Ο κήπος είναι ανθηρος

- Για ένα κρασί έλα, βαριέμαι να βγαίνω έξω.
- Καλά. Τί να φέρω;
- Λουλούδια
- Πλάκα κάνεις;
- Όχι δεν τρώω γλυκά γιατί έχω τάση να παχαίνω, και θα έχω κάτι συνοδευτικό για το κρασί. Οπότε δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αν θες να φέρεις κάτι, φέρε λουλούδια.
- Οκ ξεκινώ

Η ώρα περνάει ευχάριστα. Γελάμε, λέμε κουτσομπολιά για τον χώρο. Μου δείχνει φωτογραφίες από παιχνίδια. «Πώς και δεν έχει τίποτε στο φετ», «μου ζήτησαν να τις κατεβάσω», «όλες;» «όλες”. Τεράστιος, 1.87 στον καναπέ κι εγώ απέναντι.

- Τί σκέφτεσαι;
- Αν σου πω θα γελάσεις
- πες το
- Σκέφτομαι πώς θα φυτέψω τα κυκλάμινα που έφερες στον κήπο
- Πλησίασε

Πλησιάζω, με καθίζει στα γόνατα, κι είναι σαν να καβαλάω κανένα άλογο.

Αουτς! Τα μαλλιά μου.

- Τί έχει ο κήπος;
- Εεεε διάφορα. Αααουτς, κοντεύει να του μείνει το κρανίο μου στην χερούκλα του.
- Πάμε να μου δείξεις.

Τον κοιτάω, το βλέμμα έχει σκοτεινιάσει και το τέρας ξύπνησε μέσα του. Με πιάνει από τα μαλλιά και βγαίνουμε στον κήπο. Είναι δέκα το βράδυ, τα φώτα είναι ανοιχτά, οι γείτονες μπορεί να δουν, και άντε μετά να εξηγήσουμε γιατί ένας ψηλός σκοτεινός τύπος με γυροφέρνει από το μαλλί στον κήπο. Ρίχνει το χέρι του στον ώμο μου, κρατάει τα μαλλιά σφιχτά και φαίνεται σαν να με αγκαλιάζει ενώ το χέρι του έχει αγκιστρωθεί στο κρανίο μου.

- Λεμονια, δυόσμος, δεντρολίβανο, ρίγανη. Περπατάμε και αναφέρω όλα τα φρέσκα μυρωδικά

- Θα φτιάξεις μια σάλτσα με φρέσκα μυρωδικά…
- Ναι…δεν ξέρω γι αυτό. Ιιι

Η ανάσα μου κόβεται. Το χέρι του σφίγγει τον λαιμό μου και σιγά σιγά με πνίγει. Λατρεύω την αίσθηση, ηρεμώ, κλείνω τα μάτια, ξέρω ότι δεν θα αναπνέω σε λίγο, και απλά αφήνομαι. Να πεθάνω τώρα από ασφυξία, από ένα χέρι, αλλά αυτή η βύθιση, αυτή η μέθη, ο κήπος μοσχοβολάει από τα φυτά, τα γιασεμιά και τα λεμόνια στον νοτιά, η νύχτα είναι γλυκιά, έχω ζαλιστεί λιγάκι από το κρασί, και η ασφυξία είναι ένας σκοτεινός διάδρομος που θέλω να διασχίσω…κι ας χαθώ μετά.

Δεν με αφήνει. Με φέρνει πίσω, με φιλάει βαθιά στο στόμα, η χερούκλα του ακόμα στα μαλλιά μου.

Ανεβαίνουμε τα σκαλιά, πίσω στο σαλόνι, με πιάνει από την μέση

- Πάμε να μου πλύνεις τα χέρια.

Μπαίνουμε στο wc, τον κοιτάω στον καθρέφτη χαμογελώντας

- Κοριτσάκι μου
- Το καλύτερο
- Αυτό δεν το πιστεύω
- Θα δεις

Είναι πίσω μου, ντυμένοι, τον νιώθω καυλωμένο τέντα…και τεράστιο. Άντε πάλι θα υποφέρω. Μου πέφτουν τεράστιοι ρε γμτ, και δεν αντέχω, πονάω.

