Ο "έκτος" (μέρος 1ο, η Θωμαϊς)

Ήταν πρωί του Αυγούστου, του έτους 2003 όταν και ξεκινούσα αμέριμνος από το σπίτι για τη δουλειά μην γνωρίζοντας τι με περιμένει κατά τη διάρκεια της μέρας.

Έφτασα στη δουλειά καθυστερημένος, είχε κίνηση παρότι Αύγουστος, μποτιλιάρισμα, αναθεμάτιζα την ώρα και τη στιγμή που πήρα το αυτοκίνητο.

Κάποια στιγμή και αφού πέρασε η ώρα κοιτάζω το ρολόι, 14.50. "Ωραία, ώρα να ετοιμαστώ να φύγω". Ήταν Παρασκευή, σήμερα τελείωνα στις 15.00.

Καθώς κλειδώνω το γραφείο μου, βλέπω στον διάδρομο την Θωμαϊς. Η Θωμαϊς είναι μια κοπέλα γύρω στα 38, δείχνει όμως αρκετά μικρότερη, τουλάχιστον 5 χρόνια. Είναι 1.68, αδύνατη σχετικά (όχι οδοντογλυφίδα), με καστανά ίσια μαλλιά μέχρι τον ώμο. Είναι γλυκιά κοπέλα και με χαμόγελο που σε κάνει να θες να της γνωρίσεις. Όλοι στα γραφεία μας λένε τα καλύτερα λόγια για τη Θωμαϊς. Πόσο καλή κοπέλα είναι, πόσο τυχερός θα είναι όποιος την πάρει και τα σχετικά. Μια μικρή λεπτομέρεια: Η Θωμαϊς είναι ελεύθερη. Δεν έχει ούτε σχέση. Δεν ξέρω για το παρελθόν της αλλά τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν ελεύθερη.

Με τη Θωμαϊς λοιπόν δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις (αν και πολύ θα ήθελα). Παρότι την γνωρίζω αρκετό καιρό αφενός, δεν συνεργαζόμαστε επαγγελματικά αφετέρου η επαφή μας περιορίζεται σε ένα απλό "γεια". Την χαιρετάω λοιπόν, λέμε ένα "γεια" και τα σχετικά και αποχωρώ (ποτέ όσα χρόνια την ξέρω δεν είχαμε συζητήσει πάνω από 30 δευτερόλεπτα). Μπαίνω στο αυτοκίνητο και όλο τυχαίως καθυστερώ να ξεκινήσω. Τακτοποιούσα την τσάντα μου με κάτι χαρτιά. Καθώς πηγαίνω για την πύλη της εταιρείας, στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό "πισινό" να περπατάει προς την πύλη. Ήταν της Θωμαϊδος. Συνήθως πηγαινοέρχεται με το αυτοκίνητο. Σήμερα; Με τα πόδια; Σταματάω. "Ποδαράτη σήμερα;" της λέω. "Ναι, έχω πάει το αυτοκίνητο για σέρβις" μου απαντάει. "Δεν νομίζω ότι είναι καλή μέρα για περπάτημα" της απαντώ. Είχε ζέστη η οποία στις 3 το μεσημέρι (και μετά από air condition στο γραφείο) γίνεται πραγματικά αφόρητη. "Μπορείς να με πετάξεις μέχρι το μετρό; " με ρώτησε. "Φυσικά, γιατί όχι", της απάντησα.

Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το μετρό. Ήταν σχεδόν στο δρόμο μου αλλά σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να πιάσουμε τη συζήτηση. "Που μένεις", τη ρωτάω. "Περιστέρι" μου απαντάει. "Μένεις μόνη σου;" τη ρωτάω. "Ναι μόνη σαν το λεμόνι, εσύ;" μου απαντάει χαμογελαστά.

Καλή ερώτηση. Εγώ που μένω; Η κατάστασή μου εκείνη την εποχή ήταν η εξής: έμενα με τα 2 αδέλφια μου στο ίδιο σπίτι (ο καθένας στο δωμάτιο του) αλλά είχα αγοράσει ένα διαμέρισμα στον "Έκτο" όροφο μιας πολυκατοικίας. Ένα διαμέρισμα με καταπληκτική θέα σε άλσος, ένα καταπληκτικό μπαλκόνι και πολύ καλή διαρρύθμιση. Το μπαλκόνι είναι τόσο μεγάλο και φαρδύ που ένα μέρος του το έχω κλείσει με τζαμαρία και φυσικά απολαμβάνω τη θέα από το μπαλκόνι με τη δροσιά του κλιματιστικού. Το διαμέρισμα είναι πλήρως εξοπλισμένο, μπορεί άνετα να μείνει κανείς. Δεν έμενα όμως, απλά πήγαινα πολύ συχνά με την κοπέλα μου όταν θέλαμε να μείνουμε μόνοι. Ναι, όπως καταλάβατε είχα σχέση και η Θωμαϊς, εκείνη τη μέρα, ήταν μια πρόκληση για μένα..

