Ο Τρίτος Δρόμος

Ο θείος είχε βασανίσει και δεξιούς και αριστερούς και τον αγαπούσαν όλοι.

Πρώτα στο βουνό και μετά στο long island και αλλού.

Η Μεταπολίτευση τον βρήκε κουρασμένο, απογοητευμένο από τη ζωή του. Τα πράγματα είχαν αλλάξει.

Κατάφερε και άνοιξε μία τρύπα σε μία στοά κάτω από την Ομόνοια και ξεκίνησε να κάνει καφέ στους παλιούς συναγωνιστές.

Τον δεκαπενταύγουστο κατέβηκε στο χωριό να δει τον μικρό του αδελφό μαζί με τη φαμίλια του να βασανίζεται στα χωράφια.

Το βράδυ, μετά το φαγητό και τα ούζα, ο πατριός μου έβγαλε το ζωνάρι του και με φώναξε κοντά του. Ήδη ήμουν δεκαεφτά αλλά ακόμα είχα γλιστερό κορμί. Σέ κάθε βουρδουλιά η ανάσα μου έβγαινε όλο και πιο πνιχτή, τραβώντας άθελά μου την προσοχή του θείου.

Στο τέλος σηκώθηκε και τραβήξαμε στην κάμαρα.

Την επομένη έφυγε με το πρωινό λεωφορείο για Αθήνα μ' εμένα στις αποσκευές του.

Την αθηναϊκή κονίστρα τη βίωσα ανορθόδοξα. Οι δεξιοί θαμώνες του καφενείου ήταν σκληροί και πικρόχολοι γέροι με προτίμηση στις πίπες, ενώ οι αριστεροί, καλοί και τροφαντοί, ήθελαν να με πάρουν στο άψε σβήσε πίσω στον φωταγωγό.

Σε γενικές γραμμές η στυτική λειτουργία κρατιόταν σε καλά επίπεδα, μάλιστα απογειωνόταν σε προεκλογικές περιόδους – με άμεσο αντίκτυπο στο μέσο όρο εκσπερμάτωσης.


Κάποιες φορές για καφέ ερχόταν ένας γραφιάς που δήλωνε «αναρχικός» και με άφηνε να βλέπω τις σημειώσεις του – όλα γύρω από πούστηδες. Από εκεί μου μπήκε η ιδέα να κρατώ στο τέλος της ημέρας μία πρόχειρη στατιστική, από μνήμης, για τις επιδόσεις του καθενός.

Η καρδιά του θείου δεν άντεξε, οι κακουχίες είχαν παίξει αποφασιστικό ρόλο σε αυτό.

Ανέλαβα το μαγαζί και ένας αέρας ανανέωσης απλώθηκε πάνω απ’ τα τραπεζάκια. Η πελατεία έμεινε η ίδια, ίσως λίγο περισσότερο απαιτητική.

Κάποια στιγμή γνώρισα τον Αναστάσιο, που ήταν υπάλληλος υπουργείου και εντυπωσιάστηκε όταν του είπα ότι μπορώ να καταλάβω τι κομματικό καπνό φουμάρει ο καθένας απ’ την πρώτη κιόλας βόλτα στον φωταγωγό.

Όταν πήγα πίσω και τον ίδιο, εκείνος αηδίασε από τον απόπατο. Μα δεν έχουμε τουαλέτα, διαμαρτυρήθηκα. Και ήταν η πρώτη μου διαμαρτυρία σε κάποιον φανερά ανώτερο ταξικά. Αμέσως ένιωσα μία ανακατωσούρα στο στομάχι.

Αργότερα, σκουπίζοντας τους λεκέδες απ’ το παντελόνι του κ. Σπύρου, γεροντοπαλίκαρο και παλιός χωροφύλακας, του εκμυστηρεύτηκα το περιστατικό – ίσως γιατί είχαμε πετύχει μία ωραία στύση – αλλά εκείνος με το που μ’ άκουσε συνοφρυώθηκε. Με τράβηξε απ’ το μαλλί και πεταχτήκαμε ημίγυμνοι μπροστά στην λιγοστή πελατεία, φωνάζοντας «συμμορίτης»!

Το θέμα τέθηκε σε έκτακτη «ολομέλεια». Οι δεξιοί είχαν φανερά εξαγριωθεί και ζητούσαν να παρθούν άμεσα μέτρα, ενώ ο ένας αριστερός που έτυχε να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή και μειοψηφούσε, ζήτησε να δοθεί χρόνος για ν’ ακουστεί η φωνή μου.

Το ζήτημα δεν θα τελείωνε ούτε έως αργά το βράδυ, με την πελατεία να αυξάνεται και τα ουζάκια να πηγαινοέρχονται, αν δεν παρουσιαζόταν σαν από μηχανής θεός ο Αναστάσιος στην πόρτα.

Τότε τα γερόντια σιώπησαν όλα μονομιάς. Είχε έρθει η ώρα της κρίσης! Κάποιος πρόσεξε ότι ο Αναστάσιος κρατούσε κι ένα βιβλίο με τίτλο «Αστικό Δίκαιο». Έτσι, καθώς ο εραστής μου με καλούσε απ’ το κατώφλι να τον ακολουθήσω έξω, όλοι υπέθεσαν ότι η αστική δημοκρατία είχε εδραιωθεί!

Μια φορά έξω, ο Αναστάσιος μου είπε ότι είχε κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο και ότι είχε φέρει τον πρώτο τόμο στην Εισαγωγή στην Στατιστική, για να μελετήσω.

Το δωμάτιο είχε μονό κρεβάτι και κοιτούσε σε ακάλυπτο. Τον πρώτο καιρό γλύφαμε τα γλειφιτζούρια και παίζαμε. Αυτό όλο ήταν σαν κρυφτό στο βάλτο με τον γιο του τσιφλικά. Του πρότεινα να βγάλει τη ζώνη του να με αγγίξει και είπε ότι προέχει η Εθνική Συμφιλίωση.

«Εμένα τι προσανατολισμό μου δίνεις απ’ το κρεβάτι μας;», με ρώτησε ανέμελα το τέταρτο-πέμπτο πρωί πριν ντυθεί για το υπουργείο.

«Γυναικωτός», είπα αθώα.

Επιστρέφοντας το απόγευμα πολύ σοβαρά ζήτησε «για λόγους εθνικής ασφαλείας» το τετράδιο που είχα συγκεντρωμένα όλα τα στατιστικά στοιχεία απ’ τον καφενέ. Το πήρε και βγάζοντας ένα τσακουμάκι ξεκίνησε να το πυρπολεί πάνω απ’ τον νιπτήρα. Σε λίγα δευτερόλεπτα το τετράδιο λαμπάδιασε και καψαλισμένα μικροσκοπικά φύλλα σαν αριθμοί μαζί με καπνό φλόμωσαν τον χώρο.

Έπεσα στο πάτωμα και άρχισα να βήχω τρελά. Ο άλλος βγήκε τρέχοντας και μέσα μπήκε έξαλλος ο ξενοδόχος. Έσβησε τα τελευταία απομεινάρια της φλόγας και τον είδα να στρέφεται προς εμένα.

Η Εθνική Συμφιλίωση κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος, ξεκινώντας το γαϊτανάκι της Σεξουαλικής Εξαγρίωσης.

 

Η Εθνική Συμφιλίωση αργεί.
Συνεχίστε παρακαλώ

 

Η συμφιλίωση είναι αντιερωτική. Ο ερωτισμος συμφιλιωτικος..