Ο κώλος είχε τη δική του ιστορία

Αυτό να μου πεις...
Παρακαλώ να διαγραφεί η παρατήτηση #59 από τα πρακτικά!...

 

Το ψευδώνυμό μου είναι μία κραυγή σπαρακτική.
Ένα ρέκβιεμ.

Επελέγη, όταν έκλεισε το μοναδικό στριπτιζάδικο της πόλης μου!
Το Τaboo!

 

Στην δικια μου πολη δεν εχουμε/ειχαμε ποτε σπτριπτιτζαδικο       

 

Ο κώλος είναι ιερός! κι εσείς εδώ τον ...γαμήσατε      
Μη διαμαρτύρεστε για έλλειψη συμμετοχής επομένως.

[τα αστειάκια σε "θέματα ταμπού" τι να σημαίνουν άραγε γι αυτόν που τα κάνει;  ]

 

Λυπάμαι που δεν έχω να συνεισφέρω κάτι ουσιώδες στο νήμα του κώλου.
Αν κάτι με συγκίνησε πάντως απο τις έξη, μέχρι τούδε σελίδες του, είναι η πολύτιμη πρώτη συνεισφορά του Σκοτάδια.
Ειδικότερα τα κολοκυθάκια.
Ελπίζω να κράτησε τον κολοκυθανθό ,ώστε να στολίσει ούτως την κωλοτρυπίδα ,προσδίδοντας ένα ρομαντικό touch στο σέσσιον...

 

Αγαπητέ Under τους ανθούς είχα συνηθίσει να τους τρώω τηγανιτούς ( σε κείνα τα μέρη τους έκαναν κάτι συνταγές μούρλια )...Πάντως επειδή το μέρος ήταν αρκετά βουκολικό ( Άλπεις με προβατάκια και Heidi )...
Είπα μια φορά να της μαγειρέψω κολοκυθάκια γεμιστά αυγολέμονο...Προσπάθησα να τα βράσω λίγο και να της βάλω κανένα στο κωλαράκι, καυτό καυτό, δυστυχώς έσπασαν όλα...
Μετά κατέβηκα στο μποστάνι του μπαμπάκα της, τσάκωσα ένα λεμόνι, της το τοποθέτησα στο ομολογώ πολύ φιλόξενο κωλαράκι, έβαλα μια aria του Verdi ( για να καλύψει τα μουκρητά της, αφού οι γονείς της μέναν στον κάτω όροφο ) και μου έφυγε ρομαντικά ο καημός  

Υ.Γ. Με τα κολοκυθάκια, τον καφέ και τον καλό κώλο, δεν αστειευόμαστε χαχα  

 

....το οποίο λέγεται και κωλάδικο.
Συμπάσχω.  
Παρακαλώ το φόρουμ, ενός λεπτού σιγή...

 

τσ τσ τσ πολύ φαγητό σπαταλάτε εσείς....πάντως στα κολοκυθάκια(μπορείς να τα γεμίσεις και με κιμά  μμμμ!) πάει πολύ το αυγολέμονο...θα μπορούσες να χτυπήσεις μια στιγμή να γίνει πιο ολοκληρωμένο το "πιάτο"

 

Τουναντίον, αξιέραστος δεσποσύνη. Με δεδομένο το "ελαφρό" του νήματος (κατά το "ελαφρολαϊκά"), φρονώ πως η συμμετοχή είναι ικανοποιητική. Αλλωστε, όλοι έχουμε δικαίωμα στο χαβαλέ...

Αναφορικά με την τελευταία σου ερώτηση, θέλεις απάντηση σύμφωνα με τη φροϋδική ή με την υπαρξιακή ποσέγγιση?
Ας απαντήσω σύμφωνα με την προσωπική προσέγγιση: Το να αντέξεις τη γελοιοποίηση του ιερού και να εξακολουθήσεις να το θεωρείς ιερό πιστεύω πως είναι ένα βήμα προς την αυτογνωσία, η οποία θέλει να χλευάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να εξακολουθείς να τον αγαπάς...

 

Να και κάποια που τιμά το χαρακτηρισμό κάτω από το ψευδώνυμό της με απόλυτη συνέπεια  

 

πάαντα πάαντα 

 

Αυτό με το ρομαντικό touch, με συνεπήρε...
Αγαπητέ, είσαι καλλιτέχνης!