"Εγώ δεν μένω μόνος, με τα αδέρφια μου αλλά έχω ένα μικρό διαμέρισμα στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας με πολύ ωραία θέα για τις μοναξιές μου" της απαντάω με το ίδιο χαμόγελο. "Έχει δροσιά εκεί ψηλά;" με ρωτάει. "Έχει κλιματισμό στο μπαλκόνι" της απαντάω. "Έχεις να κάνεις κάτι το απόγευμα; Αν όχι προτείνω να δεις τη θέα και να γευτείς την υπέροχη δροσερή σαλάτα που φτιάχνω" συμπληρώνω. Σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα. "Φτιάχνεις υπέροχη σαλάτα; Αν φτιάχνεις και ωραίο ζεστό καφέ δέχομαι την πρότασή σου" μου απαντάει. Αυτό ήταν. Μπήκε το νερό στο αυλάκι..

συνεχίζεται..

 

Αυγουστιατικα στις 3 το μεσημερι ζεστο καφε???

γυναικες..... τι να πει κανεις!

 

Και εγώ ζεστό καφέ πίνω το καλοκαίρι.
Μόνο milkshake κρύα  

 

Ειπαμε....


γυναικες!! 

 

Απλά, θα ήθελα να σου επισημάνω, για τη συνέχεια, κυρίως: Η Θωμαΐς της Θωμαΐδος, τη Θωμαΐδα, έτσι είναι το σωστό. Πάντως πολύ όμορφη η ιστορία σου και πολύ καλή αφήγηση. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

john_slave96: Σε ευχαριστώ για την παρατηρησή σου, θα την έχω υπόψη για τη συνέχεια
Kits: Πολλές γυναίκες κρυώνουν με το παραμικρό ακόμη και καλοκαίρι!

η συνέχεια σύντομα  
Ο έκτος by the way έχει πολλές αναμνήσεις μέχρι σήμερα.

 

..ενδιαφερουσα φαινεται η "εισοδος"..συνεχισε..περιμενουμε..

 

συνέχεια..

Οδηγώντας το μαύρο corsaki, μετά την αποδοχή της πρότασής μου από τη Θωμαϊδα άρχισα να κατευθύνομαι προς το σπίτι μου αργά με σκοπό να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ. Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου. Από τον ήχο κατάλαβα ότι ήταν η Δήμητρα. Η Δήμητρα ήταν η σχέση μου την περίοδο εκείνη. Μάλλον με έπαιρνε για να δει αν έφτασα σπίτι. Ευτυχώς έλλειπε με τους γονείς της εκτός Αθηνών αλλά θα ερχόταν την Κυριακή πίσω. Δεν μπορούσα να μιλήσω αυτή τη στιγμή και το άφησα να χτυπάει. "Δεν θα το σηκώσεις;" Αναρωτήθηκε η Θωμαϊς. "Δεν το συνηθίζω όταν οδηγώ, είναι επικίνδυνο, θα πάρω εγώ μετά" της απάντησα. Ευτυχώς δεν συνεχίστηκαν οι ερωτήσεις, το τηλέφωνο σταμάτησε και τα πάντα κύλησαν ήρεμα. Στη εταιρεία οι περισσότεροι ξέρουν ότι έχω σχέση, μόνο αυτό όμως και τίποτα περισσότερο. Υπέθεσα πως και η Θωμαϊς θα το είχε ακούσει όπως και εγώ είχα ακούσει γι αυτήν ότι ήταν ελεύθερη.

Μετά από 40λεπτη διαδρομή φτάνουμε επιτέλους σπίτι μου. Παρκάρω το αυτοκίνητο στο δροσερό parking και οδηγώ τη Θωμαϊδα στην είσοδο. "Εντυπωσιακή πολυκατοικία" σχολιάζει. "Ναι, είναι μόλις 3 χρόνων, πολύ καλή κατασκευή, ο εργολάβος που την έφτιαξε την προόριζε για συγγενείς του αλλά μετά, για άγνωστους προς εμένα λόγους, αναγκάστηκε να πουλήσει τον 2ο και τον 6ο όροφο" της απάντησα. Και συνέχισα "όπως θα διαπιστώσεις σε λίγο το διαμέρισμα έχει πολύ καλά υλικά και πολύ προσεγμένη δουλειά".

Ανεβήκαμε με το ασανσέρ και ομολογώ πως ήταν τα δευτερόλεπτα μαρτύριο. Η Θωμαϊς φορούσε ένα πουκάμισο άσπρο, όχι φυσικά κουμπωμένο καλά (λόγο ζέστης) και λόγο διαφορά ύψους μπορούσα να διακρίνω λίγο από τα στήθη της. Σκεφτόμουν πως θα ήταν αυτά τα στήθη με τα κλιπς στις ρόγες και ένιωσα κάτι να σηκώνεται ανάμεσα στο πόδια μου..

