Ο Φίλος του Ματάκια

I wanna fuck you, I wanna fuck you,
I wanna fuck you so bad
I wanna fuck you so much
It makes me worry
Oooooohhh, it makes me worry
Maybe I’ll die of worry,
That’s how much I wanna fuck…

«Σε ποιόν τραγουδάς μωρέ;”

«Στη Νόρα.»

«Είναι εκεί μαζί σου;»

«Όχι βέβαια. Αλλά φαντάζομαι ότι μ’ακούει. Τι διάολο, μόνο τρία διαμερίσματα μας χωρίζουν.»

«Ίσως έπρεπε να την ονομάζεις, όμως. Πιθανότατα σ’ακούνε όχι μόνο τρία, αλλά είκοσι διαμερίσματα μακριά. Καταλαβαίνεις, ο κόσμος θα έχει μπερδευτεί και θα νομίζει κάθε καρυδιάς καρύδι ότι θα βιώσουν το θεϊκό πέος σου.»

«Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Λες να μ’ακούει και η Ζιλέτ;»

«Ζυλιέτ. Ζιλέτ είναι οι ξυριστικές μηχανές.»

«Right again, soldier. Κουβαλάς τίποτα;»

«Ένα μπουκάλι χιλιανό κόκκινο. 2.95 απ’το Tesco.»

«Για φερ’το από δω.»

Εγώ και ο Νήλ δεν κάναμε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι. Είχαμε επιλέξει το δρόμο του double major την τελευταία στιγμή, πράγμα το οποίο σήμαινε ότι έπρεπε να πάρουμε άλλα δύο credits από το minor μας πριν ξεκινήσουμε το τρίτο έτος– δηλαδή από το Μάη μέχρι τον Αύγουστο.

Είχαμε ξαναβρεθεί πολλές φορές στα ίδια μαθήματα, και κάποια στιγμή άρχισε να μας αρέσει η ιδέα του να κάνουμε παρέα. Την πρώτη φορά που ήπιαμε μαζί ήταν από τις 2 ως τις 4 το μεσημέρι, εκμεταλλευόμενοι το κενό ανάμεσα στο Elementary Symbolic Logic του Σάλιβαν και το Philosophy of Science του Νταφ. Ξύπνησα αργά το βράδι μόνος μου στο αμφιθέατρο και είχα χάσει τα γυαλιά μου.

Από εκείνη τη μέρα και μετά άρχισα να φοράω φακούς επαφής. Επίσης, οι βόλτες και οι ουϊσκοποσίες με το Νηλ έγιναν συχνότερες. Πηγαίναμε σε μαγαζιά για να δούμε ζωντανή jazz και όταν επιστρέφαμε κατεβαίναμε απ’το λεωφορείο δυο στάσεις πριν το campus για να προλάβουμε στο κλείσιμο το FUBAR, ίσως το χειρότερο νυχτερινό κλαμπ της Ευρώπης. Σκάγαμε απρόσκλητοι σε cheese’n’wine συμμαζώξεις διαφόρων φοιτητικών ομάδων, ομίλων, παρατάξεων, συλλόγων και συναγωγών. Ένα βράδυ ξεβιδώσαμε και κλέψαμε έναν κυρτό καθρέφτη ορατότητας από την διασταύρωση πριν το Dumbarton, και ένα άλλο κερδίσαμε 170 λίρες στα φρουτάκια έχοντας τσοντάρει ο καθένας από 50 πέννες για το πρώτο ποντάρισμα.

Όμως (και αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ σημαντικό για τις επόμενες δεκαετίες), ο Νηλ ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο άνθρωπος που με πήγε για πρώτη φορά σε fetish event. Στο Εδινβούργο ήταν, σε ένα μικροσκοπικό υπόγειο με δυνατή ντάπα-ντούπου μουσική και τόσο πολύ κόσμο που σ’έκανε να σκέφτεσαι πώς θα είναι να σε θάβουν ζωντανό. Και τι σκιερός, δροσιστικός κόσμος ήταν αυτός… Ότι μέχρι τότε νόμιζα το έχω μόνο εγώ στη γη, είδα ότι το είχαν κι’άλλοι. Ήταν αποκάλυψη. Ήταν ένα τεράστιο βήμα μπροστά.

