Ο βάρδος, ο Διόνυσος, ο Απόλλων και ο Προμηθέας

Ο καθένας με τα πιστεύω του.... άλλωστε....


 

 

Το σώμα έχει μνήμη και η λογική αμνησία...Όταν κραδαίνεις στα χέρια ένα άλλο κορμί που σου παραδίδεται σαν λύρα...Μόνο με τα νύχια τις ψυχής μπορείς να αναπαράγεις την κατάλληλη συγχορδία...Αν ψάχνεις το απόλυτο στην εκτέλεση, η μηχανικότητα των κινήσεων σπάζει την αρμονία...Ακριβώς, πλαστικότητα ερεθισμών και αισθήσεων...Οσφραίνεσαι με το δέρμα..ακούς με τα μάτια...Ο εγκέφαλος είναι ο φύλακας στο κατώφλι...Και τα όρια...εκεί που τα όρια κοντεύουν να σβήσουν...Σαν το ξυράφι που ερωτοτροπεί με μια κιμωλία...

Εναλλαγή ανάμεσα στις μουσικές ενσαρκώσεις, έχοντας τον αυτοέλεγχο για μαέστρο...Ρυθμό ν' αφήνει στους βιρτουόζους, αλλά το ρυθμό να χαλιναγωγεί...

Εύχομαι να μην με δείρει ο νηματοθέτης επειδή έβγαλα το νήμα από τις ράγες...προσπάθησα να το "συμμαζέψω" λιγάκι στο τέλος...  

Y.Γ. Να δούμε αν το "σώζω" με αυτό το "πέρασμα"...

 

Διατήρηση της ερωτικής σχέσης με την παράδοση.
να προσπαθεί να ενώσει τα αντίθετα
και να χορεύει το τρελό χορό
της σύγκρουσης των αντιθέτων

ουπς ξεφυγα!

 

Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, η δασκάλα του πιάνου μού έδινε κομμάτια απαλά, ρομαντικά, γλυκανάλατα και επέμενε σ' αυτό το στυλ για καιρό. Εγώ ποθούσα κάτι πιο δυνατό, κάτι πιο σκληρό ίσως, σίγουρα με περισσότερη ένταση και οπωσδήποτε με ένα δυνατό φινάλε. Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάζω αυτά που μου έδινε εκείνη και να τα μετατρέπω σε κάτι που πλησίαζε περισσότερο σ' αυτό που ήθελα εγώ. Μάλιστα, μια φορά εκνευρίστηκε τόσο, που με χτύπησε στο χέρι.
Τώρα που το σκέφτομαι, σαν να μην ήταν τυχαία όλα αυτά...

 

Ίσως και τυχαία να μην ήταν...Την ίδια "μοίρα" είχα κι εγώ με τον δάσκαλο μου της κιθάρας...Όταν "ξέφευγα" από τα κλασικά κομματάκια...και έπαιζα ρυθμούς από παρτιτούρες που είχα αγοράσει εγώ ( ήταν γείτονας και με άκουγε )...ξυλιές στα δάχτυλα...Αποτέλεσμα? Σιχάθηκα κάτι που με πάθιαζε...Αλλά διοχέτευσα εκείνη την "μισοπνιγμένη μουσική" αλλού...Σίγουρα τα βασικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μας "στάζουν" και στην ερωτική μας έκφραση...Το ζήτημα είναι κατά πόσο κάποιος θέλγεται από "διαφορετικά μουσικά μονοπάτια" και το κατά πόσο είναι διατεθειμένος να "πληρώσει" για τις επιλογές του...Εγώ αν και "άναρχος" ΒαρδοΑπολλωνοΔιόνυσος όταν βρήκα στο "σολφέζ" μου φλογισμένες νότες από κάποιους θηλυκούς Προμηθέες ( η κυρίως Βάκχες ). Αν μη τι άλλο βούτηξα τα "αυτιά" μου στις "κρυφές μελωδίες" τους...Μέχρι να τσακίσει το μυαλό...Το κορμί "επουλώνει" γρήγορα...Είναι η ψυχή και η καρδιά που διψάει για "πληγές"...

 

Αν είναι να ξεφεύγει κάποιος με τέτοιο τρόπο...Νομίζω ότι χαλάλι του. Εγώ πάντως σταματάω, γιατί αν συνεχίσω...θα γράψω ακόμη πιο ακαταλαβίστικες μαλθακίες... 

Y.Γ. Δεν είναι Bach, αλλά σίγουρα πιο "κοντά" μου όσον αφορά το BDSM υπό το πρίσμα της κλασικής μουσικής...