Μου φέρνει τα χέρια μπροστά και είναι το μισό μου κορμί, μπορεί να με λιώσει απλά με τα χέρια του. Ρίχνω σαπούνι, τα τρίβω, τα ξεπλένω, τα στεγνώνω με την πετσέτα.

- Μπράβο πουτανάκι. Μου χαιδεύει το μάγουλο και φλαπ, έρχεται και το πρώτο χαστούκι…και βλέπω πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίιιιτρινες.

Βγαίνοντας από το μπάνιο, με φέρνει στην σκάλα. Σκυψε.

Πιάνω τα κάγκελα με τα χέρια μου και τεντώνομαι προς τα πίσω. Ακούω την ζώνη του, επάνω στο τζιν μου, να χτυπάει και να τσούζουν τα κωλομέρια μου.

- Αυτό που μου άρεσε στο φετ είναι που γράφεις ότι κάνεις σκηνές ντυμένη.

αααουτς αυτό δεν ήταν ζώνη, ήταν δόντια στο κωλαράκι μου. Τί δεινόσαυρος με δάγκωσε!

Το καημένο το κωλαράκι, κοκκινισμένο από την ζώνη, το δάγκωμα από πάνω, πονάει το γαμημένο. Κι ας παρεμβάλλεται το τζιν.

Η ζώνη ανεβοκατεβαίνει τώρα παντού, πλάτη, κώλο, πόδια, και ανάμεσα χαστούκια με τις χερούκλες του, και δαγκωνιές.

Με πιάνει, με γυρίζει, και φτιάνει με την ζώνη μια θηλιά, με δένει από τον λαιμό με την ζώνη στα κάγκελα της σκάλας. Αναπνέω.

- Θα πιω λίγο κρασί. Κάτσε ήσυχη.
- Θα είμαι δεμένη από τον λαιμό στην σκάλα κι εσύ θα πίνεις κρασί;
- Και νερό

Γελάω. Κι αυτός. Πάντα το χιούμορ με φτιάχνει πιο πολύ.

Συνεχίζεται…

 

Πάει το έρμο το κορίτσι, το δείρανε!

 

Άκου τώρα ανωμαλιες!  

 

You didn't choose the anomalos life... the anomalos life chose you!

 

Φτωχό μου κορίτσι...άλλο κακό να μη σε βρει  

 

Φίλη, να έρχεσαι να βάζεις ένα χεράκι, να καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος. Όχι, έτσι κριτική στον αέρα.  

 

δεν διαβασα πουθενα να λες ευχαριστω, για καθε φορα που σε μαστηγωναι με την ζωνη του!

 

Θα σας αφήσω να δώσετε την απάντηση μόνος σας. Σκεφτείτε λίγο παραπάνω τις συνθήκες.

 

Με πλησιάζει, με λύνει.

- Γδύσου από πάνω, άσε το παντελόνι. Πολύ μου αρέσει που έχεις σκάλα.
- Ναι, προσφέρεται για δεσίματα.
- Δεν έφερα το βαλιτσάκι μου μαζί.
- Έχω δύο κούτες παιχνίδια. Τί θες;
- Μάσκα, χειροπέδες, σφήνα, φίμωτρο, λιπαντικό, κροπ.
Ανεβαίνω τρέχοντας την σκάλα, κατεβάζω τα κουτιά, μαζεύω τα παιχνίδια και κατεβαίνω φορώντας μόνο το τζινάκι μου.

Το πρώτο είναι να βάλω τις χειροπέδες. Με βοηθάει να τις δέσω, γελάμε, γιατί οι καρποί μου είναι λεπτοί και βγαίνουν από τα δεσίματα. Είναι για ασφάλεια…να μπορώ να βγάλω τα χέρια αν τυχόν συμβεί κάτι και πρέπει να λυθώ.

Το δεύτερο που κλείνει είναι τα μάτια. Η αίσθηση είναι μοναδική. Δεν ξέρω από πού θα έρθει και τί θα έρθει. Συγκεντρώνομαι στις ανάσες, στην φωνή και στο θρόισμα της κίνησης. Ηρεμώ κι οξύνεται η ακοή και η αισθητηριακή αντίληψη του χώρου.