Ήταν ένα ξανθό παληκαράκι με αγγελικό πρόσωπο. Αυτοσαρκαζόταν γοητευτικά. Έπινε πολύ. Ήταν πνευματώδης και οινοπνευματώδης. Και το αγαπημένο του κόλπο για να ρίχνει γκόμενες ήταν να κάνει κάτι που στο μυαλό οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου θα φαινόταν παλαβομάρα. Τον περασμένο Απρίλη είχε βουτήξει με τα ρούχα στη λίμνη του Airthray για να δείρει έναν κύκνο που δεν είχε φάει το ψωμάκι που του πέταξε η Alice. Παλιότερα του είχα δανείσει ένα πενηντάρικο για να αγοράσει εκατό Sneakers και να τις αφήσει στην πόρτα της σοκολατομανούς Helen.

Απόψε τραγουδούσε “I wanna fuck you” στη Νόρα. Ή, τουλάχιστον, ήλπιζε ότι η Νόρα θα ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον ακούν.

Το δωμάτιό του ήταν ένα χάος από σώβρακα, βιβλία, άδειες κονσέρβες κορν-μπηφ και μια κιθάρα.

«Έχω το καλύτερο stuff που έχει καπνιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και έχω και ανοιχτήρι. Δώσε μου το μπουκάλι και κάτσε όπου θέλεις, αγαπημένε μου γλοιώδη Έλληνα φίλε, και θα σου πω το υποχθόνιο σχέδιό μου γι’αυτό το γλυκό καλοκαιρινό Σαββατόβραδο.»

Moυ πέταξε ένα σακουλάκι με πράσινα τρίμματα. Το βούτηξα στον αέρα και έπιασα δουλειά.

«Ρε συ, δεν έχω ιδέα τι να κάνω με την εργασία του Σάλιβαν, έχασα την περασμένη Τετάρτη και είμαι στο σκοτάδι,» είπε καθώς ακολουθούσε την πρώτη τζούρα με μια μεγάλη γουλιά κρασί.

«Και χθες.»

«Ε;»

«Έχασες και το χθεσινό. Και είχες χάσει και την Τετάρτη της προηγούμενης εβδομάδας. Αλλά μην ανησυχείς, την έχω κάνει εγώ. Θα το μαγειρέψουμε. Όλο το τσιγάρο μόνος σου θα το πιεις;»

«Με συγχωρείς,» μου χαμογέλασε, «είναι τόσο γαμημένα καλό.»

***

«Το υποχθόνιο σχέδιο, λοιπόν;»

Δεν είμαι σίγουρος πόσος χρόνος έχει περάσει από τότε που ανάψαμε εκείνο το τσιγάρο, αλλά μου φαίνεται ότι είναι αρκετός – τουλάχιστον μια ώρα.

«Ε;»

«Είπες ότι θα μου πεις το υποχθόνιο σχέδιό σου.»

«Α! Ναι! Ρε φίλε! Πωωω-πω, παραλίγο να το ξεχάσω! Λοιπόν, άκου τι θα κάνουμε. Θα πάρουμε τη Νόρα και τη Ζιλέτ και θα πάμε στο Όμπαν.»

«Τι;»

«Εγώ. Εσύ. Η Νόρα και η Ζιλέτ. Ανατολή ηλίου με θέα το νησί του Mull μέσα στην πρωινή ομίχλη. Μπύρες, μπάφοι και ύπνος μέσα στο αυτοκίνητο. How’s it sound.»

«Sounds fucking ridiculous. Κατ’αρχήν, ποιο αυτοκίνητο;»

«Της Ζιλέτ.»

«ΖΥΛΙΕΤ! ΟΧΙ ΖΙΛΕΤ, ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΖΥΛΙΕΤ. Έχει αυτοκίνητο αυτή;»

«Ε βέβαια.»

«Μα τι λες ρε χαμένε, θα σηκωθούμε να πάμε νυχτιάτικα στο Όμπαν; Και σιγά μην έρθουν αυτές.»

«Στρίψε άλλον ένα, επιστρέφω σε λίγο,» μου ξαναπετάει το σακουλάκι και σηκώνεται απ’το πάτωμα με ευελιξία ανατολικογερμανίδας πρωταθλήτριας των ασύμμετρων ζυγών. Μετά εξαφανίζεται κλείνοντας την πόρτα πίσω του απότομα. “Whoops! Sorry!” φωνάζει απ’το διάδρομο.

***

Σκέφτομαι: «Τι διάολο κάθονται και προσπαθούν να αποδείξουν την ελαστικότητα του χρόνου με μαθηματικά; Χρειάζεται απλά να καπνίσουν λίγο από αυτό εδώ.»

Η πόρτα ανοίγει όσο απότομα έκλεισε. Ο Νηλ θυμίζει για άλλη μια φορά πρωταθλήτρια των ασύμμετρων ζυγών. Τώρα όλοι οι κριτές την έχουν βαθμολογήσει με 10.