Βγαίνοντας από το ασανσέρ αντικρίζεις σχεδόν απέναντι τον πόρτα του διαμερίσματος. Ένα μικρό ορθογώνιο χολ αποκαλύπτεται με το άνοιγμα της πόρτας, αριστερά η τουαλέτα, δεξιά το σαλόνι με την κουζίνα (τα χωρίζει ένα πολύ όμορφο πάσο και ένα σκαλάκι) και αριστερά, συνέχεια της τουαλέτας η κρεβατοκάμαρα. Στους τοίχους του διαμερίσματος δεσπόζουν διάφοροι "φτηνιάρικοι" πίνακες απλά για να μην είναι κενοί. Στο σαλόνι όμως και πάνω από την πολυθρόνα υπάρχει και κάτι άλλο κρεμασμένο σαν πίνακας: ένα ζευγάρι μεταλλικές (αστυνομικές) χειροπέδες, συντηρημένες άψογα σαν καινούργιες, οι πρώτες που έπιασα στα χέρια μου και μου τις έκανε δώρο μια κοπέλα (προηγούμενη σχέση). Καθώς άνοιγα την πόρτα σκεφτόμουν αν θα πει και τι η Θωμαϊς μόλις αντικρίσει τις χειροπέδες. Ρίσκαρα ομολογώ. Δεν την ήξερα καθόλου, δεν ήξερα καν αν θα μου "κάτσει" και αν δεν μου καθόταν τι θα σκεφτόταν για μένα.

Μπήκαμε στο σπίτι, κρέμασε το τσαντάκι της στον καλόγερο, ακούμπησα και εγώ την τσάντα μου στο έπιπλο και κατευθυνθήκαμε στο σαλόνι. Η Θωμαϊς έκατσε αναπαυτικά στον καναπέ, με τα χέρια ανοικτά σαν να περίμενε αυτό που της είχα υποσχεθεί. "Δεν θες να δεις το διαμέρισμα" τη ρώτησα. "Έχουμε χρόνο γι’ αυτό" μου απάντησε και συμπλήρωσε "μου χρωστάς δροσερή σαλάτα, ζεστό καφέ, θέα και δροσιά". "Πιάνω αμέσως δουλειά, άνοιξε την τηλεόραση αν θες ή χάζεψε έξω γιατί όσο φτιάχνω τη σαλάτα θέλω αυτοσυγκέντρωση" της αποκρίθηκα. Με γρήγορες αλλά προσεκτικές κινήσεις ετοιμάζω 2 μπολάκια δροσερή σαλάτα (κάτι ανάμεσα σε chef και caesar να φανταστείτε), βάζω νερό να βράσει (για τον καφέ) και κοιτάζω την κατάψυξη για να δω πόσο παγωτό έμεινε από χθες (αυτή η Δήμητρα έχει μανία με τα παγωτά και είναι και αδύνατη!). Η Θωμαϊς κοιτούσε από τη μπαλκονόπορτα τη θέα και προς χαρά μου χάζευε όλο γενικά το σαλόνι. "Να σε βοηθήσω;" με ρώτησε. "Όχι σ’ ευχαριστώ τα καταφέρνω και μόνος μου, άλλωστε επισκέπτρια είσαι" της απάντησα. Καθώς ετοίμαζα τα υποσχόμενα στη Θωμαϊδα έριχνα κλεφτές ματιές πάνω της. Είχε τελικά πολύ ωραίο σώμα. Κοίταζα τους καρπούς των χεριών της και ονειρευόμουν τα "κλικ" των χειροπεδών καθώς θα τους ασφαλίζουν. Κοίταζα τον καθαρό λαιμό της και σκεφτόμουν το δερμάτινο κολάρο με τα κρικάκια (που φοράω στη Δήμητρα σχεδόν κάθε βράδυ όταν κάνουμε έρωτα) τυλιγμένο γύρω της. Έκανα διάφορες σκέψεις όμως τις έκοψα απότομα καθώς το πέος μου είχε γίνει πέτρα και αυτό δεν με διευκόλυνε καθόλου εκείνη την ώρα!

Έπειτα από μισή ώρα και αφού η Θωμαϊς χάζευε πλέον τηλεόραση τα πάντα ήταν έτοιμα. Είχα στρώσει το τραπέζι στο μικρό κλειστό (με τζαμαρία) χώρο στο μπαλκόνι, είχα ανοίξει το air condition και προσκαλούσα τη Θωμαϊδα να κάτσει όπου τη βολεύει (εμένα πάλι θα με βόλευε στο σημείο που έχει φουσκώσει αρκετά αλλά δεν μπορούσα να το προτείνω).

