Ο κακομοίρης Master

Εκτιμώ ότι υπάρχει μία σύγχυση ανάμεσα στην ιδιότητα του top σε μία συνεδρία και του Master, που προαπαιτει - ή θα έπρεπε να προαπαιτεί - κατ εμέ συγκεκριμένα ψυχικά και ιδιοσυγκρασιακά γνωρίσματα.

Αν γίνεται λόγος για την πρώτη περίπτωση, τότε φρονώ πως θα ήταν πιο συνετό η αξιολόγησή του να περιοριστεί σε στοιχεία που αφορούν στη συμμετοχή του σε μία συνεδρία και μόνο. Το πώς διαχειρίζεται τις λοιπές σχέσεις του είναι μάλλον αδιάφορο.

Αν γίνεται λόγος για τη δεύτερη περίπτωση, θα μου επιτρέψετε ένεκα βιωματικής γνώσης να ισχυριστώ ότι τόσο η αποδοχή της κακής μεταχείρισης από έναν προιστάμενο, ή ένα συντρόφο ή ενα πιστωτή, όσο και η διαρκής αίσθηση ανασφάλειας, αλλά και αυτό που αναφέρεται ως χαμήλωμα του κεφαλιού -το οποίο προσωπικά αντιλαμβάνομαι ως σπονδή της αξιοπρέπειας- δεν συνάδουν ιδιαίτερα με μία κυριαρχική προσωπικότητα. Έχω δε μάλιστα την εντύπωση ότι η ανάπτυξη μιας κυριαρχικής προσωπικότητας ενίοτε συνδέεται με ένα πρώιμο οικογενειακό περιβάλλον όπου το υποκείμενο μάλλον ενθαρρύνεται στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησής του. Αυτά με δεδομένη την υπόθεση πως ένας μη συνειδητοποιημένος υποτακτικός άνθρωπος ενδεχομένως να εξέφραζε την υποτακτικότητά του με αυτό τον στρεβλό τρόπο, δηλαδή της αποδοχής μίας συμπεριφοράς που δεν του αξίζει.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το πέρασμα στον αντίποδα, εκεί όπου δηλαδή ο Master κάποιου είναι και Master επί παντός επιστητού, δεν είναι ευφυής σκέψη. Όταν κανείς αξιολογεί έναν ενδεχόμενο κυριαρχικό σύντροφο, θα πρέπει να περιχαρακώσει το BDSM όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται και να περιορίσει τα κριτήριά του εντός αυτού του πλαισίου (εφόσον εδώ αξιολογείται ως Μ). Το αν είναι υφιστάμενος κάποιου, οι οφειλές του σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, το καθήκον του να περισυλλέξει το παιδί του από το σχολείο, καθώς επίσης και το ποιες υποχωρήσεις κάνει μέσα στο στενό συγγενικό του περιβάλλον ούτε αφορούν, ούτε θα έπρεπε να αφορούν κάποια που διάκειται απέναντί του υποτακτικά. Η δουλειά της δεν είναι να τον κρίνει.

Αν από την άλλη πλευρά το ζητούμενο μίας υποτακτικής κυρίας είναι η εύρεση ενός συντρόφου με θέση διευθυντή, χωρίς οφειλές, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις και με μεγάλη εξουσία στο περιβάλλον του, τότε μάλλον τελεί υπό καθεστώς σύγχυσης αναφορικά με το κατά πόσο η λύση στο θέμα της κοινωνικοοικονομικής της αποκατάστασης κρύβεται στο BDSM.

Αν λοιπόν επιχειρείται εδώ να διαφανεί η ύπαρξη μίας μερίδας ανδρών που καταπιέζονται στην υπόλοιπη ζωή τους, αλλά υιοθετούν ένα επίπλαστο profile φερόμενοι ως Masters για να αναζητήσουν μία υπάκουη σύντροφο, και καθώς αντίστοιχα υπάρχει και μια μερίδα γυναικών που στην υπόλοιπη ζωή τους είναι πικρόχολες, αγενείς και εμφανώς πάσχουσες από λανθάνουσα -κατά την άποψή τους- επιθετικότητα, αλλά κρατούν τη μάσκα της υποτακτικής για να δικαιολογήσουν τη νωθρότητά τους και να αναζητήσουν έναν σύντροφο / πατέρα / καταπιστευματοδότη / χορηγό, θα έλεγα ότι καλό θα ήταν να μην πραγματευόμαστε τέτοια ζητήματα, σαν να αφορούν στο BDSM.

