αισθητικής μας περισσότερο.

Εάν δεν ισχύει ο ορισμός μου της Κυριαρχίας, γιατί θα έπρεπε ένας σαδιστής να αναπτύξει οποιαδήποτε κυριαρχική ικανότητα; Ένας οποιοσδήποτε κοινός απατεώνας θα μπορούσε να ξεγελάσει κάποιον ώστε "να κάτσει να τις τρώει".

ΥΓ. Μόλις είδα την απάντηση της sk προς τον MindMaster, πολύ ενδιαφέρουσα.