Θ: "Μμμ από εμφάνιση δείχνει πολύ ωραία, ελπίζω και από γεύση" μου είπε.
U: "Τη σαλάτα μου ερωτεύτηκε η Δήμητρα και μετά εμένα" της απάντησα εντελώς αυθόρμητα.
Θ: "Η Δήμητρα είναι η σχέση σου;"
U: "Ναι, είμαστε μαζί περίπου 8 μήνες αλλά διαφέρουμε από πολλά ζευγάρια"
Θ: "Δηλαδή;"
U: "Δηλαδή δεν είμαστε κολλημένοι ο ένας στον άλλον, ούτε 25 ώρες το 24ώρο μαζί, έχουμε μια χαλαρή σχέση, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για το μέλλον και αυτό μας κάνει να περνάμε απλά καλά"
Θ: "Δεν ανησυχείς όταν λείπει; Δεν σου λείπει όταν δεν τη βλέπεις;"
U: "Μου λείπει κάποιες στιγμές όμως δεν μπορώ να σκέφτομαι από τώρα τι κάνει, μήπως βλέπει άλλον κλπ. Αν δεν περνάει καλά μαζί μου θα βλέπει σίγουρα άλλον, αν πάλι πάει απλά με άλλον μετά θα δει πόσο καλά περνάει μαζί μου. Άλλωστε με συμφέρει αυτού του είδους η σχέση αυτή τη στιγμή"
Θ: "Πολύ cool σε βρίσκω! Και τι εννοείς σε συμφέρει;" (απάντησε με έκπληξη)
U: "Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Δεν νομίζω να υπάρχει γυναίκα που δεν θα περάσει καλά μαζί μου. Και στο κρεβάτι και εκτός αυτού. Με συμφέρει γιατί πολύ απλά εγώ είμαι στη φάση που ψάχνω"
Θ: "Ααα! Πολύ προχωρημένο σε βρίσκω! Πας και με άλλες δηλαδή;"
U: "Δεν έχω δεσμευτεί με καμία ακόμη και αν κρίνω πως μ’ αρέσει κάποια, ναι θα πάω όχι για περισσότερη από μία φορά. Είναι αρχή και δέσμευση για μένα" (ένιωσα σαν πολιτικός με τη λέξη "δέσμευση")

Η Θωμαϊς ξαφνικά κοκκίνισε αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία της. Έσπασε το κοκκίνισμα και την ξαφνική παύση με ένα χαμόγελο.

U: "Εσύ τι κάνεις στην προσωπική σου ζωή αν επιτρέπεται;"
Θ: "Αναρρώνω από μια σχέση 5 ετών που με πλήγωσε, έχω επιλέξει τον τελευταίο χρόνο να είμαι μόνη μου"
U: "Τόσο ωραία και καλή κοπέλα μόνης της;"
Θ: "Επιλογή μου. Θέλω να κλείσω τις πληγές μου τελείως και να αφοσιωθώ σε μια καινούργια σχέση χωρίς σκέψεις από το παρελθόν"
U: "Πολύ καλά κάνεις, φαίνεται να τα βλέπεις σοβαρά τα πράγματα και εφόσον το έχεις επιλέξει έτσι πρέπει να κάνεις"

Ξαφνικά άλλαξε η συζήτηση..

Θ: "Ωραία πράγματι η θέα"
U: "Όχι απλά ωραία, φανταστική"
Θ: "Και το διαμέρισμα πολύ ωραίο, έριξα μια κλεφτή ματιά όσο ετοίμαζες το τραπέζι"
U: "Ναι, θεωρώ ότι ήμουν τυχερός που το βρήκα, έκανα καλή επιλογή και το εξόπλισα και το διακόσμησα τελείως μόνος μου"
Θ: "Και το σαλόνι εσύ το διακόσμησες;"
U: "Ότι βλέπεις εδώ μέσα είναι 100% επιλογή δική μου"
Θ: "Και οι χειροπέδες στον τοίχο;" (με έκπληξη, πονηρό βλέμμα και χαμόγελο)

Αυτό ήταν, όχι μόνο είχε μπει το νερό στο αυλάκι αλλά κάποιος το είχε φαρδύνει και λίγο και έτρεχε με άνεση..

αύριο (ελπίζω) η συνέχεια..

 

Ελπιζω στο τελος να μην σου πει '' σε βλεπω σαν φιλο...''

 

..συνεχισε, μην το αφησεις στη μεση..

 

Ναι συνέχισε, έχει πολύ ενδιαφέρον!
(Αχ γιατί να μην συμβεί σε μένα αυτό! Ωραία αρχή ακούγεται!)

 

Λόγω ολιγοήμερων διακοπών η συνέχεια της περιγραφής θα συνεχιστεί μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Και έχει πολύ ενδιαφέρον!