 

Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

Σε μία τόσο περιεκτική ανάλυση όπως η άνωθεν της Syrah,
το μόνο που θα είχα να προσθέσω είναι η παράμετρος «συνέχεια».
Κατέστη φανερό πως πολλοί είναι Α/αυτοί που έχουν την εντύπωση
ότι το Μ/s είναι η -σώνει και καλά- συνέχεια αυτών που κάνουμε
στον υπόλοιπο βίο Μ/μας.
Χωρίς να αποκλείεται να συμβαίνει αυτό σε μια μειοψηφία ανθρώπων,
έχω την άποψη ότι οι περισσότεροι προσχωρήσαμε κάποτε στο bdsm
επειδή οι δοσοληψίες Μ/μας με τις μέχρι τότε ζωές Μ/μας
δεν Μ/μας κάλυψαν.
Εάν Μ/μας είχαν καλύψει θα είχαμε αυτονόητα αρκεστεί.
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα το παράδοξο ή ακραίο
στο να χτίζουμε και να καλλιεργούμε άλλες συμπεριφορές και νοοτροπίες «πέρα απ΄το ποτάμι».
Μάλλον το αντίθετο θα ήταν παράδοξο και ακραίο.

Εμφατικά.
Όταν Μ/με καλύπτει αυτό που Ε/είμαι, απλά αρκούμαι και μένω εκεί.

Το πρόβλημα είναι αλλού.
Να πέρασα το ποτάμι μη καλυπτόμενος και να κάνω μεταφορά του
ίδιου «υπολοίπου» στην νέα «τράπεζα».
Σ’ αυτή την περίπτωση μάλλον το «επιτόκιο» είναι ακόμα πιο …ασύμφορο.

Ας είμαστε ειλικρινείς.
Είναι πολύ δύσκολο.
Υπάρχουν πολλοί ανοιχτοί λογαριασμοί πίσω που φωνάζουν για εξώφληση.
Ναι.
Αλλά τουλάχιστον ας το παραδεχτούμε
αντί να διακηρύσσουμε την ουτοπική τελειότητα.

Υ.Γ.
Χώροι κατάθεσης σκέψεων περί διαφορετικότητας
όπως η παρούσα κοινότητα,
πάσχουν μόνιμα από κηνσορισμό.
Τιμητές κάθε είδους,
συνήθως βαθιά δυστυχισμένα πλάσματα,
αρέσκονται να προσπαθούν να ανεβάζουν
δυσθεώρητα ψηλά, ανύπαρκτους πήχεις
κι΄έπειτα να απολαμβάνουν το "κατόρθωμά" τους,
δηλαδή τη δημιουργηθείσα σύγχυση.

Η γυμνή εντιμότητα της παραδοχής
πως απλά προσπαθούμε για το καλύτερο
με προθέσεις εξίσου καλές,
είναι το αντίδοτο.
Ας μην τσιμπάμε.

 

Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

εμένα προσωπικά με λυπεί το να υπάρχει αυτο το βδσμ. δεν θα ήθελα να το ζήσω, και εύχομαι να μην το ζεί κανείς...

 

Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

Αυτό το τελευταίο σε συνάρτηση με τα παραπάνω, στο χωριό μου το λένε βόλεμα... σε άλλα χωριά και στο δικό σου το λένε προσπαθώ για το καλύτερο με προθέσεις εξίσου καλές" . Αλλά κατα βάθος, νομίζω ότι εννοούμε το ίδιο. Απλά στο χωριό σου οι άνθρωποι είναι πιο περιφραστικοί. Στο δικό μου είναι συνήθως μονολεκτικοί.