 

Καταλήγω στο ότι, ως γνωστή τεμπέλα και επομένως με μια πιο επιφανειακή προσέγγιση, μάλλον αναζητώ έναν Προμηθέα. Πάντα με βάση την κατηγοριοποίηση που έκανε ο νηματοθέτης.  

 

Το ζήτημα είναι αν τη "φλογερή μουσική" θα την ήθελες η όχι...Γιατί αν κάτι συνειδητοποιείς ότι θα το ήθελες...Αργά η γρήγορα ο Προμηθέας σου κάνει "επίσκεψη"...Εκεί βέβαια θα κρίνεις εσύ αν το φως που σου δίνει είναι λάμπας πετρελαίου...η αγνής φωτιάς...Και αν και κατά πόσο η θέση του θα ήταν μέσα σου...Γνώμη μου...εγώ στη θέση σου θα προτιμούσα έναν Απόλλωνα... 

 

Δηλαδή με κάποιον χωρίς ιδιαίτερα συναισθηματικές παρεμβολές;
Λίγο κενό αυτό, για τα δικά μου πάντα γούστα.

 

Διόρθωσα το ξεκινούσα με προτιμούσα...

Ο Απόλλωνας δεν είναι μόνο χωρίς ιδιαίτερα συναισθηματικές παρεμβολές ( αν και σε κάποιες καταστάσεις η μικρότερη συναισθηματική προσκόλληση, επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα ως προς την επίτευξη του στόχου )...Αλλά και που θα κρατούσε την δέουσα "απόσταση" από το όλο θέμα...Και θέλει να εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στην ουσία...

Ίσως με ένα Προμηθέα να ήσουν πιο "ασφαλής" ως προς το πρακτικό κομμάτι...Αλλά δεν εξυπακούεται ότι ο Προμηθέας θα "δενόταν" περισσότερο συναισθηματικά μαζί σου από ένα Απόλλωνα...
Μετά η ζυγαριά της "δύναμης" σε μια σχέση με Προμηθέα θα έγερνε συντριπτικά προς το μέρος του...
Εξαρτάται πάντα από το τι θα "αναζητούσες" εσύ...Κάτι που μονάχα εσύ μπορείς να γνωρίζεις...
Και εδώ πλέον κλείνω στα σοβαρά την κάνουλα με τις ηλιθιότητες μου, γιατί δεν μου αρέσει να μονοπωλώ ούτε τα νήματα ( πόσο μάλλον όταν δεν τα έχω ανοίξει εγώ ), ούτε τους συμφορουμίτες...

Καλό βράδυ σε νέους, γέρους και μαθουσάλες σαν τη χάρη μου...

 

Η αισθητική αξία ενός νήματος μετράται από το βαθμό διολίσθησής του προς την ποίηση.

Ως μη σχετικός με τη βδσμική κοσμοάποψη, ήταν αναπόφευκτη η θέαση του νήματος από μια ευρύτερη οπτική. Οντας φύσει και θέσει Απολλώνιος και έχοντας φτάσει στο μέσο της προσδόκιμης διαδρομής μου, επιχειρώ να κατακτήσω κάποιες από τις ποιότητες του Διόνυσου και του Προμηθέα: τη σοφή παιδικότητα του πρώτου και την μέσω της προσφοράς αυτοπραγμάτωση του δεύτερου. Κι εδώ προκύπτουν δύο διαπιστώσεις:

Είναι ανέφικτο να αγγίξεις νέες κορυφές αν δεν κατέβεις από αυτή που έχεις ήδη κατακτήσει. Δε μπορείς να προσεγγίσεις το Διόνυσο ή τον Προμηθέα με απολλώνεια σκέψη. Χρειάζεται σε πρώτη φάση να αποστασιοποιηθείς, να γίνεις παρατηρητής του εαυτού σου.

Ως παρατηρητής αναπόφευκτα οδηγείσαι στη δεύτερη τραγική διαπίστωση: Ολόκληρη η ζωή μπορεί να χωρέσει σε λίγες προτάσεις, κι από αυτές το απόσταγμα είναι κάποιες λέξεις που ανάμεσά τους μιά σταγόνα νοήματος πασχίζει να βρει το δρόμο γιά δυό διψασμένα χείλη...

 

χάνεται ο λόγος η λέξη το νήμα, οταν ο άνθρωπος βγαίνει απο το κουκουτσι του μέσα, και μένει κραυγή , το πιο απο μέσα.