«Φύγαμε. Μας περιμένουν κάτω.»

«Ποιες;»

«Οι Άγγελοι του Τσάρλι. Τι ποιες ρε; Η Νόρα και η Ζιλέτ.»

«Ζυλιέτ.»

«Ναι, αυτή. Οδηγάς.»

«Τι;»

«Η Ζυλιέτ είναι μεθυσμένη και η Νόρα δεν έχει δίπλωμα.»

«Και γιατί όχι εσύ;»

«Έχω πιει τσιγάρα.»

«Γιατί εγώ τι έχω κάνει;»

«Είχα πιει και τρία πριν έρθεις. Now get a move on.»

***

Περίεργα, αλλόκοτα, οδηγάω το σαραβαλιασμένο Vauxhall της Ζυλιέτ σταθερά και προσεκτικά στον Α82. Δεν καπνίζω οδηγώντας, αλλά τo εσωτερικό του αυτοκινήτου είναι ομιχλώδες. Ο Νηλ στρίβει τον ένα μπάφο μετά τον άλλο, και τα κορίτσια μαστουρώνουν γρήγορα. Αυτός είναι στο πίσω κάθισμα με τη Νόρα, η χασκογελούσα κοκκινομάλα γαλλιδούλα Ζυλιέτ μασουλάει ποπ-κορν, πίνει μπύρες και καπνίζει στη θέση του συνοδηγού.

Η Νόρα, στα 19 της, μια ελκυστικά στρογγυλή ξανθιά Γλασκωβέζα που σε λίγα χρόνια θα γινόταν πολύ χοντρή, βογκούσε όποτε ο Νηλ της πιπίλαγε τις ρόγες.

Σταματήσαμε σε ένα ξέφωτο περικυκλωμένο από γυμνά βράχια περίπου δυο μίλια απ’το λιμάνι του Όμπαν. Ήταν ύψωμα, η κωμόπολη από κάτω είχε λίγα νυσταγμένα φώτα, και στον ορίζοντα το Mull πάσχιζε να κάνει τους χαμηλούς του λόφους να φανούν στο νυχτερινό ουρανό. Ήταν μια όμορφη βραδιά, τα αστέρια είχαν καρφώσει τον ουρανό γερά παντού.

Υπνοσάκοι απλώθηκαν, σώματα ξάπλωσαν στον δροσερό αέρα.

«Ο πρώτος ή η πρώτη που θα μπει στο αυτοκίνητο επειδή κρυώνει είναι μεγάλος σκατάς,» φώναξε ο Νηλ, και σωριάστηκε πάνω στη Νόρα. Η Ζυλιέτ έβαλε στο χέρι μου μια μπύρα. Τσουγκρίσαμε τις τενεκεδένιες Theakston και με κοίταξε με το γλυκότερο χαμόγελο που μπορεί να έχει μια Γαλλίδα. «Έλα, γάμησέ με,» είπε, και λιποθύμησε.

Τεντώθηκα για να πιάσω το μπουκάλι με το νερό. Έψαξα με το χέρι μου, χωρίς να κοιτάω, στη σακούλα με τα πόσιμα. Το πρώτο μπουκάλι που έβγαλα ήταν κόκα-κόλα. Το δεύτερο και το τρίτο, Lilt. «Νηλ, νερά που έχουμε;»

«Δεν ξέρω φίλε,» άκουσα τη φωνή του να βγαίνει μέσα απ’τα βυζιά της Νόρα.

«Τι εννοείς δεν ξέρεις, αυτή εδώ λιποθύμησε.»

«Δώσε της κόκα-κόλα. Έχει κάλιο,» με διαβεβαίωσε καθώς γύρναγε τη Νόρα στα τέσσερα.

Μια μεγάλη ζάλη έκανε τα ψαράδικα στο λιμάνι να μου μοιάζουν με πυγολαμπίδες. Άνοιξα μια κόκα-κόλα, ανασήκωσα το αναίσθητο, χαμογελαστό κεφάλι της Ζυλιέτ και προσπάθησα να βάλω το αναψυκτικό στο στόμα της.

«Τι κάνεις ρε μαλάκα, άντε γαμήσου άσε με ήσυχη,» έφτυσε, και μετά βυθίστηκε για τα καλά στο γλυκό ύπνο της.

«Βάλ’τη στο αμάξι,» βόγγηξε ο Νηλ καθώς η Νόρα ανεβοκατέβαζε το καβλί του.

«Βάλ’την εσύ,» του απάντησα, και άρχισα να τους παρακολουθώ.