 

Re: Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

Μου δίνεις το έναυσμα να παραθέσω μία ακόμη σκέψη, ακριβώς αναφορικά με το συσχετισμό του BDSMικού profile και των εξωBDSMικών εκφάνσεων της προσωπικότητας κάποιου.

Έχοντας διευκρινίσει ότι κανείς δεν είναι εφικτό να κυριαρχεί επί παντός επιστητού, και ότι μία τέτοια συνθήκη δεν είναι ούτε αναγκαία μα ούτε και ικανή για να θεωρηθεί Μ με την αμιγώς BDSMική έννοια, εκτιμώ ότι η BDSMικώς εννοούμενη κυριαρχικότητα (ως ιδιότητα, και όχι η κυριαρχία ως τελικό αποτέλεσμα) κάποιου, έχει συνάφεια με την κυριαρχικότητά του εκτός BDSM. Και δεν υπονοώ ότι η πρώτη συνεπάγεται τη δεύτερη ή τούμπαλιν. Η υπόθεσή μου είναι πως αυτές οι δύο ιδιότητες έχουν κοινό αποχρόντα λόγο. Κοινά γενεσιουργά αίτια.

Για παράδειγμα η τάση ενός να συγκεντρώνει ευθύνη και (συνεπώς) εξουσία, τόσο στις διαπροσωπικές του σχέσεις, όσο και στο επαγγελματικό του περιβάλλον μπορεί να οφείλεται εν γένει στην αγάπη του για έλεγχο.

Συμπληρωματικά, η οδός προς την κυριαρχία, ως επίτευγμα, σε αμφότερα τα προαναφερθέντα πεδία, απαιτούνται κοινά ιδιαίτερα ψυχικά και ιδιοσυγκρασιακά γνωρίσματα. Για παράδειγμα απαιτείται αίσθημα υψηλής αυτοπεποίθησης για να αποφανθεί κανείς ότι μπορεί να αναλάβει την ευθύνη ενός σκλάβου, ή ενός τμήματος αντίστοιχα.

Δεν έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής ανθρώπους με κυριαρχική προσωπικότητα, που στην εργασία τους γίνονται δουλοπρεπείς και ταπεινοί. Ούτε ανθρώπους σε υψηλές ιεραρχικά επαγγελματικές θέσεις που δεν μεταφέρουν έστω και κατ ελάχιστο μέρος του ειδικού τους βάρους και εκτός εργασίας, ήγουν στις σχέσεις τους.

Έχω υπόψη ανθρώπους που στην εργασία τους καταπιέζονται και ξεσπούν στη δύσμοιρη σύζυγο, όπως και άλλους που καταπιέζονται από τη σύζυγο και ξεσπούν στους υφιστάμενους - μα δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τη σχέση τους με τη σύζυγο ως σχέση προσκείμενη στις αρχές του BDSM. Καταρχήν γιατί σε μία M/s σχέση το υποκείμενο βρίσκει την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που θεωρεί ότι παρέχει και σε αυτά που νιώθει ότι εισπράττει, συνεπώς ένας BDSMικός σκλάβος δεν νιώθει ότι αδικείται (για να ξεσπάσει αργότερα στους υφιστάμενους), και ένας BDSMικός αφέντης δεν νιώθει ότι εκδικείται (επειδή νωρίτερα αδικήθηκε από τον προίστάμενο).

Μιλώ λοιπόν για σχέσεις που δημιουργούνται επειδή ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Δεν μιλώ για σχέσεις που δημιουργούνται για να συμπληρώσουν άλλες (προβληματικές) σχέσεις των ανθρώπων αυτών. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία -εκείνων που συνάπτουν μία "άνιση" σχέση για να αντισταθμίσουν με αυτή άλλες "άνισες" σχέσεις-, ίσως θα ήταν σοφό να επαναδιαπραγματευτούν εντός τους το τί θα σήμαινει γι αυτούς μία "δίκαιη" επαγγελματική, ερωτική, οικογενειακή σχέση και να επιδιώξουν στις σχέσεις τους τις θέσεις που τους αξίζουν.

Επομένως σε ετούτη την ερώτηση ...

