Ο βεργοκράτωρ

Κρατάει ήδη στο χέρι του τη βέργα. Την κόκκινη, αυτη που συμπαθεί αυτός, αλλά αντιπαθεί αυτή...
Ξέρει πολύ καλά τι την περιμένει, όπως ξέρεις πως, έτσι φιμωμένη με την κάλτσα στο στόμα, δεν μπορεί πια να χρησιμοποιήσει το χαμόγελό της, μήπως και της δείξει ο Κύριός της λίγο οίκτο. Ο Κύριος της...
Να τος, εκεί, βεργοκράτωρ θα έλεγε κανείς, την κοιτάζει κι αυτή ξέρει ότι όλα θα ξεκινήσουν τώρα...
Δεμένη, φιμωμένη, στο έλεός του, στο έλεος της κόκκινης, μακριάς και τσουχτερής βέργας του.
Και ξαφνικά αρχίζει ο ρυθμός. Ο γνώριμος ρυθμός. Κάθε χτύπημα και χτύπος, κάθε χτύπος και σφίξιμο. Δεν την ακούει κανείς, πως θα μπορούσε άλλωστε έτσι όπως είναι με το γεμάτο από την κάλτσα στόμα.
Αυτή τη φορά δεν της έδεσε τα μάτια.
Επίτηδες! Ήθελε να βλέπει αυτή την ηδονή στα μάτια Του. Το λάγνο βλέμμα του υπό τον ήχο των χτυπημάτων, του αισθησιακού ραβδισμού όπως αυτός τον αποκαλούσε... Της επέβαλε να Τον κοιτάζει, για τηνγια την ακρίβεια της είπε να είναι το βλέμμα της καρφωμένο πάνω του κι όταν θα
λοξοδρομούσε από το τράνταγμα των χτυπημάτων στο κορμί της από τη βέργα του Κυρίου της, της είπε πως κάθε επόμενο χτύπημα θα είναι πιο δυνατό...
Μα πως γίνεται να τη λατρεύει και να τη χτυπά ταυτόχρονα;
"Ααααχ" ίσα που ακούστηκε η φωνή της πνιγμένη...Πόνος...το καταλαβαίνει κι αυτός από την έκφρασή της και της δίνει μια τελευταία, δυνατή... Τα μάτια της λαμπήρισαν, καταβάλει προσπάθεια να κρατήσει τα δάκρυά της...
Πετάει πίσω του τη βέργα και της βγάζει με μιας την υγρή πια κάλτσα από το στόμα... Αυτή, κλείνει τα μάτια και τα δάκρυά της κυλούν στα κοκκίνισμένα από το ζόρι μάγουλά της. Αυτός την αγκαλιάζει, της στεγνώνει τα δάκρυα και της ψιθυρίζει στο
αυτί...Της αποδεσμεύει τα χέρια της γρήγορα γρήγορα...
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, του χαμογελάει.
Η τιμωρία της, η λύτρωσή της...
Αποκαμωμένη πια, δυσκολεύεται να καθίσει στην καρέκλα από τα κόκκινα και πρησμένα σημάδια. Πόσο άβολη μπορεί να γίνει μια καρέκλα...
Τελικά ξαπλώνει στον κρύο καναπέ κι εκείνος της φέρνει τον καφέ της που τον έχει ζεστάνει προσεχτικά ο Κύριός της, να μην καεί στις γουλιές του... Της δίνει τον καφέ κι εκείνη απλώνει το χέρι της λέγοντας Του ευχαριστώ. Όχι όμως για τον καφέ, αλλά γι αυτή την απόλυτη ηδονή, αυτή την ανέλπιστα ολοκληρωτική ελευθερία που της πρόσφερε πριν λίγο.






(την προηγουμενη νυχτα)



Tι θα θελες από εμενα ?

Να περασουμε μαζι το τριήμερο.....

Ναι ναι ναι.....(χωρισμένη με δυο παιδιά)

Δεν το καταλαβα αυτό….ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΕΙΡΩΝΙΚΗ…..το σημειωνω

με κεφαλαια γραμματα Ε-Ι-Ρ-Ω-Ν-Ε-Ι-Α βαλε και παυλες Καντο και bold

Αμα σου κανω bold το κωλαρακι σου αυριο μετα θα παραπονιεσαι.....Γιατι μου δινεις συνεχεια αφορμες να σε τιμωρω? Τα θελει το κωλαρακι σου

BOLD …… με κεφαλαια γραμματα



Μαλιστα…..θα θελα να μου γραψεις ένα κειμενο για τις προσδοκίες σου …..για την αυριανή ημερα…..

 

Πολύ καλογραμμένο .
Μπράβο σας.
Και βγάζει και πολύ ωραίο συναίσθημα.
Εύγε

 

Την επομενη μερα αφου κάναμε μεταξύ άλλων και αυτα που προσδοκούσε μου έστειλε ενα μηνυμα



Να σας πω ότι χθες με πήρε αμέσως ο ύπνος με το που το γυρισα σπίτι και δεν φόρτισα το κινητο μου... Χωρίς μπαταρία με αφήσατε και μεταφορικώς και κυριολεκτικώς!!! Γλυκιά κούραση... δεν μπορώ παρά να περιμένω με ανυπομονησία την αυριανή μέρα!!!

Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε Κύριε... Είναι μοναδικη αυτή η αισθηση της απελευθερωσης….να δινεις την εξουσία στον αλλον

Φοραω τις καλτσες σας αυτή τη στιγμη…..Τι ωραιες αναμνησεις…..Τι ωραια αισθηση όταν μου τις βάλατε στο στομα

Σκέφτομαι να είμαι αυθάδης αύριο απέναντί Σας! Να Σας προκαλέσω...

Σας πληροφορώ ότι δε θα έχω την αντοχή να Σας χαμογελάω κατά τη διάρκεια των χτυπημάτων Σας κι έτσι θα είστε άτρωτος, κι όταν πλέον θα έχω βουρκώσει (που τόσο πολύ επιθυμείτε!) και ξεστομίσω την λέξη ασφαλείας, επιτρέψτε μου να μείνω ένα 3λεπτο ή 5λεπτο εκεί, δεμένη, περιτριγυρισμένη από τις σκέψεις που θα με κατακλύσουν...

Και μετά θα θελα να γευτώ αυτη την άλλη κούραση…… από τη "μουσική" των κορμιών μας με τους αναστεναγμούς και τα αναφιλητά

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ που με προσέχετε, που με φροντίζετε, που με περιποιείστε, που καταβάλετε προσπάθεια και έχετε επιμονή και υπομονή, που θέλετε να μου δείξετε ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος από αυτόν που ζούσα τόσα χρόνια και που θέλετε τόσο πολύ να τον βιώσω μαζί σας, που περιμένετε, που αρχίζω να νιώθω τη λατρεία σας στο πρόσωπό μου, που με δέχεστε με τα όποια ελαττώματά μου και δε θέλετε να με "αλλάξετε", που με αγκαλιάσατε σα μικρό παιδί, που είστε πάντα "εκεί"...


Εγώ που πάντα είχα άγχος, που πάντα ήμουν νευρική. Που, ενώ είναι πραγματικά δύσκολη περίοδος και περίοδος προσαρμογής, σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να "έβραζα" μέσα μου από το άγχος και τα νεύρα, νιώθω την απόλυτη νιρβάνα

Που ζούσα τόσα χρόνια με έναν ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟ, παντελώς ανώφελο και άχρηστο, ο οποίος μου επιβαλλόταν (γιατί πρέπει να είμαι Κυρία)