Ο καταναγκασμός μου.

Αφορμή για το παρόν νήμα αποτέλεσε η ταινία "toc toc"(παίζεται αυτές τις μέρες και η ανάλογη θεατρική παράσταση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη-μην τη χάσεις!). Το θέμα που πραγματεύεται λοιπόν -πάντα με χιουμοριστικό τρόπο-, είναι τα διάφορα κολλήματα που έχουμε στην καθημερινότητα μας. Από τον Σέλντον που χτυπάει την πόρτα και επαναλαμβάνει την ίδια φράση πάντα τρεις φορές, μέχρι άλλους πιο σοβαρούς καταναγκασμούς που λογίζονται ως ασθένειες.
Έλα, σίγουρα κι εσύ το έχεις το θεματάκι σου. Αποκάλυψε το.

 

Δεν έχω κανένα θέμα
Δεν έχω κανένα θέμα
Δεν έχω κανένα θέμα

 

Για να κάνω την αρχή, θυμάμαι πως ένα από τα θεματάκια μου (θα αποκαλύψω κι άλλα στην πορεία), ξεκίνησε στα χρόνια της εφηβείας. Είναι αλήθεια πως είμαι μυταράς. Μπουγατσομάχαιρο κλπ. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερο κόμπλεξ με τη μύτη μου, ούτε κάποιος την έχει σχολιάσει, ποτέ! Οπότε κι εγώ αμφιβάλλω για την αιτία που με έκανε να πατάω καθημερινώς, τρεις φορές την άκρη της πιστεύοντας πως θα μικρύνει.  
Όχι μία φορά την ημέρα. Πολλές! *3

 

Θελω να υπάρχει τασάκι σε κάθε τραπεζάκι του σπιτιού και το κάθε ένα ταιριάζει στο συγκεκριμένο τραπεζάκι. Δεν μπορείς να τα μετακινήσεις.

Τα πανωφορια μαζί, παντελόνια μαζί, φορέματα μαζί, μπλούζες μαζί .κάθε κατηγορία έχει δικη της ντουλάπα.

Χωριά τα χρυσά από τα ασημένια κοσμήματα και χωριά τα πολύχρωμα. Πότε μαζί ( φορεμένα δεν με πειράζει, μαρεσουν )

Δεν μαγειρεύω τίποτα αν δεν είναι πεντακάθαρη η κουζίνα και δεν τρώω αν δεν έχω πλύνει πρωτα ότι λερωσα.

Δεν βάζω το επόμενο πλυντήριο αν δεν έχω μαζέψει το προηγούμενο.

Στα to do μoυ στην ατζέντα κυριολεκτικά γράφω " καθάρισε την επιφάνεια εργασίας και άδειασε τον κάδο " σε κάθε τέλος της μέρας ώστε να τακτοποιήσω τα files.

Διαβαζω όλα τα νήματα, όλα τα σχόλια και κοιτάω όλες τις φωτό ακόμα και αν υποφέρω αισθητικά και νοητικά.

Δεν μπορώ να βλέπω ειδοποιήσεις από σοσιαλ η μέιλ αδιαβαστες. Οτιδήποτε κόκκινο στο κινητό μου, με τρελαίνει πρέπει να το δω και να φύγει .

Και έχω και αλλα, αλλά κουράστηκα.

 

Δε με λες και Ναδαλ,αλλα οταν πήγαινα δημοτικό έπρεπε να πατάω μέσα στις πλάκες του πεζοδρομίου και όχι τους αρμούς αν ήθελα να έχω τύχη και να μη μας βάλει τεστ η δασκάλα.
Μουφα ηταν τελικά.

 

Δεν θέλω να με ακουμπάνε με τσάντες.

Όταν με στριμώχνουν κάπου ή έχει πολύ κόσμο αισθάνομαι ότι θέλω να λιποθυμήσω.

Αυτά είναι τα πιο χοντρά.

 

Ολοι εδω λιγο πολυ οσιντακηδες είμαστε. Τουλάχιστον καταφεραμε να το ερωτικοποιησουμε και δεν μας εκλεισαν πουθενα...

 

Δεν περνάω κάτω από πινακίδες.Αν περάσω νομίζω θα ότι κάτι κακό θα μου συμβεί.

Έχω κ αλλά πολλα,κυρίως ψυχαναγκαστικά,αυτό όμως το κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

 

Σκιζω χαρτακια αρκετα συχνα μεσα στη μερα. Αν εχω το χερι μου στην τσεπη κοβω σε μικροσκοπικα χαρτακια που τα κανω μπαλακια ενα χαρτομαντηλο πχ. Κυριως σε στιγμες αμηχανιας, που μαλλον ειναι συχνες.
Ανεβαινω στη ζυγαρια εικοσι φορες τη μερα, η οποτε πηγαινω στο μπανιο οπου και βρισκεται.
Θυμαμαι τηλεφωνα, πινακιδες αυτοκινητων και μετρω βηματα οταν περπατω βιαστικα.
Νομιζω αυτα

 

κρεμαστρες και διπλωμενα ρουχα με ακριβεια τα κενα και να ειναι ακριβως στην ιδια ευθεια.... αν με χασετε θα μαι ξεχασμενη σε καμια ντουλαπα να ισιωνω

 

δεν ερχεσε να συμαζεψεις και την δικη μου την ντουλατα αν σου περισευει χρονος ?

 

θα δω το προγραμμα μου