... θα απαντούσα πως κάποια στελέχη αγαπούν πολύ την εργασία τους. Αγαπούν να διαχειρίζονται τους παραγωγικούς συντελεστές και να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις. Όπως επίσης και κάποιοι άνθρωποι δεν νιώθουν ότι "ασκούν καθήκοντα" Master, αλλά αντλούν από τους σκλάβους τους απεριόριστη χαρά.

Αυτοί που διοικούν επειδή είναι αναγκασμένοι, και δεν βλέπουν την ώρα να σχολάσουν για να αποτινάξουν τις ευθύνες τους, είναι συνήθως αποτυχημένοι ως προϊστάμενοι. Αυτοί που νιώθουν, και δικαίως, ότι τελούν χρέη αφέντρας, είναι συνήθως prodommes.

 

Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

Και πολύ καλά κάνεις.
Στην ηλικία σου θα σκεφτόμουν το ίδιο.

Προφανέστατα μιλάμε για διαφορετικές συνομοταξίες Κυριαρχικών.
Η μία δεν αποκλείει την άλλη.
Ουδεμία διαφωνία.

Άντε καλέ!
Αφού απ΄το ίδιο χωριό είμαστε!
Μπα σε καλό σου βραδιάτικα...
Και σ΄έψαχνα την Ανάσταση να σου πετάξω στρακαστρούκες.
Τα ξέχασες ;

 

Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

Όχι, φυσικά πού να τα ξεχάσω... Γι αυτό έφυγα και από το χωριό μας πριν από χρόνια και πήγα σε άλλο. Οι στρακαστρούκες την Ανάσταση είναι τζούφιες. Τυχαία νομίζεις ότι δεν με βρήκες?

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ο κακομοίρης Master

Ομολογώ ότι στο αρχικό ποστ της madlene δεν διέκρινα τόσο το (πελώριο) ζήτημα εργασία vs. BDSMική ψυχοσύνθεση όσο το ζήτημα του τεράστιου αρνητικού φορτίου που κουβαλάει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποιος συμβαίνει να είναι ενεργός (!) Κυρίαρχος Κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι εφικτό, γιατί για να Κυριαρχεί ο άνθρωπος πρέπει να έχει μία σκλάβα και με τέτοια αρνητική διάθεση είναι αδύνατον, υποστηρίζω εγώ, πρώτα να βρει σκλάβα και μετά να την έχει να του κάθεται όποτε και όπως θέλει αυτός.

Αλλά, αφού το θέμα πήρε την τροπή "επάγγελμα vs. BDSM" κάτι για το οποίο θα μπορούσα να γράφω επ αόριστον, αν δεν με σταματούσε κανείς   έχω να κάνω λίγα σχόλια πατώντας πάνω στο τελευταίο ποστ της Syrah, με τα BDSMικά συμπεράσματα του οποίου συμφωνώ, προς τις επαγγελματικές όμως παρατηρήσεις διαφοροποιούμαι λίγο.

Είναι εξαιρετικά βασικό κάποιος που βρίσκεται σε υψηλή ιεραρχικά θέση, η οποία είναι ιδιαίτερα αγχογόνα, πάντα και σε πολλά επίπεδα, να μπορεί να ξεφορτώνεται τη θέση του με το που μπαίνει σπίτι του. Εξαιρετικά βασικό, μαθαίνεται μόνο αν το έχει μάθει από παιδί, είτε παρατηρώντας το περιβάλλον του, είτε από μέριμνα του σχολείου του, στη δευτεροβάθια εκπαίδευση. Δεδομένου ότι το Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, σε επίπεδο αρχών και ικανοτήτων διαχείρισης πραγμάτων δεν μας μαθαίνει απολύτως τίποτα  

Χωρίς την παραμικρή ενοχή, υποστηρίζω ότι οι έντονες εντυπώσεις από τη δουλειά απαιτούν μια ανάλογα έντονη προσωπική ζωή για να μπαίνουν αποτελεσματικά κατά μέρος με το που φεύγει κάποιος απ το πεδίο της δουλειάς του και εισέρχεται στο πεδίο της προσωπικής του ζωής. Αυτό έχει να κάνει με την εξισορρόπηση μεταξύ αυτών των δύο μεν αλλά όχι με την εξισορρόπηση του (ενδογενούς; ) αρνητικού του φορτίου. Το τελευταίο, αν υπάρχει, είναι αναγκασμένο να επαναλαμβάνεται.