«Δε μ’αρέσει έτσι,» διαμαρτυρήθηκε η Νόρα. «Δε μπορώ να κοιτάει αυτός.»

«Αυτός; Μα τι λες τώρα,» την καθησύχασε ο Νηλ, «δε βλέπεις ότι είναι τελείως λιωμένος; Δε θα θυμάται τίποτα αύριο το πρωί.»

«Καλά,» συμφώνησε αυτή, «αλλά να είμαστε χαμηλόφωνοι.»

«Από εσένα εξαρτάται,» της φίλησε την πλάτη. Πήρα τη Ζυλιέτ αγκαλιά και ακούμπησα το σαγόνι μου στον ώμο της, το βλέμμα μου καρφωμένο στο κατέβασμα της φούστας της Νόρα και μετά στο γαμήσι που της έριχνε ο Νηλ. Στην αρχή αργά, αυτή είχε βαλει τη μύτη της και το στόμα της μέσα στα χέρια της. Μετά πιο γρήγορα, οι ανάσες της απόλυτα διακριτές μέσα στην αθόρυβη νύχτα της Σκωτσέζικης επαρχίας.

«Δεν κοιμάται αυτός, μας κοιτάει,» μουρμούρισε ανάμεσα στους ήχους των πνευμόνων της καθώς ο Νηλ τη γαμούσε.

«Σκασμός,» της γαύγισε ψιθυριστά, και έμπηξε τα νύχια του μέσα στα κωλομέρια της.

«Αγκχ,» έκανε αυτή, και προσπάθησε να πνίξει τον πόνο της στο εσωτερικό του αγκώνα της. Στο μεταξύ είχα τραβήξει προς τα κάτω το τζην της Ζυλιέτ και μαλακιζόμουνα ακουμπώντας το καβλί μου στον κώλο της. Ήταν ακίνητη και γαλήνια.

Ο Νηλ τσιμπάει τις ρώγες της Νόρα όλο και πιο δυνατά καθώς την πηδάει, αυτή καταπιέζει τα σκουξίματά της όσο καλύτερα μπορεί, αλλά όχι αρκετά ώστε να μην ακούω τις ξαφνικές κοφτές αναπνοές που παίρνει όποτε ο φίλος μου δυναμώνει το γράπωμα των βυζιών της. Χύνω πριν χύσουν αυτοί, χαμηλά στην πλάτη της αναίσθητης Ζυλιέτ. Δε γίνομαι ποτέ μάρτυρας του οργασμού τους. Σωριάζομαι δίπλα στη γαλλιδούλα με το χέρι μου πάνω στην κοιλιά της, και όλα γίνονται για μια στιγμή μπλε, μετά μαύρα.

***

Οχτώ χρόνια αργότερα εγώ έπαιρνα ένα εξαιρετικά συναινετικό διαζύγιο απ’τη Ζυλιέτ, ενώ ο Νηλ βρισκόταν κάπου στη Ιαπωνία διδάσκοντας Αγγλικά. Συζούσε με ένα κοριτσάκι γέννημα-θρέμμα του Τόκιο, μου έγραψε σ’ένα mail, και ήταν καλά. Τελείωνε το γράμμα του ως εξής:

«Εγώ αγαπούσα τη Νόρα αλλά δεν κατάφερα να την παντρευτώ. Εσύ δεν αγαπούσες τη Ζυλιέτ αλλά κατάφερες να την παντρευτείς. Είδες; Ο Κοέλιο μπορεί να είναι ένας ατάλαντος απατεώνας, αλλά αυτό τουλάχιστον το’πιασε: το σύμπαν φροντίζει πάντα για τις ισορροπίες. I remain

Your ever-loving friend,
Neil.”



Aυτή εδώ είναι μια μισο-πραγματική ιστορία. Αλλά, τελικά, και ποια δεν είναι;

 

  Απολαυστικός πάντα!

 

Απάντηση: Ο Φίλος του Ματάκια

Γίνεται να γράφεις πιο συχνά;
/bows

 

Απάντηση: Ο Φίλος του Ματάκια

αρέσκομαι στους συνειρμούς σου  

 

Απάντηση: Ο Φίλος του Ματάκια

Όσοι γνωρίζουν δυο πράγματα από λογοτεχνία, την ίδια γνώμη έχουν για τον Coelho.   Κάτι για "ασκήσεις μαναβικής άνευ διδασκάλου" άκουσα πως κάνει το έργο του.

in edit: Ευχαριστώ πολύ για τα rep points, αλλά δεν είναι δική μου ατάκα. εγώ απλώς τη μετέφερα ...