Ο άγιος Ζιγκολό

Dream, δεν θα σχολιάσω ένα έργο που δεν έχω διαβάσει. Δεν είναι από οκνηρία (χρειάστηκε να διαβάσω πάμπολλα πράγματα, επειδή ήταν απαραίτητο, χωρίς να με τέρπουν). Δεν το ανέγνωσα γιατί ο εσμός των γάλλων βερμπαλιστών της μετα-nouveaux philosophes εποχής, προκαλεί σοβαρές βλάβες στο νευρικό μου σύστημα. Αρνούμαι a priori να καταπιαστώ μαζί τους. Άλλωστε, και εσύ ο ίδιος υπογραμμίζεις κάποιες σκόρπιες, ενδιαφέρουσες, διατυπώσεις, χωρίς να αποδίδεις στο σύνολον έργο λογοτεχνική αξία - τουναντίον, νομίζω.
Η σαχλαμάρα του σύγχρονου "φιλολογικο - φιλοσοφικού σαλονιού των Παρισίων", δηλοί καταλυτικώς την απόλυτη πνευματική παρακμή της γαλλικής διανόησης, σε σύγκριση με την λαμπρή περίοδο (18ος) των salons philosophiques των εξαισίων maitresses, όπου σύχναζαν οι ποικίλοι Diderot, Rameau, D' Holbach. Έχω τη γνώμη πως η μεταπολεμική, πνευματική γαλλική παραγωγή (πλήν των άοκνων erudites στα Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά Ιδρύματα) άπτεται του δυσθεώρητου ύψους του μηδενός.
Σε αντίθεση προς τη γερμανική μεστή στοχαστικότητα (το υπαινίσσεται η tender lilly), το αμερικανικό σφρίγος (σε όλα τα πεδία, και ας είμεθα αντιμπεριαλισταί), ακόμα και την αγγλική πραγματιστική πεζότητα (με τον αιχμηρό όμως σαρκασμό ενός Lodge, λόγου χάρη, στη λογοτεχνία). Η Γαλλία, φευ, κατέστη το βασίλειον των πομφολύγων και της κενολογίας. Για λόγους που δεν θα κοινολογήσω, η διαπίστωση αυτή με γεμίζει πικρία.
Διαβάζοντας το υπό του Χάϊνριχ παρατιθέμενο ποιημάτιον, αναγνωρίζεις την απόσταση της αυθεντικής τέχνης από την οίηση των νεοτζιτζιφιόγκων.
Διαβάζοντας την παρέμβαση της zinnia, κολάζεσαι και απαντάς: δεν υφίστανται αισθήματα, που να μην είναι πάντα και εξ υπαρχής "ντεπασέ". Εντούτος, χάριν ποίου μυστηριώδους κριτηρίου το depasse είναι χείρον του a la mode (trendy, για τους ελληνόφωνους);

 

Κατά διαβολική σύμπτωση διάβασα τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" επίσης στα 16, κατά διαβολική σύμπτωση επίσης από τότε με έχουν σημαδέψει.. Αποτέλεσε το βιβλίο αυτό την συμπύκνωση της έκφρασης πολλών σκέψεων, συναισθημάτων και μύχιων πόθων, καθώς και τη λύση σε πολλούς προβληματισμούς που με ταλαιπωρούσαν όσο βαθμιαία, από τα 7 μου ακόμη, συνειδητοποιούσα την υποτακτική φύση μου, το πως δεν μπορούσα παρά μέσα από την υποταγή να προσεγγίσω την ελευθερία σε ένα σημαντικό φάσμα αλληλεπιδράσεων. Τροφοδότησε ακόμη κορυφαίες όσο αφορά στο συμβολισμό και τη δυναμική τους, στην αίσθηση της απολυτότητας του δοσίματος, της παραδοχής της κατωτερότητας, φαντασιώσεις για μένα. Κατά διαβολική σύμπτωση βρέθηκα πρόσφατα σε ένα καφέ-βιβλιοπωλείο με Εκείνη που κυριαρχεί στην ύπαρξή μου, να χαζεύουμε όλη τη βιβλιογραφία του Μπρυκνέρ.. Θα συμφωνήσω και με την κριτική της ταινίας του Πολάνσκι για φτώχεια. Σκέτο άχυρο για όποιον είχε διαβάσει το βιβλίο. Όσο για τον Άγιο Ζιγκολό, θα το διάβαζα ευχαρίστως (αγοράσαμε αντ'αυτού τον "Πειρασμό της αθωότητας"), αν και λιγάκι με ενοχλεί η χρήση των "Μαύρων Φεγγαριών" όπως τονίζεται και παραπάνω για την προώθησή του.. Ιδιαίτερα προς την Shy Mistress: Χαίρομαι ιδιαίτερα για όλες τούτες τις διαβολικές συμπτώσεις.. Εύχομαι γρήγορα να απαλλαχτείτε από το "Shy" προσδιορισμό Κυρία..