Αν κάποιον τον γεμίζει αρνητισμό η δουλειά του, είναι αναγκασμένος να αλλάξει δουλειά, εφόσον το θέμα είναι cultural, διότι εκεί παραπέμπει το ότι κάποιος βιώνει τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί του ως προσβολή. Ότι δεν "δένει" εκεί μέσα, άρα πρέπει να φύγει. Αν κάποιου το ταίρι του φέρεται χάλια, είναι αναγκασμένος να αλλάξει ταίρι. Αυτά τα πράγματα δεν εξισορροπούνται.

Αυτό που κάποιοι άνθρωποι σε υψηλές θέσεις αγαπούν είναι ότι τώρα μπορούν ή και απαιτείται να δουλεύουν σύμφωνα με τις δικές τους αρχές και όχι σύμφωνα με τις αρχές άλλων. Η διαφορά με τον καιρό που ήταν σε χαμηλότερες θέσεις είναι ότι τώρα αντιμετωπίζουν καθημερινά διλήμματα που προέρχονται είτε από την πίεση της αγοράς είτε από τους δικούς τους ανωτέρους. Και τα αντιμετωπίζουν και για λογαριασμό των υφισταμένων τους, για τους οποίους έχουν ευθύνη. Δεν είναι μόνοι τους πια, ώστε να μην πειράζει αν βγουν χαμένοι σε μια διαπραγμάτευση. Έχουν τους ανθρώπους τους, που χάνουν και αυτοί μαζί τους, είναι αναγκασμένοι λοιπόν να ελίσσονται αποτελεσματικότερα από ποτέ.

Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να είναι είτε Κυρίαρχοι είτε υποτακτικοί και η ταπεινότητα, στη δουλειά ιδίως, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Επίσης, παρά τα περί του αντιθέτου κατά καιρούς λεγόμενα, η συναισθηματική ικανότητα λήψης αποφάσεων σε θέματα που δεν τον αφορούν προσωπικά δεν έχει να κάνει, κατά τη γνώμη μου πάντα, με την κυριαρχική ή την υποτακτική προσωπικότητα του λαμβάνοντος τις αποφάσεις αλλά μόνον με την εσωτερική του δύναμη.

Το πολύ που θα διαφοροποιηθεί από έναν Κυρίαρχο ένας ανώριμος ακόμα ως προς την υποτακτικότητά του υποτακτικός είναι ότι ο δεύτερος ενδεχομένως δεν θα ξέρει να προστατέψει τα έσω του από το βάρος της λήψης αποφάσεων και πιθανά, όσο οι δυνάμεις του είναι απασχολημένες να λαμβάνει αποφάσεις κρίσιμες για άλλους ίσως να μην έχει περιθώριο για δική του προσωπική ζωή. Ο κυριαρχικός, κατά πάσα πιθανότητα, θα κάνει πιο ολοκληρωμένη διαχείριση της κατάστασης και στον βαθμό που θα αφορά τον ίδιο, όχι μόνο για τους άλλους. Ίσως ακόμα να ξέρει πώς να αποκομίσει τα κέρδη που του αναλογούν, ο υποτακτικός μπορεί όχι.

Όχι απαραίτητα. Μπορεί να είναι κάποιοι που ζουν στην πραγματικότητα και όχι στην φαντασίωσή τους περί της πραγματικότητας. Μπορεί ναι μεν να μη βλέπουν την ώρα να σχολάσουν, ναι μεν να φέρουν κάποιες φορές βαρέως τις ευθύνες τους, επειδή όντως είναι βαριές, αλλά να αντιλαμβάνονται ότι μέχρι να σχολάσουν πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους, έστω και χωρίς joie de vivre ή έμπνευση κάθε μέρα.