Η φωνή του είναι βαθιά, με γρέζι και μου λέει γλυκόλογα.

«Κοριτσάκι μου ανατρίχιασες», «οι ρώγες σου είναι στον Θεό», «μπράβο το κορίτσι μου που είναι τόσο ήρεμο». Με τα χέρια του με χαϊδεύει και με τσιμπάει εναλλάξ. Οιρώγες στρίβουν με πόνο και οι ανάσες του γίνονται όλο και πιο βαριές. Η φωνή όλο και πιο μεστή.

Ακούω την ζώνη να κροταλίζει. Μπαίνει και το φίμωτρο, και με το χέρι του με ξαναπνίγει στον λαιμό. Είναι πολύ πιο οδυνηρό, η ανάσα μου κόβεται, πονάω και στάζει σάλια, πονάει γαμώτο, βγάζω έναν ήχο πνιχτό και σταματάει.

Με δένει στο κάγκελο, κι η ζώνη αρχίζει να με χτυπάει στο στήθος, στα πλευρά, στις ρώγες, με πιάνει από τον λαιμό και με κολλάει στο ξύλο. Με φιλάει γύρω από το φίμωτρο, μου μιλάει στο αυτί «πουτάνα μου».

Υγραίνομαι, αναπνέω. Κλειστά μάτια. Ακούω τις κινήσεις του. Κλειστό στόμα. Τα σάλια τρέχουν στο πάτωμα. Δεμένα χέρια, εκτεθειμένη να πονάω και να γεμίζω σημάδια.

Με γυρίζει στα τέσσερα. Χραπ με μια κίνηση το παντελόνι κατεβαίνει. Βάζει την ζώνη, βγάζει φωτογραφία, και ξανά η ζώνη κατεβαίνει με δύναμη επάνω μου. Ζαλίζομαι. Με πιάνει ναυτία. Με σφίγγει με την ζώνη στον λαιμό, πνίγομαι. Ξανά αυτό το σκοτάδι, να βαδίζω εκεί, προς το πιο πυκνό σκοτάδι, να δω τις αντοχές μου. Δεν με αφήνει, με σηκώνει.

Νιώθω το λιπαντικό στο κωλαράκι μου και μια σφήνα να μπαίνει αργά. Φτάνει μέχρι την μέση, την αφήνει να νιώσω τον πόνο, και μετά την σφηνώνει. Αχ…η μόνη τρύπα που είναι ανοιχτή είναι το μουνάκι μου.

Με αφήνει έτσι. Να στάζω, να χάνομαι, να βυθίζομαι στο σκοτάδι που έχει δημιουργήσει, να χάνομαι μέχρι να λιποθυμήσω.

Τα χέρια του παίρνουν το ρόλο της ζώνης. Έτσι ψηλος που είναι, τα χέρια είναι σαν κουπιά. Αυτό το κάνει καλό γιατί δεν πονάνε. Τί να πονέσουν, πέφτουν στο κωλαράκι μου σαν κάλυμμα. Στάζουν τα σάλια που γελάω, μέχρι που το τσούξιμο από το κροπ, με ξαναρίχνει στο σκοτάδι.

Τρώω λίγες δυνατές, και αρχίζει να με ξελύνει. Ανοίγει το φίμωτρο και παίρνω ανάσα. Με παίρνει αγκαλιά, με φιλάει τρυφερά παντού. Μου λέει γλυκόλογα. Δεν βγάζει ακόμα την μάσκα.

Με καθίζει στον καναπέ, με έχει αγκαλιά, και βγάζει την μάσκα ενώ το πράσινο βλέμμα του είναι γελαστό.

-Ρε συ, όντως είσαι το καλύτερο κοριτσάκι.

- Στο είπα.

The end

Hold me like a hostage by Brt posted 15 Δεκεμβρίου 2022 at 02:04

Bondage/belt by Brt posted 27 Δεκεμβρίου 2022 at 14:45

The belt by Brt posted 27 Δεκεμβρίου 2022 at 14:44

 

Αυτό.....μας τελείωσες μεσημεριάτικα, πανάθεμά σε  

 

  τραβάτε με κι ας κλαίω είστε.

 

Κανένας σεβασμός πχχχχια...τι να πω