Ο βάρδος, ο Διόνυσος, ο Απόλλων και ο Προμηθέας

Ο Διόνυσος σίγουρα πρωτος θανασοξαφερφος.

Χιχιχ

 

Από όλους αυτούς τους τύπους, τη μουσική του Μπαχ πιθανότατα να την αγαπούσε και να την απολάμβανε σταθερά και με αμείωτο ενδιαφέρον μόνο ένας Απολλώνιος, με τη διαφορά ότι το BDSM δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ μια παρτιτούρα του Μπαχ. Το παράδοξο βέβαια της ανθρώπινης φύσης είναι ότι πολλοί χριστιανοί ζηλωτές ή αιρετικοί γνωστικοί θα μπορούσαν να "προσηλυτισθούν" με μεγάλη ευκολία σε αυτό. Μια ψυχοσύνθεση χριστιανού του Μεσαίωνα ή ζηλωτή γνωστικού έχει πιο πολλά κοινά με αυτή ενός bdsmer. Το διονυσιακό πνεύμα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με το χριστιανικό που ως γνωστόν κάνει κεφάλαιο τα θέματα του πόνου, του μαρτυρίου, της θυσίας, της υπηρεσίας δίχως αντίκρυσμα, της υπακοής, του ασκητισμού κλπ. H δραματική θεατρικότητα του διονυσιακού πνεύματος και η έκσταση πάει να το διασώσει κάπως, αλλά δυστυχώς αναβιώνει και όλες τις χριστιανικές νευρώσεις και παλαβομάρες.

 

οσον αφορα την ανθρωπογεωγραφια των μουσικων που συναντησα στα ωδειακα μου χρονια,οι περισσοτεροι εμοιαζαν λιγοτερο ή περισσοτερο στα μοτιβα του thanassis..

στρυφνοτητα τυπου διονυσου,στο βωμο της προσεγγισης της τεχνικης του συνθετη σε σημειο να αναλωνεται σε ακαδημαικες λεπτομερειες και να "αποστειρωνεται" το παθος και η ορμητικοτητα της εμπνευσης..(βεβαια,μιλωντας για τον μπαχ...μιλαμε για ενα καλοκουρδισμενο-καλοσυγκερασμενο τις περισσοτερες φορες "μηχανημα")

καπως ετσι θυμαμαι,λιγο μετα τις κατατακτηριες και λιγο πριν το διπλωμα στο πιανο,ενιωθα την πιεση της "απολλωνοποιησης" μετα απο τοσο ξενερωμα(φυσικο επακολουθο μετα απο 2 χρονια που επαιζα το προγραμμα για το διπλωμα συνεχομενα...)

το θεμα ειναι να κρατησουμε λιγο απο τη χαρα και την ανεμελια του βαρδου,ακομη και κατα τη βουτια στα μυχια της ψυχης του συνθετη..
το ιδιο ισχυει και για τις ταμπελες και τα στερεοτυπα στη ζωη και συνεπως και στον ερωτα