Όμως, για να επιστρέψω στον Κυρίαρχο της madlene, με τέτοιο αρνητικό φορτίο, που δεν έχει σχέση με την προσγειωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, είναι, πράγματι, αδύνατο να δουλέψει και να ερωτευτεί κανείς. Κατά Φρόϋντ, δύο πράγματα απαιτούνται για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος: arbeiten und lieben (να εργάζεται και να αγαπάει), σοφή κουβέντα.

 

Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω πως στόχος της νηματοθέτριας ήταν να καταδείξει πως Κυρίαρχος οφείλει να είναι μόνο κάποιος με θέση ευθύνης ή με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Άλλωστε, είναι φύση αδύνατον όσοι δηλώνουν Κ να έχουν θέση CEO σε κάποια πολυεθνική, να διαθέτουν λογαριασμό εκατομμυριών στη UBS, ή έστω στην Εθνική, και έπαυλη στην Κυανή Ακτή. Σίγουρα, η πλειοψηφία των Κ θα ανήκει σ' αυτό που καλούμε μεσαία κοινωνικά στρώματα. Και τον στριμμένο προϊστάμενο θα πρέπει ν' ανεχτεί, και το καθημερινό τρέξιμο θα έχει, και, πιθανόν, να έχει "ξεχάσει" κάποια δόση του δανείου που πήρε για το διαμέρισμά του.

Το θέμα που θίγεται, κατά τη γνώμη μου, είναι η επιθυμία που έχουν κάποιοι να πλασαριστούν ως κάτι άλλο, να δείξουν έναν ψεύτικο, ίσως ιδανικό εαυτό, σε μια προσπάθεια να νιώσουν, έστω και για λίγο, κάτι άλλο απ' αυτό που είναι. Ο κακομοίρης Μάστερ του παραδείγματος της madlene δεν κρίνεται για το αν του φωνάζει ο προϊστάμενός του, ούτε για το αν είναι παντρεμένος, όσο για το ότι αποκρύπτει την πραγματικότητα από τη σκλάβα του. Και, δυστυχώς, δε νομίζω μόνο ο κακομοίρης του παραδείγματος να το κάνει αυτό. Πόσοι είναι οι Κ που απαγορεύουν στον υ τους να κάνει ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή; Πόσοι είναι αυτοί που αποφεύγουν να μιλούν για τον εαυτό τους, που χρησιμοποιούν ψέματα και υπεκφυγές; Πόσοι είναι αυτοί που δεν τολμούν καν να μιλήσουν στον υ τους για τα καθημερινά τους προβλήματα, από φόβο μη χάσουν "πόντους κυριαρχίας" στα μάτια του; Δυστυχώς, νομίζω πως το φαινόμενο δε σπανίζει. Δεν είναι λίγοι αυτοί που, μέσα στην ανασφάλειά τους γι' αυτό που είναι, προσπαθούν να το παίξουν κάποιοι άλλοι, με αποτέλεσμα, συνήθως, να φτάνουν στη γελοιοποίηση.

 

Αγαπητέ Durcet, αν αρκετές κυρίες εξ όσων δηλώνουν υποτακτικές δεν είχαν την πεποίθηση πως Master γι αυτές τεκμαίρεται να ορίζεται μόνο κάποιος που μπορεί να τις καλύψει οικονομικοκοινωνικά, δεν θα υπήρχαν και αρκετoί κύριοι που για να κάνουν ένα session θα έπρεπε να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους ένα επίπλαστο profile.

 

Ευθεία βολή , εύστοχη!

 

Απάντηση: Re: Ο κακομοίρης Master

Μόλις 2.074. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Ας μη το κάνουμε θέμα...



Και με ποιό τρόπο, και για ποιο λόγο, όλοι αυτοί, ονομάζονται κυρίαρχοι?

Το θεωρώ τραγικό να συμβαίνουν όλα αυτά, καθώς και αυτό που έθιξε η Syrah, αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι συζητάμε για ένα κοινωνικό φαινόμενο, αλλά εγώ λέω να παραμείνω στην Παραμυθοχώρα μου.